Αριστερά και κοινωνία… Σωστότερα... λαοφοβία!

Του Όττο (Η ΣΦΗΚΑ)

Η μεγάλη διαφορά, η τάφρος που χωρίζει τους αριστερούς από εμάς τους Κοινωνιστές, είναι η βαθιά περιφρόνηση που δείχνουν οι πρώτοι στο λαό και σε κάθε του αντίδραση που δεν συνάδει με τη φιλοσοφία τους. Η αριστερά έχει αποσυρθεί στα γκρουπούσκουλα και στα σαλόνια ή έχει πάρει την αυτοενάρετη πόζα εκείνου του τυραγνισμένου πνευματικού ανθρώπου που σκύβει το κεφάλι από ντροπή, για μια κατάντια όπου ο ίδιος δε μετέχει. Είναι κι αυτή μία...

στάσις, νιώθεται, όπως λέει ο ποιητής.

Η αριστερά αποζητά να καθοδηγήσει δικαιωματικά το λαό ως πεφωτισμένη ηγεσία, οι Κοινωνιστές είμαστε αναπόσπαστο τμήμα του λαού, πονάμε και παλεύουμε και πάσχουμε μαζί του. Έχουμε για ιδανικό μας τον Απλό Άνθρωπο και στο πρόσωπό του βλέπουμε την κινητήρια δύναμη του ιστορικού γίγνεσθαι, όταν οι άλλοι βλέπουν απλώς ένα ανόητο ανθρωπάριο.

Εκεί που η αριστερά βλέπει έναν γραφικό όχλο, εμείς βλέπουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο εν εξελίξει, με με τη δική του, ιδιόρρυθμη, δυναμική.

Εκεί που η αριστερά βλέπει ένα συλλαλητήριο καρνάβαλο, εμείς βλέπουμε την πρώτη ακηδεμόνευτη, ακομμάτιστη και γνήσια λαϊκή έκφραση τόσο μεγάλης κλίμακας, κατά τη Μεταπολίτευση.

Εκεί που οι αριστεροί βλέπουν έναν απεχθή εθνικισμό, εμείς ανοίγουμε τις γραφές των επαναστατών μαρξιστών του περασμένου αιώνα, που κατανοούσαν ότι η αγάπη για την πατρίδα είναι έμφυτη στο λαό, έχει βαθύτατες ρίζες κι εκδηλώνεται αυθόρμητα.

Εκεί που η αριστερά βρίσκει λόγους ν’ απέχει, αποστρέφοντας το πρόσωπο μ’ ένα σούφρωμα αηδίας στη μύτη, εμείς βλέπουμε έδαφος για ζύμωση κι ανακατευόμαστε με το πλήθος για να μπολιάσουμε τις ιδέες μας. Γιατί γνωρίζουμε τη μαρξιστική ρήση που λέει ότι όταν οι ιδέες εισάγονται στις μάζες αποκτούν υλική δύναμη. Ποιες ιδέες να εισάγεις από μακριά…

Εκεί που η αριστερά νίπτει τας χείρας, εμείς εργαζόμαστε άοκνα κι αταλάντευτα για την Επανάσταση, που αυτή ποτέ της δε θ’ αξιωθεί κι όταν τη δει να ‘ρχεται σίγουρα θα της εναντιωθεί, λόγω του ιδιότυπου συντηρητισμού που τη διακρίνει.

Αν υπάρχει κάποιος που έχει τεράστια ευθύνη για τη διολίσθηση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας προς την ακροδεξιά, είναι ακριβώς η αριστερά, που μέσα στον υπερφίαλο ελιτισμό της, έχει χάσει κάθε επαφή με την εργατική τάξη, μέσα σε μια αποστειρωμένη ιδεολογική καθαρότητα. Δεν αφουγκράζεται πια το λαό, δεν κατανοεί τις ανάγκες του, δεν προσαρμόζεται στο Θέλημά του, παρά εκφράζει την καταφρόνια της με κάθε δυνατή ευκαιρία, για να υπογραμμίσει τη δική της ανωτερότητα. Καλά θα κάνει να ασκήσει την αυτοκριτική της και να μην κουνάει σ’ εμάς το δάχτυλο. Ο εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψεύδος, αλλά η πεποίθηση. Κι η αριστερά είναι τόσο εγκλωβισμένη στις μεγαλόπνοες πεποιθήσεις της.

Τα χρόνια μου στις φάμπρικες, με δίδαξαν ότι δεν μπορείς να κάνεις καμιά δουλειά δίχως να λερώσεις τα χέρια σου, χωρίς να τα ματώσεις πολλές φορές με το δικό σου αίμα. Τα σίδερα δαγκώνουν κι εμείς γίναμε φίλοι με τον πόνο. Πόσο μάλλον το επαναστατικό προτσές και η χαοτική ροή της πραγματικότητας, που ‘χουνε χίλια στόματα και δόντια ξουράφια. Μου έμαθαν ακόμα πως αυτό δεν έχει τίποτα κακό, όσο η ψυχή σου παραμένει καθαρή.

Τα χρόνια μου ως επιστήμονας, με δίδαξαν να κάνω έρευνα πεδίου, να συλλέγω πραγματικά δεδομένα, πριν βγάλω συμπεράσματα και προτού καταλήξω. Κάποιοι προτιμούν την από καθέδρας κριτική, μέσα απ’ το παραμορφωτικό πρίσμα μιας ατελέσφορης ιδεολογίας. Τους τη χαρίζουμε διπλοπάλαμα…