Αγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός: ευλαβικό αφιέρωμα στον μεγάλο Άγιο του 20ου αιώνα
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ
Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Τουρκοκρατούμενης Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς -τους Δήμο (Δημοσθένη) και Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα, ναυτικός στο επάγγελμα, και η μητέρα του καταγόταν από την Σηλυβρία. Κατά την βάπτιση του δε, του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος.
Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο. Ήταν ένα ευφυέστατο παιδί με πολύ καλή μνήμη, που έδειξε την διδασκαλική και θεολογική του κλίση από πολύ νωρίς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού μεταξύ τους με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να γράψει σε αυτά τα λόγια του Θεού, όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του.
Κατόπιν μετανάστευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε στην αρχή σε καπνοπωλείο, τόσο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του όσο και για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκείνο τον καιρό άρχισε να μελετά και να συλλέγει ρητά και αποφθέγματα Αγίων Πατέρων και κλασικών φιλοσόφων, τα οποία αποτέλεσαν το δίτομο βιβλίο «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που εξέδωσε το 1895. Τα συγκέντρωνε όχι μόνο για δική του χρήση αλλά και για να μπορέσει να τα μεταφέρει στους συνανθρώπους του και να τους ωφελήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του είναι ότι έγραφε κάποια από αυτά τα γνωμικά στις χάρτινες καπνοσακούλες του καπνοπωλείου, ώστε να τα διαβάσουν και να ωφεληθούν όσοι τις χρησιμοποιούσαν. Η πρακτική αυτή δε, έλυνε και το πρόβλημα της δημοσίευσης τους από εκείνον, ελλείψει χρηματικών πόρων. (από εδώ, όπου και ολόκληρος ο αναλυτικός βίος του Αγίου)
Ένα μικρό παιδάκι ήταν τότε αυτός ο Άγιος …ξεκίνησε από μικρό παιδάκι με τόση ταλαιπωρία στη ζωή ….πόνο, πολύ πόνο. Όλη του η ζωή ήταν ένας πόνος …Μέχρι που έφυγε από τον κόσμο αυτό ήπιε πολύ πίκρα ο Άγιος Νεκτάριος.
Φεύγει λοιπόν, πάει στο δωμάτιό του και άρχισε να γράφει ένα γράμμα. Όχι όμως στους γονείς του …αυτοί ήταν φτωχοί. Έγραψε ένα γράμμα στον Ιησού Χριστό. Έτσι τελείωνε το γράμμα : «ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ» Δ/νση: ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ. ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ… Του έγραψε ένα γράμμα τόσο καρδιακό, τόσο απλό, με τόση θερμή πίστη όμως. Και του είπε περίπου τα παρακάτω: Κύριε μου, σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με που σε ενοχλώ… ξέρω ότι έχεις πολλά στο μυαλό σου, έχεις τόσο κόσμο να ασχοληθείς, αλλά έχω κι εγώ ένα πρόβλημά μου να Σου πω και αυτό είναι απλό κι εύκολο για Σένα… βρες μια λύση… τρύπησαν τα παπούτσια μου …κρυώνω!! δεν έχω ρούχα να ντυθώ …αν θέλεις Εσύ βοήθησέ με σε παρακαλώ …εγώ σε αγαπώ πολύ. Εσύ κανόνισε πώς θα με βοηθήσεις.”
Κλείνει το γράμμα, σηκώνεται το πρωί με το κρύο να το στείλει …στους ουρανούς … Τι θα ένιωθε αυτός ο ταχυδρόμος εάν έπαιρνε αυτό το γράμμα και έβλεπε τυχαία να γράφει παραλήπτης: ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ στους Ουρανούς;… Η ωραιότερη Διεύθυνση στην οποία όμως δεν θα έφτανε ποτέ από τα Ταχυδρομεία αυτού του κόσμου!!! Κατά θεϊκή συγκυρία επέτρεψε ο Θεός να βγαίνει το πρωί ο γείτονάς τους ο Κυρ-Θεμιστοκλής, ο οποίος είδε τον μικρό Αναστάση…
-Αναστάση πού
πας με αυτό το κρύο;… -Πάω να στείλω τα γράμματα … -Φέρε εδώ παιδάκι
μου. Μαζί με τα δικά μου θα στείλω και τα δικά σου. Τα παίρνει κι όπως
τα ξεφύλλισε στο χέρι του, είδε την Διεύθυνση ….κατάλαβε ότι πρόκειται
για κάτι που δεν θα γίνει ανθρωπίνως… παραβίασε το απόρρητο της παιδικής
αυτής ψυχής, και προς έκπληξή του και με συγκίνηση διάβασε αυτά τα
λόγια… «ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ»… το μικρό παράπονο και την θερμή προσευχή του
μικρού Αναστάση …Και τι κάνει αυτός ο άνθρωπος;… Ετοιμάζει ένα δεματάκι
με φανέλες, ζακέτες ζεστές, ρουχαλάκια, τα βάζει σε ένα δέμα και πάνω
του γράφει: ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ.
Το βάζει έξω από το μαγαζί το πρωί, το παίρνει ο Αναστάσιος με το που ξύπνησε και αρχίζει να πηδάει από τη χαρά του σαν τρελός και να φωνάζει: Χριστέ μου Σ΄ αγαπώ, Χριστέ μου Σ’ ευχαριστώ, Χριστούλη μου… άκουσες την προσευχή μου… Ένα παιδάκι που από μικρός είδε τα θαύματα του Θεού… με τέτοια ζωντανή πίστη τόσο θερμή που τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή …Μιλούσε στο Θεό …Τον αισθανόταν …Μιλούσε στον Χριστό και κατέβαζε τον ουρανό στην γη. Έκανε θαύματα η προσευχή του… ήταν μια ζωντανή επαφή αυτή που είχε με τον Χριστό…
Όμως το αφεντικό του είχε άλλη γνώμη και όταν τον είδε έτσι καλοντυμένο: -Πώς έγινες έτσι κουστουμαρισμένος; Ποιος σε έφτιαξε έτσι κύριο; Πού τα βρήκες τα λεφτά; Και ο Αναστάσιος του απαντά με απλότητα: -Ξέρετε είναι μυστικό … -Για πες το μυστικό σου γιατί κάτι υποπτεύομαι… Αυτός νόμισε ότι του έκλεψε λεφτά από το συρτάρι. -…Ξέρετε, μου τα έστειλε ο Ιησούς Χριστός… -Ο Ιησούς Χριστός ;;;;;; Έλα εδώ και θα σου πω!!!!! Και αρχίζει να τον κτυπά και να τον κυνηγάει μέσα στο μαγαζί… -Λέγε πού βρήκες τα λεφτά… -Μα σας λέω αλήθεια, έστειλα ένα γράμμα στον Ιησού Χριστό και μου απάντησε… Τί φταίω, εγώ δεν έχω κλέψει … Ο Χριστός με άκουσε …έστειλα γράμμα… το γράφει κιόλας ….να…!!
Κι από τις φωνές τα κλάματα και τη φασαρία τον ακούει ο Κύριος Θεμιστοκλής.
Πάει στο αφεντικό του λοιπόν και του λέει : -Άσε το παιδί… έλα να σου πω το μυστικό του… μην του χαλάσουμε αυτήν την απλή πίστη που έχει στην καρδούλα του ….εγώ του τα έδωσα αλλά κοίτα τι βρήκα …κοίτα τι γράμμα διάβασα ….έχεις δίπλα σου ένα παιδί θαυμάσιο δουλεύει στο μαγαζί σου, ένα παιδί που έχει ζωντανή πίστη στον Χριστό…
Και πέρασε τόσες περιπέτειες στη συνέχεια στη ζωή του, άλλαξε τόσες δουλειές, έφτασε να σπουδάσει να γίνει δάσκαλος, να γίνει μοναχός στη Χίο, να χειροτονηθεί, να γίνει Επίσκοπος, να τον διώξουν από την Αλεξάνδρεια, να τον συκοφαντήσουν… Πιστεύω ότι μέσα σε όλα τα άλλα που είχε περάσει ο Άγιος, αυτά που τον έκαναν Άγιο… όπως δηλαδή το να είσαι Άγιος και να σε λένε ανήθικο… το να αγαπάς το Θεό πάνω από όλα και να σε συκοφαντούν λέγοντας ότι αγαπάς ανθρώπους εμπαθώς … το να σε κατηγορούν και να το δέχεσαι … αυτό είναι που νομίζω περισσότερο από όλα τα άλλα ελκύει τη χάρη του Θεού επάνω στην ψυχή του ανθρώπου.
