«Εκτός από τον υπαρκτό υπάρχει και ο έντιμος καπιταλισμός».
Αυτή τη μεγάλη σοφιστεία δεν τη λέω εγώ ο προλετάριος που ζει με όσα του άφησαν να ζήσει οι εργοδότες του. Την παραπάνω μεγαλειώδη φράση, που αντικατοπτρίζει και ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής, την είπε ο άγιος αυτός εργοδότης Σταύρος Ψυχάρης. Ή μάλλον την έγραψε στο Βήμα της Κυριακής θέλοντας με αυτό τον τρόπο να «κινητοποιήσει» και άλλους συναδέλφους τους, εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές και τραπεζίτες να… μοιράσουν τα κέρδη των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους.
Η ουσία του άρθρου του είναι η εξής: Θα κάνουμε αιματηρές περικοπές στους εργαζόμενους, αυτοί θα βγάλουν το σκασμό και όταν θα επιστρέψει η επιχείρηση στην ανάπτυξη και στα κέρδη θα αποκαταστήσουμε την αδικία. Θα τους αυξήσουμε ξανά δηλαδή τους μισθούς όταν και όποτε η επιχείρηση βρει το δρόμο της.
Μπράβο, θα πει κανείς που δεν τους ξέρει. Να βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι, να ξεπεράσει τον κάβο η εταιρεία και μετά έχει ο θεός… Ψυχάρης.
Είναι ακριβώς το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιούν και οι φωστήρες της τρόικας σε συνεργασία με τους Έλληνες κυβερνώντες. «Θα ματώσετε, θα πεινάσετε, θα αυτοκτονήσετε μερικές εκατοντάδες, θα μεταναστεύσετε μερικές χιλιάδες, θα χάσετε την αξιοπρέπειά σας ψάχνοντας στα σκουπίδια ή δείχνοντας την ελληνική ταυτότητα για να πάρετε χρυσαυγίτικα τρόφιμα, αλλά μόλις ανακάμψει η οικονομία θα σας δώσουμε πίσω ένα μέρος της αδικίας».
Έτσι, λοιπόν, και κάτω από αυτή την ιδέα του “έντιμου καπιταλισμού”, ο κ. Ψυχάρης και οι όμοιοί του μπαίνουν μπροστά στο κίνημα αυτό που θα πατήσει τους εργαζόμενους με την ελπίδα μετά από χρόνια να τους δώσει ένα κομμάτι ψωμί.
«Και γιατί να μη γίνει αυτό», θα έλεγε κάποιος υποστηρικτής της άποψης; Δηλαδή να μη βάλουμε όλοι πλάτη να σωθεί η κατάσταση και μετά να κάνουμε αναδιανομή; Έτσι είναι αν έτσι πιστεύετε. Διότι ο “έντιμος καπιταλισμός” (υπάρχει και τέτοιος;) είναι μια παραλλαγή του “λαϊκού καπιταλισμού” που είχε γίνει μόδα εκεί γύρω στην αρχή της δεκαετίας του 2000.
Τότε οι επιχειρήσεις, και δη οι εκδοτικές, έμπαιναν στο Χρηματιστήριο, έδιναν στους εργαζόμενους τη δυνατότητα να αγοράσουν μετοχές σε δόσεις, παραμυθιάζοντάς τους έτσι ότι είναι μέτοχοι στην επιχείρηση κι άρα έχουν συμφέρον να πάει καλά. Το είχε κάνει ο ΔΟΛ, ο Μπόμπολας στον Πήγασο, ο Αλαφούζος στην Καθημερινή και πολλοί άλλοι επιχειρηματίες. Έβαλαν τους εργαζόμενους στο τρυπάκι των εύκολων κερδών, απορρόφησαν αυτοί τεράστια κέρδη και μετά άφησαν τους μικρομέτοχους να κλαίνε τα λεφτά τους αλλά να… ομνύουν στο λαϊκό καπιταλισμό. Έτσι στήθηκε το κόλπο τότε.
Τώρα, οι ίδιοι ζάμπλουτοι επιχειρηματίες, ζητούν από τους εργαζόμενους να ζήσουν με άθλιους μισθούς, χωρίς ασφάλιση, με μπλοκάκια και μαύρη εργασία, με πολλές δουλειές μαζί αλλά έναν πετσοκομμένο μισθό, και όταν περάσει η κρίση τους… δίνουν την υπόσχεση ότι θα αποκαταστήσουν την αδικία διότι αυτοί είναι έντιμοι καπιταλιστές. Μήπως το ίδιο δεν κάνει και το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση;
Όμως, ο περί ου ο λόγος κ. Ψυχάρης και οι όμοιοί του, ποτέ δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να σώσουν τα μαγαζιά τους. Ποτέ δεν απαίτησαν να περικοπούν οι μισθοί από τα golden boy τους και ποτέ δε ζήτησαν να πάρουν πίσω τα εταιρικά αυτοκίνητα, τα μπόνους και τις πιστωτικές κάρτες από τα στελέχη – φίλους τους.
Το μόνο που ξέρουν είναι πώς θα κόψουν το μισθό των 800 ευρώ, πώς θα απαιτήσουν από την τρόικα να κοπούν οι αποζημιώσεις και πώς θα κάνουν όσο το δυνατόν πιο ευέλικτη την εργασία ώστε να μην υπάρχουν ωράρια και κανόνες.
Αριστερός Ψάλτης
http://www.antinews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου