Του Κώστα Ροδινού
Ακούω και διαβάζω ότι η Κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να πάρει όλα τα σκληρά μέτρα που προτείνει η Τρόϊκα (δηλαδή των πακέτο των 11.5 δις plus) προκειμένου να εξασφαλίσει τη θετική έκθεσή της, που θα επιτρέψει την ομαλή χρηματοδότηση της χώρας για τους επόμενους μήνες.
Στη συνέχεια, λέει το σενάριο, αφού η χώρα ανακτήσει την αξιοπιστία της, θα τεθεί το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης. Ακόμα και αν όλα πάνε καλά, κατά το σενάριο, επιτρέψτέ μου μερικές παρατηρήσεις:
Πρώτον, έχει εκτιμηθεί ποιά θα είναι η υφεσιακή επίπτωση των νέων μέτρων; Είναι βέβαιο, ότι οι περικοπές θα αφαιρέσουν ζήτηση από την οικονομία, άρα θα τροφοδοτήσουν περαιτέρω την ύφεση (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω είναι στο 7%, έναντι των αρχικών προβλέψεων της Τρόϊκα για 4,8%). Μεγαλύτερη ύφεση σημαίνει λιγότερα έσοδα, περισσότερα λουκέτα και εκτίναξη της ανεργίας, η οποία ήδη βρίσκεται πάνω από 22%, ενώ αυτή των νέων στο 50%! Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι για να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2013, θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα! Τουτέστιν, όσο δεν αλλάζει η φιλοσοφία του «μείγματος» της οικονομικής πολιτικής, η ελληνική οικονομία θα βυθίζεται σ΄ενα αυτοτροφοδοτούμενο σπιράλ θανάτου.
Δεύτερον, επιτέλους, ποιά είναι η αξιοπιστία των εκθέσεων της Τρόϊκα; Ακόμα θυμάμαι τις δηλώσεις της Μέρκελ, τον Οκτώβριο του 2011, που ομολόγησε ότι η προηγούμενη έκθεση της Τρόϊκα ήταν λάθος! Από τότε που εισέβαλλαν στην Ελλάδα, ως σωτήρες, ο Τόμσεν και η παρέα του, ότι εκτιμήσεις έκαναν, έπεσαν έξω! Με πιο πρόσφατη αυτή που προαναφέρω για την ύφεση του 2012. Και μπορεί να επικαλούνται, ως δικαιολογία, ότι για τις αρχικές αστοχίες τους…. δεν ήξεραν! Όμως, αποδεικνύονται και ανεπίδεκτοι μαθήσεως αφού, τρία χρόνια τώρα, ουδέν έμαθαν! Στουρνάρια κανονικά, θα έλεγε ο καθηγητής των μαθηματικών, που είχα στο Γυμνάσιο!
Όλο και περισσότερο αρχίζω να πείθομαι ότι οι εκθέσεις της Τρόϊκα μάλλον εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες και ο νοών, νοείτο!
Τρίτον, σχεδόν άπαντες συμφωνούν ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε, υπό την καθοδήγηση της Τρόϊκα, οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα και διέλυσε τόσο την οικονομία μας, όσο και τις δομές της κοινωνίας μας. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η συνέχισή του, με αυξημένη μάλιστα δοσολογία, θα φέρει διαφορετικά αποτελέσματα; Πως και με ποιό μαγικό τρόπο μια καταστροφική πολιτική, ξαφνικά, θα αποδειχθεί σωτήρια;
Τέταρτον, και αν ακόμα η κυβέρνηση συμφωνήσει σ’ ότι ζητά η Τρόϊκα, μπορούν αυτά να εφαρμοστούν; Τα αντέχει η κοινωνία μας;
Γιατί, τι νόημα έχουν πολιτικές που αποσυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας; Ήδη βιώνουμε την μεγαλύτερη ύφεση που πέρασε ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης; Ποιος ο λόγος, επομένως, να παίρνουμε μέτρα που δεν μπορούν να υλοποιηθούν; Για να μας επιπλήττουν στη συνέχεια ότι είμαστε αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι;
Πέμπτον, πρέπει, επιτέλους, να βρούμε το θάρρος να παραδεχθούμε ότι την ελληνική κρίση την τροφοδοτούν και την παρατείνουν και οι θεμελιώδεις αδυναμίες του ευρώ. Πάρτε για παράδειγμα Ισπανία και Ιταλία. Μήνες τώρα, παίρνουν μέτρα, υποτίθεται, για να γλιτώσουν την ένταξή τους στον μηχανισμό στήριξης και κάθε μέρα πλησιάζουν όλο και περισσότερο σε μια συνολική διάσωση την οποία τελικά μόνο με θαύμα θ’ αποφύγουν! Η ρίζα του προβλήματος είναι βαθύτερη. Η ελληνική οικονομία αποτελούσε τον πιο αδύναμο κρίκο για αυτό ήταν το πρώτο θύμα και πληρώνει ακριβότερο τίμημα. Όμως, αν η ΕΕ δεν αντιμετωπίσει, με αποφασιστικό τρόπο, αυτές τις αδυναμίες, η κρίση είναι ζήτημα χρόνου να χτυπήσει και το πυρήνα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Σ’ ένα πράγμα είχε απόλυτο δίκιο ο Μπαρόζο, ότι βρισκόμαστε όλοι στην ίδια βάρκα!
Έκτον, αυτή η μονομερής έμφαση στη λιτότητα δεν πρόκειται να βγάλει τη ελληνική οικονομία από το αδιέξοδο. Το αντίθετο μάλιστα. Από την ύφεση βγαίνεις με ανάπτυξη. Άλλος τρόπος δεν έχει …επινοηθεί ακόμα. Διαφορετικά η Μέρκελ θα έπαιρνε το Νόμπελ…Οικονομικών! Παράλληλα, λοιπόν, με τη δημοσιονομική πειθαρχία και τις διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι απαραίτητες, η Ελλάδα χρειάζεται και πολιτικές ανάπτυξης. Αυτές οι πολιτικές, όμως, απαιτούν πόρους. Εδώ και ένα χρόνο ο Μπαρόζο μιλάει για απελευθέρωση του ΕΣΠΑ και ακόμα στα λόγια είμαστε. Το ζήτημα των project-bonds παραμένει στα χαρτιά, όπως και εκείνη η τράπεζα επενδύσεων. Να πάρει, λοιπόν, η Κυβέρνηση τα μέτρα της προσαρμογής, αλλά να κάνει κάτι και η ΕΕ προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Έβδομον, στην Ελλάδα έχει συντελεστεί η βιαιότερη μείωση του βιοτικού επιπέδου εν καιρώ ειρήνης! Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό ιστορικό προηγούμενο. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι μέτρα και να πάρουμε, με όση συνέπεια και να τα εφαρμόσουμε, η προσπάθεια μας συστηματικά υπονομεύεται από τις εχθρικές δηλώσεις ευρωπαίων παραγόντων, ιδίως των Γερμανών. Τέτοιες συμπεριφορές, που ουδεμία σχέση έχουν με την κοινοτική αλληλεγγύη, ενισχύουν την αβεβαιότητα . Δυσχεραίνουν τη λύση, αντί να την διευκολύνουν. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι επαναλαμβανόμενες αυτές δηλώσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η Γερμανία δεν επωφελείται μόνο οικονομικά από την κρίση (κάτι που το ομολόγησε ακόμα και η Bild), αλλά τη χρησιμοποιεί απροκάλυπτα για να προωθήσει την οικονομική και πολιτική της ηγεμονία. Άρα, το θέμα δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, αλλά στο μέλλον της Ευρωζώνης γενικότερα. Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση Σαμαρά κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σ’ ένα Σισύφειο έργο. Και στο τέλος να κληθεί να πληρώσει όλο το λογαριασμό της μεταπολίτευσης. Δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Αυτά τα πήγαινα-έλα των υπαλλήλων της Τρόϊκα ευτελίζουν την πολιτική ηγεσία της χώρας. Δεν λύνουν το πρόβλημα, το διαχειρίζονται. Τις λύσεις τις δίνουν οι ηγέτες. «Συ δε, τα μηδέν ωφελούντα μη πόνει μάτην»- Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης»
ΥΓ. Ας θυμίσει κάποιος σ’ αυτόν τον γραφικό Βαυαρό, αν Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της, μετά από δυο πολέμους. Για να παραδίδεις μαθήματα, πρέπει να έχεις, τουλάχιστον, πρότερο έντιμο βίο
Στη συνέχεια, λέει το σενάριο, αφού η χώρα ανακτήσει την αξιοπιστία της, θα τεθεί το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης. Ακόμα και αν όλα πάνε καλά, κατά το σενάριο, επιτρέψτέ μου μερικές παρατηρήσεις:
Πρώτον, έχει εκτιμηθεί ποιά θα είναι η υφεσιακή επίπτωση των νέων μέτρων; Είναι βέβαιο, ότι οι περικοπές θα αφαιρέσουν ζήτηση από την οικονομία, άρα θα τροφοδοτήσουν περαιτέρω την ύφεση (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω είναι στο 7%, έναντι των αρχικών προβλέψεων της Τρόϊκα για 4,8%). Μεγαλύτερη ύφεση σημαίνει λιγότερα έσοδα, περισσότερα λουκέτα και εκτίναξη της ανεργίας, η οποία ήδη βρίσκεται πάνω από 22%, ενώ αυτή των νέων στο 50%! Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι για να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2013, θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα! Τουτέστιν, όσο δεν αλλάζει η φιλοσοφία του «μείγματος» της οικονομικής πολιτικής, η ελληνική οικονομία θα βυθίζεται σ΄ενα αυτοτροφοδοτούμενο σπιράλ θανάτου.
Δεύτερον, επιτέλους, ποιά είναι η αξιοπιστία των εκθέσεων της Τρόϊκα; Ακόμα θυμάμαι τις δηλώσεις της Μέρκελ, τον Οκτώβριο του 2011, που ομολόγησε ότι η προηγούμενη έκθεση της Τρόϊκα ήταν λάθος! Από τότε που εισέβαλλαν στην Ελλάδα, ως σωτήρες, ο Τόμσεν και η παρέα του, ότι εκτιμήσεις έκαναν, έπεσαν έξω! Με πιο πρόσφατη αυτή που προαναφέρω για την ύφεση του 2012. Και μπορεί να επικαλούνται, ως δικαιολογία, ότι για τις αρχικές αστοχίες τους…. δεν ήξεραν! Όμως, αποδεικνύονται και ανεπίδεκτοι μαθήσεως αφού, τρία χρόνια τώρα, ουδέν έμαθαν! Στουρνάρια κανονικά, θα έλεγε ο καθηγητής των μαθηματικών, που είχα στο Γυμνάσιο!
Όλο και περισσότερο αρχίζω να πείθομαι ότι οι εκθέσεις της Τρόϊκα μάλλον εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες και ο νοών, νοείτο!
Τρίτον, σχεδόν άπαντες συμφωνούν ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε, υπό την καθοδήγηση της Τρόϊκα, οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα και διέλυσε τόσο την οικονομία μας, όσο και τις δομές της κοινωνίας μας. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η συνέχισή του, με αυξημένη μάλιστα δοσολογία, θα φέρει διαφορετικά αποτελέσματα; Πως και με ποιό μαγικό τρόπο μια καταστροφική πολιτική, ξαφνικά, θα αποδειχθεί σωτήρια;
Τέταρτον, και αν ακόμα η κυβέρνηση συμφωνήσει σ’ ότι ζητά η Τρόϊκα, μπορούν αυτά να εφαρμοστούν; Τα αντέχει η κοινωνία μας;
Γιατί, τι νόημα έχουν πολιτικές που αποσυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας; Ήδη βιώνουμε την μεγαλύτερη ύφεση που πέρασε ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης; Ποιος ο λόγος, επομένως, να παίρνουμε μέτρα που δεν μπορούν να υλοποιηθούν; Για να μας επιπλήττουν στη συνέχεια ότι είμαστε αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι;
Πέμπτον, πρέπει, επιτέλους, να βρούμε το θάρρος να παραδεχθούμε ότι την ελληνική κρίση την τροφοδοτούν και την παρατείνουν και οι θεμελιώδεις αδυναμίες του ευρώ. Πάρτε για παράδειγμα Ισπανία και Ιταλία. Μήνες τώρα, παίρνουν μέτρα, υποτίθεται, για να γλιτώσουν την ένταξή τους στον μηχανισμό στήριξης και κάθε μέρα πλησιάζουν όλο και περισσότερο σε μια συνολική διάσωση την οποία τελικά μόνο με θαύμα θ’ αποφύγουν! Η ρίζα του προβλήματος είναι βαθύτερη. Η ελληνική οικονομία αποτελούσε τον πιο αδύναμο κρίκο για αυτό ήταν το πρώτο θύμα και πληρώνει ακριβότερο τίμημα. Όμως, αν η ΕΕ δεν αντιμετωπίσει, με αποφασιστικό τρόπο, αυτές τις αδυναμίες, η κρίση είναι ζήτημα χρόνου να χτυπήσει και το πυρήνα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Σ’ ένα πράγμα είχε απόλυτο δίκιο ο Μπαρόζο, ότι βρισκόμαστε όλοι στην ίδια βάρκα!
