Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ. ΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ‎ > ‎  Ο Απόλλων και ο Ηρακλής διαπληκτίζονται για τον Μαντικό Τρίποδα των Δελφών. Απεικόνιση των εμφύλιων πόλεμων που επέβαλλαν τον Απόλλωνα ως νέο θεό των Δελφών.  Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ  ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΩΝ  ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ  ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ Επειδή δεν θα πιστέψετε ούτε μια κουβέντα, θα αντιγράψω μερικούς ιστορικούς, για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή: Όμηρος: (για να μας ανοίξει η όρεξη) Μιλάει ο Αγαμέμνων στον Μάντη Κάλχα. «Μάντη κακών, καμιά φορά ως τώρα δεν μου είπες κάτι που να είναι ευχάριστο. Πάντα σου αρέσει να μαντεύεις τα κακά, και ούτε είπες ως τώρα κανένα λόγο καλό, ούτε τον έβαλες σε πράξη» Παπαρηγόπουλος: <<Μόνον το Μαντείον των Δελφών εσεβάστη ο Ξέρξης, ίσως από θρησκευτικήν πρόληψιν, ίσως διότι δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους συντεταγμένους μετ’ αυτού Θεσσαλούς και Βοιωτούς, αλλά και διότι τούτο, μετά πολλής διπλωματικότητος, ολιγωτέρου όμως πατριωτισμού, ήρχισε να ΄΄Μηδίζει΄΄ εις τους χρησμούς του….>> Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη: [έχω συντομέψει λίγο το κείμενο] <<Η διαγωγή του Ιερατείου κατά τους αγώνας εναντίον των Περσών υπήρξεν αξία κατακρίσεως. Η Πυθία ελιποψύχησεν σιωπήσασα.» (Θα δούμε πως η Πυθία δεν σιώπησε καθόλου… Τι να γράψει ο συντάκτης, όμως…) «Ότε όμως ανηγγέλθησαν αι πρώται νίκαι, το ιερατείον εδημιούργησεν την διάδοσιν ότι οι Πέρσαι επετέθησαν κατά των Δελφών, και οι κάτοικοι υπήρξαν μάρτυρες θαυμασίων πράξεων των θεών, αποκρουόντων των βαρβάρων δια κεραυνών…>> [αυτά είναι τα περίφημα Δελφικά όπλα προϊστορικής υπερτεχνολογίας που ακόμη τα πιστεύουν σύγχρονοι Έλληνες…] Ακαδημία Επιστημών Ε.Σ.Σ.Δ.: <<Ο Δαρείος δεν έδειξε λιγότερο ενδιαφέρον και για τους Ελληνικούς ναούς στη Μικρά Ασία. Όταν ο Σατράπης του Δυτικού τμήματος της Μικράς Ασίας Άδατος δεν αναγνώρισε τα προνόμια που είχε παραχωρήσει ο Βασιλεύς στους ναούς, ο Δαρείος τον απείλησε πως θα τον τιμωρήσει σκληρά: Κρύβεις, λοιπόν, τα αισθήματά μου προς τους θεούς; Αν δεν γίνεις καλύτερος, θα δοκιμάσεις γι’ αυτό τη δίκαιη οργή μου!>> <<Η πολιτική των Αχαιμενιδών να διατηρούν τους τοπικούς οργανισμούς αυτοδιοίκησης στην Μικρά Ασία, είχε κάποτε σαν αποτέλεσμα να απαλλάσσονται τελείως οι πόλεις από φόρους: Αυτό αφορούσε κυρίως τις μεγάλες κοινότητες των ναών, όπου οι ιερείς - κυβερνήτες τους γίνονταν, ύστερα από την απαλλαγή τους από τους φόρους, οπαδοί των Αχαιμενιδών.>> Εγκυκλοπαίδεια Δομή:  «Κατά τους μηδικούς πολέμους οι Δελφοί «εμήδισαν» αλλά κατόρθωσαν γρήγορα να ξεχαστεί η στάση τους μετά τη νίκη των Ελλήνων» Μιλά ο Πέρσης στρατηγός, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο: «‘’Σεβάσμιοι κάτοικοι [της Δήλου], τι φοβερή γνώμη έχετε για μένα, για να εξαφανιστείτε έτσι; Σίγουρα έχω αρκετό μυαλό, και σχετικές διαταγές από τον [Πέρση] βασιλιά, να μη πειράξω το νησί που γεννήθηκαν ο Απόλλωνας και η Άρτεμη, ούτε τη χώρα και τους κατοίκους του. Γυρίστε λοιπόν παρακαλώ, στον τόπο σας και απολαύστε την ιδιοκτησία του.’’ Αφού [ο Πέρσης στρατηγός Δάτις] έστειλε αυτό το μήνυμα στους Δηλίους, σώριασε τριακόσια τάλαντα λιβάνι στο βωμό [του Απόλλωνα και της Άρτεμης] και τα έκαψε σαν προσφορά.»                                                 Ηρόδοτος, Ερατώ, 97. ----------------------------------------  Αγαπητέ αναγνώστη, κάνε μια βόλτα στα περίπτερα και τα βιλιοπωλεία, και δες πόσοι υμνητικοί τίτλοι κυκλοφορούν για τους Δελφούς. Αναρωτήσου τι νόημα μπορεί να έχουν. Αναρωτήσου και πόσο πατριώτες είναι αυτοί που τα δημοσιεύουν.                                                                           Ο ΠΕΡΣΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ   [Όπως λένε στα Ιαπωνικά, ο δρόμος του γεμάτου χεριού]   Ο Ηρόδοτος λέει πως υπήρχαν Δελφικοί χρησμοί που προέβλεπαν νίκη των Ελλήνων στους Περσικούς πολέμους, αλλά δεν αναφέρει συγκεκριμένα κανέναν. Αναφέρει και έναν χρησμό του Βάκη, που όμως δεν ήταν Δελφικός. Ο Ονήσιλος ήταν ένας Κύπριος που ήθελε να πολεμήσει τους Πέρσες, ενώ άλλοι ήθελαν συμμαχία με αυτούς. Ο ανώμαλος αυτός άνθρωπος σκοτώθηκε από τους Αμαθούσιους , που του έκοψαν το κεφάλι και το κρέμασαν επιδεικτικά. [αχ Ελλάδα…] Μέλισσες πήγαν και φώλιασαν στο καύκαλο, και οι Αμαθούσιοι τρομοκρατημένοι ρώτησαν τους Δελφούς. Το Μαντείο πρόσταξε να τιμηθεί ο Ονήσιλος ως Ήρωας, με θυσίες. (η εκδίκηση των νεκρών ήταν επίφοβη) Τι; Και να πάψουν να είναι σύμμαχοι των Περσών; Τρελοί είσαστε; Ο ιστορικός λέει πως οι Δελφοί έδωσαν και επαίσχυντους, προδοτικούς χρησμούς, που πρόβλεπαν Περσική νίκη. Αυτούς πήρε ο ποιητής Ονομάκριτος και τους πήγε στους Πέρσες για να τους πείσει να εκστρατεύσουν στην Ελλάδα, για να εκδικηθεί αυτούς που τον εξόρισαν. [τζάμπα κόπος, μια που οι ίδιοι οι Πέρσες τους είχαν παραγγείλει…] Και πάλι, ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει κάποιον επί λέξει. Ο Ονομάκριτος είχε ειδικότητα στη συλλογή χρησμών, Ομηρικών και Ορφικών ύμνων, και κατηγορήθηκε πως έκανε επεμβάσεις σε αυτούς. Πάντως, ο ιστορικός μας κληροδοτεί, σε εμάς, και όλη την ανθρωπότητα,  αρκετούς χρησμούς που δόθηκαν κατά την εξέλιξη των γεγονότων της Περσικής προέλασης. Αυτούς θα αναφέρουμε. Να χρησμοί, να μάλαμα… ΛΥΔΙΑ Γνωστοί οι χρησμοί που παραπλάνησαν τον Λυδό Κροίσο εξωθώντας τον σε πόλεμο κατά των Περσών, διαβεβαιώνοντας τον πως θα καταστρέψει ένα μεγάλο κράτος – το δικό του εννοούσαν οι Δελφοί. Χρόνια πριν, το Μαντείο είχε επικυρώσει την ανατροπή από τον Γύγη της Ελληνικής καταγωγής δυναστείας που κυβερνούσε τη Λυδία, προβλέποντας όμως πως θα έπαιρνε εκδίκηση την πέμπτη γενεά. Όταν οι Πέρσες νίκησαν τον Κροίσο, οι Δελφοί δήλωσαν πως αυτή ήταν η … εκδίκηση των Ελλήνων και η επιβεβαίωση του παλιού χρησμού. Ηρόδοτος, Κλειώ 13, 53, 55, 91 ΚΝΙΔΟΣ Η Κνίδος βρίσκονταν σε μια χερσόνησο. Έτσι οι Κνίδιοι αποφάσισαν να σκάψουν τάφρο, ώστε να αποκοπούν από τη στεριά και να αμυνθούν έτσι κατά των Περσών. Σκάβοντας, όμως, έβγαιναν αστραπές από τους βράχους και δημιουργούνταν μικροτραυματισμοί. Μπορούσαν να σκεφτούν πως είχαν πέσει σε φλέβα τσακμακόπετρας, αλλά προτίμησαν να κάνουν αυτό που θα έκανε κάθε πολιτισμένος άνθρωπος: Ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών, που τους έδωσε μια απάντηση αντάξια του Ελληνικού πνεύματος: <<Αν ο Δίας ήθελε να σας κάνει νησί, θα το είχε κάνει>> [Ζεύς γαρ ‘κ έθηκεν νήσον ει ‘κ εβούλετο] Παράτησαν λοιπόν το σκάψιμο, και παραδόθηκαν αμαχητί στους Πέρσες! Σαν να μην έφτανε αυτό, η ρήση της Πυθίας θεωρήθηκε ως γενική απαγόρευση διάνοιξης διωρύγων. Παρόμοιο έργο δεν επιχειρήθηκε ποτέ ξανά, και ο Νέρων ή ο Ξέρξης που άνοιξαν διώρυγες, θεωρήθηκε πως τιμωρήθηκαν  για την ασέβειά τους. (Παυσανίας) Αυτού του είδους την τεχνολογική πρόοδο κατάστρεψε η θρησκοληψία των Χριστιανώνε… ΠΗΔΑΣΕΙΣ (ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ) Άσφαλτο σημάδι της Περσικής εισβολής ήταν αυτό που συνέβη στην ιέρεια της Αθηνάς. Η γυναίκα <<πώγωνα μέγαν ίσχει>> [έβγαλε μακρύ μούσι] Πάντως, ο Ηρόδοτος μας καθησυχάζει, διαβεβαιώνοντάς μας πως αυτό έγινε μόνο τρεις φορές. Φαντάσου τι γίνονταν στις βαριές περιπτώσεις. ΑΚΑΝΘΟΣ   Ο Αρταχαίης ήταν ένας λεβεντόκορμος Πέρσης που επέβλεπε την διάνοιξη της διώρυγας του Άθω από τον Ξέρξη. Αρώστησε και πέθανε στην Μακεδονική πόλη Άκανθο. Το Μαντείο των Δελφών διάταξε να γίνουν νεκρικές θυσίες από τους Ακάνθιους στον τάφο του παλληκαριού… ΑΡΓΟΣ   Οι Πέρσες, γνωρίζοντας την ελληνική Μυθολογία, κάλεσαν τους Αργίτες να μην τους πολεμήσουν, μια που ήταν απόγονοι του Αργίτη Περσέα. Οι Αργίτες άλλωστε, είχαν μεγάλη διαμάχη με τους Σπαρτιάτες, και πρόβλημα λειψανδρίας. Τουλάχιστο, ρώτησαν το Μαντείο τι να κάνουν στον επερχόμενο Περσικό πόλεμο. Το Μαντείο τους απάντησε: (περίληψη) <<να φυλάξουν με τα όπλα το κεφάλι τους από τους γείτονές τους που τους μισούν>> Έτσι οι Αργίτες απείχαν από τον πόλεμο… ΚΡΗΤΗ   Και οι Κρητικοί ρώτησαν τους Δελφούς τι να κάνουν στον πόλεμο. Η Πυθία τους έκανε μάθημα ιστορίας. Τους θύμισε όλα όσα έπαθαν μετά τη συμμετοχή τους στον Τρωϊκό πόλεμο, και τους αποκάλεσε <<νήπια>> επειδή σκέφτονταν να ξανακάνουν το ίδιο <<λάθος>>. Με αυτά τα τετράγωνα επιχειρήματα, οι Κρητικοί δεν έριξαν μήτε μια μπαλοθιά. ΚΥΜΗ   Ο επαναστάτης Λυδός Πακτύης, κυνηγημένος από τους Πέρσες, κατέφυγε στην Κύμη. Τα ιερά και πανάρχαια Ελληνικά έθιμα τον εξασφάλιζαν, ως <<ικέτη>>, όπως έλεγαν τους φυγάδες που ζητούσαν άσυλο. Μέχρι και οι δούλοι αποκτούσαν ασυλία όταν κατέφευγαν σε ένα ιερό. Και όμως το εκεί Μαντείο του Απόλλωνα διάταξε να παραδοθεί στους Πέρσες. Δεν σεβάστηκε ούτε τα ήθη και τα έθιμα. Τα Μαντεία δεν σέβονταν τίποτα, προδίδοντας την Ελλάδα στους ξένους, καταπατώντας έθιμα και συνεργαζόμενα με ιερόσυλους [Αλκμεωνίδες] δίνοντας μαθήματα ανηθικότητας και αμετροέπειας στο λαό.  Ένας, ο Αριστόδικος, δεν άντεξε αυτό το αίσχος. Πήρε μια σκάλα και άρχισε να γκρεμίζει τις φωλιές των πουλιών που ήταν στα γείσα του ναού του θεού και να παίρνει τους νεοσσούς. Τα πουλιά αυτά ήταν ιερά, και ο θεός ξέσπασε με βροντερή φωνή [DOLBY STEREO] μέσα από το ιερό: <<Μην πειράζεις τους ικέτες του ναού!>> -<<κι εσύ γιατί μας προστάζεις να το κάνουμε;>> είπε ο Αριστόδικος… Τσάμπα κόπος. Τον Πακτύη τον  παράδοσαν στους Πέρσες. Ελπίζω, τουλάχιστον, πως ο Αριστόδικος έφαγε ένα ωραίο πιλάφι με τα πουλάκια… ΙΩΝΙΑ  Ξύπνησαν οι Ίωνες και αποφάσισαν πως δεν άντεχαν άλλο τον Περσικό ζυγό. Αργότερα κατάλαβαν πως δεν άντεχαν, επίσης, ούτε μια βδομάδα κωπηλασίας, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Ο σοφός Εκαταίος ο Μιλήσιος είχε δει το όνειρο, και τους είπε να μην επαναστατήσουν, εκτός αν βρουν μπόλικο χρυσό, να χρηματοδοτήσουν τον αγώνα τους. [ίσως για να νοικιάσουν και κανένα κωπηλάτη] Τους είπε και που θα βρουν τα χρήματα: Μπορούσαν να πάρουν από το ιερό των Βραγχιδών του Απόλλωνα τα αφιερώματα ενός ξένου, του Λυδού Κροίσου. Κανείς δεν τόλμησε, όμως, να ακουμπήσει τα αφιερώματα του θεού. Η πρόταση του σοφού απορρίφθηκε. Οι ιερείς του Απόλλωνα, όμως, θα μπορούσαν να δώσουν την άδεια, αν ήθελαν. Αυτός ήταν ο κόσμος που έχτισαν οι Ίωνες φιλόσοφοι, που έθεσαν τις βάσεις της σύγχρονης σκέψης… Φωνή βοώντος εν Ιωνία… ΣΑΜΟΣ   Ο Μανδροκλής ήταν ο Έλληνας αρχιτέκτονας του Δαρείου, ο εγκέφαλος που έκανε τη ζεύξη του Ελλήσποντου. Μετά αφιέρωσε στο Ηραίο της Σάμου έναν πανάκριβο πίνακα, που κόστισε το 1/10 της αμοιβής του από τον Δαρείο. Ο πίνακας απεικόνιζε τη γέφυρα, τον Περσικό στρατό να την περνάει και τον Δαρείο να επιστατεί. Ο Μανδροκλής κονόμαγε, το Ηραίον επίσης. Φανταστείτε τι θα λέγανε γι’ αυτόν αν ήταν Βυζαντινός. Φανταστείτε μια Εικόνα που να απεικονίζει την προέλαση του Μωάμεθ του Πορθητή, μέσα σε Ορθόδοξο Ναό…  Και όμως, η Εκκλησία μας πούλησε στους Τούρκους, σύμφωνα με  ορισμένους. Και το Ηραίον, οι Βραγχίδες και οι Δελφοί, τι έκαναν δηλαδή; Αλλά όπως βλέπετε, δεν υπάρχει σύγκριση στα στοιχεία που έχουμε για κάθε περίπτωση… ΔΗΛΟΣ   Μετά τη μάχη του Μαραθώνα, οι Πέρσες ανακάλυψαν πως ένας στρατιώτης είχε κλέψει ένα άγαλμα του Απόλλωνα. Αμέσως γύρισαν πίσω, στη Δήλο, και άφησαν εκεί το άγαλμα του Θεού, με την παράκληση να επιστραφεί. Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται… Ο ΚΥΡ-ΒΟΡΙΑΣ ΕΜΗΝΥΣΕ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΡΑΒΙΩΝΕ   Κατέβαινε ο Περσικός στόλος, και οι Αθηναίοι ρώτησαν τους Δελφούς πως θα τον σταματήσουν. Ο χρησμός τους πρόσταξε να ζητήσουν την βοήθεια του γαμπρού τους. Η Μυθολογία λέει πως ο Βοριάς έκλεψε την κόρη του Ερεχθέα, βασιλιά της Αθήνας, Ωρείθυια, και την πήγε στη Θράκη, όπου γέννησαν τους Ζήτη και Καλάη, τους ήρωες της Αργοναυτικής εκστρατείας. Έτσι η ερμηνεία του χρησμού, ήταν πως μόνο μια φουρτούνα από γερό βοριά μπορούσε να σταματήσει τον Περσικό στόλο. Στα νέα Ελληνικά, <<μια βροχή μας σώζει>>! Στην ουσία, η Πυθία είπε μεταφορικά πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταματήσουν τον Περσικό στόλο…  Έλα όμως που φύσηξε βοριάς, και πολλά Περσικά καράβια βούλιαξαν στην Σηπιάδα Άκρα! Υπάρχει θεός της Ελλάδας, μόνο που αυτός δεν είναι ο Απόλλωνας… ΣΑΛΑΜΙΝΑ (η ναυμαχία)   Νομίζατε πως έχω βρει μερικές ασήμαντες περιπτώσεις και κάνω σαν κοκόρι πάνω στην κοπριά; Λάθος, φίλοι μου. Κράτησα τα καλύτερα για το τέλος… Κατά την εκστρατεία του Ξέρξη, το Μαντείο διάταξε τους Αθηναίους να το σκάσουν, γιατί δεν έχουν καμιά ελπίδα. Οι Αθηναίοι επέμεναν, απελπισμένοι, να δοθεί δεύτερος, ευνοϊκότερος χρησμός, και το Μαντείο αποφάσισε να τους καταστρέψει, με δεύτερο χρησμό, διατάζοντάς τους να φτιάξουν ξύλινα τείχη, και εκεί να αμυνθούν. Η Αθήνα ήταν ατείχιστη εκείνη την εποχή, και δεν υπήρχε χρόνος να κατασκευαστούν πέτρινες οχυρώσεις. Το πλήθος των Περσών θα είχε διαλύσει τα ξύλινα τείχη χωρίς δυσκολία. Το δαιμόνιο του Θεμιστοκλή έπεισε τους Αθηναίους πως η Πυθία εννοούσε τα πλοία, και κατόρθωσε να τους  κατεβάσει στη θάλασσα. Το Μαντείο αναφέρθηκε, βέβαια, και στη Σαλαμίνα, αλλά με τέτοιο τρόπο που γέμισε τους Αθηναίους με απαισιοδοξία, όπως γράφει ο Ηρόδοτος. Ήταν προβλέψιμο πως κάποια σύγκρουση θα γίνονταν εκεί, γιατί ήταν κοντά στην Αθήνα, και το Μαντείο γνώριζε πως εκεί θα κατάφευγαν οι Αθηναίοι σε πρώτη φάση, όπως και έγινε. Ας διαγράψουμε όλα όσα μόλις είπα για τον δεύτερο χρησμό, και ας παραδεχτούμε πως ήταν πέρα για πέρα ειλικρινής. Όμως, δόθηκε με εκβιασμό, και χωρίς σχέδιο των Ιερέων. Ο πρώτος, καταστροφικός και απαισιόδοξος χρησμός, είναι αυτός που εκφράζει σίγουρα τις προθέσεις που Μαντείου να παύσει κάθε αντίσταση των Ελλήνων στην Περσία. Ένα απόσπασμα του πρώτου χρησμού αποκαλύπτει πολλά: <<Σήμερα στέκονται κάθιδρα τα αγάλματά τους [των θεών] τρέμοντας από τον φόβο ενώ από την οροφή ψηλά μαύρο τρέχει αίμα, αναπόφευκτης συμφοράς σημάδι…>> Αυτό, δεν είναι πρόβλεψη, αλλά ερμηνεία των <<θεϊκών σημαδιών>> που φανερώνονται την στιγμή που δίνεται ο χρησμός. Αγάλματα που ιδρώνουν και τρέμουν, ενώ αίμα στάζει απ’ τα ταβάνια. Είναι κλασσικά παπαδίστικα κόλπα, που οι Μύστες γνώριζαν καλά από ανάλογες σκηνοθεσίες των <<Μυστηρίων>>. Είναι τουλάχιστο σπάνιο, να ακούμε την Πυθία να προσπαθεί να αποδείξει με επιχειρήματα (Κρήτη) ή με «γεγονότα», όπως εδώ, την ορθότητα των προβλέψεών της. Τόσο πολύ φοβόταν οι Μάντεις πως η προδοσία τους θα αποκαλύπτονταν.. Σε τέτοιο κόπο μπήκαν οι  Απολλώνιοι για να πείσουν τους Έλληνες να παραδοθούν στους Πέρσες. Αγνοώ αν αυτά γίνονταν μόνο στα ιερά των Δελφών, ή αν η σκηνοθεσία ήταν Πανελλήνια… <<ουδέ σφέας χρηστήρια φοβερά ελθόντα εκ Δελφών και ες δείμα βαλόντα έπεισε εκλιπείν την Ελλάδα>> (Ηρόδοτος, Πολύμνια, 139): Μτφρ: <<Ούτε οι φοβεροί χρησμοί από τους Δελφούς δεν μπόρεσαν να τρομοκρατήσουν [τους Αθηναίους] και να τους πείσουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.>> Βλέπετε πως δεν είμαι μόνο εγώ που λέω πως αυτοί οι χρησμοί στόχευαν στην τρομοκράτηση των Αθηναίων. Τζάμπα τα αίματα απ’ τα ταβάνια και το κούνημα… Η έκφραση <<ες δείμα βαλόντα>> δεν μεταφράζεται απόλυτα με το τρομοκρατώ. Το <<Δείμα>> ήταν θεότητα του τρόμου, με μορφή σκέτου γυναικείου κεφαλιού, που παρουσιάζονταν στους αμαρτωλούς, ακόμα και σε θεούς σαν τον Απόλλωνα όταν σκότωσε τον Πύθωνα. Ο Ηρόδοτος αφήνει έτσι την εντύπωση πως οι Αθηναίοι απειλήθηκαν με θεϊκή τιμωρία αν δεν υπάκουαν… Γιατί όμως έτρεμαν οι θεοί; Γνωρίζουμε πως οι ναοί των κατακτημένων περοχών έμεναν άθιχτοι και επιπλέον κέρδιζαν και προνόμια από τους Πέρσες. Μόνο σε περίπτωση αντίστασης ή εξέγερσης εναντίον τους κατέστρεφαν οι Πέρσες τα Ιερά των ηττημένων. Συνεπώς οι τρεμουλιαστοί  θεοί φοβώταν πως οι Αθηναίοι θα αντισταθούν, και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ενοχλούνταν από την Περσική παρουσία. Η Πυθία δεν ξέχασε τη ζημιά που έκανε στο χρησμό της για τα <<ξύλινα τείχη>> ο Θεμιστοκλής. Μπορεί να την εξέθεσε και στα αφεντικά από την Περσία… Όταν λοιπόν ο Αθηναίος στρατηγός τη ρώτησε αν θέλει να της αφιερώσει τα Περσικά λάφυρα που κέρδισε στη Σαλαμίνα, η Κυρία απάντησε πως δεν τα θέλει, και τον πρόσταξε, πάντα διφορούμενα, να τα στείλει <<σπίτι>> {οικόνδ’} Στην Αθήνα ή την Περσέπολη; Έχετε ξανακούσει παπά να αρνείται δωρεά; Μιλάμε για τρομερό μίσος! Ο πονηρός Θεμιστοκλής ήταν ο μόνος που ρώτησε το Μαντείο αν θέλει τα αφιερώματα. Οι άλλοι τα ‘δωσαν έτσι. Και με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε να ξεσκεπάσει για τα καλά αυτήν την Πόρνη του Απόλλωνα, και να κρατήσει και τα λάφυρα. Τον ευχαριστούμε, γιατί αυτή του η προσφορά είναι ισάξια της νίκης του στη Σαλαμίνα.  ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ      Η προφητεία της Πυθίας στους Σπαρτιάτες ήταν, σε περίληψη, <<ή πεθαίνει ο βασιλιάς σας ή καταστρέφεται η Πόλη σας>> Έτσι, ο κακόμοιρος Λεωνίδας, έκανε τις νεκρικές του τελετές πριν αφήσει τη Σπάρτη, όπως αφηγείται ο Πλούταρχος. [Περί Ηροδότου… 32]  Έτσι κάνουν και οι Μουτζαχεντίν σήμερα. Μετά, κάθισε να σκοτωθεί αν και η μάχη είχε κριθεί την τελευταία μέρα. Αν ο Λεωνίδας επιζούσε, ακόμα και αν νικούσε, είναι σίγουρο πως  θα κάθονταν μόνος του να τον σκοτώσουν οι Πέρσες σαν σφάγιο θυσίας.  Κάπως έτσι γεννώνται οι ήρωες… Και ο Ηρόδοτος παραδέχεται πως η θυσία του Λεωνίδα του  επέφερε δόξα, και εξασφάλισε την <<ευδαιμονίη>> της Σπάρτης, μια που έκανε ότι έλεγε ο χρησμός. Ο στόχος του χρησμού ήταν να στερηθεί η Σπάρτη το βασιλιά της σε αυτή την κρίσιμη ώρα. Ο άλλος βασιλιάς, [Η Σπάρτη είχε πάντα διπλή βασιλεία] ο Δημάρατος, είχε ήδη αποσκιρτήσει στους Πέρσες, ενώ οι αδελφοί του Λεωνίδα, Δωριεύς και Κλεομένης είχαν σκοτωθεί. Το πολιτικό σκηνικό στη Σπάρτη ήταν ασταθές. Ο Δωριεύς είχε αποχωρήσει  μαζί με δυσαρεστημένους Σπαρτιάτες για να κάνει αποικία, χωρίς επίσημη έγκριση. Ο αποικισμός γίνονταν μετά από ερώτηση στους Δελφούς. Γιατί ο Δωριεύς δεν το έκανε; Ο Δημάρατος είχε εκδιωχθεί ως νόθος, γιατί ήταν εφταμηνίτικο, από τον αδελφό του Λεωνίδα Κλεομένη, που δωροδόκησε την Πυθία να χρησμοδοτήσει εναντίον του. (κοίτα κάτι συμπτώσεις) Τον διαδέχτηκε ο Λεωτυχίδης, που ουσιαστικά μπορούσε να θεωρείται σφετεριστής, και σίγουρα είχε μειωμένο κύρος. Η λαδιάρα Πυθία λεγόνταν Περιάλλα. Την έπιασαν και τη διώξανε, μαζί με τον άρχοντα των Δελφών Κόβωνα. Λένε πως αυτή ήταν η μόνη περίπτωση δωροδοκίας που πιάστηκε ποτέ. Έτσι, οι βασιλιάδες στη Σπάρτη άλλαζαν σαν σώβρακα με παρέμβαση των Δελφών, φυσικά, την ώρα που πλάκωναν οι Πέρσες.  Ο θάνατος του Λεωνίδα, έλπιζε η Πυθία, θα παράλυε οριστικά την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας.  Οι Δελφοί είχαν κυριολεκτικά σκοπό να διαλύσουν το θεσμό της βασιλείας στη Σπάρτη! Το Μαντείο ήξερε καλά τι ζήταγε. Επειδή υπήρχαν δυο βασιλικές οικογένειες, το Μαντείο ανάφερε πολύ συγκεκριμένα την οικογένεια του Λεωνίδα, για να μη γίνουν παρεξηγήσεις, και σκοτώσουν τον <<δικό>> του, πλέον, βασιλιά, τον προδότη Δημάρατο, που τώρα ήταν με τους Πέρσες, ή τον υποβαθμισμένο διάδοχό του.  Ο μόνος τρόπος να εκπληρωθεί ο χρησμός, πράγμα που ήταν υποχρεωτικό, και να μην διαλυθεί ταυτόχρονα το κράτος της Σπάρτης, όπως έλπιζαν οι Δελφοί, ήταν να θυσιαστεί ο Λεωνίδας με τέτοιο τρόπο που να εμψυχώσει και να ενώσει όχι μόνο τους Σπαρτιάτες, αλλά και όλη την Ελλάδα. Δεν θέλω να μειώσω την προσφορά του Λεωνίδα. Αλλά, η θυσία του είναι αποτέλεσμα τυφλής θρησκοληψίας, αν όχι δικιάς του, τουλάχιστον όλων των άλλων, και όχι μνημείο της ελευθερίας του πνεύματος, που υποθέτουμε πως ήταν η Ελληνική αντίσταση στους Πέρσες. Οι αλήθειες πρέπει να λέγονται…  Το καλύτερο όμως δίδαγμα όλης της ιστορίας του Λεωνίδα, είναι πως η καταλληλότερη απάντηση σε όλη την πολιτική ίντριγκα που αναφέραμε, με Μαντεία, καφετζούδες, προδότες, Πέρσες, εφταμηνίτικα, κλπ, είναι το ακονισμένο σίδερο… Ηρωϊκή όμως ήταν και η στάση του Μάντη του Λεωνίδα, του Μεγιστία. Αν και δεν ήταν Σπαρτιάτης, αλλά Ακαρνάνας, και δεν δεσμεύονταν άρα από την υποχρέωση να νικήσει ή να πεθάνει, αρνήθηκε να φύγει όταν τον πρόσταξε ο Λεωνίδας, και σκοτώθηκε μαζί με όλους. Όσο γενναία και  να ‘ταν η επιλογή  του, και αυτός, σαν όλους τους άλλους Μάντεις, καταστροφές και ήττες προέβλεψε πάντως. Το ‘χαν στο αίμα τους οι άνθρωποι. ΠΛΑΤΑΙΕΣ Α. το Μαντείο επιμένει.   Μετά τη Σαλαμίνα, ο Μαρδόνιος εισέβαλλε ξανά στην Αττική. Αυτή τη φορά οι Αθηναίοι αποφάσισαν να τον αντιμετωπίσουν στον κάμπο της Ελευσίνας, το Θριάσιο πεδίο. Όταν όμως πλακώσανε και οι Σπαρτιάτες, ο Μαρδόνιος υποχώρησε στον κάμπο των Πλαταιών αποφασίζοντας να δώσει εκεί τη μάχη. Ήταν πιο κοντά στους Έλληνες συμμάχους του και στις γραμμές επικοινωνιών και ανεφοδιασμού. Ενώ ο Ελληνικός στρατός παρατάσσονταν στην Βοιωτία, το Μαντείο των Δελφών διατάζει ξεκάθαρα τους Αθηναίους να ξαναγυρίσουν στο Θριάσιο, και να πολεμήσουν, επί λέξει, <<σε δικιά τους γη, στην πεδιάδα της Ελευσίνιας Δήμητρας και της Κόρης>>. Οι Αθηναίοι ήταν υποχρεωμένοι να υπακούσουν, και να διαλύσουν έτσι τον Ελληνικό στρατό! Το Μαντείο έπαιζε το τελευταίο του χαρτί, και άφησε κατά μέρος τις ποιητικές διατυπώσεις και τα υπονοούμενα. Τι θα γίνονταν τώρα; Οι Έλληνες σκέφτονταν να υποχωρήσουν πάλι στην Ελευσίνα, υπό την καταδίωξη του Περσικού ιππικού… Χαμένοι για χαμένοι… Οι Πλαταιείς ανακάλυψαν στον τόπο τους, στις Υσιές, ένα ιερό της Δήμητρας και της Κόρης, και … παραδόθηκαν στους Αθηναίους, ώστε αυτοί να πολεμήσουν <<σε δικιά τους γη, στην πεδιάδα της Ελευσίνιας Δήμητρας και της Κόρης>>... Αυτήν την σκηνοθεσία, λέει, την διάταξε με όνειρο ο Ζευς Σωτήρ (βοήθειά μας, Κύριε ελέησον) στον στρατηγό των Πλαταιέων Αρίμνηστο… Αφού το διάταξε ο Δίας, τι να πει ο Απόλλων… Αυτή ήταν η ασύλληπτη δύναμη των Μαντείων, που την εκμεταλλεύτηκαν μόνο για πλουτισμό και προδοσία. Αυτή ήταν και η λεβεντιά, αλλά και η απύθμενη βλακεία των αρχαίων Ελλήνων… Ο Ιησουητισμός, η θρησκευτική υποκρισία του Μεσαίωνα, στην πλήρη, πρωταρχική και αρχετυπική της μορφή… ΠΛΑΤΑΙΕΣ Β. Το Άγιο Φως Πάνε οι Πέρσες, τους κάνανε σουβλάκια πάνω στα δόρατα. Πάει και η προδότισσα Θήβα. Η Πυθία, δεν ησύχαζε ακόμη! Διέταξε το νικητή Ελληνικό στρατό να σβήσει όλες τις φωτιές του, και να ‘ρθει να πάρει … Άγιο Φως από το ιερό των Δελφών. Οι φωτιές, είπε, όπου πάτησαν οι Πέρσες  είχαν… μολυνθεί! Το πήγαινε-έλα ήταν χίλια στάδια, 185 χιλιόμετρα. Ήταν τρεις-τέσσερις μέρες πεζοπορίας. Αν η διαδικασία… αφής του… Αγίου Φωτός τράβαγε σε μάκρος, ο στρατός θα έμενε χωρίς τροφή, θέρμανση και φωτισμό. Θα επακολουθούσε πείνα, επιδημίες και διάλυση. Πάλι ένας Πλαταιεύς, ο Ευχίδας, πήγε τρέχοντας στους Δελφούς, και έφερε το Άγιο Φως αυθημερόν… [185 χιλιόμετρα…] Ο άνθρωπος ξεψύχησε μόλις γύρισε… Η Κυρία των Δελφών δεν μπόρεσε να πάρει εκδίκηση. Την εκδικήθηκε όμως η Ιστορία… Ο Ευχίδας δεν έκανε αυτό τον άθλο για επίδειξη. Είναι προφανές πως οι Έλληνες φοβόταν αιφνιδιαστική αντεπίθεση των Περσών, και γνώριζαν πως χωρίς φωτιά θα ήταν ανίσχυροι. Και όμως, κανείς δεν τόλμησε και πάλι, να παρακούσει το Μαντείο! Όλα αυτά τα διηγείται ο Πλούταρχος, {Βίος Αριστείδου 11,3 και 20,4} που ήταν Ιερέας των Δελφών! Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως τα έχει διηγηθεί με τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το ναό όπου υπηρετούσε. Φανταζόμαστε τι πραγματικά συνέβη, και ανατριχιάζουμε… Την ίδια ανατριχίλα νοιώθω όταν ακούω να  μιλάνε για <<Απολλώνιο φως>>. ΠΛΑΤΑΙΕΣ Γ.  Χρησμοί ασφαλείας   Το Μαντείο φοβόταν και τη σκιά του. Ενώ είχε τις αγαθότερες σχέσεις με τους Πέρσες, σκέφτηκε πως αυτοί, αποχωρώντας οριστικά από την Ελλάδα, μια που η ήττα τους ήταν πια πολύ πιθανή, δεν θα είχαν σε τίποτα να ληστέψουν τους θησαυρούς των Δελφών, μια που τώρα πια οι υπηρεσίες του δεν τους  ήταν απαραίτητες.  Έτσι, φανερώθηκε στον Μαρδόνιο, λίγο πριν τη μάχη των Πλαταιών, ένας χρησμός που έλεγε πως οι Πέρσες, αφού ληστέψουν τους Δελφούς, θα σκοτωθούν μέχρις ενός. Ο Μαρδόνιος είπε τότε, πως δεν θα ακουμπήσουν τους Δελφούς, ώστε να νικήσουν στα σίγουρα. Ο Ηρόδοτος λέει πως ο χρησμός δεν αφορούσε τους Πέρσες, αλλά παλιότερα γεγονότα. Το θέμα μας, όμως, είναι πως μέσα στο κείμενό του οι Πέρσες ομολογούν πως δεν είχαν πειράξει τους Δελφούς, ενώ ο ίδιος ιστορικός μας περιγράφει την επίθεση τους και την θαυματουργή τους απόκρουση εκεί!  Έτσι, μέσα στην αφήγηση του Ηρόδοτου διαψεύδεται έμμεσα η ίδια του η διήγηση περί <<Δελφικών όπλων>> και επιδρομής των Περσών στους Δελφούς…{Καλλιόπη, 42-43} Το ότι οι Δελφοί ήταν «ουδέτερο έδαφος» φαίνεται και από το ότι ο Τύραννος των Συρακουσών Γέλων έστειλε εκεί απεσταλμένο με την εντολή να  δηλώσει την υποταγή των Συρακουσών στους Πέρσες αν δει πως τα πράγματα δεν πάνε καλά για την Ελλάδα. ΠΛΑΤΑΙΕΣ Δ. η οικουμενικότητα της Μαντείας.   Τι να πει κανείς για τον Μάντη Τεισαμενό, τον επίσημο Μάντη της Σπάρτης στους Περσικούς πολέμους. Που να θρηνήσει ο ποιητής; Ο Τεισαμενός ήταν από την Ηλεία, απόγονος της μεγάλης Μαντογενιάς των Ιαμιδών, τους οποίους αναφέραμε ήδη. Το φαινόμενο αυτό Μάντη, είχε πάρει χρησμό από τους Δελφούς πως θα νικήσει σε πέντε αγώνες. Έτσι, παράτησε το μαντιλίκι και άρχισε την προπόνηση, να γίνει Ολυμπιονίκης. Οι Σπαρτιάτες έμαθαν για τον χρησμό, και τον ερμήνευσαν αλλιώς. Οι πέντε αγώνες ήταν πέντε μάχες. Ο ίδιος ο Μάντης δεν το είχε… μαντέψει. Έτσι, οι Λακεδαιμόνιοι τον έκαναν χρυσό για να τον προσλάβουν ως Μάντη της Σπάρτης και μαζί του να κερδίσουν <<πέντε αγώνες>> αλλά ο Τεισαμενός απαίτησε να γίνει ισότιμος Σπαρτιάτης πολίτης, αυτός και ο αδελφός του. Οι Σπαρτιάτες υποχώρησαν με μεγάλο δισταγμό. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της παραχώρησης, ο Ηρόδοτος γράφει πως κανείς άλλος ξένος δεν είχε γίνει Σπαρτιάτης πολίτης μέχρι τότε!  Έτσι λοιπόν, η φοβερή Σπάρτη είχε έναν… ελαττωματικό Μάντη, που δεν καταλάβαινε τους… χρησμούς, [γιατί έχω την εντύπωση πως διαβάζω… Αστερίξ ;] αλλά είχε την εγγύηση άλλων, κανονικών Μάντεων, πως θα νικήσει πέντε φορές… Τι; Ο εξυπνότερος λαός του κόσμου είπε ο Ηρόδοτος; Δεν κοιτάμε τα χάλια μας… Όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή, ο Τεισαμενός δεν τράβαγε καθόλου ως Μάντης. Έσφαξε κοπάδια ολόκληρα κατσίκια μέχρι να δεήσει να δώσει το ελεύθερο στον Παυσανία να αντεπιτεθεί, όσο οι Σπαρτιάτες δέχονταν άπρακτοι τις βολές των Περσών. Πάντως, οι Έλληνες νίκησαν, και ο χρησμός των Δελφών [και όχι του προβληματικού Τισαμενού] βγήκε, επιτέλους! Ο Τεισαμενός νίκησε!  Αδερφέ, μας γκάστρωσες… Ορκισμένος εχθρός των Σπαρτιατών ήταν ο Μάντης  Ηγησίστρατος από την Ηλία, γόνος της Μαντικής φάρας των Τελιαδέων, που μπήκε στην υπηρεσία των Περσών για εκδίκηση. Ο Ηγησίστρατος, αλυσοδεμένος στη Σπαρτιατική φυλακή και περιμένοντας φριχτό θάνατο από βασανιστήρια, έκοψε μόνος του το πόδι του και το έσκασε. Οι Σπαρτιάτες, παρότι ήταν ειδικά εκπαιδευμένοι στο ανθρωποκυνηγητό από το ευγενές σπορ της Κρυπτείας, όπου κυνηγούσαν Είλωτες σαν κουνέλια, δεν μπόρεσαν να τον πιάσουν. Και αυτός, κατέφυγε στους Πέρσες. Ο Μαρδόνιος τον πλήρωσε καλά, και αυτός έκανε το καθήκον του με αυταπάρνηση. Μετά την νίκη, οι Σπαρτιάτες τον καταδίωξαν παντού, τον βρήκαν να μαντεύει στη Ζάκυνθο, και τον σκότωσαν. Οι Έλληνες σύμμαχοι των Περσών είχαν το δικό τους Μάντη. Τον λεβέντη αυτόν τον λέγανε Ιππόμαχο, και ήταν από την Λευκάδα. Τα τρία αυτά φαινόμενα Μάντεων, συμφώνησαν στους χρησμούς τους σχετικά με την επικείμενη μάχη στις Πλαταιές, παρότι ήταν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Όποιος επιτεθεί πρώτος, θα νικηθεί, μάντεψαν. Ειρήνη υμίν.                                                                       ………………………………………………………………………………   Να και ένας εθνικός αγώνας του Μαντείου! Πολέμησε τους Γαλάτες του Βρέννου. Αυτοί οι βάρβαροι δεν πλήρωναν. Σε αυτόν τον πόλεμο εξιλεώθηκαν και οι Φωκείς, που υπεράσπισαν το Μαντείο. Πάλι βγήκαν τα υπερφυσικά <<Ιερά Όπλα>> και θαύματα σκορπίσανε τις βαρβαρικές ορδές. Βαρέθηκα… ……………………………………………………………………………   Όταν το Ιερατείο των Μαντείων συνεργάζονταν με τους ξένους κατακτητές, ακόμα και με τους επίδοξους τέτοιους. Όταν υποδαύλιζε τους εμφύλιους πολέμους. Όταν το ίδιο διεξήγε <<Ιερούς πολέμους>>. Όταν τα κατόρθωνε όλα αυτά καλλιεργώντας και βασιζόμενο στις πρωτόγονες προλήψεις των Ελλήνων, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το εκθειάζουμε, ειδικά όταν ειρωνευόμαστε ταυτόχρονα τους Ανατολίτες και τους Βυζαντινούς, που συλλήβδην πέρασαν στην ιστορία ως θρησκόληπτοι, αν και διαιώνιζαν την γνησιότερη των αρχαίων Ελληνικών παραδόσεων…             ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ> ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ Πυθαγόρειες φιλοσοφίες ἢ ἀνθελληνικὲς δράσεις; Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου 2 Votes  Πρὸ ὁλίγων μηνῶν (5 Φεβρουαρίου 2011) δημοσίευσα τὴν παρουσίασι ἀπὸμίαν «περιπέτεια» ποὺ εἶχαν κάποιοι «συνάνθρωποί» μας, καὶ ἔδειχνα πάρα πολὺ θυμωμένη. (Λεπτομέρειες στὸ Φιλοσοφία καὶ «ἀνεξιθρησκεία»! Ἐδῶ γελᾶμε!)  Γιὰ νὰ μὴν σᾶς κουράζω, τὸ θέμα τῆς δημοσιεύσεως ἀφοροῦσε στὴν πρότασι γιὰ ἀνέγερσιἐνὸς ναοῦ, ἀφιερωμένου στὸν Ἀπόλλωνα, ἀπὸ μίαν ὁμάδα ποὺ ζεῖ καὶ δρᾶ στὴν Γαῦδο! Κι ἐδῶ εἶναι τὸ πρῶτο σημεῖον ποὺ μὲ εἶχε παραξενέψει τότε, ἀλλὰ τὸἄφησα νὰ τὸ πάρῃ ὁ ἄνεμος! Ἡ κίνησις αὐτῶν τῶν πολιτῶν, ἢ διαφορετικῶς φιλοσοφικὸ ῥεῦμα, ὀνομάζεται Πυθαγόρειο Ἰνστιτοῦτο Φιλοσοφικῶν Ἐρευνῶν γιὰ τὴν Ἀθανασία τοῦἈνθρώπου (ΠΙΦΕΑΑ). Κι ἔως ἐδῶ καλῶς! Μοῦ ἀρέσει ἡ φιλοσοφία! Μοῦἀρέσει ἡ ἐσωτερικὴ ἀναζήτησις! Μοῦ ἀρέσει ἡ ἀνάδειξις τοῦ κλασσικοῦ μας πολιτισμοῦ! Μοῦ ἀρέσουν πάρα πολλὰ ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν καθαρὸτρόπο σκέψεως. Ἀλλὰ, μὲ τὸν καθαρό!!! Ὄχι μὲ τὸ ἄλλα λέμε κι ἄλλα κάνουμε…. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ κίνησις «φιλοσοφημένων» πολιτῶν, συνῂντησε πολλὲς δυσκολίες ἀπὸ τοπικοὺς φορεῖς, γιὰ νὰ μὴν ὁλοκληρώσῃ τὸ ἐγχείρημά της.  Κιἔως ἐδῶ, πράγματι μὲ ἐνοχλεῖ! Διότι δὲν μποροῦμε νὰ ἰσχυριζόμαστε πὼς εἴμαστε κράτος δικαίου ἢ κράτος ἀνεξίθρησκον, ἀλλὰ  νὰ κάνουμε ἐπιλογὴστὸ ποιοὶ θὰ ἔχουν δικαίωμα δομήσεως λατρευτικῶν χώρων! Δὲν μποροῦμε νὰ διαθέτουμε χρήματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ἀνέγερσι ἢ γιὰ τὴν συντήρησι τζαμιῶν καὶ νὰ ἀρνούμαστε στοὺς Ἕλληνες Ἐθνικοὺς νὰθρησκεύονται σὲ δικούς τους χώρους! Εἶναι ΠΑΡΑΛΟΓΟΝ!  Ὑποστηρίζοντας τὸ ἐλευθέρως θρησκεύεσθαι τοῦ κάθε ἑνός, δὲν λαμβάνωθέσεις ὑπέρ ἢ κατὰ κάποιας θρησκείας. Προσωπικῶς πιστεύω πὼς ὁἄνθρωπος δὲν χρειάζεται κανενὸς εἴδους ναὸ γιὰ νὰ αἰσθανθῇ κοντὰ στὸνὅποιον θεό του. Συνεπῶς, κατὰ τὶς δικές μου θεωρήσεις πάντα, κάθε θρησκευτικὸ οἴκημα καταντᾶ μαγαζάκι ἱερέων κι ὄχι χῶρος ἐπικοινωνίας μὲ τὸθεῖον. Ἡ προσωπική μου θεώρησις, δὲν προσβάλλει κάποιον. Οὔτε θὰ ζητοῦσα νὰ γκρεμιστοῦν οἱ ὑπάρχοντες ναοί. Ἀλλὰ διατηρῶντας ὁ καθεῖς τὸ δικαίωμα τοῦ θρησκεύεσθαι, κατὰ πῶς κρίνῃ ὁ ἴδιος, ἐπιλέγω νὰ θεωρῶ πὼς δὲν χρειάζομαι μεσάζοντες καὶ στολίδια γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τὸν δικό μου θεό. Μοῦ ἀρκεῖ ἡ φύσις διότι εἶναι ἡ πλήρης κι ἀπόλυτος ἔκφρασις τοῦ θείου.  Ἄλλως τε, ὅταν ἔχῃς τὴν δυνατότητα νὰ λαμβάνῃς καθαρὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, γιατί νὰ ἐπιλέξῃς μίαν λάμπα φθορισμοῦ πρὸς φωτισμό; Θὰ περιοριστῇς στὸἡμίφως. Καὶ θὰ χάσῃς τὸ μεγαλύτερο  μέρος ὅσων πράγματι θὰ μποροῦσες νὰδῇς καὶ νὰ ζήσῃς!  Ἀλλὰ, εἴπαμε… Προσωπικὴ θεώρησις… Καὶ περὶ ὀρέξεως, κολοκυθόπιττα! Ἐπανέρχομαι ὅμως στὰ περί τοῦ ΠΙΦΕΑΑ.  Ἀρχικῶς ἔλαβα τὴν ἐντύπωσι πὼς αὐτὸ τὸ «φιλοσοφικὸ» κίνημα ἐπιχειρεῖ νὰστήσῃ μίαν ἀνάσα σκεπτομένων στὴν Γαῦδο. Μίαν ἀνάσα ζωῆς θὰ ἔλεγα!Ἔθνικοὶ στὸ θρήσκευμα; Μοῦ ἦταν ἀδιάφορο! Μοῦ ἀρκοῦσε ποὺ κάποιοι,ἐπιστήμονες κατὰ κύριον λόγο, ὅπως ἰσχυρίζονταν, ἐπέλεξαν τὴν Γαῦδο ὡς τόπο διαμονῆς καὶ διαβιώσεως. Τὸ ἐὰν θὰ λάτρευαν τὸν Χριστό ἢ τὸν Δία ὴτὸν Μωάμεθ, ἦταν δική τους κι ὄχι δική μου ὐπόθεσις! Οὔτε τρώγω οὔτε μοῦτρῶνε χῶρο ἀπὸ τὸν δικό μου θεό.  Ἐπίσης, ἡ Γαῦδος παραμένει ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα  ἀνυπάρκτου ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν πολιτεία. Θὰ ἦταν θαυμάσιο νὰ μποροῦσαν κάποιοι νὰ στήσουν τὶς κατάλληλες ὑποδομὲς ὡςτε νὰ ἔλξῃ τὰ βλέμματα πνευματικῶν ἀνθρώπων καὶνὰ ἀναζωογονηθῇ ἠ τουριστικὴ κίνησις τοῦ νησιοῦ! Μὲ μίαν φιλοσοφικὴθεώρησι πάντα. Ἐὰν κάποιοι «ἔχωναν» καὶ θρησκευτικὲς δράσεις μέσα σὲ ὅλο αὐτό, θὰ παρέμενε προσωπική τους ἐπιλογὴ ἡ συμμετοχή.   Διότι κακὰ τὰ ψέμματα! Ἡ Γαῦδος μας, ὅπως καὶ τόσες ἄλλες περιοχὲς τῆς Πατρίδος μας, ἔχουν γίνει πλέον ξεκάθαρος στόχος τῆς διόλου σεβαστῆς γείτονος! Μὲ τὸ παραμικρὸ ἀτόπημα (συνειδητὸ ὴ μὴ) ἀπὸ τὶς κουδουνίστρες μας, πετάγεται κι ἁπλώνει τραχανᾶ! Καὶ δυστυχῶς, καμμία κουδουνίστρα δὲν θέλησε καὶ δὲν ἀπεφάσισε νὰ ἀντιταχθῇ στὰ ἐπεκτατικά σχέδια τῶν διόλου σεβαστῶν γειτόνων μας. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι μόνον δουλικότητα! Ἀλλὰ κι ἄλλα πολλὰ ποὺ δὲν εἶναι τῆς παρούσης σημειώσεως! Θεώρησα λοιπὸν πὼς μὲ ἀρκετὸν κόπο σίγουρα, κάποιοι θὰ ζωντανέψουν τὴν Γαῦδο καὶ θὰ τῆς δόσουν, μὲ τὶς δράσεις τους,  μίαν ἀνεξίτηλη ὑπογραφήἙλληνικῆς ταὐτότητος! Ἂμ δέ….  Δὲν ἦταν καθόλου ἔτσι! Δυστυχῶς!  Παρακάμπτοντας λοιπὸν τὴν θεοκρατικὴ ἀντίδρασι (καὶ ἴσως ὄχι μόνον) τῆς τοπικῆς κοινωνίας, θὰ ἀναζητήσω τὰ κίνητρα καὶ τὶς θέσεις τῶν κυρίων τῆς ΠΙΦΕΑΑ, ἐφ’  ὅσον ὅμως πρωτίστως σᾶς παρουσιάσω τὸ μήνυμα τοῦ ἀγαπητοῦἸωάννη Δέμου, ποὺ μοῦ ἔστειλε πρὸ ὁλίγου: Στις 9 Απριλίου έλαβα το παρακάτω μήνυμα από το αποκαλούμενο “ Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου – ΠΙΦΕΑΑ (http://www.pifea.org/)” ΄Πρόκειται για την προσπάθεια ξένων επιστημόνων -είχε δημοσιευτεί και συνέντευξή τους στο ένθετο περιοδικό “ Φαινόμενα” – οι οποίοι κατ’ αρχάς εγκαταστάθηκαν στην Γαύδο, κατασκεύασαν ένα γλυπτό σε σχήμα καρέκλας στο νότιο άκρο του νησιού και ανέπτυξαν μια ενδιαφέρουσα ως ένα σημείο θεωρία για την αθανασία του ανθρώπου. Ωστόσο μέσα από τα κείμενά τους  προκύπτει μία προσπάθεια δημιουργίας μίας θρησκευτικής οργάνωσης κατά τα πρότυπα των αντίστοιχων αμερικανικών, σε μία προσπάθεια προσέλκυσης Ελλήνων αρχαιολατρών ή και οπαδών της Ιστορικής Ελληνικής Θρησκείας ή Πατρώας Θρησκείας, οι οποίοι μέσα από διαρκή αναζήτηση, αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Σε προηγούμενα κείμενά τους τα οποία δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα τους ( www.gavdosindtitute.org και η οποία σήμερα είναι ανενεργή) συνέδεαν  ευθέως την ύπαρξή τους με Αρχαίες Ελληνικές Θεότητες και ιδιαίτερα με τον Απόλλωνα. Ωστόσο, όσο και αν υποτιμηθεί η συγκεκριμένη προσπάθεια, διακρίνω κρυφούς κινδύνους καπηλείας της επίκαιρης ελληνικής προσμονής εμφάνισης σωτήρων  και κάποιου τοπικού αλυτρωτισμού. Εξ αυτών οδηγήθηκα στην απόφαση να κοινοποιήσω το πρόσφατο μήνυμά τους σε επιλεγμένους αποδέκτες προς αφύπνιση, παραθέτοντας στην συνέχεια και την απάντηση που  έστειλα, η οποία ενδεχόμενα εμπεριέχει και άλλες πληροφορίες και υπόνοιές μου. Ιωάννης Δέμος Το μήνυμά τους: “  Με την παρούσα ανακοίνωση, δηλώνουμε την επίσημη έναρξη των εργασιών του Πυθαγόρειου Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου – ΠΙΦΕΑΑ. 21η Μαρτίου 2011 Κατά την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, στην περιοχή της Κρήτης, πραγματοποιήθηκε το πρώτο μυστήριο του Πυθαγόρειου Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου – ΠΙΦΕΑ. Οι τρεις Πυθίες, Άλλα, Ραχιήλ και Ελένη, απευθύναμε ερώτηση στον Απόλλωνα για το μέλλον της Ευρώπης. Ανακοινώνουμε την απάντησή του. “Aγαπημένοι, Έρχονται διαφορετικές ημέρες. Προ καιρού, επιλέξαμε την Κρήτη για την πρώτη μας κατοικία. Ήρθε η ώρα να ευλογηθεί η οικία μας με την εμφάνιση ενός Νέου Ανθρώπου. Η Κρήτη αυτοδιακηρύσσεται ελεύθερη χώρα και διακόπτει όλες τις προγενέστερες υποχρεώσεις και συμφωνίες της. Η Κρήτη κυβερνάται από το Συμβούλιο των Σοφών και αποτελεί το παράδειγμα του τρόπου ζωής του Νέου Ανθρώπου για το σύνολο της Ευρώπης.” Τάδε έφη Απόλλων http://www.gavdosinstitute.org http://www.pifea.org/ http://gavdosinstitute.wordpress.com/2011/04/01/mystery/ Η απάντησή μου: Προς τις αυτοαποκαλούμενες Πυθίες του Απόλλωνος Η προσπάθειά σας κινδυνεύει να χαρακτηριστεί είτε ως  προβοκάτσια  είτε ως καπηλεία εις βάρος της Ιστορικής Θρησκείας των Ελλήνων και ευτελισμός εις βάρος του βαρύγδουπου τίτλου του Ινστιτούτου σας. Όπως και σφετερισμός η αυτοανακήρυξη σας ως “ Πυθίες” του Απόλλωνος. Εξάλλου και η επιλογή των ονομάτων σας είναι τουλάχιστον άστοχη έστω και αν διακατέχεστε από προσπάθεια παγκοσμιοποίησης της  Αρχαίας Ελληνικής Θρησκευτικής ιστορίας. Αναφορικά με  το “ Συμβούλιο των Σοφών” επιτρέψτε μου να επισημάνω, ότι δεν διακρίνω την παραμικρή σοφία στην παρούσα ενέργειά σας, στο σκεπτικό και στην σύνταξη του κειμένου σας αλλά και στην έγκριση  για την  δημοσιοποίησή του. Κατά την ταπεινή μου άποψη η προσπάθεια δημιουργίας θρησκευτικής οργάνωσης στα αμερικανικά πρότυπα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ειδικότερα όταν εποπτεύεται και καθοδηγείται από αλλοδαπούς -ενδεχόμενα  ημιμαθείς αρχαιολάτρες- οι οποίοι μάλιστα μιλούν για απόσχιση της Κρήτης από την Μητέρα Ελλάδα. Σκέψεις και λόγια τα οποία διέπονται από ένα σύγχρονο γενιτσαρισμό, κατ’ άλλους διασπαστικό -προδοτικό χωρίς  καμία φιλοσοφική προσέγγιση. Αντίθετα προβάλλεται η εικόνα  μίας τουλάχιστον στρεβλής προσπάθεια παγκοσμιοποίησης-σουποποίησης  και καπηλείας της  Ελληνικής Θρησκευτικής Ιστορίας υπό τον μανδύα ενός «φιλοσοφικού ινστιτούτου». Τέλος, δικαιούσθε-εφ’ όσον  το επιθυμείτε- να ασπαστείτε τους Θεούς των Ελλήνων, αλλά  όχι να τους διαχειριστείτε. Και είναι βέβαιο ότι ο Απόλλων δεν θα αναγνώριζε ή αναγνωρίζει την λέξη “ Office”  όπως δεν θα αναγνώριζε ή αναγνωρίζει  και ο Αλέξανδρος λέξεις της Σλαβικής των Σκοπίων, ή της ρωσικής την οποία ομιλούν οι κατά τα άλλα συμπαθείς “ σοφοί σας”. Ιωάννης Δέμος Ἐδῶ λοιπὸν ἀρχίζουν τὰ πανηγύρια! Καὶ τί πανηγύρια!!! Γιὰ πολὺ ξύλο!  Ἔχουμε λοιπὸν καὶ λέμε: Οἱ κύριοι αὐτοί, κρυμμένοι πίσω ἀπὸ ἕναν «φιλοσοφικὸ» μανδύα (μήπως σᾶς θυμίζει κάτι σὲ «ἀνθρωπιστικοὺς» μανδύες κάποιων ΜΚΟ μὲ …δουλεμπορικὲς δράσεις;), καπηλεύονται ἀρχὲς κι ἀξίες πανάρχαιες Ἑλληνικὲς, γιὰ νὰπεράσουν κάποιες πάααααρα πολὺ περίεργες ἰδέες!  Ἐὰν προσπαθήσετε νὰ μπεῖτε στὴν σελίδα τους καὶ νὰ διαβάσετε τὰ ὅσαἰσχυρίζονται, θὰ διαπιστώσετε, ὄχι μίαν ἀρχαιοελληνικὴ ἀντίληψι γιὰτὸ θεῖον ἀλλὰ μίαν πιὸ …θεοσοφική! Κάτι σὲ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ μοῦμυρίζει… Ἔχω εὐαίσθητη μύτη; Ἴσως… Ἀλλὰ κι αὐτοὶ,  παρὰ τὶς τόσο προσεκτικές τους διατυπώσεις, δὲν μποροῦν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ κάποιον παρατηρητὴ ποὺ ἁπλῶς καταγράφει… Σὲ συνέντευξί τους, (ποὺ θὰβρεῖτε στὸ  metajournalist) ὁμιλοῦν γιὰ ὅλα ὅσα σᾶς μεταφέρω! Αὐτὸ ποὺ μοῦ κάνει μεγάλην ἐντύπωσι εἶναι «ἡ ἐμφάνισις ἑνὸς ΝέουἈνθρώπου»!!! Νέος Ἄνθρωπος; Γνωρίζω πάρα πολὺ καλὰ πὼς μᾶς ψεκάζουν! Αὐτὸ, θέλοντας καὶ μή, ἐπιφέρει μίαν ἐπιβάρυνσι στὴν ὑγεία μας, καὶ πολὺ πιθανόν κάποιες ἀνεπανόρθωτες γενετικὲς μεταλλάξεις. Πολὺ πιθανὸν νὰ ἀναγεννηθοῦμε ἢ ἁπλῶς νὰ τελειώσουμε μίαν ὥραἀρχίτερα. Πάντως ἀπὸ τοὺς ψεκασμοὺς Νέος Ἄνθρωπος δὲν προκύπτει! Ἀπὸ κάτι ἄλλο ἴσως;    Ἐὰν  ἀνατρέξουμε ὅμως σὲ κάποιες ἄλλες θεωρήσεις, ποὺ τώρα    τελευταῖα τείνουν νὰ λάβουν μορφὴν χιονοστιβᾶδος, θὰ    ἀνακαλύψουμε πὼς μᾶς «ἑτοιμάζουν»  κάποιες «ἐπισκέψεις» ἐκ τοῦ διαστήματος… Κάποιοι «διαστημάνθρωποι» πᾶνε κι ἔρχονται σὲ    διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτου μας γιὰ … καφεδάκι… Κάποιοι ἄλλοι μπαινοβγαίνουν στὸ ἡλιακὸ μας σύστημα καὶ ὁλόκληροι ἀρχηγοὶ κρατῶν συσκέπτονται γιὰ τὸ πῶς θὰ τοὺς …«χειριστοῦν»!   Έὰν λοιπόν τὰ θεωρήσουμε «σοβαρὰ» ὅλα αὐτά, τότε αὐτὰ τὰ ἐξωγήιναὄντα θὰ μᾶς κάνουν κι ἀπογόνους; Ἢ ἁπλῶς θὰ κάνουν μόνον αὐτὰἀπογόνους; Ἢ ὅσοι «ἐπιβιώσουν» ἀπὸ τὴν «εἰσβολὴ» θὰ ἔχουν μετεξελιχθῇ σὲ Νέον Ἄνθρωπον; Πολὺ σκοτεινὸς αὐτὸς ὁ ΝέοςἌνθρωπος! Καὶ μάλλιστα μὲ κεφαλαῖα! Γιατὶ μὲ παραπέμπει σὲκαπήλευσι κάποιων πληροφοριῶν; Γιατὶ μοῦ δίδει τὴν ἐντύπωσι τῆς παραποιήσεως μίας μεγάλης ἀληθείας; Γιατί αὐτοὶ οἱ κύριοι ΠΙΦΕΑΑ, ποὺὄλοι τους δηλώνουν συνταξιοῦχοι, ἄρα σὲ μὴ παραγωγικὲς ἠλικίες,ἀναμένουν αὐτὸν τὸν Νέον Ἄνθρωπο; Ἀπὸ τὰ δικά τους γονίδια θὰ τὸνἀποκτήσουμε ἢ θὰ μᾶς …ἔλθῃ πακέτο ἀπὸ κάποιο ἐργαστήριο; Καὶ φυσικὰ γιὰ τελευταῖο (καὶ σημαντικότερον) ἄφησα τὸΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΝ!!!! Θυμηθήκατε κάτι; Μία Κρήτη ποὺ θὰ κυβερνᾶταιἀπὸ «Συμβούλιον Σοφῶν», αὐτοδιακηρύσσεται ἐλεύθερη καὶ διακόπτειὅλες τὶς προγενέστερες ὑποχρεώσεις καὶ συμφωνίες της; Καὶ τὸμαρτυρᾷ ὁ Ἀπόλλων αὐτό; Δῆλα δή, σώνει καὶ καλὰ πᾶνε νὰ μᾶς πείσουν πὼς ὀ Ἀπόλλων ἀνακηρύσσει τὴν Κρήτη ὡς τὸ μοναδικὸνἙλληνικὸν ἔδαφος; Κι ἀπὸ ποῦ ἔλαβαν οἱ ΠΙΦΕΑΑ ἐντολὴ καὶπληροφορία; Ἀπὸ τὴν Ῥαχιὴλ ἢ ἀπὸ τὴν Ἄλλα; Ἀπὸ πότε ὁ Ἀπόλλων εἶχε ἱέρειες μὲ μὴ Ἑλληνικὰ ὀνόματα; Ἀπὸ πότε ὁ Ἀπόλλων λειτουργοῦσε ὡς διασπαστὴς τῶν Ἑλλήνων; Ἐδῶ στὴν Τροία βρέθηκε, κι ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, τὴν μία ἔπαιζε μὲ τοὺς Τρῶες καὶ τὴνἄλλην μὲ τοὺς Ἀχαιούς! Δῆλα δή μὲ τοὺς Ἕλληνες! Μήπως νὰστέλναμε ἕναν εἰσαγγελέα στὴν Γαῦδο γιὰ νὰ ξεκινήσῃ κάποιες ξεκάθαρες ἀνακρίσεις; Διότι ὄλο αὐτὸ περὶ ἀνεξαρτησίας τῆς Κρήτης πολὺ μοῦ βρωμάει… Ὑπάρχουν ὅμως καὶ κάποια σημεῖα ἀκόμη πιὸ ἐπικίνδυνα, ποὺ κρύβονται πίσωἀπὸ τὶς ἀνακοινώσεις τους καὶ τὶς συνεντεύξεις τους.  Ἀναφερόμενοι στὸν Ἀπόλλωνα, ὠς θεό τους, αὐτομάτως συνδέονται μὲ τοὺς εἰλικρινεῖς Ἕλληνες Ἐθνικούς. Ἐμμέσως, ἀλλὰ ξεκάθαρα,στιγματίζουν  καὶ συνδέουν τοὺς Ἕλληνες μὲ μίαν ἀνθελληνικὴ δράσι καὶ θεώρησι. Ποιὸς θὰ διαβάσῃ ὅλα τὰ παραπάνω καὶ δὲν θὰ σκεφθῇ πὼς ἦλθαν οἱ Ἕλληνες Ἐθνικοὶ  γιὰ νὰ διαλύσουν τὴν χώρα;  Αὐτὰ τὰ περὶ Πυθαγορείου φιλοσοφίας ποὺ χρησιμοποιοῦν, εἶτε λόγῳ ἀγνοίας τῶν πλείστων ἐκ τῶν πολιτῶν, εἶτε λόγῳ ἀρκετῶν δόσεων μυστικισμοῦ ποὺ κρύβουν οἰ πυθαγόρειες θεωρήσεις, συνειρμικὰ φέρνουν κάποιες ἄλλες συνδέσεις. Μυστικιστικὲς κι αὐτές, ἀλλὰ διόλου πυθαγόρειες! Ὄχι πάντως μὲ τὴν πρωτογενὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Καὶ σίγουρα αὐτὲς οἱ θεωρήσεις στηρίζουν (ἐπισήμως τοὐλάχιστον) κάτι μασωνικὲς στοές, κάτι Ἰλουμινάτι, κάτι ἐπικυριάρχους, κάτι νεοταξικούς, κάτι τέλος πάντων, ποὺ πράγματι ἐπιθυμεῖ νὰ φέρῃ μίαν νέαν τάξι πραγμάτων. Μὲ ἕναν νέον ἄνθρωπο, γιατὶ ὄχι, ἰδιαιτέρως μελλαγμένον κι ἀνθεκτικόν! Μήπως δῆλα δὴ τὰ «καλούδια» τῆς Γαύδου μᾶς φέρνουν τὸ μήνυμα τῆς πλήρους ὑποταγῆς; Ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Κρήτης εἶναι κάτι ποὺ μεθοδεύεται ἐδῶ κι ἀρκετὲς δεκαετίες. Ἐξυπηρετεῖ πάρα πολλοὺς! Μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ἐξυπηρετοῦνται εἶναι οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Ἕβραῖοι! Ἄλλως τε, τόσες ἀνασκαφές ἔχουν ἐπιχειρήσει οἱ τελευταῖοι, εἶτε γιὰ νὰ καταχώσουν ἀρχαῖα τους καὶ νὰ τὰ ἐμφανίσουν ἀργότερα ὡς ἀποδείξεις πρῶτο-ἐποικήσεως τῆς νήσου ἀπὸ τοὺς νομᾶδες… Εἶτε διότι οἰκονομικὰ τοὺς συμφέρει νὰ κατέχουν τὸ ἀεροπλανοφόρον τῆς Μεσογείου… Εἶτε διότι  ἁπλῶς τὸ ὑπέδαφος κρύβει μεγᾶλον πλοῦτο καὶ θέλουν νὰ τὸν ἁρπάξουν! Ἀλοίμονο στοὺς ἀνεγκεφάλους «Κρητικοὺς» ποὺ παίζουν τοὺς ῥόλους ποὺ τοὺς ἀνέθεσαν! Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθῶ σὲ μεθοδεύσεις πολιτικῶν προσώπων, ὡςτε νὰ καταστῇ ἡ Κρήτη ἀνεξάρτητος καὶ οἱ ἴδιοι ἡγεμόνες! Ὁ νοὼν, νοείτω! Ἔγραψα πολλά! Ἴσως γιατί εἶμαι πάρα πολὺ περισσότερο θυμωμένη ἀπὸ τότε ποὺ ἔγραψα τὸ πρῶτο σημείωμα γιὰ τοὺς ΠΙΦΕΑΑ! Δυστυχῶς κάποιοι ἀνεγκέφαλοι τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ νὰ δημιουργοῦν ἑστίες ῥήξεως, γιὰ ἕνα θέμα ποὺ οὐσιαστικῶς δὲν ὑφίσταται!  Ἡ Γαῦδος εἶναι πρόσχημα! Ἡ Κρήτη εἶναι ὁ στόχος!  Δεῖξτε προσοχή Ἕλληνες! Πολλὰ κινδυνεύουν μέσα στοὺς ἐπομένους μῆνες! Πολλὰ μεθοδεύονται. Κι αὐτοὶ ποὺ βιάζονται νὰ ὁλοκληρώσουν τὰ ἔργα τους, τὸ κάνουν διότι ξέρουν πὼς θὰ φύγουν νύκτα. Δὲν πρέπει νὰ τοὺς τὸ ἐπιτρέψουμε! Ἡ Κρήτη, τὸ Καστελλόριζο, ἡ Χίος, ἡ Μυτιλήνη, ἡ Σᾶμος, ἡ Σαμοθράκη, ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καὶ κάθε ἄλλη γωνιὰ τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἕνα κύτταρο ζωντανό, ἀλληλένδετο μὲ τὰ ὐπόλοιπα, ἀλληλοεξαρτώμενο καὶ  σημαντικότατον! Δὲν τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ μᾶς κομματιάσουν τὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδος! ΠΟΤΕ ξανά!  Φιλονόη. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ -τα πολιτικα εγκληματα των "ενωτικων". Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ   Είναι πλατιά γνωστή η άποψη πως το Βυζάντιο χάθηκε από τον θρησκευτικό του φανατισμό, μια που –λένε- προτίμησε να μείνει ορθόδοξο, παρά να ενωθεί με τους παπικούς ώστε να σωθεί από τους Τούρκους. Είναι ψέμα. Όπως πολλά ιστορικά θέματα, έχει διαστρεβλωθεί από διάφορους. Το Πατριαρχείο της  Κωνσταντινούπολης είχε γίνει Ενωτικό. Τη στιγμή της Άλωσης, αλλά και λίγα χρόνια πριν, το Βυζάντιο ήταν επίσημα Παπικό. Οι Παλαιολόγοι επιδίωκαν την Ένωση για αιώνες. Τα οικονομικά προνόμια που είχαν παραχωρηθεί, έκαναν τη χώρα ιδιοκτησία των Ιταλών εμπόρων. Το Βυζάντιο είχε παραδοθεί στη Δύση.    Η Δύση απαιτούσε θρησκευτική υποταγή. Κατηγορούμε τους Έλληνες που –λένε- δεν πρόδωσαν την πίστη τους, δηλαδή την αξιοπρέπειά τους. Δεν μας απασχολεί η εγκατάλειψή τους από τη Δύση για τον ίδιο λόγο, παρά τα οικονομικά της οφέλη. Αν το Βυζάντιο ήταν αδιάλλακτο, όπως λένε, τότε η Δύση χαρακτηρίζεται παρόμοια θρησκόληπτη. Καταδικάζεται, λοιπόν, χωρίς ελαφρυντικά. Όμως, οι ιστορικοί που κατηγορούν το Βυζάντιο δεν καταλήγουν σε αυτό το προφανές συμπέρασμα, που θα έπρεπε να ισχύει και για τις δυο πλευρές. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ    Το Βυζάντιο ως Αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει αιώνες πριν, κάτω από συνδυασμένα χτυπήματα Τούρκων, Νορμανδών και Σταυροφόρων, που κορυφώθηκαν με την άλωση της Πόλης από τους Δυτικούς το 1204. Αν και οι Βυζαντινοί την ξαναπήραν το 1261, μεγάλα μέρη της παλιάς Αυτοκρατορίας έμεναν στην κατοχή των Δυτικών. Όλες οι Ορθόδοξες χώρες δέχτηκαν την ίδια επίθεση. Η Ρωσία, η τεράστια αυτή προσθήκη στον Ορθόδοξο Κόσμο, που θα άλλαζε ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στον πλανήτη, βρέθηκε «έγκαιρα» κάτω από την ταυτόχρονη επίθεση Γερμανών Σταυροφόρων και Μογγόλων. Η καθυστέρηση των ορθόδοξων χωρών εξ αιτίας αυτών των συνδυασμένων επιθέσεων, είναι ακόμα εμφανής. Τον 13ο αιώνα άρχισε ο πραγματικός Μεσαίωνας γι’ αυτές… Αποτέλεσμα διεθνούς συνομωσίας ή σύμπτωσης, είναι, τελικά, αδιάφορο. Οι Δυτικοί ιστορικοί παραδέχονται πως οι Παπικοί συνομίλησαν με τους Μογγόλους με στόχο να επιτεθούν ταυτόχρονα στο Ισλάμ, αλλά λένε πως η συμφωνία δεν έκλεισε. Πάντως, οι Σταυροφόροι και οι Μογγόλοι  καταστρέψανε όλα τα αρχαία και νεότερα κέντρα του παγκόσμιου πολιτισμού, από το Πεκίνο ίσαμε τη Γρανάδα. (σε λίγο και στην Αμερική) Έτσι ξεκίνησε η κυριαρχία της Δύσης, όπως αποδέχονται και οι ιστορικοί της. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πολιτιστική καταστροφή της ανθρώπινης ιστορίας, που επέτρεψε σε μερικούς να μιλάνε για «μεσαιωνικό σκοταδισμό που κατάστρεψε την αρχαιότητα»,  αγνοώντας ποιοι ήταν οι πραγματικοί καταστροφείς. Ο χάρτης του κόσμου και η ροή της ιστορίας άλλαξε ριζικά. Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έπαψε να είναι «το κέντρο του κόσμου» σαν απόληξη των εμπορικών δρόμων Ανατολής – Δύσης. Επί αιώνες ο Βυζαντινός κόσμος ήταν ο κυματοθραύστης της Ασίας, επιτρέποντας στη Δύση να εξελίσσεται απερίσπαστη. Από δω και μετά, η Δύση χρησιμοποίησε την Ανατολή για τον έλεγχο του Βυζάντιου, των Βαλκανίων και της Ρωσίας.   Ακούστε τον πλέον ειδικό, τον Φαναριώτη Μαυροκορδάτο να μιλάει για τον απαραίτητο για τη Δύση :    «φραγμόν ον απαιτεί η σωτηρία της Ευρώπης κατά της κολοσσιαίας ρωσικής δυνάμεως. Άλλοτε, το οθωμανικόν κράτος απετέλει τον φραγμον εκείνον, αλλά η παρούσα των Ελλήνων πάλη κατ’ αυτού (το 1821) απέδειξεν αποχρώντως(έντονα) ότι το οθωμανικόν κράτος δεν δύναται του λοιπού να εκπληρώσει την εντολήν ταύτην». Το τουρκικό κράτος είχε -και έχει- "εντολήν" από τη Δύση... Μόνο ένας Φαναριώτης μπορούσε να αναλύσει έτσι απλά και περιεκτικά τις διεθνείς σχέσεις… Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ    Μόλις δεκατρία χρόνια μετά την ανακατάληψη της Πόλης από τους Βυζαντινούς, ανακηρύχθηκε, το 1274, η Ένωση των Εκκλησιών στη Σύνοδο της Λυών. Ο λαός δεν την αποδέχτηκε, πράγμα φυσικό μια που του ζητήθηκε να ενωθεί με τους κατακτητές του! Οι Παλαιολόγοι όμως, δεν άλλαξαν πολιτική. Παρέμειναν Ενωτικοί μέχρι τέλους. Στα 1369 ο Ιωάννης Ε’  αποδέχτηκε ξανά την Ένωση, ζητιανεύοντας βοήθεια. Οι Ενετοί τον… συνέλαβαν και τον κράτησαν μέχρι να ξεπληρώσει τα λεφτά που είχε δανειστεί. Αυτή τη βοήθεια πήρε. Επιπλέον, όλη η εμπορική δραστηριότητα του κράτους είχε παραδοθεί στους Δυτικούς, κύρια τους Βενετσιάνους και τους Γενοβέζους, μέσω των περίφημων«Διομολογήσεων» (Capitulations). Πάρτε ένα ξένο λεξικό. Η ερμηνεία της λέξης είναι «συνθηκολόγηση» (Επί λέξει: απαρίθμηση κεφαλαίων συνθήκης), εκτός από τα Ελληνικά λεξικά… Οι Έλληνες ιστορικοί έπλασαν την παραπλανητική «μετάφραση» για εσωτερική χρήση. Αυτές οι  Συνθήκες παρείχαν πλήρη ασυδοσία, ετεροδικία και φορολογική ατέλεια στους Δυτικούς.   Ολόκληρες συνοικίες της Πόλης τους είχαν παραδοθεί, όπως ο Γαλατάς, πχ. Σε μερικές περιπτώσεις τους παραχωρήθηκαν ολόκληρες πόλεις. (δεν μιλάω γι αυτές που κατάκτησαν) Αυτό είναι πραγματική συνθηκολόγηση.   Δεν μπορώ να κατανοήσω τι άλλου είδους «Ένωση» απαιτούσαν οι Δυτικοί. Αυτό που ήθελαν δεν ήταν οικονομικά και στρατιωτικά πλεονεκτήματα, γιατί τα είχαν απλόχερα. Ήθελαν λοιπόν, την πνευματική υποταγή των Ελλήνων. Και κάτι παραπάνω. Μέσω του κύρους του Βυζαντίου, ήθελαν να υποτάξουν τους Ορθόδοξους λαούς. Το Βυζάντιο αυτό καθαυτό, δεν τους ενδιέφερε καθόλου, γιατί απλά, το είχαν ήδη κατακτήσει. Η έκταση της "Αυτοκρατορίας" περιλαμβανε μερικά στρέμματα γύρω από την Πόλη, λίγα νησιά, και ένα κομμάτι της Πελοποννήσου.   Η  Ιστορία δεν   χαρακτήρισε τους Δυτικούς ως φανατικούς θρησκόληπτους. Εσείς; ΣΥΝΟΔΟΙ ΦΕΡΡΑΡΑΣ-ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ     Στα 1438, δεκαπέντε χρόνια πριν την Άλωση, οι Παλαιολόγοι επιδίωξαν πάλι την Ένωση. Ήταν το τραγικότερο λάθος τους, και μια από τις βασικές αιτίες της τελικής πτώσης. Στην Δύση συνέβαιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα, που θα είχαν αλλάξει την ιστορία του πλανήτη. Η ταπεινωμένη Ελλάδα, με ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, κράταγε εκείνη την ώρα το μέλλον της ανθρωπότητας στα χέρια της, και το πέταξε στον βόρβορο.    Δυτικοί ιερωμένοι και κοσμικοί άρχοντες συγκρότησαν τη Μεταρρυθμιστική Σύνοδο της Βασιλείας (1431 – 49) με σκοπό να αμφισβητήσουν «την κεφαλή και τα άκρα» της Εκκλησίας, αγανακτισμένοι με τις υπερβάσεις του Παπισμού. Η δύναμη του κινήματος ήταν τόση, που ο ίδιος ο Ποντίφικας υποχρεώθηκε να την εγκρίνει! Φυσικά, οι Ορθόδοξοι ήταν οι πρώτοι και τιμημένοι προσκεκλημένοι. Το κύρος του Βυζαντίου και του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, θα ήταν το κυριότερο όπλο των μεταρρυθμιστών. Ο Πάπας κατάλαβε πως δεν έπρεπε να συμμετάσχουν οι Ορθόδοξοι στην Βασιλεία. Έτσι, τους προσκάλεσε στην Ενωτική σύνοδο της Φερράρας Φλωρεντίας, χωρίς κανένα όρο (αρχικά) εκτός την συμμετοχή τους, και την αποχή τους από τη Βασιλεία. Σε αντάλλαγμα, θα παρείχε κάθε δυνατή βοήθεια εναντίον των Τούρκων.    Όταν όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία προσήλθαν στη Σύνοδο του Πάπα, τότε τόλμησε να αποκηρύξει την Σύνοδο της Βασιλείας, που οδηγήθηκε σε αποτυχία, χάρη στη στάση των Ορθοδόξων. Η  σύμπραξη με τον Πάπα ξανάσπρωξε την Ευρώπη στο σκοτάδι. Ποταμοί αίματος κύλησαν έκτοτε, σχίσματα επί σχισμάτων, χωρίς να απελευθερωθεί η Δύση από τον βραχνά του Παπισμού.   Αφού ο Πάπας υποσχέθηκε βοήθεια με μοναδικό όρο τη συμμετοχή στη Σύνοδο, δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους Ορθόδοξους ως υπεύθυνους για την Άλωση λόγω φανατισμού. Πως όμως, να δοθεί βοήθεια, όταν οι περισσότεροι ηγεμόνες – πολέμαρχοι είχαν συνταχθεί με τη Σύνοδο της Βασιλείας; Γιατί να βοηθήσουν το Βυζάντιο αφού ενώθηκε με αυτόν που ήθελαν να ανατρέψουν;    Ήδη μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πολιτική των Ενωτικών, που μας τους παρουσιάζουν σα φωτισμένους, καταστροφική και κοντόφθαλμη. Έτσι πρέπει να χαρακτηρίσουμε και τη στάση των Ορθοδόξων, που έπεσαν στην παγίδα του «εθνικού κινδύνου» με τραγικά αποτελέσματα. Αφού λοιπόν και οι φανατικότεροι Ανθενωτικοί, σαν τον Μάρκο Εφέσου, ουσιαστικά στήριξαν τον Παπισμό που κατέρρεε, ακόμα και με την απλή παρουσία τους, όπως εξηγήσαμε, γιατί υπάρχουν ιστορικοί που ισχυρίζονται πως οι εκπρόσωποι «του λαϊκού και εκκλησιαστικού ρεύματος, τυφλωμένοι από το αντιλατινικό τους μένος δεν διστάζουν να προσεγγίσουν τους Τούρκους»; (Γλύκατζη Αρβελέρ) Εσείς θα κρίνετε.   Ενώ λοιπόν οι Ορθόδοξοι προσήλθαν στη Σύνοδο χωρίς δέσμευση, έχοντας εκπληρώσει., όπως τους είπαν, το εθνικό τους καθήκον, εκεί τους δήλωσαν πως το καθήκον αυτό επέβαλλε την υπογραφή της Ένωσης, με ωμούς εκβιασμούς που έφτασαν μέχρι τη στέρηση τροφής. Αυτά έγιναν παρουσία του Ενωτικού Νεοπλατωνικού φιλόσοφου Πλήθωνα, που αν και λαϊκός συμμετείχε στη σύνοδο με τους μαθητές του, καθώς και του ίδιου του Αυτοκράτορα.   Όλα τα πατριαρχεία εκτός από αυτό της Κωνσταντινούπολης απέρριψαν την Ένωση, όπως και ο λαός. Η ηγεσία της Εκκλησίας όμως, ο Πατριάρχης και το κράτος, έμειναν σταθερά Ενωτικοί. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αν και Ενωτικός, δεν στέφθηκε Αυτοκράτορας στην Παπική Αγιά Σοφιά  για να μην αποξενωθεί τελείως από τους Έλληνες. Στα 1448, καθαιρέθηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος, με σκοπό να προσελκυστούν ξανά οι αγανακτισμένοι  Ορθόδοξοι. Αυτό κράτησε μόλις τέσσερα χρόνια, γιατί η Ένωση ανακηρύχθηκε ξανά στην Αγιά Σοφιά το 1452.    Οι Έλληνες είχαν ήδη υποστεί την Δυτική κατοχή και γνώριζαν πως ήταν πολύ βαρύτερη από την Τουρκική. Οι αλλόπιστοι Τούρκοι ανέχονταν το Χριστιανισμό βάσει σαφών εντολών του Κορανίου, που απαγορεύει τον προσηλυτισμό Χριστιανών και Εβραίων, και επέβαλλαν λιγότερους φόρους. Σημειώθηκαν μέχρι και φαινόμενα μετανάστευσης πληθυσμού από τις Φραγκοκρατούμενες στις Τουρκοκρατούμενες περιοχές. Υπήρξαν και περιπτώσεις που ο πληθυσμός προσκάλεσε τους Τούρκους για να αποφύγει την καταπίεση των Δυτικών. Ποτέ όμως αυτό δεν έγινε σε περιοχές που διοικούσε το Βυζάντιο. Αυτές υποτάχτηκαν μόνο με πόλεμο. Δεν υπήρξε λοιπόν προδοσία, εκτός αν πιστεύουμε πως οι Δυτικοί είναι… Έλληνες. (Μην ανησυχείτε, το αποδείχνουν πολλοί… πατριώτες) Γιατί καλύτεροι από τους Τούρκους δεν ήταν, αλλά πολύ χειρότεροι. Η φράση «καλύτερα οι Τούρκοι παρά οι Παπικοί» δεν ήταν προδοτική, ούτε επιβλήθηκε από τις ανώτερες τάξεις. Ήταν πικρή εμπειρία. Ο Λουκάς Νοταράς, που θεωρείται ο «πατέρας» της (λαθεμένα) έκφραζε την κοινή πεποίθηση. Και όμως, κανείς ιστορικός, όσο και αν προσπάθησε, δεν ανακάλυψε κάποια προδοτική του ενέργεια. Ο Νοταράς και ο γιος του, πολέμησαν και εκτελέστηκαν από το Μεχμέτ. Ο «προδότης» Σχολάριος κρύβονταν, μέχρι που τον ανακάλυψε ο Σουλτάνος και τον έκανε Πατριάρχη. Η αντίδραση του λαού στην Ένωση είχε πολιτικά και οικονομικά αίτια, και δεν οφείλονταν στην «τύφλωση που είχε πάθει η Εκκλησία ο λαός και η ίδια η Βυζαντινή κυβέρνηση» (Γλύκατζη Αρβελέρ)   «Η Ένωση αυτή (των Εκκλησιών) που πληρώθηκε τόσο ακριβά, δεν έδωσε καμιά θετική βοήθεια στο Βυζάντιο. Όλη αυτή η ‘ενωτική κωμωδία΄ χρειάζονταν στον Παπισμό μόνο για να στερώσει τη θέση του. Παρά τη συνεννόηση των ιεραρχών, η Ένωση με την Καθολική Εκκλησία αποδοκιμάζεται από το λαό του Βυζαντίου και αποτυχαίνει πέρα για πέρα» (Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ) Αυτοί οι Ακαδημαϊκοί σίγουρα δεν φαίνεται να παίρνουν έδρα στη Σορβόννη σαν την Αρβελέρ… ΑΦΟΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ !     Πρώτα Ηγούμενος στην Πόλη και μετά Μητροπολίτης πασών Ρω-σιών ήταν ένας Έλληνας από τη Μονεμβάσια, ο Ισίδωρος. «ξέχωρος ουμανιστής, φίλος και οπαδός του διάσημου Νεοπλατωνιστή λόγιου Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνα» «ίσως το ανοιχτό μυαλό του Ισίδωρου να τον έκανε να δεχτεί πως η μόνη αληθινή ελπίδα για την επιβίωση του Βυζαντίου βρίσκονταν στη δυτική Ευρώπη» (DavidNicolle) Ο Ισίδωρος πήγε στη Φλωρεντία μαζί με το Βησσαρίωνα και το δάσκαλό τους, τον αρχαιολάτρη Πλήθωνα, επικεφαλής της Ρωσικής αντιπροσωπείας, και υπέγραψε την Ένωση. Όταν γύρισε θριαμβευτής στην Μητρόπολή του, τον καθαίρεσαν και τον πέταξαν στη φυλακή, χωρίς να σεβαστούν καθόλου τον Πλάτωνα! Από τότε η Ρωσική Εκκλησία έγινε ουσιαστικά αυτοκέφαλη. Το καθολικό βασίλειο της Πολωνίας-Λιθουανίας («Ρες-ποσπόλιτα») κατείχε μεγάλες εκτάσεις της Ρωσίας, ενώ είχαν προηγηθεί οι Σταυροφορικές επιθέσεις που αναφέραμε. «Να υποταχθούν οι Βασιλείς του Ρως» ήταν η εντολή του Πάπα. Και ο Ισίδωρος, υπέγραψε την Ένωση, παραβλέποντας τα Εθνικά συμφέροντα του ποιμνίου του, αλλά και το συμφέρον της πατρίδας μας, μια που όφειλε, σαν Έλληνας, να εξασφαλίσει με κάθε θυσία τη συμμαχία Ρωσίας – Βυζαντίου.    Οι ομοϊδεάτες του δεν πήγαν πίσω. Για να.. τιμωρήσουν τους Ρώσους, οι Ενωτικοί τους… αφόρισαν, στα 1448, πέντε χρόνια πριν την Άλωση! Ενώ δικαιολογούσαν την Ένωση σαν απαραίτητη για τη διασφάλιση πλατιάς αντιτουρκικής συμμαχίας, απέκλεισαν από αυτή τους Ορθόδοξους που δεν την ήθελαν! Ο Παπισμός δεν ενδιαφέρονταν τόσο για το Βυζάντιο, που ήδη ελέγχονταν από τη Δύση, αλλά ήθελε να χρησιμοποιήσει το κύρος του για να υποτάξει όλους τους Ορθόδοξους. Όργανο αυτής της πολιτικής στάθηκαν οι οπαδοί της… αρχαίας φιλοσοφίας, που δεν φαίνεται να τους δίδαξε πολλά… Έτσι, μόνο σαν «ανοιχτά μυαλά» δεν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε. Όλη η αρχαιολατρία τους κατέληγε σε μια επωδό: «Ένωση με τη Δύση χωρίς όρους». Και όχι τότε μόνο… Αυτό που κατάφεραν, ήταν να αποκόψουν το Βυζάντιο από τους φυσικούς του συμμάχους. Κανένα Ορθόδοξο κράτος δεν έστειλε βοήθεια στην πολιορκημένη Πόλη, χάρη στους χειρισμούς τους.     Ακούστε την άποψη της Δυτικής «επιστήμης» για τα παραπάνω: «Η Ρωσία είχε μικρό πραγματικό συμφέρον σχετικά με τις υποθέσεις της Ορθόδοξης Κωνσταντινούπολης και πρόσφατα ο μητροπολίτης Μόσχας ανακήρυξε αυτόνομη τη Ρωσική Εκκλησία, ουσιαστικά γυρνώντας τη πλάτη του στο Βυζάντιο» (David Nicolle)      Πάλι μας πρόδωσαν οι άτιμοι οι Ρώσοι! Τι τους ζητήσαμε; Να ενωθούν με τους κατακτητές τους, όπως κάναμε εμείς. Τι να πρωτοδιαψεύσει κανείς; Η Ρωσία δεν αποσχίστηκε από το Ορθόδοξο, αλλά το Ενωτικό Πατριαρχείο. Η Ρωσία, αποκλεισμένη από τη Πολωνία – Λιθουανία είχε τεράστιο συμφέρο να κρατά επαφές με το Νότο, δηλ. να διατηρεί σχέσεις με το Βυζάντιο. Ένας Ενωτικός Μητροπολίτης Ρωσίας ήταν ότι χρειάζονταν οι Πολωνοί – Λιθουανοί για να κρατούν σε υποταγή τους Ορθόδοξους Ρώσους. Ιδού οι ένοχοι, ιδού οι προδότες. Αναρωτιέμαι αν οι Δυτικοί ιστορικοί προσπαθούν να καλύψουν τις παλιές ή τις μελλοντικές τους προδοσίες με τις ανακρίβειες τους…  Η ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΡΣΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ   Ο Ισίδωρος κατάφερε να δραπετεύσει από το «Γκουλάγκ» και ως Καρδινάλιος και Λεγάτος του Πάπα, έφτασε στην Κωνσταντινούπολη με την Παπική βοήθεια που όλοι περίμεναν. 200 φαντάροι. Το ξαναγράφω. Διακόσιοι φαντάροι. Πιστεύεται πως οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν 10.000 άντρες. Ο Φραντζής λέει 5.173. Αν και απίθανο, ας το κρατήσουμε, για να βρούμε, με τους ευνοϊκότερους για τον Παπισμό υπολογισμούς, πως η βοήθεια αυτή αύξησε τον αριθμό των υπερασπιστών μόνο κατά 4%! Η μαχητική αξία του λόχου αυτού δεν μπορεί να ήταν μεγάλη, γιατί δεν ήταν ομοιογενές απόσπασμα, αλλά «πολύκλητοι» (ας θυμηθούμε τον Όμηρο) μισθοφόροι που ο Ισίδωρος είχε προσλάβει στη διαδρομή του προς την Πόλη.    Αχαρακτήριστο. Ακόμα πιο σκανδαλώδης ήταν η πανηγυρική  υποδοχή του Ισίδωρου από τους Ενωτικούς και το πραγματικά «τυφλωμένο» Βυζαντινό κράτος: Ο Ισίδωρος ανακηρύχθηκε νέος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τον Πάπα, Ενωτικός φυσικά, και έγινε πανηγυρική Ενωτική λειτουργία μέσα στην Αγιά Σοφιά. Για διακόσιους φαντάρους! Τότε έγινε η αντιλατινική εξέγερση του πληθυσμού υπό την ηγεσία του Σχολάριου, που οι ιστορικοί μας εξηγούν λεπτομερώς αποδείχνοντας ατράνταχτα πως στάθηκε υπεύθυνη για την Άλωση, και φανερώνει το φιλοτουρκισμό του υποκινητή της. Ο Γεννάδιος όμως, είχε προβλέψει πως ο Πάπας δεν θα έστελνε βοήθεια. Ήταν κάτι που ο κοινός νους μπορούσε να αντιληφθεί, όχι όμως οι Νεοπλατωνικοί με το πλατύ τους πνεύμα. Εσείς θα κρίνετε. Αν είχε φτάσει πραγματική βοήθεια, εξέγερση δεν θα είχε γίνει. Οι Ενωτικοί, έστω και την τελευταία στιγμή, έπρεπε να ενώσουν το λαό, και όχι να διοργανώνουν τελετές χωρίς αντίκρισμα. Κατόρθωσαν όμως να στερήσουν από το μαρτυρικό πληθυσμό της Πόλης το μόνο δικαίωμα που του είχε μείνει, να πεθάνει με αξιοπρέπεια, όχι σαν εμπαιζόμενη πλέμπα που ξεπούλησε τα πάντα.   Ο τρομερός Ισίδωρος δραπέτευσε όχι μόνο από τη Ρώσικη φυλακή, αλλά και από την πολιορκημένη Πόλη. Επίσης, εκτός από Πατριάρχης, ήταν και διοικητής του αποσπάσματος της Παπικής Βοήθειας. Βάραγε στο ψαχνό. Όλα δείχνουν πως ήταν στρατιωτικά εκπαιδευμένος, και μάλιστα σε ανορθόδοξο πόλεμο, ένας πρόδρομος του 007. Συνεπώς, ήταν από νέος παπικός, κρυφό μέλος κάποιου στρατιωτικού μοναχικού τάγματος, όπου γίνονταν τέτοια εκπαίδευση. Δεν μπορεί να εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά  ως… Ηγούμενος στην Πόλη ! Άρα, δεν ήταν Ορθόδοξος που πίστεψε στη Δύση, αλλά παπικός πράκτορας –χαφιές λέγεται στα Ελληνικά- εξ αρχής. Πιθανά το γνώριζαν τόσο οι Παλαιολόγοι όσο και ο Πλήθων. Η άλλη ερμηνεία είναι πως φυγαδεύτηκε από την Πόλη από ευγνωμοσύνη των Τούρκων, ή για να μη τα χαλάσουν με τον Πάπα. Δεν ξέρω αν οι Νεοπλατωνικοί θα συμφωνήσουν μ΄αυτό. Εγώ δεν το υιοθετώ. Τον προτιμώ ως χαφιέ, αιώνιο πρότυπο Έλληνα με «ανοιχτό μυαλό». Πέθανε στην Ιταλία, πάσχοντας από γεροντική άνοια, (πανευτυχής δηλαδή) με τον τίτλο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Αλί από μας. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ;     Οι ορθόδοξες χώρες δέχτηκαν, όπως είδαμε, ταυτόχρονη επίθεση από τα Δυτικά και τα Ανατολικά. Δεν υπήρχε ελπίδα ανάκτησης του ένδοξου παρελθόντος, αλλά υπήρχε τρόπος εθνικής επιβίωσης, «για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση» στο μέλλον. Η Ρωσία κατόρθωσε να διατηρήσει την κρατική της υπόσταση έστω ως φόρου υποτελής στους Μογγόλους, και η «Αυτοκρατορία» της Νίκαιας κατόρθωσε να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη, έστω ως φόρου υποτελής στους Τούρκους. Τι στρατηγική ακολούθησαν; Αυτή των Ενωτικών μήπως;    «Πράγματι ο Αλέξανδρος Νέφσκι ακολουθούσε την ίδια πολιτική με τον Αυτοκράτορα της Νίκαιας, μακριά στο νότο, υπό παρόμοια απειλή από Σταυροφορική επίθεση. Και οι δυο προτιμούσαν την ανεξιθρησκεία των Μογγόλων από τους αντιορθόδοξους διωγμούς των Καθολικών, και οι δυο διαπίστωναν πως οι Μογγόλοι ήρθαν για να μείνουν» (David Nicolle)   Ο Νέφσκι σύντριψε τουςΤεύτονες ιππότες στη μάχη των Πάγων ενώ ήταν υποτελής των Μογγόλων, όπως όλοι οι «Βασιλείς του Ρως». Οι Δυτικοί ιστορικοί ισχυρίζονται πως χρησιμοποίησε Μογγόλους ως ενίσχυση εναντίον των «Νεμίτζων» [Γερμανών] Τα ίδια λένε για τους Βυζαντινούς. Τα ίδια έλεγε και ο Αδόλφος για τον Στάλιν. Ο Νέφσκι απέρριπτε κατηγορηματικά κάθε πρόταση συμμαχίας με τους Δυτικούς και εκτελούσε με συνοπτικές διαδικασίες κάθε συνεργάτη τους. Είχε πολύ σωστά κρίνει πως η μακροπρόθεσμη απειλή, ο κύριος εχθρός, ήταν η Δύση. Οι Μογγόλοι δεν «ήρθαν για να μείνουν», ούτε και οι Τούρκοι. Ήρθε και η σειρά των Μογγόλων, όταν τους σύντριψε ο Ντονσκόι στη μάχη του Κουλίκοβο. Μακρόπνοες πολιτικές, σε βάθος χρόνου. Δεν ήταν Ρώσικες, αλλά γνήσια Βυζαντινές, καθορισμένες από αυτούς τους δάσκαλους του είδους, που επιβίωσαν χίλια χρόνια διεξάγοντας διμέτωπο αγώνα. Εμείς ακούσαμε τους Νεοπλατωνικούς και τον «σοφό» Πλήθωνα, και φτάσαμε όπου φτάσαμε, να γίνουμε «τα αμάλωτα (=αιχμάλωτοι) του κόσμου», όπως λέει το Χρονικό του Μορέως. Και όμως, η ήδη επιτυχημένη ανθενωτική πολιτική, που όμως δεν εφαρμόστηκε στην Άλωση, κατηγορείται για… αποτυχία, ενώ η πολιτική των Ενωτικών που… εφαρμόστηκε και απέτυχε, θεωρείται… επιτυχημένη. ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ   Η ιστοριογραφία της στερνής περιόδου του Βυζαντίου είναι απελπιστικά ελλιπής. Δεν υπάρχει ίχνος αντικειμενικότητας. Η συγγραφή της έγινε για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των βασιλέων που την παράγγειλαν. Πιστεύω πως οι περισσότερες προδοσίες των Δυτικών έχουν αποκρυβεί επιμελώς. Διασώθηκαν όμως αρκετές. Μερικές από αυτές θα δούμε αμέσως: Το φιάσκο της Θεσσαλονίκης    Το 1423, η «τυφλωμένη» Βυζαντινή κυβέρνηση παραχώρησε στους Ενετούς την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του κράτους, με μοναδικό όρο να μην προσπαθήσουν να αλλάξουν το δόγμα των κατοίκων. Η Θεσσαλονίκη είχε αντέξει σε τετράχρονη πολιορκία υπό βυζαντινή διοίκηση. Οι Βενετσιάνοι, μόλις την παρέλαβαν, έγιναν φόρου υποτελείς στους Τούρκους (1426) Όταν τελικά τους πολιόρκησαν, άντεξαν δεκαπέντε ολόκληρες μέρες! Αυτή είναι η βοήθεια που ο φανατισμένος κλήρος και λαός αρνήθηκαν…    Όχι, δεν τελείωσα! Την ίδια χρονιά που χάθηκε η Σαλονίκη (1430) οι Ενετοί υπόγραψαν συνθήκη με τους Τούρκους, διατηρώντας το Προξενείο τους στην πόλη. Ας μην αδικούμε τους Γενοβέζους    Με τον πιο σκανδαλώδη και απροσχημάτιστο τρόπο ο Γαλατάς, που ήταν γενοβέζικη κτήση, παρέμεινε ουδέτερος κατά την πολιορκία της Πόλης. Αυτό δεν θεωρείται προδοσία, βέβαια. ( ! ) Η άμυνα της Κωνσταντινούπολης όμως, βασίζονταν στο διασταυρούμενο πυρ από τις όχθες του Κερατίου. Πίσω από τις οχυρώσεις του Γαλατά πέρασε, καλυπτόμενος, ο Μεχμέτ τα πλοία του μέσα στον κόλπο. Κρυμμένος πίσω από τις ίδιες οχυρώσεις έστησε κανόνια που σημάδευαν ψηλά, σαν όλμοι, και έριχναν βόμβες πάνω από το Γαλατά, μέσα στην Πόλη. Αν οι Γενοβέζοι  δήλωναν σύμμαχοι των Τούρκων οι Βυζαντινοί μπορεί και να  ισοπέδωναν τη συνοικία αυτή και να απέφευγαν την καταστροφική «ουδετερότητα». Ο Γαλατάς πούλαγε και λάδι στους Τούρκους. Το χρειάζονταν σε μεγάλες ποσότητες, γιατί άλειβαν τα κανόνια μετά κάθε βολή, ώστε να αποφύγουν το ράγισμα από την απότομη συστολή λόγω ψύξης. Ας μην αδικούμε τους Γενοβέζους (2)     Ο Γενοβέζος Ιουστινιάνης πολέμησε γενναία. Φάνηκε πως τραυματίστηκε ελαφρά και αποχώρησε λόγω δειλίας, αλλά ο θάνατος του τρεις μέρες αργότερα απόδειξε πως είχε δίκιο. Όμως δεν πολεμούσε με εντολές της πατρίδας του. Ήταν μισθοφόρος, με συμφωνημένη αμοιβή το νησί της Λήμνου. Επίσης πολέμησαν γενναία  και όσοι Δυτικοί επάνδρωναν τις παροικίες τους στην Πόλη. Υπάρχουν και οι Ούγγροι    Γνωστή η ιστορία του Ούγγρου οπλοποιού Ουρβανού που δεν πληρώθηκε αρκετά από τον Παλαιολόγο, και πήγε στον Μεχμέτ. Ο πρεσβευτής της Ουγγαρίας, όμως, έδωσε συμβουλές στους Τούρκους δωρεάν! Υπέδειξε να σημαδεύουν το τείχος σε τριγωνική σειρά, και κατόπι να ρίχνουν στη μέση, ώστε να καταρρεύσει γρηγορότερα. Η τελευταία Σταυροφορία    Η Παπική υπόσχεση πήρε τη μορφή «Σταυροφορίας» των όμορων λαών, Πολωνών, Ούγγρων και Ρουμάνων. (1443 - 44) Ήταν αυτοάμυνα, και όχι πραγματική Σταυροφορία. Συμμετείχαν οι Ενετοί και οι Γενοβέζοι, που είχαν αναλάβει να μεταφέρουν τους Σταυροφόρους στην Ασία. Υπέκυψαν όμως στο σκληρό νόμο του εμπορίου. Πληρώθηκαν αδρά και μετέφεραν τα… Τουρκικά στρατεύματα στην Ευρώπη. Οι Σταυροφόροι νικήθηκαν στη Βάρνα, καθώς και οι Παλαιολόγοι που χτυπούσαν από το νότο. Άλλωστε, απαγορευμένος δια νόμου Δυτικός οπλισμός συνέρρεε καθημερινά στους Τούρκους, πριν και μετά την Άλωση. Τα ύστερα δείχνουν τα πρώτα     Τα σκανδαλώδη προνόμια των Δυτικών που είχαν παραχωρηθεί από το Βυζάντιο με τις «Διομολογήσεις», ανανεώθηκαν σύντομα και από τους Τούρκους. Τον χορό άνοιξαν οι Βενετσιάνοι και οι Γενοβέζοι. Μετά μπήκε και η Γαλλία, και τελικά όλες οι Δυτικές χώρες. Οι ετεροβαρείς αυτές συμφωνίες προώθησαν το ευρωπαϊκό εμπόριο και εκμηδένισαν την ήδη αναιμική Οθωμανική οικονομία, μετατρέποντας τη νέα αυτοκρατορία σε κράτος οικονομικά υποτελές στη Δύση, με αποστολή να κρατά περιορισμένους τους Ορθόδοξους λαούς και να κλείνει τα Δαρδανέλια στην Αρκούδα. «Εντολή» είχε, όπως είπε ο Μαυροκορδάτος. Είναι κοινό μυστικό που η… αρχαία φιλοσοφία δεν έχει αναλύσει ακόμη. Δημιούργημα της Δύσης ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γιατί να την πολεμήσουν; Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να τη σταματήσουν στο όριο των δυο θρησκειών. Ποιος καθολικός πληθυσμός κατακτήθηκε από την Τουρκία; Όταν ήθελαν λοιπόν, ήξεραν να αμυνθούν. Αυτά σημαίνουν μακρόπνοο σχεδιασμό της Δύσης, που ο απλός λαός είχε κατανοήσει και προβλέψει εύκολα, αλλά οι Νεοπλατωνικοί δεν κατάλαβαν, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Τουλάχιστο έτσι ισχυρίζονται… ΒΑΛΚΑΝΙΟΙ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΑ ΤΕΡΑΤΑ   Ο Τρανσυλβανός Ορθόδοξος πρίγκιπας Βλαντ Τσέπες σήκωσε τη σημαία της αντίστασης. Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να τον νικήσουν. Μια φορά, παρά λίγο να σκοτώσει τον ίδιο το Μεχμέτ σε μια επιδρομή του. Πέρναγε τους Τούρκους από λογής – λογής μαρτύρια. Το αγαπημένο του ήταν το παλούκωμα. Άλλες φορές τους κάρφωνε τα σαρίκια στο κεφάλι με ατσαλόπροκες, να μη τους πέσουν… Ήταν σκληρός και δίκαιος ηγεμόνας που όλοι έτρεμαν. Εννοείται πως οι Καθολικοί «φίλοι και σύμμαχοι» Ούγγροι τον φυλάκισαν, παρά τις υποκριτικές διαμαρτυρίες του Πάπα. Λένε πως δεν τον σκότωσαν για να τον χρησιμοποιήσουν σαν απειλή κατά τυχόν αντιπάλων τους. Τόσο επίφοβος ήταν.    Αυτή ήταν η βοήθεια που θα παίρναμε…   Για να καλυφθεί η κραυγαλέα πλέον προδοσία, κινητοποιήθηκε ένας μηχανισμός που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Ο Βαλκάνιος αγωνιστής της λευτεριάς μεταμορφώθηκε σε… κόμη Δράκουλα, ένα βρυκόλακα που τρώει βρέφη και πίνει αίμα. Ο Μύθος ξεκίνησε τότε, και γνώρισε νέα διάδοση ακριβώς την εποχή που λευτερώνονταν τα Βαλκάνια, με το μυθιστόρημα του Στόκερ. Η ιστορία, ή μάλλον ο Μύθος επαναλήφθηκε με τους «ψυχοπαθείς μανιακούς γενοκτόνους» Κάρατζις και Μιλόσεβιτς, που σκότωναν αθώους Μουσουλμάνους και Καθολικούς ενώπιον της έντρομης «Διεθνούς κοινότητας».    Πράγματι, οι μύθοι αντανακλούν την ιστορία. Η ιστορία του κόμη Δράκουλα φανερώνει το φόβο των Δυτικών για την ανάσταση των Βαλκανίων, που τόσο μαστορικά χώσανε στον τάφο της Τουρκοκρατίας. Όταν οι Βαλκάνιοι βγαίνουν από τα φέρετρά τους τη νύχτα, κανένας Δυτικός δεν αισθάνεται ασφαλής. Έτσι πρέπει!   ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ. (συγγνώμη, Αρίστο)   Υφιστάμεθα επί αιώνες μια προπαγάνδα που δεν θα έπειθε ούτε ημιαγρίους ιθαγενείς. Όλοι γνωρίζουμε κατά βάθος τα γεγονότα που ανάφερα, γιατί τα είδαμε και στην εποχή μας. Ποιος Έλληνας αγνοεί το ρόλο των Δυτικών το 22, στους διωγμούς της Πόλης, στην Κυπριακή Αντίσταση, στην Τουρκική εισβολή το 74, στη Σερβία, στα Ίμια… Η πρώτη ξένη κατοχή που υπέστη το Νεοελληνικό κράτος ήταν από τους Αγγλογάλλους το 1854 κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο, που ήταν μια Σταυροφορία της Δύσης για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της… Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είχε προηγηθεί ναυτικός αποκλεισμός το 1850. Το 1923 οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Κέρκυρα. Τα Επτάνησα, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη, η Κύπρος, ήταν υπό Δυτική κατοχή, σχεδόν μέχρι χτες. Για να μη πολυλογούμε, η Νέα Ελλάδα, στους δύο αιώνες της ύπαρξής της,  έχει υποστεί περισσότερες στρατιωτικές επεμβάσεις από τους Δυτικούς, παρά τους Τούρκους ή τους Σλάβους. Και όμως, λέμε πως είμαστε Ευρωπαίοι, όπως τότε ήμασταν Ενωτικοί. Το 1944 οι Βρεττανοί εισέβαλλαν για να διώξουν τους κομμουνιστές, ενώ το 1916 είχαν εισβάλλει για να διώξουν το Βασιλιά. Κάτι θα βρουν να διώξουν στην επόμενη εισβολή και οι μισοί Έλληνες θα τους χειροκροτήσουν. Και στους δυο παγκόσμιους πολέμους, και οι δυο αντιμαχόμενοι Δυτικοί συνασπισμοί δεν παρέλειψαν να επιτεθούν στην Ελλάδα, ως εχθροί και ως… σύμμαχοι, με κάποια δικαιολογία, που φυσικά οι Νέο-Έλληνες ιθαγενείς έχαψαν. Το ίδιο έγινε και επί Ρωμαϊκής κατοχής, που οι Έλληνες θεωρούσαν πως τους απελευθέρωσε από τους… Μακεδόνες. Όταν βλέπουμε να εφαρμόζονται τα ίδια στο Αφγανιστάν, πχ, δεν ξεγελιόμαστε. Όταν όμως γίνονται εδώ…      Αυτά έγιναν στην Άλωση, γίνονται και σήμερα, και θα γίνουν στο μέλλον. Και πάντα θα είμαστε περικυκλωμένοι από Ισίδωρους, Βησσαρίωνες και Πλήθωνες, που θα έχουν «ανοιχτά μυαλά», θα αντιστρέφουν τα γεγονότα, και θα καμώνονται τους πατριώτες και τους… θαυμαστές της αρχαιότητας, ενώ είναι θαυμαστές της Δύσης, την οποία πιστεύουν πως θα δελεάσουν με το αρχαίο πνεύμα. (Εδώ δεν δελεάστηκε όταν αυτό το πνεύμα ήταν στην ακμή του!) Αυτοί είναι το πρόβλημα, και όχι οι Φράγκοι ή οι Τούρκοι. Τους εχθρούς μπορεί κανείς να τους αντιμετωπίσει. Τους φίλους όμως… ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΛΕΤΤΑ.   Προς τον Εκδοτικό οίκο «Εύανδρο», τον Στέφανο Κωλέττα και κάθε ενδιαφερόμενο. Θέμα: το βιβλίο «ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ»   Αγαπητοί φίλοι, διάβασα το  βιβλίο του Στέφανου Κωλέττα: «Ιουστινιανός η μάστιγα του Ελληνισμού»    Δεν έχω σκοπό να υπερασπίσω τον Ιουστινιανό. Τι να υπερασπίσω; Μόνο ένας τρελός μπορεί να αναλάβει την υπεράσπιση οποιουδήποτε βασιλιά. Ήταν αιμοδιψής τύραννος;    Ειδικότης του επαγγέλματος. Ακούστε τον Φιλόστρατο αιώνες πριν, να σαρκάζει πριν την επικείμενη φυλάκισή του Απολλώνιου Τυανέα από έναν κλασσικό δάσκαλο του Ιουστινιανού, και γιό της θεάς…Αθηνάς, όπως ισχυρίζονταν, τον  Δομιτιανό: «Ο βασιλιάς πρέπει να σταματάει όλες τις ασχολίες του τη νύχτα και να αρχίζει τους φόνους» (Φιλόστρατος, Η΄ ΙV) ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ   Τόσο εσείς όσο και οι ιστορικοί που παραθέτετε περιγράφουν μια κατάσταση όπου οι εχθρικές εισβολές έφταναν μέχρι την καρδιά της Αυτοκρατορίας, πείθοντάς μας για την διάλυση και την ανεπάρκεια της διοίκησής της. Επιπλέον, λέτε πως οι εχθροί αφήνονταν επίτηδες για να καταστραφεί έτσι ο Ελληνισμός.   Εάν όμως μελετήσουμε την Βυζαντινή ιστορία, θα δούμε πως αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνονταν, όχι μόνο κατά τη  βασιλεία του Ιουστινιανού, αλλά  σχεδόν κάθε χρόνο στα χίλια χρόνια ύπαρξης της Αυτοκρατορίας!  Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές πολιορκήθηκε η ίδια η Κωνσταντινούπολη. Και όμως, το κράτος δεν διαλύθηκε, αλλά παραμένει στην ιστορία ως η μακροβιότερη Αυτοκρατορία της ανθρωπότητας. Πως διατήρησε τη συνοχή του μετά τις επιδρομές που περιγράφετε, καθώς και αυτές που ακολούθησαν; Κάτι άλλο πρέπει να συνέβαινε λοιπόν.   Σε περίπτωση επιδρομής , αποτελούσε στρατηγική επιλογή του Βυζαντίου να αποκλείεται ο πληθυσμός στα κάστρα, να αφήνονται οι εχθροί να διεισδύουν βαθιά σε έδαφος που είχε ήδη απογυμνωθεί από εφόδια, και τελικά να ηττώνται η να απομακρύνονται με πόλεμο φθοράς και ενέδρες, χωσιές, από τους «Χωνσάριους», που η Ευρώπη υιοθέτησε ως «Ουσσάρους».    Ταυτόχρονα, διενεργούνταν ενίοτε αντεπιθέσεις βαθιά στην ανυπεράσπιστη εχθρική περιοχή, με πλατιές κινήσεις του στρατού και του στόλου. Οποιοσδήποτε  ξαναδιαβάσει το βιβλίο σας με αυτό το πρίσμα, θα αναγνωρίσει αμέσως ανάλογες ενέργειες. Άλλωστε, όλος ο Μεσαίωνας βασίζονταν σε τέτοιες στρατηγικές.     Είναι σπανιότατη περίπτωση σε όλη τη Μεσαιωνική Ιστορία, να εμπο-δίζεται ο αντίπαλος με αποφασιστική μάχη στα σύνορα. Η αντιμετώπιση εχθρικής εισβολής γίνονταν κατά κανόνα  από τα κάστρα, που ήταν τόσα πολλά, που σχεδόν δεν νοείται τοπίο στον κόσμο χωρίς ένα από αυτά σκαρφαλωμένο κάπου. Εσείς τα θεωρείτε αυτά προδοτικά ή σημάδι ανι-κανότητας, ή απόπειρα εξόντωσης του Ελληνισμού, και είναι δικαίωμά σας, αλλά δεν μπορείτε να θεωρείτε υπεύθυνο τον Ιουστινιανό για μια παγκόσμια και διαχρονική στρατηγική!   Και δεν είναι μόνο μάρτυρες τα κάστρα, αλλά και οι εκκλησίες, που είναι ντυμένες με μάρμαρο μέχρι το ύψος των τεσσάρων-πέντε μέτρων, με την διακόσμηση να ξεκινά από κει για να αποφευχθεί η ευχερής καταστροφή των αγιογραφιών. Αυτό σημαίνει πως χτίστηκαν με την πρόβλεψη ότι θα εγκαταλειφθούν σε περίπτωση επιδρομής. Ό, τι περιγράφετε με έκπληξη, ήταν τρόπος ζωής.     Σκεφθείτε πως η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής απαιτούσε την ολοκληρωτική συνεργασία του «άμαχου» πληθυσμού, και την απόλυτη εμπιστοσύνη του στο κράτος και τον στρατό, πράγμα που δεν συνάδει με τον ολοκληρωτικό διωγμό των Ελλήνων που αποδείχνετε με τόσα στοιχεία…    Αυτά περιγράφονται σε στρατιωτικά εγχειρίδια, όπως το «Ο κατά παραδρομήν πόλεμος», στο «Στρατηγικόν» του Κεκαυμένου, και πολλά άλλα. Εκεί δίνονται οι οδηγίες για τακτικές που θεωρείτε σκανδαλώδεις, πχ τμήματα στρατού που παρακολουθούν τον εχθρό και δεν επεμβαίνουν αλλά υποχωρούν αμαχητί κάνοντας πόλεμο φθοράς κλπ. Επίσης, εκεί δίνονται εντολές να εξαγοράζονται οι αντίπαλοι με χρυσό και άλλες παραχωρήσεις, πράγμα που εσείς αναφέρετε επίσης ως σκάνδαλο…     Ακόμα πιο «σκανδαλώδης» και «ανθελληνική» στρατηγική ήταν να αφήνεται ο εχθρός να λαφυραγωγεί ανενόχλητος και να δέχεται επίθεση σε κάποια «κλεισούρα» κατά την αποχώρησή του. Αν όλα αυτά δεν θυμίζουν καθόλου το Λεωνίδα, δεν σημαίνει πως δεν ήταν αποτελεσματικά, μια που το Βυζάντιο επέζησε και μεγαλούργησε για αιώνες με τέτοιες στρατηγικές.     Γενικά, η μάχη κατά παράταξη, ήταν λύση τελευταίας ανάγκης για το Βυζάντιο, γιατί στόχευε στην οικονομία ανθρώπινων ζωών και δυνάμεων, και όχι στην εξόντωση των υπηκόων του, όπως αναφέρετε.     Φυσικά, αυτά τα εγχειρίδια είναι μεταγενέστερα του Ιουστινιανού. Είναι απόδειξη πως η στρατηγική του εκτιμήθηκε ως σωστή από τους διαδόχους του.  Τέτοιου είδους τακτικές χρησιμοποιήθηκαν και από τους Ακρίτες και τους Κλεφταρματωλούς, μορφές που εξυμνήθηκαν από τον Ελληνικό λαό. Βλέπετε, αυτά που θεωρείτε ανθελληνικές ενέργειες, αποτελούν την ίδια την ψυχή της Ελλάδας…   Η Στρατηγική είχε εξελιχθεί σε επιστήμη την Βυζαντινή εποχή, αλλά  οι περισσότεροι ιστορικοί τότε ήταν απόλεμοι, και αναρμόδιοι να την κρίνουν. Δεν ήταν στρατιωτικοί, αλλά διανοούμενοι, και δη θαυμαστές της αρχαιότητας, που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την εξέλιξη της στρατηγικής, προσκολλημένοι στην τακτική μάχης που περιγράφει ο Ηρόδοτος, μιας προσυμφωνημένης σύγκρουσης κατά παράταξη σε προεπιλεγμένο πεδίο, σαν αθλητικός αγώνας. Δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε, εκτός αν ταίριαζε με κάποιο εδάφιο του Αριστοτέλη ή κάποιο στίχο του Ομήρου, ή έστω, κατά παραχώρηση, με τη Βίβλο. Και φυσικά, τα έκαναν πάνω τους όταν έβλεπαν εχθρικό στρατό έξω από τα τείχη, θεωρώντας πως το κράτος καταστράφηκε πλέον…    Εσείς ο ίδιος παραθέτετε αποσπάσματα όπου οι ιστορικοί αυτοί παρουσιάζουν τον Ιουστινιανό να θυσιάζει βόδια στον…Ιησού και να συμβουλεύεται Μάντεις, σαν τον… Αγαμέμνονα. Αυτός ήταν ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούσαν –ή μάλλον ήθελαν να ζουν- αυτοί οι εκπληκτικοί καλαμαράδες.  Γραφικοί τύποι, αλλά επικίνδυνοι, και εντελώς αναξιό-πιστοι. Κατά τα άλλα, η αρχαία Ελλάδα είχε τάχα καταστραφεί.   Στον στρατηγικό τομέα υπήρχε εξέλιξη που δεν  καταλάβατε ούτε εσείς, ούτε αυτοί, ούτε και οι παλιοί δυτικοί ιστορικοί που βάφτισαν τους Βυζαντινούς δειλούς και απόλεμους, δολοπλόκους και  ύπουλους, ακριβώς όπως περιγράφετε τον Ιουστινιανό. Είναι φυσικό, μια που η κλασσική παιδεία και οι απόψεις της περί Στρατηγικής βρίσκονται χιλιετίες πίσω, στην εποχή του Οθρυάδη και της Θυρέας, του «ή ταν ή επί τας» και στις κατά παράταξη μάχες της Ιλιάδας, που οδηγούσαν σε καταστροφική αιματοχυσία, λες και αυτά δεν αφαίμασσαν τον Ελληνικό πληθυσμό….   Αν το Βυζάντιο δεν αποκήρυσσε αυτές τις στρατηγικές, δεν θα γράφατε αυτό το βιβλίο, γιατί δεν θα υπήρχε ούτε αυτό, ούτε και  Ελληνισμός. Σήμερα η ίδια η Δυτική ιστορική επιστήμη έχει αλλάξει απόψεις. Εσείς εξακολουθείτε να αναμασάτε νεοκλασικές ιστορικές αναλύσεις του 19ου αιώνα.   Η στρατηγική των Βυζαντινών συνοψιζόταν στο δόγμα  «ο πιο σωστός τρόπος να διεξάγεις μια μάχη είναι να μην την δώσεις ποτέ». Έχουμε δικαίωμα να διαφωνήσουμε , να το θεωρήσουμε δόγμα δειλών ή απόσταγ-μα στρατηγικής εμπειρίας αιώνων, αλλά δεν γίνεται να κατακρίνουμε ό-σους το εφάρμοζαν, μια που ενεργούσαν σύμφωνα με τις τότε κρατούσες απόψεις. Επίσης, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε αυτό το δόγμα αποτυχη-μένο, αφού διατήρησε το κράτος για αιώνες.   Ας θυμίσω σε σας, ένα θαυμαστή της αρχαιότητας, πως ο πρώτος  που εφάρμοσε αυτή τη στρατηγική ήταν ο Περικλής στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Αν αυτός απέτυχε, οι Βυζαντινοί πέτυχαν. Και φυσικά είναι αβάσιμο να ισχυρίζεστε πως αυτή η στρατηγική είχε στόχο να αφεθεί η Ελλάδα ανυπεράσπιστη για να εξοντωθούν οι Έλληνες επειδή ο Ιουστινιανός τους μισούσε.    Ο Περικλής άφησε ανυπεράσπιστη την Αττική και κλείστηκε στα Μακρά Τείχη αμαχητί διενεργώντας ταυτόχρονα υπερπόντιες εκστρατείες, επειδή  μισούσε τους Αθηναίους; Την ίδια τακτική από τη μεριά του επιτιθέμενου ακολούθησε ο Μέγας Αλέξανδρος, αρνούμενος να κατευθυνθεί στην καρδιά της Περσικής Αυτοκρατορίας, αλλά εξουδετερώνοντας την περιφερειακά, αρχικά. Ο μεγάλος Ρόδιος στρατηγός Μέμνονας, υπέβαλλε το σχέδιο να αφεθεί ανενόχλητος ο Αλέξανδρος και να εξαπολυθεί Περσική επίθεση στην Ελλάδα. Αν ο Μέμνων δεν είχε πε-θάνει, ο Αλέξανδρος θα ήταν τώρα υποσημείωση σε μερικά ιστορικά βιβλία.   Η αμυντική τακτική αυτή είχε το μειονέκτημα πως ο πληθυσμός συγκεντρώνονταν κοντά στα οχυρά, και συνεπώς έμενε κενός χώρος στην απομακρυσμένη ύπαιθρο, όπου και εγκαθίσταντο οι σλαβικές φυλές που αναφέρετε, όχι φυσικά σαν αποτέλεσμα γενοκτονίας των Ελλήνων. Γι’ αυτό και τα Σλαβικά τοπωνύμια αφορούν μικρούς οικισμούς, ενώ όλες οι πόλεις διατήρησαν τα (αρχαία) Ελληνικά τους ονόματα. Αν ο Ιουστινιανός έκανε γενοκτονία δεν έπρεπε να αρχίσει από αυτές; Ή διατήρησε τα ονόματά τους από ρομαντισμό; ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΥΣΗ  Μέσα στο αντιβυζαντινό σας μένος, θρηνείτε για τις σφαγές των αθώων Γότθων στην Ιταλία, και ξεχνάτε πως εκεί άνθιζε η Μεγάλη Ελλάδα, μια κοιτίδα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Και πιστεύετε πως η προσπάθεια του Ιουστινιανού να την αποσπάσει από τα νύχια των Δυτικών ήταν υπερφίαλη  και εξεζητημένη; Μάθετε πως οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες δεν εγκατέλειψαν ποτέ την Μεγάλη Ελλάδα, ακολουθώντας την γραμμή του Ιουστινιανού, και το Βυζαντινό κράτος εκδιώχθηκε από εκεί το 1071, την χρονιά της μάχης του Ματζικέρτ. Κατά τα άλλα, είχαν εγκαταλείψει την Κυρίως Ελλάδα…    Αν ο Ιουστινιανός δεν είχε αποδυναμώσει με τέτοιο τρόπο τους Δυτικούς, το Βυζάντιο θα διεξήγε διμέτωπο πόλεμο κατά την διάρκεια των Αραβικών επιθέσεων, και αυτή τη στιγμή θα αλληλογραφούσαμε με θέμα τον Αλλάχ. Έτσι έγινε μετά, με τις Τουρκικές επιδρομές, όπου το Βυζάντιο συντρίφτηκε από την ταυτόχρονη επίθεση Τούρκων και Σταυροφόρων. Τότε μάθαμε και τι θα γίνονταν πολύ νωρίτερα, αν ο Ιουστινιανός δεν έκανε τους «παράλογους» πολέμους του στη Δύση εναντίον των αθώων αυτών ανθρώπων, που μόλις γκρέμισαν το Βυζάντιο επέβαλλαν, επιτέλους, ειρήνη και ελευθερία σε όλο τον πλανήτη.   Ας θυμίσω πως και οι Αθηναίοι εκστράτευσαν στη Σικελία ενώ βρίσκο-νταν στον ασφυκτικό κλοιό της Σπάρτης, σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή του Ιουστινιανού, και ήταν μια κίνηση σωστής μακρόπνοης Στρατηγικής που καταστράφηκε από την θρησκοληψία των πολιτών. Εμείς υμνούμε την αρχαία Αθήνα που απέτυχε, και υποτιμούμε τον Ιουστινιανό που πέτυχε. Του κολλάμε και την ταμπέλλα του θρησκόληπτου.                 ΑΝΘΡΩΠΟΣΦΑΓΕΣ   Έσφαξε λέει ο μιλιούνια ανθρώπους. Αυτοί οι αριθμοί που αναφέρονται από τον Προκόπιο, δεν υπήρχαν τότε στην Αυτοκρατορία. Ούτε και ο λα-ός που έκανε τη Στάση του Νίκα ήταν άοπλος, όπως ισχυρίζεστε. Ο Προκόπιος περιγράφει λεπτομερώς τον οπλισμό των φατριών του Ιπποδρόμου. Δεν την έβγαζαν με μολότωφ τότε. Για να αυγατίσει το αίμα, διηγείστε δυο και τρεις φορές κάθε αιματηρό περιστατικό, με την ελπίδα πως θα πολλαπλασιαστεί.      Και τι να πούμε τότε για τον Μέγα Αλέξανδρο, που σύμφωνα με τον Πλούταρχο, εξόντωσε «ηβηδόν» την φυλή των Κοσσαίων μόνο και μόνο σα νεκρική θυσία (εναγισμό) του φίλου του Παρμενίωνα; (Πλούταρχος, Βιος Αλεξάνδρου, 72, 4-5) Μήπως δεν απείλησε με γενοκτονία όλη την περιοχή όταν του έκλεψαν τον Βουκεφάλα; (του τον επέστρεψαν ευτυχώς)        Σημείωση: «Ηβηδόν» σημαίνει «από τους έφηβους και πάνω» και όχι «ανεξαρτήτως ηλικίας» που μεταφράζετε…(Λεξικό Δημητράκου) Ο  Μεγαλέξαντρος δεν έσφαζε παιδάκια...του έφταναν οι μεγάλοι.   Το Βυζάντιο ήταν σε τέτοιο βαθμό συνέχεια της αρχαιότητας, που οτιδήποτε γραφτεί εναντίον του μπορεί να μεταφερθεί αυτούσιο ως κατηγορία εναντίον της αρχαίας Ελλάδας.  Οι θαυμαστές της που μέμφονται το Βυζάντιο, απλά αποδείχνουν την άγνοιά τους για την εποχή που λένε πως θαυμάζουν. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ – ΔΙΩΓΜΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ   Γράφετε πως ο βυζαντινός ιστορικός Προκόπιος είναι «εφάμιλλος του Θουκυδίδη, του Πολύβιου και του Αρριανού» (σελ 17) Τελικά, τι ακριβώς κατάστρεψε ο Ιουστινιανός από την Ελλάδα, όταν μπόρεσε να βγάλει στην εποχή του αλλά και να υποστηρίξει οικονομικά  έναν ιστορικό εφάμιλλο του Θουκυδίδη; Αντίθετα, το κράτος της αρχαίας Αθήνας είχε εξορίσει τον ταλαίπωρο εκείνο ιστορικό ως προδότη! Τα ίδια έπαθε και οΞενοφών. Και ο Πολύβιος πέρασε πολλά χρόνια ως όμηρος των Ρωμαίων! Τέτοια βοήθεια είχαν από την αρχαία κοινωνία , ενώ ο «εφάμιλλός» τους Προκόπιος έπαιρνε μισθό από αυτόν τον καταστροφέα του Ελληνικού πολιτισμού, τον Ιουστινιανό. Συ είπας.    Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν καλύτερος από όλους. Τον ιστορικό  Καλλισθένη τον εκτέλεσε, γιατί αρνήθηκε να τον προσκυνήσει σα θεό. Θυμάστε τον φιλόσοφοΔημώνακτα, που θέλανε να τον λιθοβο-λήσουν γιατί δεν θυσίαζε στην θεά Αθηνά και δεν μυούνταν στα Ελευ-σίνια Μυστήρια;    Ο Αριστοτέλης κατηγορήθηκε σαν <<ασεβής>> από τον Ιεροφάντη των Ελευσινίων Μυστηρίων Ευρυμέδοντα και δραπετεύοντας, πέθανε στην εξορία , μαζί με τον Φειδία,τον Αναξαγόρα… Ο  Πλάτωνας που-λήθηκε δούλος για τις ιδέες του. Θαυμάζουμε τονΔημοσθένη, αλλά ξε-χνάμε πως αυτοκτόνησε για να αποφύγει τον φρικτό θάνατο από βασανι-στήρια που υπέστησαν οι υπόλοιποι Αθηναίοι ρήτορες, οι θεμελιωτές της νομικής και πολιτικής επιστήμης. Έτσι εκτελέστηκε και ο Ανάξαρχος, παλιότερα, και πολλοί άλλοι.   Ήταν ο Δομιτιανός που εξόρισε όλους τους φιλόσοφους από την Ρώμη, ο Πτολεμαίος ο Φύσκων από την Αλεξάνδρεια, ο Αντίοχος από το κράτος του, και το ίδιο επιχειρήθηκε να γίνει και στην Αθήνα του Χρυσού αιώνα, με μια βιομηχανία δικών κατά των φιλοσόφων, αλλά και με πρόταση γενικού νόμου εναντίον τους, που τελικά απορρίφθηκε.  Επίσης, ίσχυε νόμος που απαγόρευε την φιλοσοφική ενασχόληση με τα υπερκόσμια που τον εισηγήθηκε ο χρησμολόγος Διοπείθης.         Πολλοί Φιλόσοφοι δικάστηκαν ως… τεμπέληδες, και απέφυγαν την καταδίκη ισχυριζόμενοι πως εργάζονταν τη… νύχτα. Κανείς τους δεν τόλμησε να ισχυριστεί πως και η πνευματική δημιουργία είναι εργασία…Και αυτό, στην δημοκρατική Αθήνα του Χρυσού Αιώνα!   Όσο για το κλείσιμο της φιλοσοφικής σχολής των Αθηνών, παραθέτω ένα απόσπασμα του Αθήναιου, για να αποδείξω πως ο Ιουστινιανός ακολουθούσε τα καλύτερα διδάγματα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού:   <<Βασιλεύς Αντίγονος Φανία>> <<ως αν ουν λάβεις την επιστολήν, σύνταξον κήρυγμα ποιήσασθαι όπως οι μεν φιλόσοφοι απαλλάξονται εκ των τόπων ήδη, των δε νεανίσκων όσοι αν αλίσκονται προς τούτοις γινό-μενοι κρεμήσονται, και οι πατέρες αυτών εν αιτίαις έσονται ταις μεγίσταις. Και μη άλλως γένηται>> Μτφρ: <<Βασιλιάς Αντίγονος στον Φανία:>>  <<μόλις λάβεις την επιστολή μου, βγάλε διάγγελμα να φύγουν από τις περιοχές μας όλοι οι φιλόσοφοι, όσοι δε από τους νεαρούς>> [μαθητές τους] <<πιαστούν να τους ακολουθούν, θα κρεμιούνται, και οι πατέ-ρες τους θα αντιμετωπίσουν τις βαρύτερες κατηγορίες. Έτσι να γίνει και όχι αλλιώς.>>     Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΒ΄, 69 [δεν μάθαμε ποιος ακριβώς από όλους τους Αντίγονους ήταν αυτός ο λάτρης του πνεύματος]    Αυτή ήταν η αρχαία Ελλάδα, που σε αντίθεση με το Βυζάντιο, γέννησε «το ελευθέρως σκέπτεσθαι και ελευθέρως διαλογίζεσθαι» όπως γράφετε. (σελ.13) Βγάλτε το «ελευθέρως» να συμφωνήσω.    Συγκεκριμένα, η λατρεία θεών που δεν ήταν αναγνωρισμένοι από το κράτος, ήταν απαγορευμένη στην Αρχαία Αθήνα  και επέσυρε την ποινή του θανάτου. Εκτός αν δεν έχετε υπ’ όψι  το κατηγορητήριο του Σωκράτη. («Αδικεί Σωκράτης ους μεν η πόλις νομίζει θεούς ου νομίζων έτερα δε καινά δαιμόνια εισηγούμενος [….] τίμημα Θάνατος» «Νομίζω»: εδώ, αναγνωρίζω με νόμο ή έθιμο)      Και ο Αναξαγόρας εξορίστηκε επειδή τόλμησε να πει πως ο Ήλιος δεν είναι θεός αλλά μια διάπυρη πέτρα. Οι Πυθαγόρειοι δεν εκδιώχτηκαν από την Μεγάλη Ελλάδα; Ιδού διωγμοί  της ελεύθερης σκέψης που πρέπει να καταγγείλετε με την ίδια θέρμη, αν είστε εραστής της φιλοσοφίας και της Ελλάδας.     Έτσι λοιπόν, οι θρησκευτικοί διωγμοί του Ιουστινιανού έγιναν στα πλαίσια των αρχαίων Ελληνικών νόμων, και είναι απόδειξη της συνέχει-ας των γνωρισμάτων του έθνους μας μέσα στους αιώνες. Μήπως δεν υποδουλώνονταν από το ιερατείο όλοι όσοι ασεβούσαν μέσα στον ιερό χώρο των Δελφών;  Αυτοί δεν σκότωσαν τον Αίσωπο; Μήπως δεν θανα-τωνόταν όλοι όσοι μίλαγαν για τα Ελευσίνεια Μυστήρια; Από εκεί ξεκί-νησε και το πνεύμα της «Ιεράς Εξέτασης» που «ενόμιζε» διδάγματα και έθιμα του Χρυσού Αιώνα.   Η πηγή του κακού είναι εκεί, αν βέβαια το θεωρούμε κακό, και συνεπώς πάψουμε να σεβόμαστε τους αρχαίους, όπως κάνουμε και με τους Βυζα-ντινούς μαθητές και μιμητές τους. Εκτός αν μας ενδιαφέρει πως ο Ιουστι-νιανός «ενόμιζε» τον Δία, ή τον Ιησού, ή τον Γιαχβέ, ή τον Μολώχ ή τον Αβράξα. Για μένα, ο θρησκευτικός διωγμός έχει το ίδιο βάρος ανεξάρτητα σε ποια θρησκεία στοχεύει. Για εσάς; ΚΡΙΤΙΚΗ    Πιστεύετε λοιπόν, πως δεν υπάρχουν αντίστοιχες μομφές για την αρχαία Ελλάδα με αυτές που επιρρίπτετε στο Βυζάντιο; Ίσως και να μην το γνωρίζατε, και αυτό το εύχομαι ειλικρινά, γιατί αλλιώς είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε θετικά τις προθέσεις, πόσο μάλλον το έργο σας.       Δεν είστε αρχαιολάτρης, αλλά αντιβυζαντινός. Δεν θαυμάζετε την αρχαία Ελλάδα γιατί την μελέτησατε και την πονέσατε, αλλά γιατί πρώτα μισήσατε το Βυζάντιο. Η μελέτη κάθε εποχής της Ελληνικής ιστορίας μόνο πίκρα μπορεί να αφήσει στον τίμιο ερευνητή, γιατί βλέπει τα τραγικά λάθη των ίδιων των προγόνων μας, που αυτοκαταστρέφονται χωρίς εξωτερική αιτία. Η υπερηφάνεια και η εξιδανίκευση είναι έλλειψη λογικής και προπαγάνδα. Αυτή την γραμμή της αυτοκαταστροφής συνεχίζετε, παρασύροντας και εμάς στο εμφυλιοπολεμικό σας πνεύμα.    Επικαλείστε την δικαιοσύνη του Δία στην εισαγωγή σας, όταν ο ίδιος ο Όμηρος στην Ιλιάδα παρουσιάζει τον Δία ως κοινό απατεώνα, που εξαπατά τον Αγαμέμνονα (Ιλ Β 1-71) και στη συνέχεια προστάζει την Αθηνά να ενεργήσει έτσι ώστε να σπάσει η συνθήκη μεταξύ Ελλήνων και Τρώων, παρ’ όλο που έχει δεθεί με Ιερούς Όρκους, για τους οποίους ο Δίας αδιαφορεί. [Ιλ Δ 70] Αυτή είναι η αξία των κρίσεων του δικαστη-ρίου της Ιστορίας που στήνετε. Ολύμπια! Και ο Παπαρρηγόπουλος απο-καλεί τα παραπάνω «Μίασμα», ενώ ο Ελληνισμός έπρεπε να συνεχίσει να ακολουθεί αυτές τις ηθικές αρχές. Διαβάστε και λίγο Λουκιανό…           Αυτή όμως η Δικαιοσύνη του Δία, που επικαλείστε, επιτρέπει και την παράφραση του Παπαρρηγόπουλου; Όταν γράφει «Ιερό καταγώγιο» δεν μπορεί η λέξη καταγώγιο να έχει την σημερινή έννοια, αλλά την έννοια «θεμέλιο», «βάση», αλλιώς αντιφάσκει με την έννοια «ιερό». Όταν λέει «κλασσικά και βάρβαρα» δεν εννοεί πως τα κλασσικά είναι βάρβαρα, αλλά το «και» είναι διαζευκτικό, (=και τα κλασσικά, και τα βάρβαρα) αλλιώς και πάλι η φράση δεν έχει νόημα! Την εποχή του Παπαρρηγόπουλου μιλούσαν περίεργα Ελληνικά. Όταν έλεγαν «Βιομήχανος», πχ, εννοούσαν τον εργάτη σε εργοστάσιο. Έτσι, πρέπει πάντα να κοιτάμε τα συμφραζόμενα, μη μας ρίξει κα ‘να κεραυνό ο Κρονίδης… Αν δώσω μια πιθανή εξήγηση στις παραφράσεις σας, λέγοντας τις ηθελημένες, καταλαβαίνετε πως θα είναι πολύ υποτιμητική για σας. Και για τη δικαιοσύνη του Δία. Εκτός αν υμνείτε τον Λοξία, τον υπερασπιστή της Τροίας.                                                                                                       ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΟΥΡΤΕΛΗΣ Υ.Γ.1 Μερικές αφελείς απορίες: Τι ακριβώς διαφορά έχει ένας θρησκευτικός διωγμός από έναν εμφύλιο πόλεμο; Ποια χώρα ήταν κοιτίδα εμφυλίων συγκρούσεων την αρχαία εποχή;  Οι «Ιεροί πόλεμοι» των Δελφών, ήταν θρησκευτικοί διωγμοί; Ο Πελοποννησιακός πόλεμος είχε θρησκευτικές αφορμές; Οι εμφύλιες συγκρούσεις των αρχαίων Ελλήνων δεν γίνονταν στο όνομα κάποιου θεού; Μια απάντηση που ταιριάζει παντού. Φταίει το Βυζάντιο.  Υ. Γ.2 Το πραγματικό έγκλημα του Ιουστινιανού είναι πως κατάκτησε την Ρώμη. Εκατομμύρια αρχαίοι Έλληνες  σφαγμένοι και υποδουλωμένοι από τους Ρωμαίους (1)(140.000 μόνο από την Ήπειρο μόνο σε ένα πόλεμο, ένας κάθε δέκα Αθηναίους εκτελεσμένος από τον Σύλλα)  αγαλλίασαν μέσα στους τάφους τους εκείνη τη μέρα. Δεν ακούω κανένα θαυμαστή της αρχαίας Ελλάδας να διαμαρτύρεται γι’ αυτή τη γενοκτονία. Προτιμούν να τα φορτώνουν όλα στους Χριστιανούς. Όσο για την κατάκτηση της Ρώμης, πρέπει να πείσουμε τα αφεντικά μας τους Δυτικούς, πως αυτό εμείς το θεωρούμε πράξη ανθελλήνων Ουνοσλαβοβουλγάρων, και να υποσχεθούμε σαν καλά παιδιά πως δεν θα το ξανακάνουμε, μα τον Δία..   (1)  Βλέπετε, δεν σφάχτηκαν ΚΑΙ υποδουλώθηκαν ταυτόχρονα, το ΚΑΙ είναι διαζευκτικό, όπως στον Παπαρρηγόπουλο…   ΣΗΜ. η επιστολή αυτή παραδόθηκε ιδιοχείρως στον αναφερόμενο εκδοτικό οίκο το 2009.