Είτε ο Τσίπρας θα εξαφανίσει τους κοτζαμπάσηδες, είτε οι κοτζαμπάσηδες θα αφανίσουν τον Τσίπρα

 

Του Διογένη Λόππα

Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα γίνει κάτω από συνθήκες ιδιαίτερης αβεβαιότητας, όπως παραδέχονται όλοι οι σοβαροί κοινωνικοί επιστήμονες.  Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι πρώτα από όλα το πρωτόγνωρο σύστημα της απλής αναλογικής. 

Λόγω της απλής αναλογικής η συμπεριφορά των πολιτών και ιδιαίτερα των κανονικών ανθρώπων (η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη που τώρα βρίσκεται παγιδευμένη στη μιζέρια) θα είναι καθολικά διαφορετική σε σχέση με παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις.  Θα είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους όπου οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν αυτό που πραγματικά επιθυμούν και όχι αυτό που η ανάγκη τους εκβιάζει.  Διλήμματα του τύπου »να φύγουν οι εθνομηδενιστές» ή »όχι άλλο Μητσοτάκη» δεν θα έχουν καμία βαρύτητα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές: Είτε θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές με μπόνους, όπου θα αρχίσουν πάλι να δουλεύουν οι εκβιασμοί, είτε θα οδηγηθούμε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία προφανώς θα προέρχεται από συνασπισμό των  προοδευτικών δυνάμεων, καθώς η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα θα είναι πάντοτε μειοψηφία.  Συνεπώς τόσο η δεξιά ψήφος όσο και η προοδευτική θα είναι ιδιαίτερα χαλαρές και μάλιστα με μια πρόθεση δοκιμής, δηλαδή σα να λέμε »να μια καλή ευκαιρία να δούμε τι μπορούν να κάνουν στην πολιτική ο Κοτζιάς ή ο Καραχάλιος». 

Αυτό προκύπτει από την ασφάλεια της επιλογής που μόνο η απλή αναλογική  μπορεί να προσφέρει στον πολίτη, ως το δικαιότερο εκλογικό σύστημα.  Δηλαδή κυριαρχεί η σιγουριά πρώτον ότι δεν θα φορτωθείς ένα φλώρο για τύραννο και δεύτερον ότι τυχόν ερασιτεχνισμοί θα ελέγχονται και θα διορθώνονται από ισότιμους κυβερνητικούς εταίρους (και όχι από εθνικιστικές τσόντες ειδικού σκοπού με σκοτεινή ατζέντα).
Δεν είναι όμως μόνο η απλή αναλογική που ανακατεύει την εκλογική τράπουλα. 

Είναι επίσης η ολοκληρωτική επιβολή της πανδημίας πάνω στις ζωές, τις συνήθειες και τις ελευθερίες όλων μας.  Οι πανδημικές κοινωνίες είναι τελείως διαφορετικές από αυτό που έως τώρα είχαμε συνηθίσει και επιβάλλουν αλλαγές που πριν λίγο καιρό έμοιαζαν ουτοπικές, όπως για παράδειγμα η αύξηση του κατώτατου μισθού στις ΗΠΑ αλλά και γενικότερα ο τρόπος που ο πρόεδρος Biden διαχειρίζεται οικονομικές και κοινωνικές υποθέσεις. 

Αυτές οι νέες τάσεις, που μάλιστα έχουν την αφετηρία τους στην κεντρική διοίκηση του πλανήτη και όχι απλά σε κάποιο κοινωνικό κίνημα ή κάποια μικρή η μεγαλύτερη χώρα με σοσιαλιστικές διαθέσεις, δείχνουν ότι η παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία αναγεννάται από τις στάχτες της.  Το είδαμε πολύ πρόσφατα στις Γαλλικές περιφερειακές εκλογές, αλλά το διαισθανόμαστε και στον ευρωπαϊκό αέρα συνολικά.

Η εξήγηση είναι σχετικά απλή:  Όσο οι κυβερνήσεις εκούσια ή ακούσια προσπαθούσαν να επιβάλλουν θατσερική ατζέντα, καθώς αυτό επέβαλαν οι διεθνείς νόρμες, η προτίμηση του εκλογικού σώματος πήγαινε στους ειδικούς.  Πολύ απλά, αν πρέπει να συμμορφωθώ σώνει και καλά με τις ιδέες Σόιμπλε, προτιμώ να το κάνω με την ασφάλεια της επιλογής ενός κλασικού δεξιού κόμματος που γνωρίζει άριστα τη διαδικασία και διαθέτει τα απαραίτητα ανάλγητα στελέχη για να το πετύχει. 

