Κάποιοι θεωρούν την ελληνική επικράτεια διαπραγματεύσιμη

του Παναγιώτη Ήφαιστου
Είναι ενθαρρυντικό είναι ότι πιθηκισμοί, αλληθωρίσματα και ξενοκρατία δύο αιώνων δεν εξαφάνισαν τον Έλληνα πολίτη τον οποίο στα δύσκολα τον συναντάμε στις επάλξεις. Τις επίπλαστες ιδεολογικές και κομματικές διαιρέσεις τις παράγουν τα μέλη ενός παρηκμασμένου πολιτικού προσωπικού. Πολλά μέλη της κοινωνίας ακόμη και αν παρασύρονται αποδεικνύεται ότι βρίσκονται στα θεμέλια του κράτους και περιμένουν να κάνει ξαστεριά. Την συντριπτική πλειονότητα των εκατομμυρίων πολιτών, για παράδειγμα, την είδαμε να διαμαρτύρεται για τα φρικτά λάθη στο λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα.
Τα θολά και κατά βάση εχθρικά προς το έθνος και την ελληνική κοινωνία μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά παραμιλητά που κατά βάση αντικατέστησαν τα ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα του 20ου αιώνα, προκαλούν εισροές
πνευματικού και πολιτικού ανορθολογισμού. Τα μέλη της ολιγάριθμης -πλην λόγω ξενοκρατίας κυρίαρχης- παρέας μεταμοντέρνων εθνομηδενιστών θεωρούν την κοινωνία μάζα και τους πολίτες ετερόκλητο όχλο που πρέπει συμμορφωθεί με τα ανυπόστατα ιδεολογήματά τους.
Στερημένοι θέασης του γεγονότος ότι οι Έλληνες είναι φορείς ενός οικουμενικής εμβέλειας παμμέγιστου πολιτικού πολιτισμού, λογικό είναι κάποιοι καρεκλοκένταυροι να υβρίζουν τους Έλληνες σαν ετερόκλητο όχλο. Ταυτόχρονα, εκτοξεύοντας χαρακτηρισμούς, επιχειρούν να καθυποτάξουν τους πολίτες με το να τους προκαλούν σύνδρομα μειονεξίας. Όμως, εάν πάσχουμε από κάποια μειονεξία αυτή είναι το εθνομηδενιστικό αλληθώρισμα μερικών πολιτικών προσώπων και φορέων επιστημονικών τίτλων. Αυτός ο εθνομηδενισμός και η συνοδευτική εξωελληνική νοοτροπία αποδυναμώνει την πίστη και την νομιμοφροσύνη στο εθνικό συμφέρον.

