Ένα βαρυσήμαντο άρθρο της Καίτης Κληρίδου, θυγατέρας τους Γλαύκου, την Κυριακή στην Καθημερινή,
μας προβλημάτισε. Διότι, πρόβαλλε το ρηξικέλευθο ερώτημα: «Έχετε ποτέ
σκεφθεί πώς θα ήταν αν, αντί να βλέπουμε την Τουρκία σαν εχθρική χώρα,
να τη βλέπαμε σαν συνεργάτιδα και σύμμαχο;» Ανάμεσα σε διάφορα
ανιστόρητα, που καταγράφει για τη Γαλλία και τη Γερμανία μετά τον Β΄
Παγκόσμιο Πόλεμο, μας συμβουλεύει:
«Σκεφθείτε πόσα ωφελήματα θα μπορούσε
να έχει η Κύπρος από μια συνεργασία με την πιο δυνατή χώρα της
περιοχής, η οποία θα είχε και αυτή πραγματικό συμφέρον να συνεργάζεται
με μια επανενωμένη Ευρωπαϊκή Κύπρο». Ας το σκεφτούμε, λοιπόν. Διότι, στο
κάτω – κάτω, αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που
δεν αμφισβητεί κανείς, είναι ότι οι συνεργασίες και οι συμμαχίες είναι
πολύ καλύτερες από τους πολέμους. Αλλοίμονο να ήταν αλλιώς όταν η
ανθρωπότητα και ειδικά η Ευρώπη, έζησε έναν πόλεμο που άφησε πίσω του 57
εκατομμύρια νεκρούς πολίτες και 23 εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες.
Να
θυμίσω μόνο, και έχει τη σημασία του στις σκέψεις μας για το ερώτημα
της κ. Κληρίδου, ότι σε αυτό τον πόλεμο η χώρα που παρίστανε ότι ήταν
αμέτοχη ήταν η Τουρκία. Είχε υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης και φιλίας με
τη ναζιστική Γερμανία. Λέω παρίστανε την αμέτοχη, διότι ουσιαστικά
έλαβε μέρος υπέρ της Γερμανίας. Έστελνε στον Χίτλερ πρώτες ύλες για να
κατασκευάζει όπλα, κυρίως τόνους χρωμίου, και πληρωνόταν με χρυσό. Στις
αρχές του πολέμου η Τουρκία είχε αποθέματα 27 τόνους χρυσού και στο
τέλος του πολέμου πάνω από 216 τόνους. Γιατί έχει σημασία αυτό;
Γιατί
άμα ρίχνεις ιδέες πρέπει να έχεις και μια βάση να τις στηρίζεις, δεν
είναι όλα μια παιδική χαρά και πάμε να παίξουμε. Η Τουρκία από τότε
μέχρι σήμερα είναι η ίδια. Εδώ κοτζάμ Αμερική και είναι ανήσυχη πια για
το πόσο συνεργάτης και σύμμαχος της είναι η Τουρκία. Αλλά εμείς μπορούμε
να το οραματιζόμαστε, γιατί εμείς είμαστε πιο έξυπνοι από τους άλλους,
πιο οραματιστές, και μπορούμε να πείσουμε την Τουρκία ότι είναι προς το
συμφέρον της να μας έχει συνεργάτες παρά εχθρούς.
Μπορεί να προτιμά να
έχει όλη την Κύπρο δική της, όπως και το μισό Αιγαίο και όλη τη Θράκη
και τη μισή Συρία, και την Αίγυπτο και το Ισραήλ αν μπορούσε, αλλά εμείς
θα την κάνουμε να καταλάβει ότι «θα είχε και αυτή πραγματικό συμφέρον
να συνεργάζεται με μια επανενωμένη Ευρωπαϊκή Κύπρο». Και πώς θα την
πείσουμε;
Απαντά το σημαίνον στέλεχος της εθνικοφρόνου παρατάξεως:
«Αναρωτήθηκε κανείς πώς θα ήταν τα πράγματα αν αλλάζαμε τακτική και αντί
να προσπαθούμε να εξασφαλιστούμε ενάντια της Τουρκίας να κάναμε ένα
βήμα (…) να της προτείναμε συνδιαχείριση και συνεργασία μέσα από μια
συμφωνία ανάλογη με εκείνη του Άνθρακα και Χάλυβα;» (Μιλά για τη
συμφωνία Γαλλίας – Γερμανίας του 1951, όταν η Γερμανία ήταν υπό τον
έλεγχο των Συμμάχων και των Ρώσων).
Έξυπνη η ιδέα
της συνδιαχείρισης. Αλλά, τι θα συνδιαχειριστούμε; Το φυσικό αέριο ή όλη
την Κύπρο. Δεν έχουμε και τίποτε άλλο να συνδιαχειριστούμε. Ούτε καν
Συνεργατισμό δεν έχουμε πια. Και δεν φαντάζομαι να ενδιαφέρει την
Τουρκία να συνδιαχειριστούμε τις πατάτες των Κοκκινοχωριών. Δηλαδή, αυτό
που μας προτείνει η κ. Κληρίδη είναι να αλλάξουμε τακτική και να
δεχθούμε αυτό που επιθυμεί η Τουρκία. Διότι, στην πραγματικότητα, δεν
είναι δική της ιδέα, είναι τουρκική ιδέα την οποία προφανώς υιοθετεί και
την παρουσιάζει ως δική της: Η συνδιαχείριση του φυσικού αερίου χωρίς
λύση και η συνδιαχείριση ολόκληρης της Κύπρου μετά τη λύση.
«Αναγνωρίζω ότι αυτές οι ιδέες είναι ριζοσπαστικές», καταλήγει η Καίτη
Κληρίδου. Αλλά, μάλλον, κάνει χιούμορ. Τι ριζοσπαστικές ιδέες είναι,
αφού τις λένε τόσα χρόνια οι Τούρκοι; Ήθελα να ΄ξερα, όμως, εκεί στο
κυβερνών κόμμα αυτά είναι που κουβεντιάζουν για να μας σώσουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου