www.antinews.gr
Τι ήταν η Νέα Δημοκρατία;
Μία παράταξη φιμωμένη, υπό την έννοια ότι δεν αντιπροσωπεύονταν στο δημόσιο μωσαϊκό και που καλούνταν να παίξει τον ρόλο του «λαγού» για το κυβερνητικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Για να επιβιώσει κανείς στο αστικό κόμμα της Ν.Δ. είτε έπρεπε να καταφάσκει άκριτα στο κόμμα είτε να αποχωρεί. Η δυνατότητα της κριτικής προσχώρησης δεν υφίστατο.
Ακόμη περισσότερο η κριτική διάθεση αποτελούσε και πιθανόν να συνεχίζει να αποτελεί ξένο σώμα με την πολιτική κουλτούρα της παράταξης.
Οι λεγόμενες πολιτικοϊδεολογικές ζυμώσεις στο εσωτερικό της ήταν ανύπαρκτες καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και περιορίζονταν στους διεσπαρμένους ηγετικούς της κύκλους. Η μονόδρομη, εκ των άνω, χειραγώγηση της βάσης σε συνδυασμό με την θεωρητική και ιδεολογική γύμνια της στη δημόσια σφαίρα και την κοινωνία δημιούργησε ένα κλίμα ασφυξίας στην κομματική και παραταξιακή βάση.
Η αυτονομημένη από την παραταξιακή βάση (κεντρο)δεξιά πολιτική ελίτ επιδίδονταν όλα αυτά τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια στη φατριαστική συνομάδωση και στην κατανομή ισχύος στο εσωτερικό της δίχως να δεσμεύεται από κανόνες που θα ίσχυαν για όλους. Σε ένα τέτοιο δεσποτικό περιβάλλον δεν μπορούσε παρά να καλλιεργείται η οικογενειοκρατία και η μετριοκρατία, να επιβιώνουν οι αυλοκόλακες. Εύλογη συνέπεια είναι ότι το χαλαρό συνονθύλευμα φατριών που ονομαζόταν «Νέα Δημοκρατία» δεν μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια να διαμορφώσει αποδεκτό πολιτικό στίγμα. Συνέπεια των παραπάνω,νέες κομματικές οργανώσεις, νέες εκδόσεις, νέες αντιλήψεις να εκτοπίσουν με γοργούς ρυθμούς το παλιό.
Η αμφίπλευρη όψη της μεταπολεμικής Δεξιάς (ελληνοχριστιανισμός και ανάπτυξη διά του φιλελευθερισμού) δέχθηκε και τις αντίστοιχες αμφίπλευρες επιθέσεις. Έτσι ο Δεξιός ήταν ο αυταρχικός πατριάρχης αλλά και ο σνομπ αστός, ο ηθικιστής του ελληνοχριστιανισμού αλλά και ο αχόρταγος καταναλωτής, αιώνιος απολογητής του καπιταλισμού. Ήταν ακόμη ο υπαίτιος της ξενικής εξάρτησης.
Ο υπερεθνικιστής μειοδότης, υποταγμένος στο ξένο κεφάλαιο. Αποτελούσε τον κακό δαίμονα της νεοελληνικής ιστορίας. Εκφραστής του κοτζαμπασισμού και της Βαυαροκρατίας, ο μόνος υπαίτιος για την εθνικό διχασμό, την μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο και πολλών άλλων, δικαίων και αδίκων! Η διαιρετική τομή που εγκαθιδρύθηκε και δέσποσε στην μεταπολίτευση μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990 δεν εκφράστηκε μέσα από το δίπολο «Δεξιά και Αριστερά» αλλά από αυτό του «Λαός και Δεξιά». Στον λαό μπορούσαν να ενταχθούν «οι μη προνομιούχοι», οι «αποκλεισμένοι», λέξεις στις οποίες μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους πολύ μεγάλες μερίδες της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η αόριστη έγκληση «λαός» απευθυνόταν σε όλους αφήνοντας έξω το «κατεστημένο» και μοιραία το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Η δε ταύτιση της Δεξιάς με το κατεστημένο προσέλαβε μεταφυσικές διαστάσεις… Αυτόν τον αποκλεισμό αποπειράθηκε να διορθώσει ο Κώστας Καραμανλής κάνοντας τα περίφημα ανοίγματα στην Αριστερά και εγκαθιδρύοντας τον παροιμιώδη μεσαίο χώρο, αμελώντας όμως το παραδοσιακό κοινό.Η εκλογική αποτίμηση αναλώθηκε σε θριαμβολογίες που θεμελιωνόταν σε εικασίες για ιδεολογικές προσαράξεις μόνιμου χαρακτήρα.
Ωστόσο, δεν ήταν παρά μόνο το λογικό πολιτικό επακόλουθο(αν και έπειτα από επτά χρόνια φαγούρας) μιας καθεστωτικής περιόδου που αηδίασε τον ελληνικό λαό. Άσε δε που δημιουργήθηκε περαιτέρω ιδεολογική μίξη που αλλοίωσε το DNA του φιλελεύθερου οπαδού, την στιγμή μάλιστα που ο φιλελευθερισμός αποτελούσε μια μονοπωλιακή οικονομική πρόταση. Αποτέλεσμα (βάσει και των συστημικών αντιξοοτήτων και πολεμικών) ήταν η πολιτική καθίζηση της κεντροδεξιάς και η ενοχοποίηση για ακόμη μια φορά της δεξιάς ιδεολογίας και της βάσης που την εκπροσωπούσε. Μια βάση της παράταξης που έρχεται άμεσα και φωνάζει τέρμα στις φατρίες και στα αναπαλαιωμένα υλικά. Μια βάση που δείχνει εμφατικά τα αντανακλαστικά της και εκλέγει Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας τον Αντώνη Σαμαρά. Μια βάση που καταδεικνύει σε όλη την κοινωνία ότι αποτελεί μέρος του λαού και αντίμετρο του κατεστημένου απεκδύοντας από τη Νέα Δημοκρατία το μανδύα του καταφυγίου των προνομιούχων. Ο Σαμαράς αναδεικνύει τη πραγματική ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας: τη μεσαία τάξη αποκαθιστώντας έτσι τη κοινωνική νομή μεταξύ των φορέων του πολιτικού συστήματος. Αναδεικνύει την ιδεολογική καθαρότητα της παράταξης προωθώντας τον επίκαιρο κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Προχωρά κόντρα στο ρεύμα και παρά τη πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική δίνη εκλέγεται πρωθυπουργός μέσα σε δυόμιση χρόνια(να θυμίσουμε πως ο Μητσοτάκης περίμενε δέκα χρόνια και ο Καραμανλής επτά).Και όλα αυτά έχοντας τη βάση, τον λαό και όχι το κατεστημένο στο πλάι του.
Ένα κατεστημένο που ταυτίζεται πλέον με τη νέο-αριστερά. Ως κυβέρνηση πλέον καλείται να αντιμετωπίσει τον Αρμαγεδδώνα ισορροπώντας μεταξύ Φώτη και Βαγγέλη.
Η συμβίωση αυτή, όμως δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για οποιαδήποτε οπισθοδρόμηση των ιδεολογικών κατακτήσεων. Η θυμόσοφη βάση της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αξιοπρέπεια και όχι με αδιαφορία. Είτε λέγεται κομματικό στέλεχος είτε ψηφοφόρος που πίστεψε στο γνήσιο και ελπιδοφόρο όραμα του Αντώνη Σαμαρά.
Η δεξαμενή του ανθρώπινου δυναμικού της παράταξης διαθέτει μπόλικο αξιόμαχο και φωτισμένο υλικό. Πάντοτε φυσικά υπό όρους απόλυτης διαύγειας και αξιοκρατίας. Επιβάλλεται να ενισχυθεί ο υγιής πολιτικός βραχίονας της κυβέρνησης για να μπορέσει να προσπεράσει επιτυχώς τους κάβους που θα βρει μπροστά της!
Και για να υπάρχει η απαραίτητη εγγύηση βιωσιμότητας της ιδεολογικής φυσιογνωμίας. Εξάλλου το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ αποτελεί φωτεινό σηματοδότη για τυχόν παραλείψεις…
Όταν μάλιστα αυτό θα το πράξει σε εποχές που το παρελθόν, δηλαδή η ιστορία , πολιτικοποιείται με τέτοια ένταση έχει ηττηθεί αρχής εξ αρχής.
Ορφέας
Ακόμη περισσότερο η κριτική διάθεση αποτελούσε και πιθανόν να συνεχίζει να αποτελεί ξένο σώμα με την πολιτική κουλτούρα της παράταξης.
Οι λεγόμενες πολιτικοϊδεολογικές ζυμώσεις στο εσωτερικό της ήταν ανύπαρκτες καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και περιορίζονταν στους διεσπαρμένους ηγετικούς της κύκλους. Η μονόδρομη, εκ των άνω, χειραγώγηση της βάσης σε συνδυασμό με την θεωρητική και ιδεολογική γύμνια της στη δημόσια σφαίρα και την κοινωνία δημιούργησε ένα κλίμα ασφυξίας στην κομματική και παραταξιακή βάση.
Η αυτονομημένη από την παραταξιακή βάση (κεντρο)δεξιά πολιτική ελίτ επιδίδονταν όλα αυτά τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια στη φατριαστική συνομάδωση και στην κατανομή ισχύος στο εσωτερικό της δίχως να δεσμεύεται από κανόνες που θα ίσχυαν για όλους. Σε ένα τέτοιο δεσποτικό περιβάλλον δεν μπορούσε παρά να καλλιεργείται η οικογενειοκρατία και η μετριοκρατία, να επιβιώνουν οι αυλοκόλακες. Εύλογη συνέπεια είναι ότι το χαλαρό συνονθύλευμα φατριών που ονομαζόταν «Νέα Δημοκρατία» δεν μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια να διαμορφώσει αποδεκτό πολιτικό στίγμα. Συνέπεια των παραπάνω,νέες κομματικές οργανώσεις, νέες εκδόσεις, νέες αντιλήψεις να εκτοπίσουν με γοργούς ρυθμούς το παλιό.
Η αμφίπλευρη όψη της μεταπολεμικής Δεξιάς (ελληνοχριστιανισμός και ανάπτυξη διά του φιλελευθερισμού) δέχθηκε και τις αντίστοιχες αμφίπλευρες επιθέσεις. Έτσι ο Δεξιός ήταν ο αυταρχικός πατριάρχης αλλά και ο σνομπ αστός, ο ηθικιστής του ελληνοχριστιανισμού αλλά και ο αχόρταγος καταναλωτής, αιώνιος απολογητής του καπιταλισμού. Ήταν ακόμη ο υπαίτιος της ξενικής εξάρτησης.
Ο υπερεθνικιστής μειοδότης, υποταγμένος στο ξένο κεφάλαιο. Αποτελούσε τον κακό δαίμονα της νεοελληνικής ιστορίας. Εκφραστής του κοτζαμπασισμού και της Βαυαροκρατίας, ο μόνος υπαίτιος για την εθνικό διχασμό, την μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο και πολλών άλλων, δικαίων και αδίκων! Η διαιρετική τομή που εγκαθιδρύθηκε και δέσποσε στην μεταπολίτευση μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990 δεν εκφράστηκε μέσα από το δίπολο «Δεξιά και Αριστερά» αλλά από αυτό του «Λαός και Δεξιά». Στον λαό μπορούσαν να ενταχθούν «οι μη προνομιούχοι», οι «αποκλεισμένοι», λέξεις στις οποίες μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους πολύ μεγάλες μερίδες της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η αόριστη έγκληση «λαός» απευθυνόταν σε όλους αφήνοντας έξω το «κατεστημένο» και μοιραία το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Η δε ταύτιση της Δεξιάς με το κατεστημένο προσέλαβε μεταφυσικές διαστάσεις… Αυτόν τον αποκλεισμό αποπειράθηκε να διορθώσει ο Κώστας Καραμανλής κάνοντας τα περίφημα ανοίγματα στην Αριστερά και εγκαθιδρύοντας τον παροιμιώδη μεσαίο χώρο, αμελώντας όμως το παραδοσιακό κοινό.Η εκλογική αποτίμηση αναλώθηκε σε θριαμβολογίες που θεμελιωνόταν σε εικασίες για ιδεολογικές προσαράξεις μόνιμου χαρακτήρα.
Ωστόσο, δεν ήταν παρά μόνο το λογικό πολιτικό επακόλουθο(αν και έπειτα από επτά χρόνια φαγούρας) μιας καθεστωτικής περιόδου που αηδίασε τον ελληνικό λαό. Άσε δε που δημιουργήθηκε περαιτέρω ιδεολογική μίξη που αλλοίωσε το DNA του φιλελεύθερου οπαδού, την στιγμή μάλιστα που ο φιλελευθερισμός αποτελούσε μια μονοπωλιακή οικονομική πρόταση. Αποτέλεσμα (βάσει και των συστημικών αντιξοοτήτων και πολεμικών) ήταν η πολιτική καθίζηση της κεντροδεξιάς και η ενοχοποίηση για ακόμη μια φορά της δεξιάς ιδεολογίας και της βάσης που την εκπροσωπούσε. Μια βάση της παράταξης που έρχεται άμεσα και φωνάζει τέρμα στις φατρίες και στα αναπαλαιωμένα υλικά. Μια βάση που δείχνει εμφατικά τα αντανακλαστικά της και εκλέγει Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας τον Αντώνη Σαμαρά. Μια βάση που καταδεικνύει σε όλη την κοινωνία ότι αποτελεί μέρος του λαού και αντίμετρο του κατεστημένου απεκδύοντας από τη Νέα Δημοκρατία το μανδύα του καταφυγίου των προνομιούχων. Ο Σαμαράς αναδεικνύει τη πραγματική ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας: τη μεσαία τάξη αποκαθιστώντας έτσι τη κοινωνική νομή μεταξύ των φορέων του πολιτικού συστήματος. Αναδεικνύει την ιδεολογική καθαρότητα της παράταξης προωθώντας τον επίκαιρο κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Προχωρά κόντρα στο ρεύμα και παρά τη πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική δίνη εκλέγεται πρωθυπουργός μέσα σε δυόμιση χρόνια(να θυμίσουμε πως ο Μητσοτάκης περίμενε δέκα χρόνια και ο Καραμανλής επτά).Και όλα αυτά έχοντας τη βάση, τον λαό και όχι το κατεστημένο στο πλάι του.
Ένα κατεστημένο που ταυτίζεται πλέον με τη νέο-αριστερά. Ως κυβέρνηση πλέον καλείται να αντιμετωπίσει τον Αρμαγεδδώνα ισορροπώντας μεταξύ Φώτη και Βαγγέλη.
Η συμβίωση αυτή, όμως δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για οποιαδήποτε οπισθοδρόμηση των ιδεολογικών κατακτήσεων. Η θυμόσοφη βάση της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αξιοπρέπεια και όχι με αδιαφορία. Είτε λέγεται κομματικό στέλεχος είτε ψηφοφόρος που πίστεψε στο γνήσιο και ελπιδοφόρο όραμα του Αντώνη Σαμαρά.
Η δεξαμενή του ανθρώπινου δυναμικού της παράταξης διαθέτει μπόλικο αξιόμαχο και φωτισμένο υλικό. Πάντοτε φυσικά υπό όρους απόλυτης διαύγειας και αξιοκρατίας. Επιβάλλεται να ενισχυθεί ο υγιής πολιτικός βραχίονας της κυβέρνησης για να μπορέσει να προσπεράσει επιτυχώς τους κάβους που θα βρει μπροστά της!
Και για να υπάρχει η απαραίτητη εγγύηση βιωσιμότητας της ιδεολογικής φυσιογνωμίας. Εξάλλου το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ αποτελεί φωτεινό σηματοδότη για τυχόν παραλείψεις…
Όταν μάλιστα αυτό θα το πράξει σε εποχές που το παρελθόν, δηλαδή η ιστορία , πολιτικοποιείται με τέτοια ένταση έχει ηττηθεί αρχής εξ αρχής.
Ορφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου