Από την «Ελλάδα, στους Έλληνες», στην «Ελλάδα, στους δανειστές»

(Η εφαρμοσμένη πολιτική, τα πρόσωπα, οι συμβολισμοί, τα στρατηγικά σφάλματα και η στρατηγική ήττα του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου).

του Τάσου Αναστασόπουλου
Η, ομολογουμένως, άκομψη επιχείρηση της παλαιάς φρουράς της νομενκλατούρας του ΠΑΣΟΚ να ωθήσει τον Βαγγέλη Βενιζέλο να θέσει τον εαυτό του, εκτός των βουλευτικών εκλογών της 7/7/2019, επειδή, ουσιαστικά, συμβολίζει την ενεργή συμμετοχή του κόμματος, στην κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων και κρατάει, σε απόσταση, τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που το εγκατέλειψαν, μετά την ελληνική χρεωκοπία του 2010, θέτει, επί τάπητος, την συζήτηση, για το πραγματικό, για το βαθύτατα, πολιτικό πρόβλημα του κόμματος, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το οποίο έχει μια τεράστια, μια, κοινωνικά, χαώδη έκταση, την οποία, μόλις, τώρα και με έναν, απολύτως, ανεπαρκή τρόπο, η παλαιά φρουρά προσπαθεί να αντιμετωπίσει.
Η πλήρης ανεπάρκεια του τρόπου αντιμετωπίσεως του προβλήματος της
διάστασης, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στους παλαιούς ψηφοφόρους του, που, ταχύτατα και μέσα από μια κατακλυσμιαία διαδικασία, εγκατέλειψαν το κόμμα, ήδη, από το 2011, οφείλεται, στο γεγονός ότι η διάσταση αυτή και η συνακόλουθη απομάκρυνση της ευρείας κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, από το κόμμα, που, σταθερά, σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, αυτή στήριζε, έχει ένα πολύ διαφορετικό περιεχόμενο, από αυτό, που θέλει να αναδείξει η παλαιά φρουρά του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως αυτή εκφράζεται, από την Φώφη Γεννηματά, τον Κώστα Λαλιώτη και όλους όσους βρίσκονται γύρω  τους.
Αυτό που οδηγεί την παλαιά κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, μακριά από το κόμμα αυτό, δεν αφορά τα πρόσωπα και τους συμβολισμούς. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, προθύμως, χρεώθηκε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, αλλά η ουσία του προβλήματος δεν αφορά, απλώς και μόνον, όσα αυτός έπραξε, ως πρόεδρος του κόμματος, εκείνη την εποχή.
Αυτό που έχει απομακρύνει τους ψηφοφόρους, από το ΠΑΣΟΚ και αυτό, που τους κρατάει, παρατεταμένα, σε απόσταση, από το κόμμα και τους στέλνει, στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, ή στην αποχή, από τις εκλογές, αφορά το ουσιαστικό περιεχόμενο των εφαρμοζόμενων και διακηρυσσόμενων πολιτικών, από την νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας, το 2010, που είναι έργο της κυβέρνησης του ΓΑΠ, στην οποία συμμετείχε σύσσωμη η νομενκλατούρα του κόμματος.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Δυστυχώς, για την ίδια, η πασοκική νομενκλατούρα είναι, απολύτως, υπεύθυνη, για την εγκαθίδρυση, στην χώρα μας, του καθεστώτος της νεοαποικιακής χρεωδουλείας και την παράδοση του πληθυσμού, μέσω των Μνημονίων και των δανειστικών συμβάσεων, που συνομολόγησε, στις ορέξεις των ξένων δανειστών, προς χάρη της διάσωσης των γαλλογερμανικών τραπεζών, όπως, επίσης, του ευρώ και της ζώνης του.
Κάπως έτσι, η εθνικοανεξαρτησιακή επαγγελία του ΠΑΣΟΚ, που συμβολίστηκε, με το σύνθημα «Η Ελλάδα, στους Έλληνες», κατέληξε, στην πράξη, να μετατραπεί, με απόλυτη ευθύνη, συνολικά, της ηγεσίας και των στελεχών του κόμματος, στην πλήρη υποδούλωση των Ελλήνων, στους ξένους τοκογλύφους, οι οποίοι υποκαταστάθηκαν, από τους, ομοίως, τοκογλυφούντες ευρωθεσμούς.