Δεν εμπιστεύομαι δηλαδή ερασιτέχνες σοσιαλιστές που μπορεί στην πορεία να τα τινάξουν όλα στον αέρα με κανένα δημοψήφισμα ή άλλα τέτοια του διαβόλου.  Την ίδια ώρα κάθε είδους ριζοσπαστική εναλλακτική, είτε δεξιά (βλέπε Τραμπ), είτε αριστερά (Podemos, πρώτο εξάμηνο ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) είναι προφανές ότι απέτυχαν να επιβάλουν οτιδήποτε και προσέκρουσαν στον τοίχο των ισχυρών.  Είτε το ονόμασαν ευρωιερατείο, είτε παγκοσμιοποίηση, είτε τραπεζοκρατία, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και ήταν αρκούντως απογοητευτικό.

Τι γίνεται όμως όταν την κυρίαρχη ιδεολογία Σόιμπλε διαδέχεται μια μετα –  Κεϋνσιανή εξέγερση;  Τι γίνεται όταν τα »εμβόλια σοσιαλισμού» δεν είναι απλά μια καλή ιδέα ανοσίας ενάντια στο φιλελευθερισμό αλλά εφαρμόζονται μαζικά και μάλιστα μέσα στην καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού;  Τότε τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα και οι παρεξηγημένοι και συκοφαντημένοι σοσιαλδημοκράτες επανέρχονται δριμύτεροι.  Γιατί;  Μα ακριβώς γιατί όταν το ζητούμενο είναι τα »εμβόλια σοσιαλισμού» δεν εμπιστεύομαι τα αναλγητα δεξιά στελέχη που μου έκαναν μια χαρά τη δουλειά Σόιμπλε, αλλά τώρα χρειάζομαι τους αγνούς σοσιαλιστές, κάποιο υβρίδιο ανάμεσα σε Τζουμάκα και Λαλιώτη, κατά προτίμηση με παχύ μουστάκι, δηλαδή ο Πολάκης χωρίς πληκτρολόγιο. 

Θα μπορούσε δηλαδή μια τέτοια τάση να αναστήσει και το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα;  Θεωρητικώς ναι, όμως για ποιο ΠΑΣΟΚ μιλάμε ακριβώς;  Για το αδιάφορο ΚΙΝΑΛ που προσπαθεί να πατήσει σε δύο βάρκες ή για την τραγελαφική προσπάθεια Λοβέρδου να ξεγλιστρήσει από τις δικαστικές του περιπέτειες με όχημα έναν ολιγάρχη, τρείς (δανεικούς από το μητσοτακέικο) μιντιακούς ομίλους και μια χούφτα κομματικούς αριβίστες που προσδοκούν μελλοντικές προσόδους; Αν το ΠΑΣΟΚ θα είχε κάποιες ελπίδες, αυτή είναι μια συνθήκη που απαιτεί συνδυασμούς διαφορετικών γεγονότων, όπως την επικράτηση στις εσωκομματικές εκλογές ενός εκ των Γεννηματά – Ανδρουλάκη την ίδια ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ θα επικρατούσαν οι Κοτζαμπάσηδες και με παράλληλο ξεφόρτωμα των (πολλών) στελεχών που αλληθωρίζουν προς το μητσοτακέικο.  Δύσκολα πράγματα δηλαδή.

Είναι άλλωστε γνωστό σε όλους ότι η καρδιά της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα μεταμοσχεύθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, ήδη πολύ νωρίς στην οικονομική κρίση, χάση στο πολιτικό ένστικτο του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος έσπευσε, παρά τις αντιρρήσεις ενός σκληρού πυρήνα παραδοσιακών στελεχών που έχουν τις ρίζες τους στο ΚΚΕ εσωτερικού (οι Κοτζαμπάσηδες της »αριστεράς» δηλαδή), να ενστερνιστεί τις ιδεολογικές αναφορές της πρώιμης εποχής του Ανδρέα και να οραματιστεί την έννοια μιας  κυβερνώσας  αριστεράς που εκείνη την εποχή ανέτειλε στην Ευρώπη ως απόρροια της κρίσης χρέους και της εκβιαστικής φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης. 

