Ἕνας εἶναι ὁ ἐχθρός μας καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ἑαυτός μας - Ἀπειλὴ εἶναι τὸ νὰ ἡττηθοῦμε μόνοι μας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

 Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριαστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς

Μητροπόλεως

ΘΕΜΑ: «Ἔναρξη  νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους 2015-2016»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀρχῆς τῆς Ἰνδίκτου, δηλαδὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, σᾶς εὔχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ σᾶς σκεπάζει.

Κάθε ἀρχὴ ἔχει ἀπὸ μόνη της κάτι φωτεινό, τὴν ἐλπίδα γιὰ κάτι καλύτερο γιὰ κάτι ἀληθινό. Γι’ αὐτὸ καὶ κρύβει μέσα της ἕνα αἴσθημα χαρᾶς. Μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅ,τι καὶ νὰ συμβαίνει γύρω μας, αὐτὴν τὴν ἐλπίδα τὴν ἔχουμε στὸν Χριστὸ καὶ μόνο. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τὴν χάνουμε:«Ἐπὶ τὸν Κύριον ἐλπίδα πᾶς τις κεκτημένος ὑψηλότερός ἐστι πάντων τῶν λυπούντων».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ κοσμική καθημερινότητα δὲν ἀντανακλᾶ αὐτὸ τὸ φρόνημα. Τὰ τελευταῖα χρόνια ὅλο καὶ σκοτεινιάζει τὸ στερέωμα τῶν ἐπίγειων ἐλπίδων μας. Αὐτὰ τὰ ξεκινήματα μᾶς κουράζουν, ἀκόμη καὶ οἱ γιορτές μᾶς θλίβουν, οὔτε..

τὶς εὐχές δὲν τὶς πιστεύουμε. Καὶ ἡ φετινὴ ἐκκλησιαστικὴ χρονιὰ ἀρχίζει μὲ ἀρκετὴ ἀναστάτωση καὶ ἀβεβαιότητα στὴν πατρίδα μας καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἴσως καὶ μὲ χειρότερες προϋποθέσεις ἀπὸ ἄλλες ἐπίσης δύσκολες χρονιές. Τὶς μέρες αὐτὲς πολλὰ θὰ ἀκουστοῦν, μάλιστα φέτος καὶ μὲ προεκλογικὴ χροιά. Καὶ ἂν αὐτὰ ἀντανακλοῦσαν πραγματικοὺς στόχους, αὐτὸ θὰ ἦταν ὁπωσδήποτε ἐλπιδοφόρο, ἂν ὅμως ἐκφράζουν καιροσκοπικὲς ὑποσχέσεις, ποὺ διαρκῶς διαψεύδονται ἀπὸ τὰ γεγονότα, τότε τὸ ἀδιέξοδο μεγαλώνει.

Τὸ σενάριο εἶναι ὄντως ἀποκαρδιωτικό: βομβαρδισμὸς ἐκλογικῶν ἀναμετρήσεων ποὺ βαθαίνουν ἡ κάθε μία περισσότερο τὸ ἤδη βαθὺ ρῆγμα τῆς ἐθνικῆς ἑνότητος∙ ἀλλεπάλληλα μνημόνια μακροχρόνιων δεσμεύσεων καὶ διαδοχικῶν ὑποχωρήσεων∙ συνεχεῖς ἐναλλαγὲς καὶ ἀνασχηματισμοὶ προφανῶς ἀποτυχημένων κυβερνήσεων∙ ἀσυνέπεια ὑποσχέσεων∙ βεβιασμένες ψηφίσεις νομοσχεδίων ποὺ καταστρέφουν τὴν ἀσφάλεια, τὸ ἔθνος, τὴν οἰκογένεια, περιθωριοποιοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ καταλύουν τοὺς θεσμούς∙ περιορισμὸς στὶς οἰκονομικὲς συναλλαγές∙ ἐκρηκτικὴ ἀνεργία∙ δραματικὴ ὑπογεννητικότητα∙ μαζικὴ μετανάστευση τοῦ νεανικοῦ δυναμικοῦ τῆς πατρίδας μας∙ μετακινήσεις κατατρομαγμένων προσφύγων ἀπὸ τόπους ἀσύλληπτης δυστυχίας καὶ πολεμικοῦ παραλογισμοῦ στὶς γειτονιές μας∙ ὅλα μαζὶ ἀλλοιώνουν τὸν ἐθνολογικὸ χάρτη καὶ ἀπεργάζονται μὲ πρωτοφανῆ ὁρμὴ τὴν καταστροφὴ τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας, κάθε ἰκμάδας πνεύματος σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, συντρίβοντας τὴν καθημερινότητα καὶ ἰσοπεδώνοντας τὰ ὁράματα γιὰ τὸ μέλλον. Ὅπως λέγει τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο: «Συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου».

Καὶ τὸ ἐπιστέγασμα ὅλων αὐτῶν ὅτι σὲ λίγες μέρες ὁδηγούμαστε καὶ πάλι στὶς κάλπες εἴτε χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε τὸν λόγο τους εἴτε γιὰ νὰ ψηφίσουμε παραπληροφορημένοι εἴτε γιὰ νὰ ἐκλέξουμε χωρὶς τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιλέξουμε, ἔχοντας νὰ διαλέξουμε μόνον ἀνάμεσα σὲ αὐτὸ ποὺ δὲν ἀξίζει καὶ σὲ αὐτὸ ποὺ δὲν πρέπει. Καὶ τὸ χειρότερο, μέσα σὲ λίγα χρόνια δοκιμάσαμε ὅλες τὶς πολιτικὲς παρατάξεις, αὐτοὶ δὲ ἐπιμένουν νὰ ἀναμασοῦν ἀναλήθειες καὶ νὰ ἀναπαράγουν δικαιολογίες. Συνεχεῖς ἐκλογὲς καὶ καθόλου ἐπιλογές! Δὲν ὑπάρχει πλέον οὔτε ἡγέτης οὔτε ἀξιόπιστη πολιτικὴ πρόταση οὔτε καὶ ἐλπίδα. Διερωτᾶται κανεὶς πῶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι σ’ αὐτὴ τῆς χώρα ποὺ θέλουν νὰ κυβερνήσουν καὶ πολίτες ποὺ δέχονται νὰ ψηφίζουν. Καὶ πῶς, παρὰ ταῦτα, ἔχουμε συνέχεια ἐκλογές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες πάντοτε προκύπτουν αὐτοὶ ποὺ νομοτελειακὰ θὰ ἀποτύχουν. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ψῆφο μας!

Ἐμεῖς ὅμως, ἐνῶ θλιβόμαστε, δὲν ἀπογοητευόμαστε. Γιατὶ ὑπάρχει ἡ λύση. Γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐκλογές, μᾶς χρειάζεται ἡ ἑνότητα ὅλων. Καὶ τότε, ὅλοι μαζὶ μποροῦμε. Ἡ λύση δὲν θὰ ἔρθει ἀπὸ ἕνα μόνον κόμμα, ἀλλὰ ἀπὸ ἕναν ἑνωμένο λαό. Καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ χρειάζεται ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ δική μας ἀλλαγή, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς καὶ φρόνημα. Καὶ μόνον τότε μετὰ βεβαιότητος νὰ ποῦμε ὅτι «δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός».

Ἡ ἀναζήτηση τῶν ἐνόχων γι’ αὐτὴ τὴν κατάσταση δὲν πρόκειται νὰ μᾶς γλιτώσει ἀπὸ τὸν κατήφορο. Δὲν εἶναι δυνατὸν μόνον οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς φταῖνε εἴτε αὐτοὶ λέγονται Εὐρωπαῖοι, εἴτε τὰ ἄλλα ἀπὸ τὸ δικό μας κόμματα, εἴτε σκοτεινὲς δυνάμεις, εἴτε ἀτυχεῖς συγκυρίες, εἴτε κάποιοι διαπλεκόμενοι, εἴτε ὅτιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ μᾶς. Κανεὶς δὲν μᾶς φταίει ποὺ ἀντικαταστήσαμε τὴν ἀριστεία μὲ τὸν ὠχαδερφισμό, τὸν σεβασμὸ μὲ τὸ θράσος, τὴν πίστη μας στὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀσέβεια καὶ τὸν σκληρὸ ἀθεϊσμό, τὴν εὐγένεια μὲ τὴν ἀλαζονικὴ προκλητικότητα, τὴν ἀγωνιστικότητα μὲ τὴν ὑποτέλεια, τὰ ὁράματα μὲ τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἐξουσία μὲ τὴν ἀπαξίωση καὶ τὴ χυδαιότητα, τὸν πολιτισμὸ μὲ τὸν μειονεκτικὸ μιμητισμό, τὴν εὐεργετικότητα μὲ τὴν ἐκμετάλλευση, τὴν παιδεία τοῦ πνεύματος μὲ τὴν ἐκπαίδευση ἐγκεφάλου.

Μαζὶ μὲ τὴ νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιὰ ἀρχίζει καὶ ἡ σχολική. Καὶ ὅπως σὲ κάθε ἀρχὴ προσπαθοῦμε νὰ ἀνιχνεύσουμε βάσιμες ἐλπίδες γιὰ κάτι καλύτερο, ἔτσι καὶ φέτος ἀφήνουμε τὴ σκέψη μας κοντὰ στοὺς γονεῖς καὶ δασκάλους, κοντὰ στὰ παιδιά, μιᾶς καὶ τὰ παιδιά μας εἶναι ὅτι πολυτιμότερο ἔχουμε στὴ ζωή μας, ἡ δὲ Ἐκκλησία ὅτι ἱερότερο γιὰ νὰ πάρουμε φωτισμὸ καὶ βοήθεια στὸν ἀγῶνα μας γι’ αὐτά.

Μὲ τὴν εὐκαιρία λοιπὸν αὐτήν, ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ ὅτι ὁ μεγάλος ἀσθενὴς δὲν εἶναι βέβαια ἡ οἰκονομία μας, οὔτε ἡ πολιτικὴ σοβαρότητα, οὔτε τὸ κράτος δικαίου, οὔτε ἡ ἄγνοια τῶν ὑπαιτίων, ἀλλὰ εἶναι ἡ παιδεία μας. Παιδεία μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μέσα σὲ φτωχὰ κτήρια, χωρὶς τὰ καλύτερα ἐργαστήρια ἢ γυμναστήρια, ἐνδεχομένως χωρὶς πολλοὺς καθηγητές. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ὑπάρξει χωρὶς πνευματικοὺς καθοδηγητές, χωρὶς ἐμπνευσμένους δασκάλους, χωρὶς ἰδανικά, ἀξίες, σεβασμὸ στὴν ἱστορία, στὴ φύση, χωρὶς καλλιέργεια στὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Ἂν διδάσκεται μιὰ ἠθικὴ χωρὶς ἦθος, ἂν ἡ τεχνολογία ἔχει πνίξει τὶς καλὲς τέχνες, ἂν ἡ ἀλαζονεία ἔχει ἐρειπώσει τὴν ταπεινότητα, ἂν τὸ συμφέρον ἔχει ἐξαφανίσει τὴ θυσία καὶ τὴν προσφορά, ἂν τὰ λεγόμενα ἀτομικὰ δικαιώματα καὶ ὁ ὑπεροπτικὸς ὀρθολογισμὸς ἔχουν ἐκδιώξει τὴν ἀνάγκη καὶ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ἂν ἡ ἐξυπνάδα ἔχει ὑποκαταστήσει τὴ σοφία, ἂν ἡ παιδεία μας φτιάχνει βιολογικὰ ἄτομα μὲ ἐγωιστικὰ δικαιώματα καὶ ὄχι πρόσωπα ποὺ ξέρουν νὰ κοινωνοῦν μεταξύ τους καὶ νὰ ξεπερνοῦν τὴ βαρύτητα τοῦ ἐμπαθοῦς ἐγωκεντρισμοῦ τους, ἂν ὁ κομματικὸς διχασμὸς ἔχει τορπιλίσει κάθε κίνηση συμπόρευσης καὶ ἑνότητας, ἂν τελικὰ δὲν ὑπάρχουν ἄμυνες στὶς παραπάνω προκλήσεις, τότε πράγματι ζοῦμε τὴ μεγαλύτερη κρίση τῆς ἱστορίας μας. Γιατὶ κρίση εἶναι ἡ ἀπώλεια καὶ ἡ καταστροφὴ τῶν ἐλπίδων μας, εἶναι ἡ ἄρνηση τῶν προοπτικῶν, εἶναι ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἀλήθειας ποὺ μεταμορφώνει μὲ τὴν πραγματικότητα στὴν ὁποία παραδίδεσαι, εἶναι ἡ ὑποκατάσταση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ τίποτα ἢ ἀπὸ τὴν τύχη, εἶναι ὄχι τὸ νὰ βρίσκεσαι στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν θέλεις τὸ φῶς.

Πολλοὶ μιλοῦν γιὰ ἐχθροὺς καὶ τοὺς κατονομάζουν. Ἕνας εἶναι ὁ ἐχθρός μας καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Δὲν κινδυνεύουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους οὔτε ἀπὸ τοὺς «κακούς» οὔτε ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς. Κινδυνεύουμε μόνο ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Δὲν εἶναι ἀπειλὴ τὸ νὰ νικήσουνε οἱ ἄλλοι. Ἀπειλὴ εἶναι τὸ νὰ ἡττηθοῦμε μόνοι μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐλπίζουμε ὅτι ἡ παροῦσα κρίση κρύβει στὰ σπλάγχνα της μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία. Τὴν εὐκαιρία τῆς ἀφύπνισης καὶ τῆς ἐπιστροφῆς ὅλων μας σὲ αὐτὰ ποὺ εἴχαμε καὶ χάσαμε, σὲ αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὴ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ μας καὶ ποὺ τὴν ἀντικαταστήσαμε.

Ἂς γίνουμε στὸ περιβάλλον μας κήρυκες τῆς ἑνότητας, στὸν ἑαυτό μας δάσκαλοι τῆς ἀφύπνισης καὶ στὴν εὐρύτερη ἐκπαιδευτικὴ οἰκογένεια εὐαγγελιστὲς μιᾶς παιδείας γεμάτης, ὄχι βέβαια ἀπὸ ἀπαξιωμένες φλυαρίες οὔτε ἀπὸ ἀσαφεῖς καὶ ἀόριστες ἀνθρωπιστικὲς ἀξίες, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς δοκιμασμένες ἀξίες τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, τῆς χριστιανικῆς παράδοσης καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ μας.

Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ ὅλους, ἀδελφοί μου, καὶ νὰ μᾶς φωτίζει.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