Πυροβολούν την ίδια τους τη χώρα, ασύγγνωστα και τραγικά

Οι δύο πλευρές που συναντιόνται

Του Γιώργου Καραμπελιά
Η κρίση που προκάλεσε ο κορωνοϊός σε παγκόσμια κλίμακα συνεχίζεται ακόμα με τον πλέον δραματικό τρόπο και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν ακόμα τη ζωή τους σε ολόκληρο τον πλανήτη – μέχρι τις 10 Μαΐου, η πανδημία είχε στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 280.693 ανθρώπους–, και είναι ακόμα άγνωστο πού και πότε πρόκειται να σταματήσει.
Και όμως, την ίδια στιγμή, εξελίσσεται μία αποκαλυπτική και ταυτόχρονα πρωτοφανής απόπειρα να χαρακτηριστεί αυτή η κρίση ως κάτι ασήμαντο και να αντιμετωπιστεί ως μία απλή γρίπη, που έχει μεν κάποιες θανάσιμες και θανατηφόρες επιπτώσεις αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έναν κίνδυνο που θα έπρεπε να μας εμβάλει σε κάποια ιδιαίτερη ανησυχία ώστε να ανατρέψει την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, να περικόψει δραματικά το εισόδημά μας και προπαντός να μεταβάλει το μοντέλο ζωής και συμπεριφοράς μας.
Και το πιο παράδοξο –τουλάχιστον φαινομενικά– είναι ότι, γύρω από αυτή την αντίληψη, συνασπίζονται οι πιο
διαφορετικές και αντίπαλες πολιτικές, ιδεολογικές, ακόμα και κοινωνικές ομάδες. Είναι γνωστή, ήδη από την αρχή της πανδημίας, η προσπάθεια πολιτικών όπως ο Μπόρις Τζόνσον, ο Ντόναλντ Τράμπ ή ο Μπολσονάρο να υποβαθμίσουν τη σημασία της, και μάλιστα ορισμένοι από αυτούς να προτείνουν τη λογική της “ανοσίας της αγέλης” έτσι ώστε να μη διαταραχτεί η οικονομική ζωή των χωρών τους.
Στην ίδια κατεύθυνση και η πολιτική χωρών όπως της σοσιαλδημοκρατικής Σουηδίας που ακολούθησε το ανάλογο μοντέλο με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η λογική του οικονομικού φιλελευθερισμού στηρίζεται στην ανάλγητη αλλά θεωρητικώς «ρεαλιστική εκτίμηση» πως μια και ο κορωνοϊός πλήττει κατ’ εξοχήν τον μη ενεργό πληθυσμό, θα ήταν δυνατή μία πολιτική ελάχιστων περιορισμών, έτσι ώστε να αποφευχθεί η μεγαλύτερη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά το 1929. Εντούτοις, μία τέτοια λογική θα μπορούσε να πρυτανεύσει πριν από 100 χρόνια, πριν από το κοινωνικό κράτος και τη δημιουργία ενός συστήματος υγείας που να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Όπως όντως είχε συμβεί με την ισπανική γρίπη, όταν οι άνθρωποι πέθαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους και στα σπίτια τους. Σήμερα, κάτι τέτοιο δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό και η λεγόμενη “στρατηγική της αγέλης” θα ήταν ανέφικτη, διότι τα εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα του κορωνοϊού θα τίναζαν στον αέρα τα συστήματα υγείας. Κατά συνέπεια, η κοινωνική αποστασιοποίηση και η καραντίνα κατέστησαν αναπόφευκτες ακόμα και για εκείνους που θα ήθελαν να την αποφύγουν.
Χρειάζεται όμως περισσότερη προσπάθεια για να κατανοήσουμε το φαινόμενο συχνά ανορθολογικών αντιδράσεων εναντίον των μέτρων της κοινωνικής αποστασιοποίησης, που διαπερνούν, κάθετα και οριζόντια, διαφορετικά, και φαινομενικά αντίπαλα, ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα. Και σε αυτούς περιλαμβάνονται μερικοί από τους πλέον «ορκισμένους εχθρούς» της παγκοσμιοποίησης, στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Μέσα από την ανωνυμία και την εύκολη λογοκοπία του διαδικτύου, όπου διακινούνται οι πιο ακραίες συνωμοσιολογικές αντιλήψεις, μέχρι τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις στις πλατείες, το ίδιο φαινόμενο εξελίσσεται και στην Ελλάδα τείνοντας να προσλάβει μορφή χιονοστιβάδας.

