Η ξενιτεμένη ‘αποχή’ …

του Ηλία Αλεξανδρή

Διάβασα κάπου αυτές τις μέρες στις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων ότι αυτοί που ψήφισαν στις ευρωεκλογές ήταν ένα εκατομμύριο λιγότεροι από όσους ψήφισαν στο δημοψήφισμα του 2015 όπου το ΟΧΙ συγκέντρωσε περίπου 63%.

Ένα ΟΧΙ που δεν είδαμε να αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαίου 2019 αλλά και στις επαναληπτικές Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές … Ένα συμπέρασμα λοιπόν που εύκολα μπορεί να εξαχθεί είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του ΟΧΙ «απείχε» από τις πρόσφατες εκλογές …

Απείχε λοιπόν … αλλά που πήγε αυτό το ένα εκατομμύριο συμπολιτών μας που το 2015 βρήκε το θάρρος να αντισταθεί στον μνημονιακό ευρωμονόδρομο και την καταστροφή της ζωής  και της πατρίδας μας;


Ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας, απογοητευμένοι και αηδιασμένοι μετά από την προδοσία του ΟΧΙ το 2015 και όσα ακολούθησαν, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική πρόταση που να εκφράζει το ΟΧΙ, κάθισαν απλά στο σπίτι και παρακολουθούσαν την συντριβή όσων τους πρόδωσαν και την εκλογική μεγάλη νίκη του ΝΑΙ ;

 Αμέσως μετά την πρώτη εκτίμηση αποτελέσματος των Ευρωεκλογών έγραψα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «Πάνω από 700.000 Έλληνες έφυγαν στα ξένα μετά το 2010 … Βλέποντας τα αποτελέσματα των εκλογών τους δικαιολογώ απόλυτα …»
Είχα στο μυαλό μου και τον ανιψιό μου που μαζί με άλλους εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας δεν άντεξαν την «σωτηρία» των μνημονίων, τα «success story», τις «επιτυχίες», τα «πλεονάσματα» και την … «ανάπτυξη» και ξενιτεύτηκε …
Ο ανιψιός μου το 2015 ήταν εδώ, το πάλευε, πίστευε ότι αυτή η αδιέξοδη και καταστροφική πορεία μπορεί να ανατραπεί, πίστεψε ότι μπορεί να υπάρχει μέλλον και μια αξιοπρεπής ζωή  στον τόπο του, στήριξε το ΟΧΙ και προδόθηκε το ίδιο βράδυ … και μετά απογοητευμένος και αηδιασμένος προσπαθούσε να βρει μια λύση, ένα σχέδιο για το μέλλον του,  ώσπου μια μέρα μας ανακοίνωσε πως φεύγει στα ξένα … Και σε λίγες ημέρες έφυγε …
Ήταν ένας από αυτούς που δεν ψήφισαν στις 26/5/2019  ούτε στις επαναληπτικές των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών … «Απείχε» … Όπως εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που ακολούθησαν παρόμοια διαδρομή … και προσπαθούν πλέον να ζήσουν και να ονειρευτούν μια «καλύτερη» ζωή μακρυά από την πατρίδα και το ξεφτιλισμένο πολιτικό – κομματικό σύστημα, που αφού μας οδήγησε και μας εγκλώβισε σε αυτή την καταστροφική «κανονικότητα» της εξαθλίωσης, της παρακμής και της υποδούλωσης μέσω μνημονίων και σκληρής αέναης επιτροπείας, «νίκησε» πάλι και σε αυτές τις εκλογές και θα μιλά για «νίκες» – μάλλον – εξίσου χυδαία και στις Βουλευτικές εκλογές που έρχονται …
Από αυτές τις πάνω από 700.000 Ελλήνων που έφυγαν στο εξωτερικό μετά το 2010 – και όχι μόνο –  μόλις 14.865 δήλωσαν συμμετοχή για να ψηφίσουν για τις Ευρωεκλογές.
Για αυτό και ότι έγραψα παραπάνω για την ημέρα των εκλογών-  βλέποντας τα αποτελέσματα – να μπορούσε να γραφτεί και διαφορετικά : «Πάνω από 700.000 Έλληνες έφυγαν στα ξένα μετά το 2010 … Η απουσία τους φαίνεται δικαιολογημένα στα αποτελέσματα των εκλογών  …»
Ο ανιψιός μου και μαζί του εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας, που έφυγαν και βρίσκονται στα ξένα μετά το 2010 και το 2015, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το ένα εκατομμύριο του «ΟΧΙ» που «εξαφανίστηκε» και «γράφτηκε» ως αποχή στις πρόσφατες εκλογές … Το πιο νέο, το πιο δυναμικό, το πιο μορφωμένο, το πιο τολμηρό αλλά και πιο απογοητευμένο κομμάτι της κοινωνίας μας …
Μια μικρή «Ελλάδα» – ο «ανθός» αυτής της χώρας – που έδιωξε το πολιτικό καθεστώς των μνημονιακών κομμάτων αλλά και η αδυναμία των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων – εντός και εκτός κοινοβουλίου – να πείσουν με μια ενιαία εναλλακτική πρόταση όσους έφυγαν ότι αξίζει να μείνουν εδώ και να το παλέψουν …
Ίσως λοιπόν – μετά από αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα – να έχει έρθει η ώρα για όλες τις δημοκρατικές και πατριωτικές «αντιμνημονιακές» πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που δεν κατάφεραν με τον πολυκατακερματισμό τους και τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις τους (είτε από τα «αριστερά» είτε από τα «δεξιά») να συγκροτήσουν μια σοβαρή ενιαία εναλλακτική πρόταση που να οριοθετεί ένα ελπιδοφόρο «σχέδιο για το μέλλον» (και να κρατήσουν ίσως εδώ όσους έφυγαν), έστω και καθυστερημένα, να αλλάξουν στάση.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως αυτή  η «αιμορραγία» (που ακόμα συνεχίζεται) της οικονομικής μετανάστευσης μετρήθηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα με πολύ αρνητικό τρόπο για τις δυνατότητες και προϋποθέσεις ανατροπής των αιτίων που την προκαλούν. Αλλά και με πολύ αρνητικό τρόπο και για όσους πολίτες και δυνάμεις του ΟΧΙ παρέμειναν στην χώρα και συνεχίζουν τον αγώνα  …
Οι συμπατριώτες μας που έφυγαν, οι δικοί μας άνθρωποι που ξενιτεύτηκαν μετά το 2010 πρέπει να επιστρέψουν. Μας λείπουν και τους χρειαζόμαστε κοντά μας … Για να επιστρέψουν πρέπει όμως να υπάρχουν οι προϋποθέσεις, όραμα και σχέδιο … Και πάνω από όλα να εξακολουθεί να υπάρχει η πατρίδα, μια πατρίδα που τους χρειάζεται και τους αγκαλιάζει … όχι μια «πατρίδα» στα δεσμά των ξένων επικυρίαρχων «θεσμών» που τους διώχνει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα …
Αυτός είναι ένας ακόμα πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη της οργάνωσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων του ΟΧΙ σε ένα πλατύ δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο, χωρίς ανεδαφικούς «ηγεμονισμούς», ιδεολογικές «ταμπέλες» και διασπαστικές περιχαρακώσεις, για την συγκρότηση της εναλλακτικής πρότασης σε ένα συμφωνημένο κοινό πλαίσιο πολιτικών στόχων, με κοινό σχέδιο  και όραμα ικανό να εμπνεύσει και να ενεργοποιήσει ξανά τις κοινωνικές δυνάμεις και λαϊκές πλειοψηφίες – εντός και εκτός της χώρας –  για την πραγματική διάσωση, την απελευθέρωση από τα δεσμά της ξενοκρατίας,  την ανάταξη της κοινωνίας και την αναγέννηση της πατρίδας μας.
από το «http://www.dromosanoixtos.gr/»