Η έξοδος της Αγγλίας από την ΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αναμφισβήτητα ο δημόσιος διάλογος που διεξάγεται στην Αγγλία για το δημοψήφισμα της 23^ης Ιουνίου που θα κρίνει τη θέση της χώρας στην ΕΕ στιγματίζεται (και περιορίζεται ασφυκτικά) από το πολιτικό κλίμα που πολύ εύστοχα περιέγραψε ο Ταρίκ Αλί στη Λόντον Ριβιού οφ Μπουκς στις 3 Μαρτίου 2016 (εδώ ολόκληρο το άρθρο), αναδεικνύοντας τη δεξιά μετατό-πιση της πολιτικής από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα. «Οι σκέψεις και τα συνήθεια που έχουν κυριαρχήσει στην κουλτούρα επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες -το ιδιωτικό είναι καλύτερο από το δημόσιο, το άτομο είναι σπουδαιότερο από την κοινωνία, οι πλούσιοι είναι πιο ελκυστικοί από τους φτωχούς και μια συμβίωση του μεγάλου πλούτου με τη μικρή πολιτική- αποτελούν ένα σοβαρό εμπόδιο». Σε.. αυτό το έδαφος οι οπαδοί της εξόδου με τους υπέρμαχους της παραμονής διασταυρώνουν τα ξίφη τους προς δόξα του ιδιωτικού, του ατόμου και του πλούτου.

Οι Εργατικοί του Κόρμπιν καταθέτουν για δεύτερη φορά πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων στη χρηματοπιστωτική βιομηχανία του Σίτι, που μπορεί να αντιπροσωπεύει μόνο το 10% του βρετανικού ΑΕΠ παρόλα αυτά το ισχυρό σημείο πώλησής της στην παγκόσμια αγορά παραμένει η ικανότητα της να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί εντός ΕΕ, εκτός ευρώ κι επί τ’ αμερικανικά αυτά. Η πρώτη φορά που ο Κόρμπιν προσγείωσε απότομα τις προσδοκίες που δημιούργησε η άνοδός του στην ηγεσία των... Εργατικών ήταν το Δεκέμβριο όταν επέτρεψε στους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση στην ψηφοφορία για το βομβαρδισμό της Συρίας, με αποτέλεσμα 66 Εργατικοί να ψηφίσουν μαζί με τους Τόρηδες κι ο Κάμερον να αποκτήσει μια διακομματική πλειοψηφία.

Τώρα ο Κόρμπιν αναδεικνύει σε τελική ανάλυση την ΕΕ ως το αντίπαλο δέος απέναντι στο ανερχόμενο εθνικιστικό ρεύμα που σαρώνει την Ευρώπη έχοντας στις σημαίες του την επιστροφή στο έθνος κράτος. Κι ας είναι η ΕΕ εκείνο το πολιτικό κέντρο που ενορχήστρωσε τη σύγχρονη στροφή στην πολιτική και κοινωνική αντίδραση.

Στην σφοδρή διαμάχη που μαίνεται το δικό της μερίδιο διεκδικεί η αριστερή κριτική απέναντι στην ΕΕ, που προπαγανδίζει την έξοδο επικαλούμενη την απειλή που αντιπροσωπεύει για το Εθνικό Σύστημα Υγείας η Διατλαντική Συμφωνία (ΤΤΙΡ), τον πρωταγωνιστικό ρόλο των οδηγιών της ΕΕ στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών, όπως των ταχυδρομείων, κ.α. Το τελευταίο διάστημα ωστόσο, όλο και συχνότερα χρησιμοποιείται η Ελλάδα ως επιχείρημα υπέρ της αριστερής εξόδου. Ενδεικτικό είναι άρθρο του Τόμπι Μόουζες στον Γκάρντιαν στις 7 Απριλίου (εδώ ολόκληρο το άρθρο) όπου έγραφε ότι «η αντιμετώπιση της Ελλάδας και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η στιγμή που η ΕΕ πέρασε τον Ρουβίκωνα» για να καταλήξει πως η ΕΕ είναι «μια λέσχη εκστασιασμένη από τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά». Ηχηρή παραφωνία σε αυτό το κλίμα ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκης που σε δημόσια ομιλία του στο Λονδίνο υπεραμύνθηκε της παραμονής της Αγγλίας στην ΕΕ, δείχνοντας ότι δεν έβγαλε κανένα συμπέρασμα από την τραγωδία του 2015… (Εδώ κριτική του Α. Χατζηστεφάνου).

Όταν ο ιδεολογικός συντηρητισμός συναντά τον πολιτικό δογματισμό!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν στις 10 Απριλίου 2016.