Εξωραϊσμός του πιθηκισμού

Το πιο σύνηθες φαινόμενο είναι ο εξωραϊσμός του πιθηκισμού-μιμητισμούπαρηκμασμένων μεταμοντέρνων νοοτροπιών και οι εκβιαστικές παροτρύνσεις για υποταγή σε ηγεμονικά κελεύσματα και σε υποδείξεις αδράνειας του δήθεν μοιραία καταδικασμένου σε μαρασμό και δυστυχία, ελληνικού κράτους. Τελευταία, οι παρακρούσεις απογειώθηκαν. Έτσι ακούγονται απίστευτα πράγματα, ότι για παράδειγμα η εκποίηση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου ‘κατόρθωσε’ να κάνει την Ελλάδα ‘πύραυλο ανάπτυξης’! Βέβαια, να μας λείπει μια τέτοια ανάπτυξη, επειδή σημαίνει απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας.
Για να το πούμε διαφορετικά, ένα ευρύ και ανησυχητικά μεγάλο φάσμα φορέων επιστημονικών τίτλων, πολιτικών προσώπων και αναλυτών στα μέσα επικοινωνίας, αφού μαντρωθούν μέσα στην ανυπόστατη έννοια ‘προοδευτικός’, αφενός γίνονται φορείς του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού, αφετέρου τάχιστα μετατρέπονται σε πειθήνιους υπηρέτες τόσο καταχρηστικών ηγεμονικών αξιώσεων όσο και διαταγών τεχνοκρατών και διεθνικών κερδοσκόπων. Αυτό και αν είναι ‘προοδευτική’ παρακμή. Εξ ου και δεν είναι τυχαίο που ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του «ετερόκλητου όχλου» που αντιστάθηκε ειρηνικά και θαρραλέα στα ‘μακεδονικά’ ολισθήματα.
Τέλος, στα πεδία της εθνικής στρατηγικής οι κυρίαρχες πλέον μεταμοντέρνες εθνομηδενιστικές διαστροφές οδηγούν σε εισηγήσεις για υποχωρήσεις επί θεμάτων που αφορούν την ελληνική κρατική κυριαρχία και την επικράτεια που σύμφωνα με τις συμβάσεις και τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου ανήκει στο ελληνικό κράτος. Η επικράτεια της Ελλάδας, όμως, δεν είναι προσωπική τους υπόθεση για να μπορούν να την εγκαταλείπουν.
Σε όλα τα κράτη του κόσμου, μικρά και μεγάλα, ισχυρά και αδύναμα, αυτό θεωρείται εσχάτη προδοσία. Ούτε βέβαια μπορεί κάποιος, ενόψει μάλιστα απειλών που φουντώνουν, να κάθεται σε καρέκλα εξουσίας εάν δεν σχεδιάζει και εφαρμόζει μια αξιόπιστη στρατηγική εθνικής ασφάλειας και εφαρμογής των προνοιών του διεθνούς δικαίου για την εθνική Επικράτεια.

Η διέξοδος είναι εφικτή

Ενώ μπροστά μας έχουμε εκλογές είναι λογικό να ειπωθεί πως όταν ψηφίζουμε πάντα υπάρχουν διλήμματα και ερωτήματα. Για κάποια πράγματα, όμως, δίλημμα δεν υπάρχει. Ο καθείς αποφασίζει σύμφωνα με την δική του λογική και το ένστικτό του. Κριτήριο πρέπει να είναι ότι διέξοδος από την δεκαετή πλέον παγίδα είναι εφικτή μόνο εάν κυριαρχήσουν δυνάμεις ακλόνητα δεσμευμένες στο εθνικό συμφέρον και στον δημοκρατικό προσανατολισμό που καθιστά τον πολίτη εντολέα και που οδηγεί στην πολιτική ελευθερία. Οι δυνάμεις αυτές δεν μπορεί να είναι εθνομηδενιστικές και εξωελληνικές.
Η διέξοδος είναι εφικτή, επίσης, εάν και πάλι σύμφωνα με τις ημέτερες δημοκρατικές παραδόσεις η διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες και τους νόμους σμιλεύεται κοινωνικοπολιτικά και όχι σε κλειστά δωμάτια, όχι μετά από διαταγές τεχνοκρατών και τοκογλύφων. Στον βαθμό και στην έκταση που απαιτούνται θυσίες ακόμη και σκληρές απαιτείται να τις αποφασίζει ο εντολέας πολίτης.
Λευκό χαρτί και αθέτηση υποσχέσεων χωρίς δυνατότητα ανάκλησης του δράστη δεν σημαίνει δημοκρατία αλλά ολιγαρχικό δεσποτισμό και μάλιστα ξενοκρατούμενο. Κάθε διέξοδος, επίσης, δεν παρακάμπτει το αξίωμα κάθε κοινωνίας, ότι δηλαδή όλοι και κυρίως όσοι θα κυβερνήσουν δεσμεύονται με την υψηλή και έσχατη λογική της εθνικής ανεξαρτησίας. Δεσμεύονται για εθνική στρατηγική εκπλήρωσης των προνοιών των συμβάσεων και του διεθνούς δικαίου που νομιμοποιούν την ελληνική επικράτεια. Όσοι αυτή την επικράτεια την θεωρούν διαπραγματεύσιμη -και πολύ περισσότερο αναλώσιμη- παραβιάζουν τη θεμελιώδη αρχή της κοινωνίας μας, το Σύνταγμα, και χωρίς δισταγμό καταψηφίζονται.
από το «https://slpress.gr/»