ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα πέντε χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα...
«καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα. Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις" στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά.... Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Αποφασιστική ήταν η δράση των αθέατων «παγκόσμιων σκηνοθετών»: CIA, DIA, Μοσσάντ, το αόρατο «ωκεανογραφικό» πλοίο Apollo 2 του ΝΑΤΟ, οι κομμάντος των «μαύρων επιχειρήσεων» από τις Βρυξέλλες που ήρθαν στην Αθήνα και συμμετείχαν στα γεγονότα... Και άλλες ενέργειες που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το 1972, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής, Σαλβατόρε Αλλιέντε, είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από ...«διεθνείς οργανώσεις» που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες...». Λίγες ημέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, πλήρωσε κι αυτός με την ζωή του αυτή την τραγική αλήθεια.

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, σαράντα πέντε χρόνια από την ημέρα που απέναντι στο ανθελληνικό δόγμα της χούντας "υποταγή-τυραννία-προδοσία" απάντησε η φωτισμένη νεολαία του Πολυτεχνείου με το πανανθρώπινο σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία… Ένα τρίπτυχο τόσο επίκαιρο και σήμερα που η φρίκη της διεθνούς κλεπτοκρατίας, του ισοπεδωτικού καπιταλισμού και του ενδοτικού εθνομηδενισμού αναμετριέται πάλι με τα σωθικά του Ελληνισμού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι δωσίλογοι και τα κάθε είδους φερέφωνα της Νέας Τάξης προσπαθούν να σβήσουν από την εθνική μνήμη τον Νοέμβρη του ’73, να απαξιώσουν την Γενηά του Πολυτεχνείου. Επειδή είναι πάντα επικίνδυνη, όσο και αν την εκμεταλλεύτηκαν πολύ οι κυνικοί εξουσιαστές που χρησιμοποίησαν την εξέγερση για να φέρουν χειρότερη δουλεία και ξεπούλημα και θανατικό. Και τώρα προσπαθούν να της φορτώσουν την παρακμή και την διαφθορά επειδή κάποιοι εξαργύρωσαν, λέει, και «με μεγάλο τόκο» την συμμετοχή τους στην εξέγερση του ‘73.

Υπήρξαν, βέβαια, τα «λαμόγια» και είναι γνωστοί. Επώνυμοι… Ήταν, όμως, «τρεις». Και οι άλλοι είναι χίλιοι-δεκατρείς. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι σιωπηλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι παντοτινά στρατευμένοι στο όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και στο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σε αυτούς ανήκει το «Πολυτεχνείο» και τα πολλά «Πολυτεχνεία» του μέλλοντος που αναπόφευκτα θάρθουν, καθώς η παγκόσμια χούντα έχει δείξει τα νύχια της.

ΠΗΓΗ: Leonidas C. Aposkitis