Για όλους τους λόγους είναι άγιος ο Άγιος Νεκτάριος και επειδή ήταν ελεήμων και επειδή ήταν ταπεινός και επειδή ήταν νηστευτής, άνθρωπος αγάπης, δεν υπάρχει αρετή που ο Άγιος δεν εξάσκησε στη ζωή του, είχε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, όλους τους καρπούς … αλλά το να δεχτεί να τον συκοφαντούν και αυτό να τον συνοδεύει σαν «ρετσινιά» σε όλη του τη ζωή δεν ήταν μικρό πράγμα. Πήγαινε στη Λαμία λοιπόν διωγμένος να κηρύξει …του έδωσαν το δικαίωμα απλώς να παρίσταται σε απλές ιεροπραξίες, δηλαδή να κάνει μνημόσυνα. Ένας επίσκοπος!!!! κατάντημα δεν ήταν αυτό ;;;; και το δέχτηκε …και έγινε Άγιος …και ο κόσμος στην Λαμία να γελάει… και να τον ειρωνεύονται και να λένε: ξέρουμε ποιός είναι αυτός …ξέρουμε το παρελθόν του και ξέρουμε το ποιόν του…
Να τον κοιτάνε με νόημα λοιπόν και αυτός να τα ανέχεται και να τα δέχεται ταπεινά και να ξεσπά μόνο σε προσευχή και μόνο σε δάκρυα και μόνο σε γονυκλισίες …τα γόνατά του πραγματικά μονίμως τα είχε ακουμπημένα στη γη …προσευχόταν ατελείωτες ώρες …προσευχόταν τόσο πολύ, που πολλές φορές ξεχνιόταν, έχανε την αίσθηση του χρόνου …του χώρου ….της πείνας η οποία τον βασάνισε πολύ στη ζωή του …πείνασε …όχι αστεία …υπήρχαν μέρες που δεν είχε να φάει …Νοίκιαζε στην περιοχή του Ρέντη ,στο σπίτι μιας κυρίας Ανδρομάχης και είχε μέρες να φάει και είχε και μήνες να πληρώσει το ενοίκιο ….έγραφε κάποια βιβλία τότε: ”το γνώθι σ αυτόν”, ”το Θεοτοκάριο”, ”το εξομολογητάριο”, τα βιβλία τα πνευματικά: ”περί επιμελείας ψυχής” και όποια άλλα βιβλία κυκλοφορούν σήμερα, και ήλπιζε ότι από αυτά θα πλήρωνε τα χρέη του …αλλά εις μάτην… ποιοί αγόραζαν τότε τέτοια και τόσα βιβλία …δεν υπήρχε τέτοια διάδοση μεγάλη, δεν υπήρχαν και τα μέσα δεν υπήρχε και η άνεση στον κόσμο …
Έκανε λοιπόν προσευχή …Αυτή η γυναίκα όμως τον σεβόταν, και κάποια στιγμή κατάλαβε πως επί τρείς μέρες ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του. Δεν βγήκε έξω, δεν άκουσε την πόρτα να ανοίγει …Ανησύχησε λοιπόν και πήρε ένα πιάτο σούπα να του πάει… Χτυπάει την πόρτα …τίποτα …ξαναχτυπάει, δεν απαντά ο Άγιος Νεκτάριος. Αυτή άρχισε να ανησυχεί μήπως έπαθε τίποτα …παραβιάζει την πόρτα και βλέπει τον Άγιο να κάθεται μπροστά στον Εσταυρωμένο γονατιστός με τα μάτια βουρκωμένα και μόνο όταν άνοιξε την πόρτα η κυρία Ανδρομάχη κατάλαβε ο Άγιος ότι κάποιος μπήκε και προσγειώθηκε πάλι στη γη …κατέβηκε από τους ουρανούς …κατέβηκε από τη θέα του Θεού, από το θρόνο του Θεού …και μένει αυτή με το πιάτο στα χέρια σύξυλη να τον κοιτάει και να του λέει: Έίστε Άγιος άνθρωπος …ξεχάστε και τα ενοίκια, ξεχάστε τα όλα, σας τα χαρίζω …όποτε μπορέσετε… αν μπορέσετε …δεν πειράζει …φιλοξενώ στο σπίτι μου έναν Άγιο …
