Να αποφεύγετε τους Έλληνες. Και την Αθήνα. Βοηθάει πολύ

 
Η μόνη φορά που ένιωσα την Αθήνα γύρω μου -και πάνω μου- στο διάστημα που απουσιάζω ήταν όταν πήγαμε σε μια trendy παραλία με το συνηθισμένο άθλιο beach bar από πίσω. Η παραλία δεν ήταν πάντα trendy. Ήταν μια ωραία, μεγάλη και συνηθισμένη παραλία -ήταν και εξαιρετικός γαμιστρώνας λόγω ερημιάς- αλλά χτίστηκε το τεράστιο beach bar, που τα βράδια γίνεται club, και «απογειώθηκε».
Είχα να πάω από τότε που δεν υπήρχε ούτε ένα κτίσμα σε αυτήν την παραλία. Πήγαμε γιατί ο γιος ενός φίλου είχε ερωτοχτυπηθεί με μια πιτσιρίκα που σύχναζε εκεί, οπότε μόνο εκεί μπορούσαμε να συναντηθούμε.
Αν και ήταν κοντά στον Δεκαπενταύγουστο, η παραλία δεν ήταν γεμάτη. Οι Έλληνες δεν ήρθαν φέτος.
Βέβαια, όσοι ήταν εκεί είχαν αυτό το ύφος «δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ αλλά πρέπει να κάνω ότι περνάω καλά σαν να μην τρέχει τίποτα».
Ξαπλωμένοι σαν ζώα στις ακριβές σεζ λονγκ και από πίσω να βαράει μια απαίσια μουσική που δεν αρέσει σε κανέναν αλλά όλοι κάνουν πως είναι υπέροχη.
Βέβαια, ήταν εμφανές πως πολλά φράγκα δεν έπαιζαν. Λίγοι ήταν αυτοί που τίμησαν τα τραπέζια για φαγητό. Φραπεδάκι, χυμοί, μπύρες και αναψυκτικά.
«Αυτή είναι η Ελλάδα που χρεοκόπησε» είπα σε μια φίλη μου και έμεινα όση περισσότερη ώρα μπορούσα μέσα στη θάλασσα, για να αποφύγω την πολλή συνάφεια με τους φελλούς και τις χαζογκόμενες.
Όταν φύγαμε, ένιωσα ανακούφιση και σκέφτηκα πως οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και πολλοί συνεχίζουν να προσποιούνται πως όλα είναι όπως πριν.
Το θέλουν δεν το θέλουν, τα πράγματα έχουν αλλάξει και αυτοί θα αλλάξουν με το ζόρι.
Παίρνοντας μια απόσταση από την Αθήνα -που είναι παγίδα πια-, μπόρεσα να δω τα πράγματα κάπως πιο καθαρά.
Και συνειδητοποίησα πως η χρεοκοπία έφερε στο φως όλο το χάλι της χώρας και των κατοίκων της. Το χάλι ήταν εκεί επί δεκαετίες αλλά το έκρυβε η ντεμέκ ευημερία.
Δεν είναι εύκολο να το παραδεχτείς αλλά ο πληθυσμός της χώρας αποτελείται -κυρίως- από αμόρφωτους κατσαπλιάδες.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αμόρφωτοι, ξερόλες, κακιασμένοι, φθονεροί, ρουφιάνοι, κουτσομπόληδες και λεβεντομαλάκες. Ένας λαός σαν κακός πούστης – με την κακή έννοια.
Φυσικά, οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν πως είναι παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες -και πως μια αόρατη συνωμοσία δεν τους αφήνει να μεγαλουργήσουν- αλλά αυτό είναι ενδεικτικό της μαλακίας που τους δέρνει.
Τι να πεις για ανθρώπους που γάμησαν το σύμπαν γύρω τους επί δεκαετίες και που, όταν συνειδητοποίησαν πως είναι για τα μπάζα, τα έβαλαν με τους μετανάστες; Είναι χάσιμο χρόνο ακόμα και να ασχολείσαι.
Επειδή με διασκεδάζουν τα social media -που είναι επίσης εργαλείο ενημέρωσης αλλά και με βοηθούν στη δουλειά μου-, τα παρακολούθησα το καλοκαίρι.
Περιττό να πω πως πολλοί χρήστες μου φαίνονταν σαν τρελοί. Όσο ήμουν στην Αθήνα, δεν το καταλάβαινα αυτό. Ξέρω πως η μοναξιά εξαγριώνει τους ανθρώπους και τους κάνει επιθετικούς -η επιθετικότητα είναι χαρακτηριστικό αυτού που δεν έχει αγάπη στη ζωή του- αλλά συνειδητοποίησα πως υπάρχει πλήθος κόσμου που πρέπει να αφεθεί στα χέρια της επιστήμης.
Φυσικά, και αυτοί νομίζουν πως είναι αδικημένες μεγαλοφυΐες. Κάποτε, θα τους ανακαλύψουν και θα τους αποθεώσουν. Μπορεί και μετά θάνατον γιατί είναι πολύ μπροστά από την εποχή τους και τώρα δεν τους καταλαβαίνουν.
Πάντως, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα και η συμπεριφορά των κατοίκων της απαντούν σε μια μεγάλη απορία που είχα πάντα.
Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω πως ένας λαός που έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του -και αποτελείται, σύμφωνα τουλάχιστον με την Ελληνική Ιστορία, μόνο από ήρωες- τα έχει κάνει τόσο μαντάρα.
Ποτέ άλλοτε τόσοι καλοί μαζεμένοι δεν πέτυχαν ένα τόσο άθλιο αποτέλεσμα.
Η πραγματικότητα είναι πως τα «νευράκια» των Ελλήνων οφείλονται στο γεγονός ότι -όσο κι αν το αρνούνται- ξέρουν πως είναι άθλιοι.
Και ο άθλιος δεν αλλάζει και πολύ εύκολα. Αν σαπίσεις, τελείωσες.
Άρα, οι Έλληνες έχουν σήμερα αυτό που τους αξίζει.
Και αυτό είναι πολύ θετικό, οπότε μην σκάτε για όσα συμβαίνουν γύρω σας.
Αυτοί είμαστε, αυτό αξίζουμε.
Να αποφεύγετε τους Έλληνες. Και την Αθήνα. Βοηθάει πολύ.
(Θέλω να διευκρινίσω πως όσοι διαβάζουν αυτό το μπλογκ και αυτό το κείμενο ανήκουν σε μια φωτεινή μειοψηφία ανώτερων Ελλήνων που διακατέχονται από μεγάλα ιδανικά. Λεβεντάνθρωποι.)

(Η φωτό από νηπιαγωγείο στη Ζάκυνθο. Μια ζωή στην ίδια τάξη.)

 http://pitsirikos.net/