Μπορεί η πρώτη επαφή αυτού του σχήματος με την εξουσία να ήταν τραυματική σε πολλαπλά επίπεδα, όμως το πολιτικό ένστικτο του κ. Τσίπρα λειτούργησε ξανά και κατάφερε να διατηρήσει στην εξουσία μια λιγότερο ριζοσπαστική παράταξη, η οποία όμως κατάφερε, παρά τις υπερβολικές δυσκολίες, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά (εργασιακή αξιοπρέπεια, διατήρηση συντάξεων, προστασία πρώτης κατοικίας, ονοματοδοσία Βόρειας Μακεδονίας, επαναφορά της χώρας στον ευρωπαϊκό πυρήνα, οριστική επίλυση εξυπηρέτησης του χρέους και πολλά ακόμα).

Φυσικά την ίδια περίοδο έγιναν και ασυγχώρητα λάθη και εντοπίστηκαν αφόρητοι ερασιτεχνισμοί σε όλο το φάσμα της κυβέρνησης.  Όμως το μεγαλύτερο επίτευγμα Τσίπρα δεν ήταν κανένα από τα (πολύ σημαντικά, όπως σήμερα αποδεικνύεται) παραπάνω.  Το masterpiece του πρώτου αριστερού πρωθυπουργού της Ε.Ε. ήταν η διατήρηση της σοσιαλιστικής φυσιογνωμίας της κυβέρνησής του και του ιδίου προσωπικά, και αυτό μέσα σε ένα ολοκληρωτικά εχθρικό περιβάλλον μέσα (συσπείρωση της παρασιτικής ολιγαρχίας εναντίον του με αθέμιτα μέσα) και έξω (θρίλερ κάθε Δευτέρα στα Eurogroup και υπονόμευση κάθε δημιουργικής ιδέας, μην τυχόν και δικαιωθεί η αριστερά).  Είναι ειρωνεία της τύχης που όλοι περιμέναμε κάποια δικαίωση της πολιτικής Τσίπρα μέσα από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή αριστερά, όμως τελικά η δικαίωση ήρθε μέσα από τη δυστοπία της πανδημίας και από τη στροφή 180 μοιρών της ηγεσίας των ΗΠΑ (!!!).

Σήμερα η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, η οποία ελπίζω όλοι οι νοήμονες συμφωνούμε ότι εκφράζεται μέσα από το συνεργατικό σχήμα της Προοδευτικής Συμμαχίας (δυστυχώς δεν τόλμησαν ακόμα να ξεφορτωθούν το τοξικό και αστείο  »ΣΥΡΙΖΑ», αλλά ποτέ δεν είναι αργά), βρίσκεται ενώπιον ενός υπαρξιακού διλήμματος:  Βρίσκεται στο σταθμό και έχει μπροστά της δύο επιλογές επιβίβασης, ένα σταματημένο τρένο που γράφει στον πίνακα »ΚΚΕ εσωτερικού» που ίσως κάποτε αναχωρήσει προς την »ιδεολογική καθαρότητα της αειθαλούς αριστερής διανόησης» (και της πολυπόθητης επανάστασης των αδελφών Ταβιάνι θα προσθέσω εγώ και όποιος ενδιαφέρεται ας γκουγκλάρει »αδελφοί Ταβιάνι επανάσταση» για να δει με τα μάτια του τη σοφία των κινηματογραφιστών που κατάφεραν να κερδίσουν και χρυσό φοίνικα και χρυσή άρκτο).  

Ένα άλλο τρένο (TGV) έρχεται με φοβερή ταχύτητα και στον πίνακα γράφει »ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία», ταξιδεύει προς την προοδευτική διακυβέρνηση και μεταφέρει τα »εμβόλια σοσιαλισμού».  Αναμένεται να σταματήσει στην αποβάθρα για μερικά δευτερόλεπτα.  Και είτε ο κ. Τσίπρας θα προλάβει να επιβιβαστεί, είτε θα μείνει με μια μοναδική επιλογή, να συσκέπτεται με του Κοτζαμπάσηδες της αριστεράς για το μέλλον της (ταβιανικής) επανάστασης.  Και για να παραφράσω μια διάσημη ρήση του Ανδρέα, είτε ο Τσίπρας θα εξαφανίσει τους Κοτζαμπάσηδες, είτε οι Κοτζαμπάσηδες θα αφανίσουν τον Τσίπρα (και μαζί του όλο τον προοδευτικό χώρο).  

 www.anoixtoparathyro.gr