Οι αντικαπιταλιστές της Αριστεράς

Οι αλληλέγγυοι αντικαπιταλιστές και αντιπαγκοσμιοποιητές της Αριστεράς προπαγανδίζουν, από το πρωί μέχρι το βράδυ, πως τα μέτρα της κοινωνικής αποστασιοποίησης και της καραντίνας αποτελούν ένα «κόλπο» των κυβερνήσεων,-και στην Ελλάδα, της κυβέρνησης Μητσοτάκη-, για να προωθήσουν το κατασταλτικό κράτος και τη «λιτότητα» που επιθυμούν. Και δεν ενοχλούνται καθόλου που βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τον Τραμπ ή τον Μπολσονάρο, ούτε για το εάν την προσωπική «ελευθερία» τους θα μπορούσαν να την πληρώσουν, ίσως ακόμα και με τη ζωή τους, οι συνάνθρωποί τους, ακόμα και οι ίδιοι οι πατεράδες τους. Αρκεί να υπονομευθεί «η επιτυχία της κυβέρνησης και του Τσιόδρα» και προπαντός να αποφευχθεί η όποια εθνοκεντρική μετεξέλιξη.
Γι’ αυτό εξάλλου ο πραγματικός ενορχηστρωτής αυτής της ιστορίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του στον αριστερίστικο και τον αναρχικό χώρο. Ξαφνικά, το Ντοκουμέντο, η Εφημερίδα των Συντακτών, ακόμα και η Αυγή, καταγγέλλουν τα κατασταλτικά μέτρα της κυβέρνησης, επιστρατεύοντας τις αγκαμπενικές ηλιθιότητες και συνθήματα του τύπου «θέλουμε πίσω τη ζωή μας» και άλλα κούφια παρόμοια.
Βέβαια, δεν εκπλησσόμαστε. Όπως μας το έχουν καταδείξει δεκάδες ή εκατοντάδες φορές τα τελευταία χρόνια, μπορούν να προωθούν την πιο καταστρεπτική και την πιο ανάλγητη πολιτική αρκεί αυτή να αποδώσει μικροκέρδη στη μίζερη πολιτική τους και προπαντός να μην απειλεί την πραγματική τροφό τους, την παγκοσμιοποίηση. Την «αλληλεγγύη» τους γνωρίζουν να την ασκούν μόνο απέναντι στους μετανάστες και τις όποιες πραγματικές ή φανταστικές μειονότητες, καθώς μισούν βαθύτατα τους «ελληναράδες», δηλαδή τον ελληνικό λαό. Και γίνονται τόσο πιο λυσσαλέοι όσο, με αφετηρία το Μακεδονικό και την αντίδραση του ελληνικού λαού στον Έβρο, νιώθουν πως, σταδιακώς, οι Έλληνες προσανατολίζονται προς μια εθνοκεντρική συσπείρωση.
Έτσι και τη συλλογική και αυτοπειθαρχημένη στάση των Ελλήνων απέναντι στην επιδημία την καταχωρούν, και δικαίως, σε μία στάση πατριωτική, ενίσχυσης της εθνικής συνοχής, την οποία και θεωρούν καταστροφική για την πολιτική τους μακροημέρευση.

Φώτογραφία από την Αγία Παρασκευή

Εξάλλου, η επιτυχία των μέτρων της κοινωνικής αποστασιοποίησης στην Ελλάδα αποτελεί ένα στοιχείο αναβάθμισης της χώρας στη διεθνή σκηνή που της προσδίδει μεγαλύτερο κύρος και αξιοπιστία, την οποία τόσο πολύ χρειαζόμαστε, ένας ακόμα λόγος για να αυξάνεται η ανίσχυρη λύσσα τους. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί το γεγονός ότι, εξαιτίας ακριβώς αυτής της επιτυχίας, η επιδημία βρίσκεται σε φάση ύφεσης στην Ελλάδα, νιώθουν πιο άνετα να καταγγέλλουν την κρατική αυθαιρεσία και καταστολή, τώρα που πέρασε ο πρώτος φόβος. Είναι χαρακτηριστική η προκήρυξη που κυκλοφόρησαν μέλη της Ανταρσύας, αντιεξουσιαστές και Συριζαίοι στην Αγία Παρασκευή, στην πρώτη οργανωμένη μαζική «κινητοποίηση» ενάντια στην καταστολή του κορωνοϊού. Διαβάζουμε:
«Χτες το βράδυ (Τρίτη 4/5), στην Αγ. Παρασκευή, έγινε ξεκάθαρο ότι πίσω από τα “μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας” κρύβονται οι αιώνιοι ευσεβείς πόθοι όσων κυβερνάνε για την ολοκληρωτική καθυπόταξη και τον πλήρη έλεγχο της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Μετά από έναν μήνα απαγορεύσεων άρχισαν ξανά αρκετοί άνθρωποι της πόλης να κάνουν πράξη τη δικιά τους κανονικότητα. Ενάντια στον φόβο και τον περιορισμό όλων των προηγούμενων ημερών, βγήκαν αυθόρμητα στη γειτονιά τους για να ξαναζήσουν “ελεύθερα”».
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίας Παρασκευής, 06/05/2020 https://athens.indymedia.org/post/1604970/
Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές
Προφανώς δε, από αυτή την «ελευθεριακή» εξέγερση που εκδηλώνεται κατ’ εξοχήν στις πλατείες, δεν μπορούσαν να λείψουν και οι λοιπές διαστάσεις του «κινήματος». Έτσι, σε αφίσα φεμινιστριών της Νίκαιας, κολλημένη πάνω στη γνωστή αφίσα «Μένουμε σπίτι», διαβάζουμε: «Το σπίτι για κάποιες δεν είναι ασφαλές. Είμαστε εδώ και είμαστε πολλές. Χειμώνα καλοκαίρι κλωτσιές σε σεξιστές». Ένας ακόμα λόγος για να καταργηθεί το «Μένουμε στο σπίτι»: 

«Αφισάκια ενάντια στον ιό της πατριαρχίας που κολλιούνται στις γειτονιές της Νίκαιας
https://athens.indymedia.org/post/1604965/

Εξάλλου, το μίσος για τους «Ελληναράδες» αποτυπώνεται με ενάργεια στα περιβόητα συνθήματα των Antifa, «Κλωτσιές στους γιατρούς» ή «Σκατά στον Έλληνα εργάτη».

Η πατριωτική συνωμοσιολογία

Αν όμως έχουμε μάθει πλέον ότι θα πρέπει να περιμένουμε τα πάντα από τη δήθεν δικαιωματιστική και «αλληλέγγυα» Αριστερά, δυστυχώς δεν πάνε πίσω πολλοί από όσους υποτίθεται πως βρίσκονται στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Οι επιθέσεις, από τον λεγόμενο πατριωτικό, κυρίως ακροδεξιό, χώρο, ενάντια στον Τσιόδρα, τον Μητσοτάκη και τον… κορωνοϊό συναγωνίζονται και ανταγωνίζονται εκείνες των Αντίφα και των πιο εθνομηδενιστικών κύκλων. Αρκεί κανείς να περιηγηθεί το διαδίκτυο για να συναντήσει ακραίες συνωμοσιολογικές θεωρίες, αντλημένες από το οπλοστάσιο των οπαδών του Τραμπ. Ο κορωνοϊός κατασκευάστηκε στα εργαστήρια για να υποτάξει τους «ατίθασους» Έλληνες (!)· τα στοιχεία των θανάτων είναι ψεύτικα ή παραφουσκωμένα για να δικαιολογούν τα μέτρα περιορισμού, κ.ο.κ.
Και όλα αυτά σε απόλυτη σύγκρουση με την πραγματικότητα η οποία έχει καταδείξει πως οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκρύψουν τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων. Και όχι μόνο ο Ερντογάν ή το ιρανικό καθεστώς αλλά και όλα τα υποτιθέμενα δημοκρατικά καθεστώτα. Στη Βρετανία, σύμφωνα με τον Economist της 9^ης Μαΐου 2020, για μία περίοδο 40 ημερών, από την 14^η Μαρτίου έως την 24^η Απριλίου, ενώ οι δηλωθέντες θάνατοι από την επιδημία έφθαναν τα 22.780 άτομα, οι νεκροί ξεπερνούσαν τις 42.140, δηλαδή είχε δηλωθεί μόλις το 54% των πραγματικών θανάτων. Στην Ολλανδία επίσης, για μία περίοδο 40 ημερών, από τις 16 Μαρτίου έως τις 26 Απριλίου, ενώ οι νεκροί έφθασαν τους 8.800, οι δηλωθέντες θάνατοι ανέρχονταν σε 4.460 άτομα, δηλαδή είχε δηλωθεί μόλις το 51% των πραγματικών θυμάτων (Economist, 9/05/2020, σ. 18).
Κάνοντας το άσπρο μαύρο, όλοι αυτοί οι κύκλοι, με επικεφαλής τον Βελόπουλο, κάνουν ό,τι μπορούν για να συκοφαντήσουν και να δαιμονοποιήσουν τους γιατρούς, τον Τσιόδρα και την… πραγματικότητα του κορωνοϊού. Και δυστυχώς, βρίσκουν ανταπόκριση και σε ένα τμήμα ενίοτε σημαντικό του ορθόδοξου και του μοναστικού χώρου που, ξεκινώντας από μια δίκαιη κριτική της στάσης της ιεραρχίας και της κυβέρνησης για το ζήτημα των θρησκευτικών τελετών (βλέπε τη σχετική ανακοίνωση του Κινήματος Άρδην), έφθασαν σε μία λογική άρνησης ακόμα και της ίδιας της πραγματικότητας του ιού και της ανάγκης του εμβολιασμού. Διαβάζουμε έναν ιδιαίτερα επιδραστικό και σεβάσμιο μοναχό, όπως ο Γέροντας Ευθύμιος, να χρησιμοποιεί ανάλογα επιχειρήματα με εκείνα των αναρχικών και των δεξιών συνωμοσιολόγων:
«Πιό πολύ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν φόβο, τόν πανικό καί τόν ἀκούσιο ἐγκλεισμό, παρά ἀπό τόν ἰό… Κορυφαῖοι γιατροί καί ἐπιστήμονες ἐπισημαίνουν ὅτι αὐτά πού γίνονται εἶναι τέστ πειθαρχίας γιά νά χειραγωγοῦν τούς ἀνθρώπους ἐκεῖ πού θέλουν… Ἀπό πολλούς ἀναμένεται ἐναγωνίως ἡ νίκη τοῦ κορονοϊοῦ μέ τήν ἐφεύρεση τοῦ ἐμβολίου, τό ὁποῖο θά εἶναι ὑποχρεωτικό γιά ὅλους. Ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά κάνωμε τό ἐμβόλιο. Ἄν δέν φυλάξη ὁ Θεός, τί μποροῦν νά κάνουν τά ἐμβόλια καί τά φάρμακα;»
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος, Καλύβη Ἀναστάσεως – Καψάλα Ἅγιον Ὄρος «Κύριε, σῶσον λαόν απεγνωσμένον», (308.309 εμφανίσεις του κειμένου στο διαδίκτυο, την περίοδο 01-14 /04/2020).

Πυροβολώντας τα πόδια μας

Όλες αυτές οι αντιδράσεις ενισχύονται ιδιαίτερα κατά την τρέχουσα περίοδο των αρχών του Μαΐου, καθώς ο φόβος για τον ίδιο και το άγνωστο που αντιπροσωπεύει μειώνεται και οι οικονομικές συνέπειες της κρίσης αναδεικνύονται όλο και πιο εφιαλτικές. Έτσι, οι συνωμοσιολογικές θεωρίες βρίσκουν έδαφος στον φόβο ενός μεγάλου αριθμού επαγγελματιών και εργαζομένων, ιδιαίτερα της εστίασης και του τουρισμού, πως δεν θα κατορθώσουν να αντέξουν μπροστά στο τσουνάμι που έρχεται. Φόβοι που μετατρέπονται σε πρόσφορο υπόστρωμα για να υποδεχτούν θετικά τις θεωρίες συνωμοσίας και να διεκδικήσουν μία γενικευμένη απόρριψη των όποιων περιοριστικών μέτρων. Πάνω στην αγωνία αυτών των ανθρώπων πατάνε οι κάθε λογής καλοθελητές και ψεκασμένοι για να δημιουργήσουν την απαραίτητη κοινωνική βάση και συναίνεση για τις απίστευτες θεωρίες τους. Και αυτοί οι άνθρωποι κινδυνεύουν να πέσουν για άλλη μία φορά στην παγίδα που τους έριξαν οι Συριζανέλ το 2015, για να τους οδηγήσουν στην καταστροφή. Γιατί είναι προφανές πως, εάν διαταραχθεί και ανατραπεί η θετική εικόνα για την Ελλάδα, οι οικονομικές συνέπειες της κρίσης θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Και τα μέτρα της αποστασιοποίησης κινδυνεύουν να επανέλθουν και δεν θα υπάρξει καμία δυνατότητα αναπλήρωσης, έστω μερικής, της χασούρας που έχουν υποστεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και επαγγελματίες. Διότι και εκείνος ο αριθμός τουριστών του εξωτερικού που σκοπεύει να ταξιδέψει στην Ελλάδα επειδή είναι ασφαλής θα σμικρυνθεί μέχρις εξαφανίσεως, ενώ και η ελληνική πελατεία των καταστημάτων εστίασης και των τουριστικών καταλυμάτων θα συρρικνωθεί. Οι συνωμοσιολόγοι και η αλλήθωρη νεολαία που παριστάνει με το αζημίωτο τον επαναστάτη, το εισόδημα των εργαζομένων και των πιο ευάλωτων Ελλήνων απειλούν.

Οι ενορχηστρωτές

Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, μία σημαντική παράμετρος σε αυτό το ετερόκλητο κοινωνικό «κίνημα», που αρχίζει από τους φασίστες και φτάνει στην ακροαριστερά, είναι η άρνηση ενός τμήματος της «χρυσής νεολαίας» –εκείνης που έκαψε την Αθήνα το 2008– να αποδεχτεί οποιαδήποτε έννοια συλλογικής συνείδησης και πειθαρχίας και τον οποιοδήποτε περιορισμό στην παγκοσμιοποιημένη «ελευθερία» της.
Καθόλου τυχαία, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, πρόκειται για μια εθνομηδενιστική νεολαία που αρνείται κάθε συλλογική ταυτότητα. Έτσι εκλαμβάνει –και σωστά– τους περιορισμούς που επέβαλε η κρίση ως ένα στοιχείο που ενισχύει την εθνική συνοχή των Ελλήνων. Στα συνθήματα και τις απόψεις εκείνων που πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις της «αντίστασης» θα διαπιστώσουμε πως συνδέουν τα μέτρα για τον κορωνοϊό με την αντίσταση στην «ανθρωπιστική» εισβολή της Τουρκίας στον Έβρο. Διαβάζουμε έτσι στην ιστοσελίδα των Αντιεξουσιαστών σε αναλυτικό άρθρο του Β.Α., «Πώς να αποφύγετε τον Ιό της Κυριαρχίας; (Έβρος και Κορωνοϊός είναι πόλεμος κοινωνικός!)»:
Αυτή η μαζική παράκρουση είτε με τον Έβρο, είτε με τον κορωνοϊό δεν είναι τίποτα άλλο από στιγμές ολοκληρωτισμού… Και ενώ στην τεχνητή κρίση του Έβρου χρησιμοποιείται η ιδεολογία του έθνους, της οικογένειας και του χριστιανισμού (με λίγο Ευρώπη), στην τεχνητή κρίση του κορωνοϊού χρησιμοποιείται η κυρίαρχη ιδεολογία γύρω από την ουδετερότητα της τεχνοεπιστήμης και του κράτους – που νοιάζονται για όλους.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, βέβαια, ένας από τους πρώτους που εγκαινίασε αυτή την εκστρατεία υπήρξε ο γνωστός παρακοιμώμενος του Τσίπρα, Θανάσης Καρτερός, με το περιβόητο πλέον άρθρο του της 5^ης Απριλίου στην Αυγή, υπό τον τίτλο «Όταν έκλαψε ο Τσιόδρας»:
«Το είπε ο Τσιόδρας. Ακούσατε χθες, σήμερα, προχθές, τον Τσιόδρα. Άλλοι τρεις νεκροί, το ανακοίνωσε ο Τσιόδρας. Ευτυχώς που υπάρχει ο Τσιόδρας… Και η σκηνή των σκηνών, που συγκίνησε περισσότερο κι από θρήνους συγγενών. Ο Τσιόδρας να κλαίει βουβά επί του βήματος. Έσπασε ο Τσιόδρας, λύγισε ο Τσιόδρας, δάκρυσε ο Τσιόδρας, έκλαψε ο Τσιόδρας… Όπου και να ΜΗΝ πας, Τσιόδρα ακούς και βλέπεις. Πανδημία δίχως Τσιόδρα, σκορδαλιά χωρίς τα σκόρδα.
Υπάρχει βέβαια και ο Τσιόδρας ψάλλων… Δεν εκπροσωπεί τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, ούτε τους παραπεταμένους από το σύστημα, ούτε βέβαια –ύπαγε οπίσω μου– πρόσφυγες, Ρομά, φυλακισμένους και απόκληρους. Την κυβέρνηση της Δεξιάς εκπροσωπεί. Τον Μητσοτάκη εκπροσωπεί…. Δεν είναι ουδέτερος ο Τσιόδρας. Κι όταν μιλάει, κι όταν κλαίει, αυτούς εκπροσωπεί. Την πολιτική τους εξωραΐζει. Και το κάνει μια χαρά».
Ποιος είναι ο στόχος αυτής της επίθεσης; Μα ακριβώς εκείνος ο άνθρωπος που συμβολίζει τις αντίθετες αξίες από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Παπαδημούληδες με τα καρότσια, τους Πολάκηδες και τους κάθε είδους συμπλεγματικούς: Επιστήμονας, αναγνωρισμένος μέσα και έξω από τη χώρα και όχι μπαρουφολόγος. Οικογενειάρχης με επτά παιδιά σε μία χώρα που καταρρέει δημογραφικά. Ορθόδοξος που ψάλλει στην εκκλησία… Τέλος, ένας άνθρωπος όντως πέρα και πάνω από Αριστερά και Δεξιά, ένας άνθρωπος σαν εκείνους που χρειάζεται η νέα Ελλάδα για να σηκωθεί από την παρακμή. Γι’ αυτό και όλοι οι ανάξιοι και αναξιοπρεπείς μισούν τόσο πολύ τον Σωτήρη Τσιόδρα.

Τι τους ενώνει;

Πώς λοιπόν να ερμηνεύσουμε αυτήν την, παράδοξη από πρώτη όψη, σύμπτωση ανάμεσα σε εθνομηδενιστές και ελληνοκεντρικούς πατριώτες; Ανάμεσα σε μπυροπότες και μπαφολάγνους διασκεδαστές των πλατειών και αντιεμβολιαστές φονταμενταλιστές; Και όλους κάτω από την μπαγκέτα του Καρτερού και του ΣΥΡΙΖΑ;
Και όμως, η ιστορία θα έπρεπε να μας είχε διδάξει. Ενάντια στον Βενιζέλο θα συνασπιστούν βασιλικοί και κομμουνιστές για να ενταφιάσουν τελεσίδικα το όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας. Πιο πρόσφατα, στη διάρκεια του αντιμνημονιακού αγώνα, είδαμε το Καμμένο, τον Βαρουφάκη και τον Κατρούγκαλο να συναγωνίζονται, με την επίνευση των νταβατζήδων των καναλιών, για το πώς θα οδηγήσουν αυτό το κίνημα στα βράχια και στο μεγαλύτερο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας στην ιστορία της χώρας. Και μάλιστα με τα πιο “αγωνιστικά” συνθήματα της δραχμικής αυτεξουσιότητας και της κατάργησης των μνημονίων με έναν νόμο ή με ένα δημοψήφισμα.
Δεν αρκεί να επισημάνουμε πως κάποιοι από τους σημερινούς συνωμοσιολόγους ακολουθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, τη στρατηγική των υπηρεσιών –και όχι μόνο της τουρκικής ΜΙΤ– που δεν θα ήθελαν καθόλου να ενισχύεται το κύρος της Ελλάδας σε αυτή την περίοδο. Όπως είχε συμβεί σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και κλίμακα στην εποχή των μνημονίων. Ούτε αρκούν οι νταβατζήδες των ΜΜΕ, που βλέπουν να μειώνεται η ισχύς τους, καθώς ενισχύεται η ανάγκη της εθνικής συνοχής και αντιμετωπίζουν μάλλον με αμφιθυμία αν όχι με δυσθυμία τη σύμπτωση έθνους και κράτους που επετεύχθη έστω και για λίγο στον Έβρο ή στην κρίση του κορωνοϊού.
Δυστυχώς, πρέπει να υπάρχει κάτι βαθύτερο σε αυτή την επαναλαμβανόμενη σύμπλευση που την είχαμε δει στο απόγειό της, στην περίπτωση του περιβόητου δημοψηφίσματος, όταν αναρχικοί, συριζαίοι, ορθόδοξοι φονταμενταλιστές και ακροδεξιοί πατριώτες θα παρασύρουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε μία δήθεν ανυποχώρητη αντίσταση που σε μία εβδομάδα θα μεταβληθεί στην πιο ρεζίλικη οπισθοχώρηση.
Μήπως λοιπόν, κατά βάθος, ένας μεγάλος αριθμός τους εμφορείται από την ίδια αντιπατριωτική, άναρχο-φιλελεύθερη ιδεολογία πίσω από τα όποια αντικαπιταλιστικά ή πατριωτικά επιχρίσματα; Μία ιδεολογία που δεν προτάσσει το εθνικό συμφέρον, απολύτως προφανές στην παρούσα περίπτωση, αλλά ιδιαίτερα μικροσυμφέροντα, ιδιαίτερες μικρo-ευαισθησίες, ιδιαίτερες εξαρτήσεις, ιδιαίτερες εμμονές; Γιατί ποιος δεν γνωρίζει κατά βάθος ότι salus populi suprema lex esto. Να θυμίσω πως, στη διάρκεια τον ταραγμένων αντιμνημονιακών χρονών, κάποιοι τονίζαμε πως το βασικότερο διαχρονικό πρόβλημα της χώρας είναι η τουρκική απειλή και με βάση αυτό πρέπει να κρίνονται όλα τα υπόλοιπα, όλες οι συμμαχίες, κοινωνικές και διεθνείς. Και όμως, ακόμα και επιφανείς “τουρκοφάγοι” του πατριωτικού χώρου, της Αριστεράς και της Δεξιάς, προέτασσαν άλλες παραμέτρους, αλλά προτάγματα, άλλες αυταπάτες, άλλες εξαρτήσεις, φανερές ή υπόγειες, άλλα νομίσματα και άλλα λιμάνια.
Έτσι και σήμερα, ενάντια στην προφανή πραγματικότητα, υποστηρίζουν πως εν τέλει η όλη ιστορία του κορωνοϊού δεν είναι παρά μια απόπειρα των κάθε λογής εξουσιαστών να επεκτείνουν τους μηχανισμούς ελέγχου πάνω στους πολίτες, ώστε να «περάσουν» όλα τα μέτρα που θα επιθυμούσαν, αβρόχοις ποσίν, καθώς οι πολίτες βρίσκονται σε παντελή σχεδόν αδυναμία να αντιδράσουν και, με αυτόν τον τρόπο, να οικοδομήσουν ένα περισσότερο αυταρχικό «πανοπτικό» και «νεοταξικό» κράτος.
 Και υπερθεματίζουν, εκ του ασφαλούς, -μια και η Ελλάδα, ακριβώς εξ αιτίας των μέτρων που ελήφθησαν, είναι η πλέον ασφαλής-, σε μια ανέξοδη συνωμοσιολογία, διεκδικώντας την «απελευθέρωση». Και όμως, αν είχε νοσήσει το 70% του πληθυσμού, για να αποκτήσουμε ανοσία, σύμφωνα με την «αγελαία» θεωρία του Μπόρις Τζόνσον, ακόμα και με το εξαιρετικά απίθανο ποσοστό του 0,1% θανατηφόρων κρουσμάτων, θα είχαμε 7.000 νεκρούς και με 1%, 70 χιλιάδες. Και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα, γεγονός που θα είχε τινάξει στον αέρα το ασθενές σύστημα υγείας της χώρας. 

Αναζητώντας τη σύνθεση

Δυστυχώς, αυτός ο τρίτος δρόμος, που πάντα αναζητούσαμε, ανάμεσα στον εθελόδουλο και υποταγμένο θεσμικό καθωσπρεπισμό που κυβερνάει τη χώρα και τον δυστυχώς εξίσου εθελόδουλο «ψευδοαμφισβητησιακό» και ντεμέκ «πατριωτικό», που διαβουκολεί συστηματικά το λαϊκό σώμα, δεν έχει ακόμα αποκτήσει μια πολιτικά διακριτή υπόσταση. Έτσι, όλοι όσοι αναζητούσαν τη σύνθεση του πατριωτισμού με την ορθοκρισία ήταν υποχρεωμένοι να κινούνται σε μία no man’s land, πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην ενσωμάτωση και στο περιθώριο. Και καθώς, σε όλη τη μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, και ακόμα περισσότερο στην ύστερη μεταπολίτευση του «εκσυγχρονισμού», μετά το 1990, το θεσμικό πεδίο είχε καταληφθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από τον εθνομηδενισμό και την εθελοδουλία, το λαϊκό σώμα ήταν καταδικασμένο να παραμένει στο περιθώριο και να διαβουκολείται από εξημμένες κεφαλές, ψεκασμένους, ανίκανους, που συχνά δεν εντάσσονταν στο «σύστημα» παρά μόνο γιατί ήταν ανίκανοι να το κάνουν. Έτσι, εκείνοι που αναζητούσαν αυτό τον άλλο δρόμο, θέλοντας ταυτόχρονα να μένουν δίπλα στο λαϊκό σώμα, ήταν καταδικασμένοι σε συμμαχίες και σε συνάφειες αταίριαστες, αντιφατικές και συχνά απελπιστικές.
Προφανώς, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για το γεγονός ότι θα αντιδράσουν όλοι εκείνοι που, μέσα από την κρίση του κορωνοϊού, ένιωσαν να πλήττονται τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολάγνας λογικής. Και θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν αυτή την κρίση όχι ως κρίση του μοντέλου της άκρατης παγκοσμιοποίησης αλλά ως μία απλή «κρίση μετάβασης» προς έναν υπερ-τεχνολογικό θαυμαστό καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο όπου πλέον δεν θα υπάρχουν αρρώστιες – ίσως ούτε καν και άνθρωπος με τον τρόπο που ξέρουμε σήμερα, ώστε να μπορεί να νοσήσει.
Όμως, για μία χώρα σαν την Ελλάδα, θα έπρεπε να είναι απολύτως προφανές πως αυτή η κρίση ενισχύει την ταύτιση έθνους και κράτους, σε μία στιγμή που τη θέλουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο· ενισχύει την απόρριψη των όποιων νεοφιλελεύθερων φληναφημάτων και, όπως ορθά διέγνωσαν οι οξυδερκέστεροι των εθνομηδενιστών, εντάσσεται στην ίδια ακολουθία με την αντίσταση στην τουρκο-εισβολή στον Έβρο. Είναι προφανές πως αποδυναμώνει αποφασιστικά το παρασιτικό τουριστικό μοντέλο της χώρας και επαναφέρει τη συζήτηση στην επείγουσα ανάγκη μιας ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Επιπλέον, αναιρεί εν τοις πράγμασι την ίδια την ιδεολογία των κυβερνώντων και της κυβέρνησης Μητσοτάκη για μία νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση της Ελλάδας μετά τη μνημονιακή λαίλαπα. Η μόνη εφικτή ανασυγκρότηση είναι η εθνοκρατική και οι όποιοι κυβερνώντες καλούνται, εκόντες ή άκοντες, να την υπηρετήσουν, παρά τις ίδιες τις απόψεις τους! Και αυτό το γεγονός, όπως η αντίδραση για τις Πρέσπες ή για το μεταναστευτικό, μας προσφέρει, μέσα στην παρακμή, την ελπίδα πως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και για την ίδια την αλλαγή του ιδεολογικού και πολιτικού τοπίου της χώρας, πως επιτέλους αυτό το λεπτό τεντωμένο σκοινί θα αρχίσει να μεταβάλλεται στον κατευθυντήριο άξονα της νέας ιστορικής περιόδου. Γεγονός που θα επιτρέψει και στο λαϊκό σώμα να αρχίσει να απελευθερώνεται από τους κάθε είδους συνωμοσιολόγους, που μέχρι σήμερα τον έσερναν από τον Τσίπρα στον Καμμένο και από τον Βαρουφάκη στον Βελόπουλο, ή αντίθετα τον καταδίκαζαν στον μονόδρομο της διαχειριστικής επάρκειας του κατεστημένου. You don’t need a Weatherman to know which way the wind blows.