Διαίρει και βασίλευε ή για να κυβερνάς, δίχαζε...

 του Στάθη

Divide et regna ή divide ut regnes, και τα δύο σημαίνουν το ίδιο: διαίρει και βασίλευε ή για να κυβερνάς, δίχαζε. Η φράση αποδίδεται στον Μακιαβέλι, αλλά τη χρησιμοποιούσαν

κατά κόρον οι Ρωμαίοι στον καιρό τους. Μετά λόγου γνώσεως. Διότι αυτήν την πολιτική μετήρχοντο και για τα εξωτερικά τους και για τα εσωτερικά τους. Για παράδειγμα, ουδέποτε πολέμησαν Ελληνες οι Ρωμαίοι χωρίς Ελληνες συμμάχους. Κι έτσι

μέσα σε πενήντα χρόνια κατάπιαν ολόκληρο τον (θεωρητικώς κατά πολύ....
υπέρτερο) ελληνιστικό κόσμο, συν την Καρχηδόνα, αφήνοντας τα απομεινάρια για ενσωμάτωση αργότερα, είτε μέσω συμμάχων, είτε μέσω μικρότερης κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων.

 Όσο για το populum Romanum, το είχαν οι άρχοντές του διαρκώς στο χέρι μέσω του προσεταιρισμού (πελάτες - η κυριολεξία του όρου: η προσάρτηση των λιγότερο ισχυρών στους ισχυρότερους), του εκμαυλισμού και, κυρίως, της διαίρεσης.

Η ίδια πολιτική τού διαιρεί και βασίλευε εφαρμόζεται από όλες τις εξουσίες των Δυνατών έως τις μέρες μας, ανεξαρτήτως μορφής του πολιτεύματος. Μάλιστα

στις δημοκρατίες αυτή η πολιτική εναντίον του λαού είναι πιο αναγκαία, διότι ο λαός βρίσκεται πιο κοντά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων απ’ ό,τι σε μια δικτατορία ή ολιγαρχία. Στις δημοκρατίες,

στις αστικές δημοκρατίες (αλλά και στις λαϊκές στην εκφυλισμένη τους μορφή) ούτε φόβος, ούτε η καταστολή αρκούν για να κρατούν τον λαό σε υποταγή, χωρίς τη διαίρεση και την προπαγάνδα.

Κι έτσι οι κυβερνήσεις «σκίζουν εγκαίρως τη γάτα». Καθ’ όλην τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ζήσαμε τον μύθο των «συντεχνιών». Τα «ρετιρέ»του Παπανδρέου, του κ. Μητσοτάκη και του κ. Σημίτη, οι «τεμπέληδες» και οι«διεφθαρμένοι» των κ.κ. Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, αναλόγως πάντα

του «κλίματος» που κάθε φορά διαμόρφωναν τα φερέφωνα της προπαγάνδας. Ούτω πώς, δεν υπήρξε κλάδος που να μην εγδάρη. Ο καθείς μόνος του κι όταν ερχόταν η ώρα του. Να απαριθμήσω τους κλάδους, δεν έχει νόημα. Διότι δεν υπήρξε επιτήδευμα που να μη συκοφαντήθηκε,

ώσπου η εξίσωση όλων προς τα κάτω να φθάσει στην κατάντια που μας χαρακτηρίζει σήμερα άπαντες - πλην Συβαριτών και Κλαζομενίων.

 Όταν έγδερναν τους δημοσίους υπαλλήλους, πλήθος εκ των ιδιωτικών δεν καταλάβαιναν (όταν δεν επικροτούσαν) ότι θα έρθει η σειρά τους. Σήμερα ο ιδιωτικός τομέας έχει αποψιλωθεί, δουλεύουν πλέον (δουλείαν πικρή) οι μισοί στα μισά λεφτά. Όσο για τους δημόσιους, τους αποτελειώνουν μπροστά στα μάτια μας, όλους κι όχι μόνον του καθηγητές.

Το μαγικό σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι παρά το γεγονός πως αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται 5.000 χρόνια τώρα (αλλά εμείς ας μείνουμε στα τελευταία 30), παρά το γεγονός ότι η συζήτηση για αυτό το φαινόμενο έχει κορεσθεί (τα τελευταία 2.000 χρόνια, αλλά εμείς ας μείνουμε στα τελευταία 30), υπάρχουν πάντα εκείνα τα ζωντόβολα

που θα πουν τα ίδια, μισάνθρωποι με την κατσίκα του γείτονα και κοντόθωροι με την ίδια τους την τύχη. Διότι κι αυτοί σφάζονται, «τελευταίοι» κατά την υπόσχεση του Πολύφημου.

Πλην όμως, αυτό είναι το πρόβλημα του λαού, διαθέτει στους κόλπους του το ικανό εκείνο μέγεθος ζωντόβολων που κάνει τον ίδιο αργοκίνητο, κι αφήνει τη δημοκρατία να γίνεται μια παρένδυση της ολιγαρχίας - ενίοτε, στα ζόρικα, και του φασισμού.