Με εφημερίδες τοίχου, με συγκεντρώσεις, με ομιλίες, με συζητήσεις, με κάθε μέσο, το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970, αμέσως, μετά την μεταπολίτευση του 1974, όντας αποκλεισμένο, από τα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα, που, τότε, είχαν το μονοπώλιο της ενημέρωσης, έδωσε αμέτρητες μάχες, για να αποτρέψει τον στρατηγικό σχεδιασμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για την ένταξη της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ. Αυτές οι μάχες, δυστυχώς, από το 1983 και μετά, εγκαταλείφθηκαν και το ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε τις εσφαλμένες και καταστροφικές, για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία μας, στρατηγικές επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της εντόπιας ολιγαρχίας. Και υπέστη τις συνέπειες, διότι, ενώ τα τακτικά σφάλματα διορθώνονται, τα στρατηγικά σφάλματα δεν διορθώνονται (παρά μόνον με την ριζική ανατροπή τους) και δεν συγχωρούνται… 

Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι, ενώ το αντιπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και της παλαιάς φρουράς, που, στα νειάτα της, μαχόταν, κατά της ένταξης της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ. και που, τώρα, θέλει να τα φορτώσει όλα, στον Βαγγέλη Βενιζέλο, διακήρυσσε ότι, με την ένταξη, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, οι Έλληνες θα μετατρέπονταν, σε γκαρσόνια των Ευρωπαίων, τελικά, με την μεταγενέστερη αποδοχή, αυτής της ένταξης, μετέτρεψε τους Έλληνες, σε υποτακτικούς μιας μοντέρνας χρεωδουλείας και του νεοαποικιακού καθεστώτος των Μνημονίων, υπηρετώντας το σχέδιο του ψευδεπίγραφου «ευρωπαϊκού σχεδίου», που κτίστηκε, στα σαθρά θεμέλια της Ε.Ο.Κ/»Ε.Ε.», με αποκορύφωμα την ευρωζώνη, με την τυφλή πίστη και τον ανάλογο φανατισμό, που επιδεικνύουν οι νεοφώτιστοι.
Ύστερα από όλα αυτά τα σωρευμένα εγκλήματα, που διέπραξε, από το 1982 και μετά, η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ και με αποκορύφωμα το στυγνό και στεγνό έγκλημα της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το 2002, από τους αδηφάγους «εκσυγχρονιστές» του Κώστα Σημίτη, η παλαιά φρουρά του κόμματος, μετά την κατεδάφιση του κόμματος και την απομάκρυνση, σχεδόν, σύσσωμης της κοινωνικής του βάσης, επιχειρεί να προσωποποιήσει τις ευθύνες, για αυτή την ανείπωτη καταστροφή, στον Βαγγέλη Βενιζέλο και στην ομάδα του, αλλά η αλήθεια είναι ότι το εκλογικό σώμα, το οποίο, παλαιότερα, στήριζε, εκλογικά, το ΠΑΣΟΚ, δεν πείθεται και δεν πρόκειται να πεισθεί, προτιμώντας να μένει αδιάφορο, στις εκκλήσεις, για επιστροφή, στην κομματική κοίτη.
Πολύ περισσότερο, στις εκκλήσεις του σημερινού ΠΑΣΟΚ, αδιαφορούν οι νέοι της χώρας, οι οποίοι έχουν ταυτίσει το κόμμα αυτό, με την κοινωνική και την ανθρωπιστική καταστροφή, που υπέστη η χώρα, από την εποχή των Μνημονίων και μετά, αφού είναι η ελληνική νεολαία αυτή, που έφερε και εξακολουθεί να φέρει το μέγιστο βάρος της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, την οποία έφερε η ελληνική χρεωκοπία του 2010.
Οι προσπάθειες της πασοκικής νομενκλατούρας να αναζωογονήσει το κόμμα της πέφτουν και θα συνεχίσουν να πέφτουν, στο κενό, επειδή το σημερινό ΠΑΣΟΚ, σε επίπεδο ηγεσίας και στελεχών, δεν έχει – και δεν σκοπεύει να – αλλάξει πολιτική.
Αυτό είναι και το δράμα, που αντιμετωπίζει. Ενώ οι ιστορικές πολιτικές θέσεις του κόμματος και τις οποίες η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε, έχουν, πλήρως, δικαιωθεί, από την ίδια την ζωή, η ηγεσία και τα στελέχη του, πάλαι ποτε, κραταιού κόμματος εμμένουν, στην «ευρωπαϊστική» στροφή, που, εσφαλμένα, πραγματοποίησαν, από το 1983 και μετά και η οποία οδήγησε, στην παρούσα κοινωνική καταστροφή και αρνούνται, πεισματικά, να αποδεχθούν το στρατηγικό τους έγκλημα, το οποίο συνίσταται, στην αποδοχή του εσφαλμένου και καταστροφικού στρατηγικού σχεδιασμού της συντηρητικής παράταξης τηςΝέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της ολιγαρχικής ελίτ του τόπου μας.
Και αν τα σφάλματα, που αφορούν την τακτική, μπορούν να διορθωθούν και να συγχωρεθούν, ακριβώς, επειδή λειτουργούν βραχυπρόθεσμα και έτσι είναι δυνατόν να συμμαζευτούν, οι παρενέργειές τους, όταν έχουμε να κάνουμε, με στρατηγικά σφάλματα, αυτά, ακριβώς, επειδή επενεργούν, σε μακροπρόθεσμη βάση, η οποία ξεπερνάει πολλές φορές τον ορίζοντα αρκετών δεκαετιών, οδηγούν, σε στρατηγικές ήττες, που δεν μπορούν να διορθωθούν, παρά μόνο, με την πλήρη αλλαγή πλεύσης. Κάπως έτσι, το ΠΑΣΟΚ υπέστη μια, τεραστίων διαστάσεων, στρατηγική ήττα.
Αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η χώρα, σήμερα. Στην ίδια, ακριβώς, θέση βρίσκεται και το καταρρεύσαν ΠΑΣΟΚ, εξ αιτίας των δικών του στρατηγικών σφαλμάτων.

