Στο
άρθρο 177 του Ποινικού Κώδικα αναφέρεται ρητά: «αποδεικτικά μέσα που
έχουν αποκτηθεί με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών, δεν λαμβάνονται
υπόψη για την κήρυξη της ενοχής, την επιβολή ποινής ή τη λήψη μέτρων
εξαναγκασμού, εκτός αν πρόκειται για κακουργήματα που απειλούνται με
απειλή ισόβιας κάθειρξης και εκδοθεί για το ζήτημα αυτό ειδικά
αιτιολογημένη απόφαση του δικαστηρίου».
Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως αν κάποιος βιντεοσκοπήσει κρυφά..
κάποιον που παρανομεί (όπως φέρεται να έχει γίνει στην υπόθεση απόπειρας χρηματισμού του Παύλου Χαϊκάλη) το οπτικοακουστικό υλικό αυτό δεν μπορεί να αξιοποιηθεί δικαστικά – εκτός και αν αφορά σε κακούργημα που τιμωρείται με ισόβια.
Υπάρχει όμως και η υπ’ αριθμόν 277/2014 απόφαση του Αρείου Πάγου, αναφορικά με υπόθεση δωροδοκίας δημοσίου υπαλλήλου, η οποία δίνει μία διαφορετική διάσταση στο θέμα.
Σύμφωνα με τους δικαστές στην εν λόγω υπόθεση, η απαγόρευση χρήσης παράνομου υλικού από τα δικαστήρια «δεν περιλαμβάνει και τις πράξεις ή εκδηλώσεις προσώπων, οι οποίες ανεξάρτητα από τον τρόπο και τον χρόνο που γίνονται, δεν ανάγονται στη σφαίρα της προσωπικής και ιδιωτικής ζωής τους, αλλά πραγματοποιούνται στα πλαίσια των ανατιθεμένων σε αυτούς υπηρεσιακών καθηκόντων και κατά την εκτέλεση τούτων, η οποία ως εκ της φύσεως και του είδους των εκπληρουμένων καθηκόντων υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο και κριτική».
Με άλλα λόγια, είναι άλλο πράγμα να βιντεοσκοπήσεις κάποιον την ώρα που βλέπει τηλεόραση στο σπίτι του, και άλλο πράγμα να τον βιντεοσκοπήσεις να «λαδώνεται» εν ώρα υπηρεσίας.
Στην ίδια υπόθεση, οι δικαστές τονίζουν πως από το ποινικό νομοθετικό πλαίσιο «σαφώς συνάγεται, ότι η καταγραφή ιδιωτικής συνομιλίας με τεχνικά μέσα σε ψηφιακό δίσκο, ο οποίος αποτελεί αυτοτελές αποδεικτικό μέσο και δη έγγραφο, παραδεκτά λαμβάνεται υπόψη από το δικαστήριο και συνεκτιμάται μαζί με τις άλλες αποδείξεις για το σχηματισμό της δικανικής του κρίσης, έστω και αν αυτό περιέχει και στηρίχθηκε σε αθέμιτη μαγνητοσκόπηση με τεχνικά μέσα εκδηλώσεων του κατηγορουμένου, που πραγματοποιήθηκαν, όμως, στα πλαίσια των ανατιθεμένων σ` αυτόν υπηρεσιακών καθηκόντων και κατά την εκτέλεσή τους, η οποία υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο και κριτική».
Με το δεδικασμένο της απόφασης αυτής, είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς για ποιο λόγο απορρίπτεται από τη Δικαιοσύνη ως παράνομο το οπτικοακουστικό υλικό που κατέγραψε ο Παύλος Χαϊκάλης από συναντήσεις του με τον φερόμενο ως μεσάζοντα Γιώργο Αποστολόπουλο, καθώς το αθέμιτο της μαγνητοσκόπησης αίρεται από το γεγονός ότι σε αυτήν καταγράφεται υπόθεση απόπειρας χρηματισμού, όχι απλώς ενός δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ενός βουλευτή…
www.koutipandoras.gr
Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως αν κάποιος βιντεοσκοπήσει κρυφά..
κάποιον που παρανομεί (όπως φέρεται να έχει γίνει στην υπόθεση απόπειρας χρηματισμού του Παύλου Χαϊκάλη) το οπτικοακουστικό υλικό αυτό δεν μπορεί να αξιοποιηθεί δικαστικά – εκτός και αν αφορά σε κακούργημα που τιμωρείται με ισόβια.
Υπάρχει όμως και η υπ’ αριθμόν 277/2014 απόφαση του Αρείου Πάγου, αναφορικά με υπόθεση δωροδοκίας δημοσίου υπαλλήλου, η οποία δίνει μία διαφορετική διάσταση στο θέμα.
Σύμφωνα με τους δικαστές στην εν λόγω υπόθεση, η απαγόρευση χρήσης παράνομου υλικού από τα δικαστήρια «δεν περιλαμβάνει και τις πράξεις ή εκδηλώσεις προσώπων, οι οποίες ανεξάρτητα από τον τρόπο και τον χρόνο που γίνονται, δεν ανάγονται στη σφαίρα της προσωπικής και ιδιωτικής ζωής τους, αλλά πραγματοποιούνται στα πλαίσια των ανατιθεμένων σε αυτούς υπηρεσιακών καθηκόντων και κατά την εκτέλεση τούτων, η οποία ως εκ της φύσεως και του είδους των εκπληρουμένων καθηκόντων υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο και κριτική».
Με άλλα λόγια, είναι άλλο πράγμα να βιντεοσκοπήσεις κάποιον την ώρα που βλέπει τηλεόραση στο σπίτι του, και άλλο πράγμα να τον βιντεοσκοπήσεις να «λαδώνεται» εν ώρα υπηρεσίας.
Στην ίδια υπόθεση, οι δικαστές τονίζουν πως από το ποινικό νομοθετικό πλαίσιο «σαφώς συνάγεται, ότι η καταγραφή ιδιωτικής συνομιλίας με τεχνικά μέσα σε ψηφιακό δίσκο, ο οποίος αποτελεί αυτοτελές αποδεικτικό μέσο και δη έγγραφο, παραδεκτά λαμβάνεται υπόψη από το δικαστήριο και συνεκτιμάται μαζί με τις άλλες αποδείξεις για το σχηματισμό της δικανικής του κρίσης, έστω και αν αυτό περιέχει και στηρίχθηκε σε αθέμιτη μαγνητοσκόπηση με τεχνικά μέσα εκδηλώσεων του κατηγορουμένου, που πραγματοποιήθηκαν, όμως, στα πλαίσια των ανατιθεμένων σ` αυτόν υπηρεσιακών καθηκόντων και κατά την εκτέλεσή τους, η οποία υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο και κριτική».
Με το δεδικασμένο της απόφασης αυτής, είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς για ποιο λόγο απορρίπτεται από τη Δικαιοσύνη ως παράνομο το οπτικοακουστικό υλικό που κατέγραψε ο Παύλος Χαϊκάλης από συναντήσεις του με τον φερόμενο ως μεσάζοντα Γιώργο Αποστολόπουλο, καθώς το αθέμιτο της μαγνητοσκόπησης αίρεται από το γεγονός ότι σε αυτήν καταγράφεται υπόθεση απόπειρας χρηματισμού, όχι απλώς ενός δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ενός βουλευτή…
www.koutipandoras.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου