Με το Σταυρό βοηθό τι να φοβηθώ! (Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για την σημασία του Σταυρού στη ζωή μας)

 Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και Ισαπόστολος, πριν γίνει μονοκράτορας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, βρισκόταν σε πόλεμο με τους συμβασιλείς του. Κάποια φορά, πριν από μια σημαντική μάχη, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις του είναι ασθενέστερες του αντιπάλου του, συλλογιζόταν τι έπρεπε να πράξει. Τότε, μέρα μεσημέρι, φάνηκε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και γύρω έγραφε: «Ἐν τούτῳ νίκα», δηλαδή «Μ΄ αυτό θα νικήσεις», με τη δύναμη του Σταυρού, τη θεϊκή, όχι τη δική σου. Μετά από αυτό το θαύμα ο Κωνσταντίνος πήρε θάρρος. Διέταξε μάλιστα να κατασκευασθεί ένας όμοιος χρυσός σταυρός, ώστε να προπορεύεται πάντοτε του στρατεύματος. Αμέσως όρμησε στη μάχη και νίκησε κατά κράτος τους εχθρούς του.

.
Μετά μάλιστα το θεϊκό όραμα και την ανέλπιστη νίκη του με τη δύναμη του Σταυρού, πίστεψε ολοκληρωτικά στον Χριστό και περίμενε την  κατάλληλη στιγμή για να βαπτισθεί. Τότε έστειλε και τη μητέρα του, την Αγία Ελένη, στα Ιεροσόλυμα, μαζί με κατάλληλους ανθρώπους και πολλά χρήματα, για να αναζητήσει και να βρει το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού πάνω στο οποίο είχε καρφωθεί το Πανάγιο Σώμα του Χριστού και χύθηκε το Αίμα Του, για τις αμαρτίες μας. Με τους διωγμούς των χριστιανών σχεδόν για τριακόσια χρόνια ο Σταυρός ήταν χαμένος και θαμμένος κάτω από πλήθος σκουπιδιών.
.
Το έργο ήταν δύσκολο και κοπιαστικό. Η παράδοση λέει πως ευωδιαστά φυτά και πλούσιος βασιλικός οδήγησαν την Αγία Ελένη να σκάψει στο κατάλληλο σημείο. Βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Χριστού και των δύο ληστών. Πάλι σύμφωνα με την παράδοση, ο Τίμιος Σταυρός αναγνωρίσθηκε όταν μια πεθαμένη γυναίκα αναστήθηκε, μόλις την ακούμπησαν στο Σταυρό του Κυρίου.
.
H Αγία Ελένη και όλοι οι αξιωματούχοι που ήταν μαζί της με πολλή πίστη και ευλάβεια προσκύνησαν τότε το Σταυρό. Ζήτησε όμως και ο λαός με πολύ πόθο να τον δει και να τον προσκυνήσει. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος θεώρησε ότι θα ήταν ευκαιρία να εκτεθεί ο Σταυρός σε προσκύνηση στα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως που έκτιζε η Αγία Ελένη, για να συμπεριλάβει τον Πανάγιο Τάφο και τον Γολγοθά. Πράγματι, στις 13 Σεπτεμβρίου, ημέρα των εγκαινίων, συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος στα Ιεροσόλυμα. Την επομένη, στις 14 Σεπτεμβρίου, ο Πατριάρχης ύψωσε ψηλά τον Σταυρό, για να τον δουν όλοι οι χριστιανοί, οι οποίοι άρχισαν να φωνάζουν για πολλή ώρα το Κύριε ελέησον.
.
Από τότε θεσπίστηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας αυτή η μεγάλη γιορτή, η οποία συμπίπτει και με μια δεύτερη ύψωση που έγινε τριακόσια περίπου χρόνια αργότερα. Το 614 μ.X. οι Πέρσες είχαν καταλάβει τα μέρη εκείνα και άρπαξαν τον Τίμιο Σταυρό. Μερικά χρόνια αργότερα, το 628 μ.X., ο αυτοκράτορας Ηράκλειος τους νίκησε και μπόρεσε να τον επαναφέρει θριαμβευτικά. Λέγεται ότι ο Σταυρός αργότερα χωρίστηκε σε δύο σταυρούς. Ο ένας έμεινε στα Ιεροσόλυμα κι ο άλλος μεταφέρθηκε, μαζί με τους ήλους (τα καρφιά) για ευλογία στην Κωνσταντινούπολη. Χάριν ευλογίας επίσης, όσοι χριστιανοί επισκέπτονταν παλαιότερα τους Αγίους Τόπους, έπαιρναν έστω κι ένα μικρό κομματάκι από τον Τίμιο Σταυρό. Έτσι σήμερα δεν σώζεται ολόκληρος. Τα μεγαλύτερα κομμάτια υπάρχουν στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που βρίσκεται κάτω από τον Γολγοθά, και στο Άγιο Όρος.
H Ύψωση του Τιμίου Σταυρού είναι πολύ μεγάλη γιορτή, σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, γι’ αυτό είναι νηστεία, εκτός αν τύχει Σάββατο ή Κυριακή, οπότε τρώγεται λάδι.
O Σταυρός έχει πολύ μεγάλη δύναμη, γιατί πάνω σ’ αυτόν καρφώθηκε το πανάγιο Σώμα του Χριστού και χύθηκε το Αίμα Tου για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Με τον Σταυρό ο Χριστός νίκησε και ντρόπιασε το διάβολο, ο οποίος νόμισε ότι νίκησε, θανάτωσε κι εξαφάνισε τον Χριστό. Γι’ αυτό και δεν αντέχει να βλέπει αυτό το ιερό σύμβολο·  φεύγει μακριά. Ας μη ντρεπόμαστε λοιπόν να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά και με ευλάβεια. Ας φοράμε επάνω μας σταυρό, όχι απαραίτητα χρυσό ή ασημένιο. και, κυρίως, ας πιστεύουμε στη δύναμή Tου, στην παντοδυναμία του Χριστού.

“Ο λαμπρός χαρακτήρας των εκκλησιαστικών εορτών, αυτός που τις κάνει αληθινό πανηγύρι για τα παιδιά, διατηρείται όταν συνεχίζεται και στο σπίτι. Μόνο το σπίτι μπορεί να προσφέρει στα παιδιά την αυθεντική εμπειρία ότι “χαίρονται” επειδή σήμερα είναι γιορτή”, γράφει η Σοφία Κουλόμζιν. “Τα Χριστιανικά σύμβολα, οι Χριστιανικές παραδόσεις και γιορτές έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος από την εσωτερική ζωντάνια τους. Είτε έχουν ξεθωριάσει, είτε έχουν γίνει εμπορεύσιμα αντικείμενα, είτε έχουν ταυτιστεί με γαστρονομικές συνήθειες, καταντώντας έτσι να συμπίπτουν με ευκαιρίες για διασκέδαση” . Η συγγραφέας, Ρωσίδα της διασποράς, που ζει στην Αμερική, αναφέρει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ευρηματικότητας από μία γιαγιά, η οποία θέλει να μιλήσει στα παιδιά για μία γιορτή της Εκκλησίας μας.
“…η γιαγιά έψαχνε να βρει με ποιον τρόπο θα μεταφέρει στα εγγόνια της, την εορταστική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας για τα Γενέθλια της Θεοτόκου. Τα παιδιά ήταν στο σχολείο, οι γονείς στη δουλειά. Κανείς εκτός από τους παππούδες δεν πήγε στην Εκκλησία. Την ώρα που τα παιδιά θα γύριζαν από το σχολείο, η γιαγιά είχε αντικαταστήσει την εικόνα στην κουζίνα με μία μεγάλη εικόνα της Παναγίας, άναψε μπροστά καντηλάκι και έφτιαξε μια μεγάλη τούρτα γενεθλίων και την τοποθέτησε στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Έκπληκτα τα παιδιά ρώτησαν ποιος είχε τα γενέθλιά του και το γεγονός κατέληξε σε πραγματική γιορτή.

.
Από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά, κυκλοφορεί το βιβλίο της Αννέτας Τόλιου που επιγράφεται “Με το Σταυρό βοηθό, τι να φοβηθώ!”, σε εικονογράφηση Αγγελικής Δελεχά. ολόκληρη η παρουσίασή του εδώ
.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ – Ερμηνεία
. Αρχικά ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, ομολογώντας έτσι την πίστη μας σε ένα Θεό, που είναι ταυτόχρονα και τρεις υποστάσεις, τρία πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.
. Τα άλλα δύο δάκτυλα, που ακουμπούν στην παλάμη, συμβολίζουν τις δύο φύσεις, δύο θελήσεις και δύο ενέργειες του Κυρίου μας, τη θεία και την ανθρώπινη. Με αυτό τον τρόπο κάνουμε μια συμβολική ομολογία της ορθόδοξης πίστης μας.
. Μετά φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, τη σωματική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπούμε τον θεό με όλη τη διάνοια μας, και ότι αφιερώνουμε σε Αυτόν όλες τις σκέψεις μας.
. Το χέρι έρχεται κατόπιν στην κοιλιά. Έτσι δηλώνουμε συμβολικά ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλες τις επιθυμίες μας και όλα τα συναισθήματα μας.
. Τέλος, φέρνουμε το χέρι στους ώμους, πρώτα στο δεξιό και μετά στον αριστερό, ομολογώντας έτσι ότι και κάθε σωματική μας δραστηριότητα ανήκει σε Εκείνον.
.
Διασκευή από την έκδοση της Ι.Μ.Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής 2000, Το Σημείο του Σταυρού. πηγή


από το pemptousia.gr

*******************************

ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ για εκτύπωση και χρωμάτισμα

ΕΔΩ!

**********************************.

Ο δικός σου σταυρός  (βίντεο για μεγάλα παιδιά)

.

Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ταλαιπωρημένος και δυστυχισμένος. Τα βάσανά του ήταν πολλά, γι’ αυτό παραπονιόταν.

— Θεέ μου, πολύ βαρύ σταυρό μου έδωσες. Γιατί να’ χω τόσα βάσανα στη ζωή μου; Εκείνη τη νύχτα ο άνθρωπος είδε ένα όνειρο: Βρισκόταν σε μια μεγάλη αίθουσα. Γύρω – γύρω στους τοίχους βρίσκονταν πολλοί σταυροί, ξύλινοι, πέτρινοι, μικροί, μεγάλοι…

Τότε ο άνθρωπος αυτός άκουσε μια φωνή. — Άνθρωπέ μου, αν νομίζεις πως ο σταυρός σου είναι πολύ βαρύς για σένα, άφησέ τον και διάλεξε όποιον θέλεις. Ο άνθρωπος άρχισε να δοκιμάζει τους σταυρούς. Ο πρώτος ήταν βαρύς. Ο δεύτερος ασήκωτος. Ο τρίτος είχε μυτερές προεξοχές που τρυπούσαν το σώμα. Έτσι δοκίμασε όλους τους σταυρούς χωρίς να βρει κάποιον που να είναι στα μέτρα του. Σε μια γωνιά τότε διέκρινε ένα πεταμένο σταυρό. Τον σηκώνει, τον ζυγίζει στα χέρια του και αναφωνεί με χαρά: — Να! Αυτός είναι στα μέτρα μου! Θα τον πάρω!

Τον κοιτάζει καλά και τι ανακαλύπτει; Ήταν ο σταυρός που κρατούσε πιο πριν! Από τότε δεν παραπονιόταν πια, γιατί κατάλαβε πως ο Θεός μας δίνει το σταυρό ( δηλαδή τις δοκιμασίες) που μπορούμε να αντέξουμε κι όχι παραπάνω!
(Διασκευή από το «Περιδέραιο» του Τ. Χριστοφόρου)πηγή