Ενώ η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας επιθυμούσε, όπως αναφέρει και ο, απίστευτα, τραγικός(ως προς την εξέλιξη της δημοσιογραφικής και της πολιτικής πορείας του) Θοδωρής Καλούδης, στο παραπάνω δημοσίευμα εκείνης της εποχής, την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, για την ένταξη της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., η συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επέμεινε να μην διεξαγάγει δημοψήφισμα, για το ζήτημα αυτό. Δεν διεξήγαγε δημοψήφισμα, διότι, απλούστατα, φοβόταν την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, το οποίο, κατά πάσα βεβαιότητα, θα καταψήφιζε την ένταξη, που ο, τότε, πρωθυπουργός και η εντόπια οικονομική ελίτ επιθυμούσαν. Δυστυχώς, στην συνέχεια, παρά τις διακηρύξεις του, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν διεξήγαγε, αυτό το απαραίτητο δημοψήφισμα.  Μετά από αυτό, το τωρινό αποτέλεσμα υπήρξε μοιραίο…

Η μόνη λύση, στο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ (αλλά και στο μακροχρόνιο πρόβλημα της χώρας) εντοπίζεται, στην επάνοδο του κόμματος, στις παλαιές πολιτικές θέσεις του, οι οποίες, μέσα στην πορεία του χρόνου, έχουν βρει την πλήρη ιστορική δικαίωσή τους.
Η χώρα πρέπει να αποχωρήσει, από την ευρωζώνη, με την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Και στην συνέχεια, πρέπει, επίσης, με δημοψήφισμα, να αποχωρήσει και από την «Ευρωπαϊκή Ένωση». (Ένα δημοψήφισμα, το οποίο, το ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε διεξήγαγε, παρά τις διακηρύξεις του).
Αλλά η παλαιά φρουρά του ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει πολιτική. Και αυτό οι παλαιοί ψηφοφόροι του -η παλαιά κοινωνική βάση του-, που το εγκατέλειψαν και η νεολαία, που γνώρισε, τις σκληρές μονεταριστικές πολιτικές και τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας, που εισήγαγε, μέσω των Μνημονίων, το ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν ποτέ.
Αυτή την πικρή, για τους πασόκους, διαπίστωση είναι που επιβεβαίωσαν οι ευρωεκλογές της 26/5/2019.
Αυτή την ίδια διαπίστωση είναι που πρόκειται να επιβεβαιώσουν και οι βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019.
από το «https://tassosanastassopoulos.blogspot.com/»