Έκτον, αυτή η μονομερής έμφαση στη λιτότητα δεν πρόκειται να βγάλει τη ελληνική οικονομία από το αδιέξοδο. Το αντίθετο μάλιστα. Από την ύφεση βγαίνεις με ανάπτυξη. Άλλος τρόπος δεν έχει …επινοηθεί ακόμα. Διαφορετικά η Μέρκελ θα έπαιρνε το Νόμπελ…Οικονομικών! Παράλληλα, λοιπόν, με τη δημοσιονομική πειθαρχία και τις διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι απαραίτητες, η Ελλάδα χρειάζεται και πολιτικές ανάπτυξης. Αυτές οι πολιτικές, όμως, απαιτούν πόρους. Εδώ και ένα χρόνο ο Μπαρόζο μιλάει για απελευθέρωση του ΕΣΠΑ και ακόμα στα λόγια είμαστε. Το ζήτημα των project-bonds παραμένει στα χαρτιά, όπως και εκείνη η τράπεζα επενδύσεων. Να πάρει, λοιπόν, η Κυβέρνηση τα μέτρα της προσαρμογής, αλλά να κάνει κάτι και η ΕΕ προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Έβδομον, στην Ελλάδα έχει συντελεστεί η βιαιότερη μείωση του βιοτικού επιπέδου εν καιρώ ειρήνης! Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό ιστορικό προηγούμενο. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι μέτρα και να πάρουμε, με όση συνέπεια και να τα εφαρμόσουμε, η προσπάθεια μας συστηματικά υπονομεύεται από τις εχθρικές δηλώσεις ευρωπαίων παραγόντων, ιδίως των Γερμανών. Τέτοιες συμπεριφορές, που ουδεμία σχέση έχουν με την κοινοτική αλληλεγγύη, ενισχύουν την αβεβαιότητα . Δυσχεραίνουν τη λύση, αντί να την διευκολύνουν. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι επαναλαμβανόμενες αυτές δηλώσεις μόνο τυχαίες δεν είναι. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η Γερμανία δεν επωφελείται μόνο οικονομικά από την κρίση (κάτι που το ομολόγησε ακόμα και η Bild), αλλά τη χρησιμοποιεί απροκάλυπτα για να προωθήσει την οικονομική και πολιτική της ηγεμονία. Άρα, το θέμα δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα, αλλά στο μέλλον της Ευρωζώνης γενικότερα. Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση Σαμαρά κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σ’ ένα Σισύφειο έργο. Και στο τέλος να κληθεί να πληρώσει όλο το λογαριασμό της μεταπολίτευσης. Δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Αυτά τα πήγαινα-έλα των υπαλλήλων της Τρόϊκα ευτελίζουν την πολιτική ηγεσία της χώρας. Δεν λύνουν το πρόβλημα, το διαχειρίζονται. Τις λύσεις τις δίνουν οι ηγέτες. «Συ δε, τα μηδέν ωφελούντα μη πόνει μάτην»- Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης»
ΥΓ. Ας θυμίσει κάποιος σ’ αυτόν τον γραφικό Βαυαρό, αν Γερμανία εξόφλησε τις υποχρεώσεις της, μετά από δυο πολέμους. Για να παραδίδεις μαθήματα, πρέπει να έχεις, τουλάχιστον, πρότερο έντιμο βίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου