Επικίνδυνη φαντασίωση

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου
«Είναι τίτλος τιμής για μένα να με βάζει στο στόχαστρο του ένα διεφθαρμένο δικτατορικό καθεστώς σαν αυτό του Έντι Ράμα στην Αλβανία».
Αυτό δήλωσε η Πρόεδρος της Αλληλεγγύης και ευρωβουλευτής, Ελένη Θεοχάρους, μετά τη γνωστοποίηση ότι η ίδια έχει κηρυχθεί persona non grata στην Αλβανία, εξαιτίας της μακροχρόνιας εμπλοκή της στον αγώνα των Βορειοηπειρωτών να κατοχυρώσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Για να προσθέσει: «Δεν πρόκειται να κάμψουν ούτε την αντίσταση μου, ούτε την βούληση μου, ούτε το πάθος μου για κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των φρικτά καταπιεσμένων Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου».
Η Θεοχάρους παλεύει για το Κυπριακό και είναι ενάντια στην Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) δηλαδή το σχέδιο Ανάν το οποίο απορρίφθηκε από τον Λαό ως διχοτομικό και ρατσιστικό και που πασχίζουν να βάλουν από την πίσω πόρτα και με χειρότερους όρους οι σύμμαχοι της Ελλάδας και ο «δεξιός» πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης. Βέβαια την ΔΔΟ, με την χαλαρή
συνομοσπονδία που επιδιώκουν οι αξιοσέβαστοι σύμμαχοι και ο Ερντογάν, ταυτίζονται και μεθοδεύουν και οι εδώ κυρίαρχοι φωστήρες της πολιτικής ζωής αριστεροδέξιοι Μητσοτάκης και Τσίπρας. Δεν ενδιαφέρονται για μία ενιαία Δημοκρατία της Κύπρου αλλά για μια διχοτομομημένη και εθνοφυλετικά προσδιορισμένη ομοσπονδία. Και μάλιστα με στρατό κατοχής. Ο ρατσισμός στο απώγειό του.
Γυρίζοντας στο ζήτημα που ανέκυψε στην βόρεια Ήπειρο, η πετριά της ιδεοληψίας της συριζαριστεράς και των παραφυάδων της, που μαζί με την ιστορική αμμορφωσιά και ασχετοσύνη διαγωνίζονται τους χρυσαυγίτες στην ουγκανιά και τον σκοταδισμό από διαφορετική αφετηρία, έχει βάλει αμέτι μου χαμέτι να εφευρίσκει τον εθνικισμό σε κάθε εκδήλωση του λαού μας που δεν συνάδει με την κοσμοθεωρία της.
Μια κοσμοθεωρία βέβαια που συντηρείται από μια διαστροφική κι επικίνδυνη φαντασίωση και καμμιά σχέση δεν έχει με τον σοσιαλισμό, τα ανθρώπινα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και την υπεράσπιση των μειονοτήτων, αφού αναμφίβολα πλέον ταυτίζεται με ό,τι πιο αντιδραστικό και καταδυναστευτικό έχει κυριαρχήσει σήμερα στον πλανήτη. Είναι τέτοια δηλαδή η τύφλωση κι ο φανατισμός, που δεν διστάζουν να υιοθετήσουν την προπαγάνδα του διεθνούς Εσκομπάρ των Βαλκανίων Ράμα, στο εθνικιστικό του παραλήρημα που αποσκοπεί βαθιά στη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας. Όχι αυτό δεν μπορεί να είναι πλέον η αφέλεια της ρομαντικής άποψης για την Κοινωνία των Πολιτών που ευαγγελίζεται ο τυφλός δικαιωματισμός τους. Είναι μεθοδευμένη προσπάθεια που ρίχνει νερό στο μύλο του κοινωνικού κι εθνικού διχασμού, προκειμένου η τραγωδία στην ελληνική πραγματικότητα να γίνει τέλεια.
Στην Βόρεια Ήπειρο και όχι στην νότια Αλβανία, υπάρχει ελληνική εθνική μειονότητα η οποία απελευθερώθηκε τρείς φορές στα νεώτερα χρόνια. Δύο στους Βαλκανικούς πολέμους και μετά με την νίκη ενάντια στον Ιταλούς και τον άξονα. Η Διεθνής Κοινότητα με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας (1914) αναγνώρισε την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, κατοχύρωσε την ελληνική γλώσσα επίσημη και το δικαίωμα σε αυτόνομη στρατιωτική δύναμη που η Αλβανική κυβέρνηση δεν μπορεί να μεταχειριστεί έξω από τα όρια της Β. Ηπείρου.
Έκτοτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα, η διαπλοκή του και οι συσχετισμοί ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις άφησαν την ελληνική μειονότητα της Β. Ηπείρου στο έλεος της αυθαιρεσίας του εθνικισμού της Αλβανίας που την έθεσε υπό συνεχή διωγμό.
Τον Ιούνιο του 1960 ο Γεώργιος Παπανδρέου σε ομιλία του στη Βουλή μη μπορώντας να μην παραδεχθεί την ιστορική αλήθεια, επανέφερε το ζήτημα της Βόρειας Ηπείρου:
«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος… Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο… η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος». Στο τέλος της ομιλίας του ανέφερε: «Αλλ’ εκτός της εθνικής διεκδικήσεως, υπάρχει και κάτι άλλο καθημεριvόν, επείγον θέμα: Η προστασία του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου. Η προστασία της ζωής, της τιμής και της περιουσίας του. Εις το σημείον αυτό, έχομεν χρέος να διεξαγάγωμεν συνεχώς αγώνα. Οι μάρτυρες αδελφοί μας, ζητούν από την Μητέρα πατρίδα μόνον συνεχή στοργικήν συμπαράστασιν. διότι ζουν, υπό το κράτος της αφορήτου τυραννίας. Και αυτήν την στοργήν, οφείλομεν να τους παράσχωμεν!»….
Τη δεκαετία του ’60 η αλβανική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική αφελληνισμού της ελληνικής μειονότητας και τον Μάρτιο του 1984 ο ΟΗΕ εξέδωσε απόφαση με την οποία καταδικαζόταν διεθνώς η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Αλβανία, σε βάρος των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.
Όλα αυτά βέβαια στα ροζουλί μυαλά των οπαδών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φαντασίωση. Μια εξέλιξη της ιστορίας που δεν συμπίπτει με το φαντασιακό τους. Κι έτσι δεν μπορεί να υπάρχει. Αγνοείται.
Πέρα από την ιστορική και πολιτική διάσταση όμως, το χειρότερο είναι πως αυτή η φαντασίωση παραγράφει από το αξιακό της σύστημα την οδύνη για την απώλεια ανθρώπινης ζωής, αν η ζωή δεν θυσιάζεται για το δικό της ιδεολόγημα. Της φαντασίωσης. Κι έτσι, αδιάφορο αν το καταλαβαίνει κανείς ή όχι, όποιος ενστερνίζεται αυτή την λογική, διακατέχεται από βαθιά περιφρόνηση για τον ίδιο τον άνθρωπο. Την ζωή και τον θάνατό του.
Κι αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προέκταση μιας βαθιάς ρατσιστικής αντίληψης στην πορεία προς τον φασισμό.
 http://www.hereticalideas.gr/2018/11/epikindyni-fantasiosi.html