Αλλά, αν οι Δυνατοί παίζουν αυτό το παιγνίδι του διαίρει και βασίλευε, οι εργαζόμενοι τι κάνουν; Για να μείνουμε στα τελευταία τριάντα χρόνια, πότε ένας κλάδος κήρυξε απεργία, φέρ’ ειπείν οι οδηγοί μέσων μαζικής μεταφοράς, κι αμέσως κατέβηκε σε απεργία συμπαράστασης ένας άλλος κλάδος, φέρ’ ειπείν οι καθηγητές; Ή οι γιατροί; ή οι δημοσιογράφοι; ή ο οποιοσδήποτε;

Θα μου πείτε, τι σχέση έχουν οι οδηγοί λεωφορείων με τους καθηγητές ή τους δημοσιογράφους; Αυτό λένε και οι Δυνατοί! Καμιά! Απ’ όταν η Θάτσερ συνέτριψε τους ανθρακωρύχους,

οι απεργίες αλληλεγγύης, των καθαριστριών στους κλωστοϋφαντουργούς για παράδειγμα, άρχισαν να σπανίζουν, ώσπου να εξαφανισθούν εντελώς. Το «ένας για όλους και όλοι για έναν» ξέπεσε στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», με αποτέλεσμα να μη σώζεται κανείς!

Αλλά, αν όλα αυτά είναι τόσον οφθαλμοφανή, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γιατί κάνουν σαν να μην τα βλέπουν; Διότι έτσι φέρονται οι εκπρόσωποί τους.  Και στα συνδικάτα και στα κόμματα.

Ούτε η ΓΣΕΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε η μακαρίτισσα ΠΑΣΕΓΕΣ θέλησαν ή μπόρεσαν ποτέ να ενώσουν τους εργαζόμενους, να τονώσουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους και να υπερβούν το απλοϊκό αλλά αποτελεσματικό διαίρει και βασίλευε των αντιπάλων τους. Κι έτσι, δεν αποδεικνύονται πάνσοφοι οι Δυνατοί, αλλά άσοφοι (ή ενεργούμενα των Δυνατών) οι «εργατοπατέρες» καθώς ορθά ονόμασε ο λαός εκείνους που ψωμίζονται από την εκπροσώπησή του, αντί να αγωνίζονται για το ψωμί του.

Τα ίδια (για να μείνουμε στα τελευταία τριάντα χρόνια) και με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Περισσότερο σφάζονται μεταξύ τους, παρά με τον ταξικό τους αντίπαλο. Για να έρθουμε στο σήμερα: δεν

έχει μείνει τίποτα όρθιο απ’ τον πολιτισμό της εργασίας κι όμως ακόμα το ΠΑΜΕ φοβάται μη βγάλει ιλαρά, αν συγχρωτισθεί με τους «συμβιβασμένους» του ΣΥΡΙΖΑ και τους «οπορτουνιστές» της υπόλοιπης Αριστεράς. Αλλά έτσι οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς γίνονται αυτοεκπληρούμενες προφητείες διάσπασης κι όχι ενότητας. Διάσπασης κατά το divide ut regnas των Δυνατών.

Ξέρω, έχει μεγάλο δίκιο το ΠΑΜΕ να μη συναγελάζεται με τους υπόλοιπους Αριστερούς, όπως επίσης έχουν μεγάλο δίκιο οι τελευταίοι να κατηγορούν το ΠΑΜΕ για σεχταρισμό. Κι έτσι πάμε όλοι

ως πρόβατα επί  σφαγήν, το καθένα με το δίκιο του.

Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κλάδος άσφαχτος κι εργαζόμενος απείραχτος.

Από τους εργαζομένους, εκατόν πενήντα χρόνια τώρα, είτε αγωνίζονταν όλοι για το σοσιαλισμό, είτε μέρος τους, είτε καθόλου,καθιερώθηκαν κατακτήσεις που τώρα μνέσκουν νεκρές.

Το ερώτημα δεν είναι αν τις σκότωσε ο Μάριος ο Δημοκρατικός ή ο Σύλλας ο Αριστοκρατικός. Τις σκότωσαν και οι δύο το ίδιο. Αυτοί ξέρουν να ενώνονται -οι Δυνατοί- προ του κοινού κινδύνου εκ των πληβείων, καθώς και να εφαρμόζουν εναντίον τους το διαίρει και βασίλευε.

Απ’ την άλλη πλευρά, οι πληβείοι δυσκολεύονται. Επαναστατούν κάθε 150 χρόνια ή επιβάλλουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις κάθε 100 χρόνια. Λογικόν. Ούτε τα κράτη έχουν στα χέρια τους, ούτε την προπαγάνδα που ασκούν οι κυρίαρχες ιδεολογίες. Ένα όπλο κυρίως έχουν, την ενότητά τους, κατά το γνωστόν εκείνο «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», αλλά συνήθως, του ενός εκπροσώπου των προλεταρίων του ξινίζει ο άλλος.

Και το άλας της γης μωραίνεται...

από το "enikos.gr"