Τρείς ολόκληρες μέρες νηστικός… Έχετε κάνει ποτέ αδερφοί μου τριήμερο; Όσοι κάνουν ξέρουν τι θα πει… Μπορείς να κάνεις προσευχή στο τριήμερο εύκολα; Ούτε προσευχή δεν μπορείς να κάνεις όταν πεινάς… όταν πεινάς, δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις στο Θεό. Όταν το στομάχι σου είναι άδειο …όταν το στομάχι σου γουργουρίζει και νιώθεις την ανάγκη την επιτακτική να αυτοσυντηρηθείς, να ζήσεις, αυτό είναι το πρώτο… δεν μπορείς να προσευχηθείς εύκολα …πόσο μάλλον να ξεχαστείς …να ξεχάσεις που βρίσκεσαι να μην ακούς τον θόρυβο της πόρτας να μην καταλαβαίνεις πού είσαι…
Αυτός ήταν ο Άγιος και μια τέτοια προσευχή έφερε τόσα θαύματα στη ζωή του, αλλοιόνωντας τις ψυχές αυτών που τον πλησίαζαν, επηρεάζοντας τους ανθρώπους, ελκύοντας τη χάρη του Θεού ο οποίος σιγά – σιγά τον δόξαζε. Δίνοντάς του όμως και πολλούς σταυρούς, αλλά και τεράστια δόξα…
Πώς τα συνδύαζε αυτά ο Χριστός …τον είδε ευγνώμονα, τον είδε ανθεκτικό, τον είδε δυνατό και του έδωσε… του έδωσε για να βλέπουμε κι εμείς και να παρηγοριόμαστε …του έδωσε για να έχει ο Άγιος Νεκτάριος χάρη …να μας δίνει και εμάς και να επιτελεί ένα σωρό θαύματα.
Και όταν αργότερα μετά από τόσες περιπέτειες έγινε Διευθυντής στη Ριζάρειο Σχολή, εκεί πλέον με τέτοια αγάπη και τέτοια ταπείνωση και με τέτοια διακριτικότητα, αντιμετώπισε τα πάντα και μας έδωσε παντοτινά διδάγματα και μηνύματα κάνοντάς μας να καθρεφτιζόμαστε και να ντρεπόμαστε… και ντρεπόμαστε ξέρετε γιατί; Γιατί περπατάμε στους ίδιους δρόμους που περπάτησε και ειδικά εμείς που μένουμε στην Αθήνα και στα περίχωρα, εκεί που πάτησε ο Άγιος Νεκτάριος στον Ευαγγελισμό απέναντι στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου απέναντι απο τον Ευαγγελισμό, εκεί που υπάρχει το κάθισμά του, το στασίδι του με ένα κομποσκοινάκι μπροστά… εκεί που σήμερα δεν κάθεται κανείς γιατί εκεί είναι η θέση του Αγίου Νεκταρίου …του Διευθυντού της Ριζαρείου.
Τον τόπο αυτό τον είχε ποτίσει ο Άγιος με τις προσευχές του με τα δάκρυά του με τις αγρυπνίες του και τα ξενύχτια του, τα οποία ήταν και για να συγγράφει, ήταν και για να προσεύχεται και για να σκέφτεται ήταν και για να συζητά και για να εξομολογεί ήταν και για να ζει αυτό που τον καλούσε ο Θεός να ζήσει την κάθε στιγμή.
εδώ ολόκληρη η απομαγνητοφωνημένη εκπομπή του π. Ανδρέα Κονάνου
.
από το optiko.net
————————————————————————————————————————
Αγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός -Σύντομος Βίος
Ένας από τους μεγαλύτερους Αγίους της Ορθοδόξου εκκλησίας είναι αναμφισβήτητα ο Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο εν Αιγίνη. Γεννήθηκε στη Σηλυβρία της ανατολικής Θράκης το 1846 και κοιμήθηκε το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου του 1920 σε ηλικία 74 ετών.
