Σαν σήμερα το ολοκαύτωμα του Τσερνομπίλ: »Στην αρχή του καλοκαιριού τα δένδρα είχαν ένα κόκκινο χρώμα σαν του φθινοπώρου…η σιωπή, το κενό, οι ανοιχτές πόρτες , σαν να ήσουν σε άλλον πλανήτη »

Στις 26 Απριλίου 1986, εδώ και 30 χρόνια επήλθε η πυρηνική καταστραοφή του Tchernobyl, η πιο καταστροφική στην ιστορία.Το πυρηνικό ατύχημα του 1986 μόλυνε 150.000 τ.χλμ του εδάφους στην Ουκρανία στην Λευκορωσία και στη Ρωσία. Σύμφωνα με μια πρόσφατη αναφορά των Greenpeace, περίπου 5 εκατομύρια άνθρωποι (1,1εκατομύριο στη Λευκορωσία, 1,6 εκατομύριο στη Ρωσία και 2,3 εκατομύρια στην Ουκρανία) κατοικούν πάντοτε σε εδάφη μολυσμένα.

Περισσότεροι από 650.000 συμμετείχαν στην εξολόθρευση των συνεπειών αυτού του φοβερού ατυχήματος.Πάνω από τους μισούς από αυτούς είναι νεκροί πολύ πριν από αυτήν τη σημερινή μαύρη επέτειοΟι « καθαριστές » του Tchernobyl θυμούνται και σήμερα ακόμη την...

εμπειρία που είχαν εκείνη την εποχή.

Ο Alexandre Kapoustine, που τιμήθηκε με το μετάλιο του Θάρρους εργαζόταν εκείνη την εποχή στο Υπ.Εσωτερικών όταν επήλθε η καταστροφή. 300 εργαζόμενουςτου Υπ.Εσ. τους ξύπνησαν μέσα στη νύχτα και τους έστειλαν στο Pripiat, πόλη που βρίκσεται κοντά στο πυρηνικό σταθμό χωρίς να δεχθούν λεπτομέρειες για την αποστολή τους. Μια εκατοντάδα άτομα αρνήθηκαν να πάνε και υποβιβάστηκαν στη συνέχεια.

Επί τόπου όλα ήταν μυστικά. Κανείς δεν δεχόταν γενικές πληροφορίες αλλά ο καθένας επιτελούσε ένα συγκεκριμένο καθήκον.Οι μεν απομάκρυναν τον πληθυσμό οι άλλοι φόρτωναν στα ελικόπτερα ειδικό μείγμα που ήταν προορισμένο να διασκορπισστεί σε όλην την πόλη.Αυτοί ήταν που δέχθηκαν και τις μεγαλύτερες ραδιενεργές δόσεις.

Τη στιγμή της καταστροφής ο πληθυσμός του Pripiat ανερχόταν σε 45.000 άτομα . Μια ζώνη πυρηνικού αποκλεισμού εγκαταστήθηκε σε μια ακτίνα 30 km γύρω από τον κεντρικό σταθμό όπου βρίσκονταν ακόμη 76 οικισμοί. η εκκένωση του Pripiat δεν άρχισε παρά 36 h μετά την έκρηξη.

Τα άτομα που μετέιχαν στην εκκένωση των περιοχών έκαναν το γύρο των σπιτιών και των διαμερισμάτων διηγείται ο Kapoustine. τα άτομα εξουσιοδοτήθηκαννα πάρουν παρά μόνο τα πλεόν απαραίτητα από τα απράγματά τους.Τα άτομα συχνά αρνούνταν να φύγουν.Αλλά αργότερα αυτά απομακρύνθηκαν δια της βίας.

Οι αστυνομικοί της URSS δεν έφεραν ειδικά ρούχα προστασίας που θα τους προστάτευαν από τη ραδιενέργεια. Απλά ήταν απαγορευμένο να τρώνε τρόφιμα που προέρχονται από τη ζώνη που μολύνθηκε.

Τις πρώτες ημέρες μετά την έκρηξη ένας πολύ δυνατός άνεμος φυσούσε για 1 εβδομάδα διαδίδοντας τη σκόνη τη ραδιενεργή σε εκατοντάδες χιλιόμετρα.

Στην αρχή του καλοκαιριού τα δένδρα είχαν ένα κόκκινο χρώμα σαν του φθινοπώρου θυμάται ο Alexandre Bakhmoutov, ένας άλλος « απολυμαντής ». Το τοπίο ήταν φρικτό:η σιωπή, το κενό, οι ανοιχτές πόρτες , σαν να ήσουν σε άλλον πλανήτη.

Ο Alexandre ήταν επιφορτισμένος να μεταφέρει το μείγμα του μπετόν που χρησιμοποιήθηκε για να καλύψουν τους αποθηκευτήρες των ραδιενεργών υλικών..

Έκανε τότε πολύ ζέστη θυμάται ο Pavel Belkine, ακόμη ένας « απολυμαντής ». Εμπιστεύεται ότι όλη την ‘ώρα είχε μια γεύση σκουριάς στο στόμα και γδερνόταν συνεχώς ο λαιμός. Κατά την επιστροφή του έγινε εισήχθη σε νοσοκομείο και ανέπνεε με δυσκολία και είχε πονοκεφάλους.Δεν ήταν παρά 7 χρόνια αργότερα που αισθάνθηκε εντελώς τις συνέπειες της αποστολής του.Στα 30 του αναγνωρίστηκε επίσημα αναπηρία.

 

 

πηγή