Ήταν το πέμπτο από τα επτά παιδιά της οικογένειάς του και το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς. Η οικογένεια του ήταν πτωχή σε υλικό πλούτο αλλά πλούσια σε αρετές χριστιανικές και γι’ αυτό η αγωγή του νεαρού Αναστάσιου ήταν πολύτιμο εφόδιο μέσα στη ζωή του. Από μικρός έδειχνε την ιερατική του κλίση για προσευχή. Είχε συγχρόνως μεγάλη έφεση στα γράμματα και σαν μέλισσα συνέλεγε τόσο από τους φορείς της εγκυκλοπαιδικής γνώσεως, όσο και από τα συγγράμματα των πατέρων της εκκλησίας το νέκταρ της σοφίας και της ψυχοπνευματικής αναβαθμίσεως. Aποτέλεσε λοιπόν λαμπρή προσωπικότητα και γι’ αυτό παρά τις οικονομικές δυσχέρειες που σε όλη του τη ζωή τον ακολουθούσαν, πάντοτε διακρινόταν στους πνευματικούς κύκλους.
Σε ηλικία 14 ετών πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάζεται σκληρά και συγχρόνως παρακολουθεί με διάκριση το σχολείο. Στα 20 περίπου χρόνια του διορίστηκε παιδονόμος στο εκεί σχολείο του Μετόχιου Πανάγιου Τάφου. Όταν έγινε 22 ετών, υπηρέτησε διδάσκαλος στο Λίθι της Χίου. Όλοι τον αγαπούσαν για την πραότητα και το ζήλο του να αναδείξει τους μαθητές του χρήσιμους πολίτες. Zούσε ήδη με άσκηση, προσευχή και νηστεία και μετά από 7 χρόνια έγινε δόκιμος μοναχός στη “Νέα Μονή” της Χίου. Ως μοναχός ονομάστηκε Λάζαρος, ενώ αργότερα (15/1/1877) που χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος, μετονομάστηκε σε Νεκτάριο. Ήδη από τότε πολλοί τον θεωρούσαν Άγιο για την πνευματικότητά του.
Γνωρίζεται με τον Πατριάρχη Αλεξάνδρειας Σωφρόνιο, σπουδάζει Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1882-1885), χειροτονείται πρεσβύτερος (23/3/1886) και μετά τη λαμπρή ποιμαντική και διοικητική δραστηριότητα, τα φιλανθρωπικά έργα, την καθοριστική συμβολή στον εξωραϊσμό του ιερού Πατριαρχικού ναού του Αγίου Νικολάου Καΐρου και τα λοιπά κοινωφελή έργα του – ο Πατριάρχης Σωφρόνιος τον χειροτονεί Αρχιερέα υπό τον τίτλο του Μητροπολίτου της παλαιά τότε Μητροπόλεως Πενταπόλεως (15/1/1889). Δυστυχώς όμως παρά τη σπουδαιότατη συμβολή του στην εκκλησία της Αλεξάνδρειας, την ένθερμη αγάπη του λαού στο πρόσωπο του και το θαυμασμό που προκαλούσε για την αυταπάρνηση του στον Πατριάρχη Σωφρόνιο και τους λοιπούς πνευματικούς ανθρώπους, έπεσε σύντομα θύμα συκοφαντίας από ραδιουργούς συναδέλφους του οι οποίοι έπεισαν τονΠατριάρχη ότι ο Άγιος Νεκτάριος εποφθαλμιούσε τον Πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Έτσι ο Άγιος διατάχτηκε να εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια.
Παρά τη θλίψη του για τις συκοφαντίες και την εξορία του, παρά την οικονομική εξαχρείωση που συνάντησε τα μετέπειτα χρόνια, τις προσβολές και την περιφρόνηση κατά τον ερχομό του στην Ελλάδα και την εγκατάλειψη του από ανθρώπινη παρηγοριά, ο Άγιος αντιμετώπισε τους πειρασμούς με υπομονή, πίστη και δοξολογία προς το Θεό, ανεξικακία και πραότητα προς τους ανθρώπους.
Γίνεται απλός ιεροκήρυκας στους Νομούς Ευβοίας Φθιώτιδας και Φωκίδος, όπου κατέκτησε το ποίμνιό του. Το 1894 γίνεται Διευθυντής στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, την οποία διακόνησε αρίστως έως το 1908. Οι μαθητές του και ο λοιπός κόσμος τον σέβεται πλέον ως Άγιο. Το ίδιο και οι Πατέρες του Αγίου Όρους μετά την εκεί επίσκεψη του το 1898. Το 1908 έρχεται στην ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα – την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 1904 – ως πνευματικός πατέρας των εκεί μοναζουσών. Διακονεί την αδελφότητα με οσιακή αφοσίωση και άκρα ταπείνωση και τη διδάσκει με μοναδικό τρόπο την αγγελική πολιτεία. Συνηθίζει να συμβουλεύει τις αδελφές και τον κόσμο “Παιδί μου να μην απελπίζεσαι! Στις μπόρες της ζωής σου να λες Κύριος στερέωμα μου και καταφυγή μου και ρύστης μου”.
Μεγάλο υπήρξε επίσης και το συγγραφικό του έργο, το οποίο ξεκίνησε από τη νεαρά του ηλικία. Έγραψε σπουδαιότατες θεολογικές μελέτες, δογματικά, ηθικά, κατηχητικά, διδακτικά και ποιητικά έργα. Μόνο για την Παναγία αφιέρωσε 5000 στίχους στην ποιητική του συλλογή “Θεοτοκάριον”.
Κοιμήθηκε στο Αρεταίειον Νοσοκομείο Αθηνών βαριά ασθενής ως άπορος, αλλά με γαλήνια συνείδηση και πλούτο θείων χαρισμάτων. Αμέσως φάνηκαν τα σημεία της Αγιότητος του, αφού το δωμάτιο ευωδίασε και άρχισε το ιερό του σκήνωμα να μυροβλύζει και να θαυματουργεί. Το ιερό του σκήνωμα έμεινε επίσης άφθαρτο για 30 χρόνια. Αργότερα διαλύθηκε, κατά παραχώρηση του θεού, μετά από παράκληση του ίδιου του Αγίου για να δοθούν τεμάχια σε όλο τον κόσμο, επειδή και εν ζωή εξάλλου η αγκαλιά του πάντοτε ήταν τοσο πλατιά, που όντως χωρούσε όλο τον κόσμο.
Στις 20 Απριλίου του 1961 έγινε η επίσημη Αγιοποίηση του, αφού ούτως ή άλλως ο λαός τον τιμούσε ήδη ως μεγάλο Άγιο. Συνεχώς θαυματουργεί, θεραπεύει και διακονεί ποικιλοτρόπως τη στρατευόμενη Εκκλησία. Ιδιαίτερα συμπαρίσταται στους καρκινοπαθείς και στους οχλούμενους υπό πνευμάτων ακαθάρτων. Χτίζονται αναρίθμητοι ναοί και βαπτίζονται συνεχώς παιδιά στο όνομά του. Η μνήμη του τέλος τιμάται την 3η Σεπτεμβρίου (ανάμνηση ανακομιδής των Αγίων Λειψάνων του) και ιδιαιτέρως την 9η Νοεμβρίου (ανάμνηση της κοιμήσεώς του). Τα ιερά του λείψανα βρίσκονται στην ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας στην Αίγινα, η οποία είναι παγκόσμιο πλέον προσκύνημα.
.
Μία εργασία του εκπαιδευτικού Θεολόγου-Φιλολόγου π. Γεωργίου Δορμπαράκη προς τους μαθητές.
με αξιόλογες φωτογραφίες και σύντομο βίο του Αγίου
.
.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ Ήχος α’. Της ερήμου
πολίτηςΣηλυβρίας τον γόνον και Εώας το καύχημα, της Ορθοδοξίας τον
Στύλον και Αιγίνης το έρεισμα. Νεκτάριον υμνήσωμεν πιστοί, ως νέκταρ γαρ
ανέβλυσεν ημίν, εκ πηγών του σωτηρίου αρτιφανώς αρδεύον τους
κραυγάζοντας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι,
δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς, λαμπρώς Σε αγιάσαντι.
Ήχος ο αυτός
Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον
εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν
πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού· αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς,
τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε
θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.
Ο παρακλητικός κανόνας, δηλ. η προσευχή με την οποία οι χριστιανοί απευθύνονται στον άγιο (ΕΔΩ)..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου