Το «έθος», η πολυπολιτισμικότητα και ο μεταφασισμός

του Όθωνα Κουμαρέλλα
Παγκοσμιοποίηση, κινητικότητα, πολυπολιτισμικότητα, διαφορετικότητα, μειονότητες, δικαιώματα, αλληλεγγύη. Λέξεις, που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, επενδυμένες με ανώτερο αξιακό φορτίο, τέτοιο και τόσο, ώστε ο καθένας που προβάλλει στοιχειώδη προβληματισμό να στιγματίζεται ως φοβικός, συντηρητικός, ενδεχομένως ελλιπούς μόρφωσης, αν όχι και ακροδεξιός κρυπτοφασίστας. Με αυτές τις υπέροχες λέξεις περιγράφονται αρχές κι αξίες που κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ενστερνίζεται.
Ποιος δεν θα ήθελε άραγε να ζει σε ένα «παγκόσμιο» χωριό ειρήνης και ευημερίας για όλους;
Όμως όλα αυτά είναι απολύτως θεωρητικά, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα στην εποχή μας, όταν αντιμετωπίζονται μονόπλευρα και επιφανειακά. Μέσα από μια καλοπροαίρετη πλην εντελώς επιφανειακή τους προσέγγιση, λειτουργούν σε
βάρος των κυρίαρχων διακυβεύσεων σήμερα τόσο του ελληνικού λαού, όσο και ευρύτερα.
Γιατί άραγε υπάρχουν τόσο έντονες αντιδράσεις, από εντελώς διαφορετικές πλευρές, απέναντι σε αυτού του τύπου τις εξελίξεις που περιγράφονται όμορφα με αυτές τις λέξεις; Είναι μήπως μόνο η αμορφωσιά και η φοβίες που αυτή προκαλεί, με μόνο κάποιους επαΐοντες να γνωρίζουν και να προσπαθούν δια της προπαγάνδας -κι όχι μόνο- να επιβάλλουν αυτό που «ανακάλυψαν» στη μετανεωτερική εποχή, ότι τάχα είναι καλό για όλους;
Είναι, όμως, η ίδια η πραγματικότητα και η δραματικότητα που έχει προσλάβει η ίδια η προσπάθεια για την καθημερινή μας επιβίωση, που μας οδηγεί να δούμε τα θέματα αυτά σε όλες τους τις διαστάσεις και στο βάθος τους κάτω από την επιφάνεια. Διότι στην επιφανειακή ανάγνωση και την εύκολη αποδοχή των παραπάνω νοηματοδοτήσεων, αγνοείται επιδεικτικά τόσο η γεωπολιτική διελκυστίνδα μεταξύ των μεγάλων εθνών-κρατών, που αντιμάχονται για τις σφαίρες επιρροής τους, όπως και ότι η διελκυστίνδα αυτή έχει ήδη τεθεί υπό την «κηδεμονία» των περίφημων αγορών.
Η παγκοσμιοποίηση και όλα τα συμπαρομαρτούντα εργαλεία της σε πολιτισμικό -εκτός από το οικονομικό, πολιτικό, ακόμη και το στρατιωτικό επίπεδο-, η μετανεωτερικότητα δηλαδή, όπως επίσης μια γενική και αόριστη αναφορά στη δημοκρατία, η ισότητα ευκαιριών, ο δικαιωματισμός, η πληθυσμιακή κινητικότητα, εν τέλει η ίδια η πολυπολιτισμικότητα, έρχονται να νοηματοδοτήσουν και να εμπεδώσουν στην κοινή συνείδηση το νέο καθεστώς, που μπορεί να ορισθεί ως μετα-φασισμός, ήτοι ως η εκσυγχρονισμένη μορφή εκείνου του πρωτόγονου και θεωρούμενου ως «πούρου», ή κλασσικού φασισμού, πέραν της γνωστής νεοφασιστικής, αλλά εξ ίσου πρωτόγονης τόσο σε συμβολικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο εκδοχής του. Ένα «εκλεπτυσμένο» μεταφασιστικό καθεστώς παγκόσμιας επικυριαρχίας, δια της αντιστροφής των εννοιών στο πολιτισμικό πεδίο, ενώ επί της εφαρμοσμένης πολιτικής, δια του χρέους αφ’ ενός, και δια της πολεμικής μηχανής αφ’ ετέρου, ενδεδυμένο όμως τη ροζ προβιά της προοδευτικότητας, των αναγκαίων «συμβιβασμών» και της «ανοχής» δια της πολυπολιτισμικότητας. Μιας προοδευτικότητας και ενός περίεργου τύπου «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» που θα πρέπει να εξαχθεί και να επιβληθεί με κάθε τρόπο στους καθυστερημένους «ιθαγενείς» των μικρότερων εθνών-κρατών της περιφέρειας, προτού αλώσει την ίδια τη μητρόπολη.
Ναι, αν το θέλετε, πρόκειται για πόλεμο μεταξύ πολιτισμών!
Κατά μια έννοια ό,τι χειρότερο ήθελε να εκπροσωπεί ο «υπαρκτός», βρίσκεται σήμερα σε πλήρη ενσωμάτωση και από κοινού δραστηριοποίηση με ό,τι χειρότερο προσπαθεί σήμερα ο -νεοφιλελεύθερης κοπής- ιμπεριαλισμός.
Η «πολυπολιτισμικότητα» και όλα αυτά τα πολύ ωραία και «αθώα», χρησιμοποιούνται από τις διεθνοποιημένες ελίτ, για τη δημιουργία του «μαζάνθρωπου». Την καταστροφή δηλαδή, των επί μέρους κοινωνικών συνόλων με κοινά χαρακτηριστικά και ιστορική μνήμη, σε ένα παγκόσμιο «χυλό», φτηνών εργατικών χεριών, «πάμφθηνου κρέατος για τα κανόνια» τους. Μια κρεατομηχανή κυριολεκτικά με καύσιμη ύλη από σύνολα μεμονωμένων εξαθλιούμενων συστηματικά μέσω της κοινωνικής μηχανικής ατόμων που δεν έχουν «την κεφαλήν κλίναι».
Στο όνομα της «πολυπολιτισμικότητας», του «παγκόσμιου χωριού» και του «δικαιωματισμού», της ίδιας της «δημοκρατίας», που τόσο ωραία ακούγονται, υποκρύπτεται έντεχνα, η προσπάθεια επιστροφής στον μεσαίωνα. Ένα -εκτός των άλλων- πολιτισμικό έκτρωμα, που -χειρότερα από τότε- δια τις ισοπέδωσης στο κατώτερο δυνατό επίπεδο, δεν θα επιτρέπει να υπάρχουν συνεκτικές κοινωνίες, αλλά μόνον νομαδικοί πληθυσμοί από τροφοσυλλέκτες, απόλυτα ράκη του ίδιου τους του δικαιωματισμού, έρμαια της βούλησης των ελάχιστων ισχυρών. Οι οποίοι, ισχυροί, δομούν αργά, αλλά μεθοδικά τη δική τους αυτοκρατορία φεουδαλικής δομής, σε βάρος της ανθρώπινης κοινότητας.
Όπως στο μεσαίωνα έτσι και τώρα στη θέση του έθνους-κράτους, τοποθετείται το νέο φέουδο, δια των στρατηγικών εταιρικών σχέσεων. Στρατηγικές εταιρικές σχέσεις ειδικών οικονομικών ζωνών, οι οποίες επιβάλλονται είτε με πολιτισμική και συνακόλουθα οικονομική καθυπόταξη, είτε με αιματηρότατους πολέμους, κύριο αίτιο -μαζί με την εντεινόμενη φτώχεια- των προσφυγικών-μεταναστευτικών ρευμάτων, που καλούμαστε να τα υποδεχτούμε με ανοικτές αγκάλες στο όνομα του «ανθρωπισμού», της «αλληλεγγύης» και της «πολυπολιτισμικότητας», αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ούτε ο «φουκαράς» ο Όργουελ, που πρώτος ανίχνευσε τα χαρακτηριστικά του νέου καθεστώτος, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τέτοια διαστροφή και αντιστροφή της πραγματικότητας.
Το νέο φέουδο χωρίς την παραμικρή συνεκτικότητα μεταξύ των νομαδικών πληθυσμών που θα του επιμερίζονται κάθε φορά, στο όνομα της «ελαστικότητας» και της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης πληθυσμιακής κινητικότητας, θα είναι για πάντα φόρου υποτελές στον παγκόσμιο επικυρίαρχο. Στην νέα Δυτική αυτοκρατορία! Και ως γνωστόν, στις αυτοκρατορίες η έννοια της δημοκρατίας είναι άγνωστη. Διότι ουδέποτε μπορεί να υπάρξει τέτοια, παρά μόνο στη θέση της μια καρικατούρα δημοκρατίας. Μια εξουσιαστική επιβολή δια του αποπροσανατολισμού και της παραπλάνησης και την άμεση βία χρήσιμη ως έσχατο μόνο μέσο. Στη θέση του «πολίτη» υφίσταται πλέον η θέση του πρεκάριου «υπήκοου» και εν τέλει του -άνευ αξίας ζωής- δουλοπάροικου. Η κατηργημένη τάχα δουλεία ξανά προς τις λαμπρότερες από ποτέ δόξες της, υπό τα χειροκροτήματα των ίδιων των θυμάτων της!
«Είναι σαφές ότι στην επικράτεια της σημερινής δυτικής αυτοκρατορίας το έθνος, η θρησκεία, η οικογένεια πρέπει να διαλυθούν». Ως αντιδραστικές έννοιες στο όνομα της «πολυπολιτισμικότητας», που θεωρεί τα θεμελιώδη μιας συνεκτικής οργάνωσης μιας κοινότητας, αναχρονισμούς. «Οτιδήποτε διαφοροποιεί τους υπηκόους εντός των κοινωνικών τειχών πρέπει να εκλείψει πάση θυσία. Εκτός βέβαια από τις διαφορετικότητες των «μειονοτήτων«, που χρησιμοποιούνται συχνότατα για να διαλύσουν οτιδήποτε συνέχει, για αιώνες και χιλιετηρίδες, τις πλειοψηφίες των κοινωνιών. Η σύνδεση με το παρελθόν, οι πνευματικές και πολιτιστικές ρίζες των ανθρώπων πρέπει να διαρραγούν». Να έλθει το πραγματικό τέλος της ιστορίας!
«Το βλέπουμε καθημερινά. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αμφισβητείται ακόμη και το να δηλώνεις άνδρας ή γυναίκα, λες και πρόκειται απλώς για δικαίωμα…»
Ο τόσο παρεξηγημένος και διασυρόμενος «διεθνισμός» δεν καταργεί επ’ ουδενί τα έθνη. Αντίθετα μάλιστα προσβλέπει στη δια μέσου της συνύπαρξης και της συνεργασίας τους στην κατάλυση της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας των ελάχιστων ελίτ γύρω από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σήμερα.
«Στην αρχαιότητα το έθος είναι που προσδιόριζε το έθνος και από εκεί προέρχεται και η ίδια η λέξη. Όλα αυτά που συνδέουν ένα σύνολο ανθρώπων -που προϋπάρχουν του κράτους, ή αναπτύχθηκαν κόντρα σε αυτό-, από τη γλώσσα, τη μουσική, τον τρόπο που χαίρονται ή θρηνούν, τον τρόπο που γιορτάζουν, τις διατροφικές τους συνήθειες, τα ήθη και έθιμα τους, το πώς βλέπουν τη ζωή και τον θάνατο, το πώς εκφράζουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα, αποτελούν το κοινό τους έθος. Και αυτό όχι μόνον δεν είναι εξουσιαστικό, αντιδραστικό και παρωχημένο, αλλά αντίθετα, όταν δεν προσεγγίζεται επιφανειακά, είναι ένα μεγάλο αγκάθι για την Παγκοσμιοποιημένη Κυριαρχία».
«Επιλέξαμε να βαδίζουμε στο μονοπάτι της αναζήτησης της ελευθερίας. Όποιος θέλει να λέγεται ελεύθερος άνθρωπος δεν αρκείται σε αναπαραγωγή έτοιμων κανόνων που επαναλαμβάνονται συνθηματικά, δεν φοβάται να κοιτάξει την αλήθεια, ακόμη κι αν δεν του αρέσει και να την πει, ακόμη κι αν αυτό δεν ευνοεί την θέση του. Επιδιώκοντας την ελευθερία, προσπαθούμε να καθαρίζουμε το θολό τοπίο των εξουσιαστών και να διαλύσουμε τον φόβο που θέλουν να διασπείρουν με καθαρή καρδιά και πνεύμα»*.
Τούτων δοθέντων, οι σύγχρονοι νενέκοι της δεξιάς και της κατ’ όνομα αριστεράς, βοηθούσης και της εκτεταμένης ημιμάθειας, συγχέουν σκόπιμα τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό. Συγχέουν με απαράδεκτο τρόπο, εκμεταλλευόμενοι περιθωριακά περιστατικά, το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μας μέσω της διατήρησης των ηθών, των εθίμων, του σεβασμού στην ιστορία μας και της λαϊκής μας παράδοσης, με την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Όχι! Ο ελληνικός λαός ούτε ρατσιστής, ούτε ξενοφοβικός είναι -στη μεγάλη του πλειοψηφία- και το έχει αποδείξει επανειλημμένως στην ιστορική του διαδρομή. Έχει επίσης πιο ολοκληρωμένη και ασφαλή άποψη για τη δημοκρατία, από τον οποιοδήποτε που του κουνά αφ’ υψηλού το δάκτυλο. Απαιτεί όμως να του φέρονται, όπως ο ίδιος φέρεται στους άλλους. Έχει κι ο ίδιος δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση με τις όποιες ιδιαιτερότητές του, εντός του χώρου που αντιλαμβάνεται ως δικό του, τιμά το χώμα που πατάει και τα πεζούλια του, και δεν ανέχεται τον πολυπολιτισμικό χυλό που ο μοντέρνος μεταφασιστικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να του επιβάλλει, αμφισβητώντας ακόμη και τα ίδια τα σύνορα εντός των οποίων βρίσκονται αυτά τα πεζούλια και οι τάφοι των γονιών του, ή των παππούδων του. Δηλαδή την πατρίδα του, μέσα στην οποία αισθάνεται, ότι μπορεί να αναπτύσσεται και να προκόβει, μετασχηματίζοντας και ενσωματώνοντας τις πάμπολλες έξωθεν επιρροές όχι μόνο προς όφελός του, όπως ακριβώς χιλιάδες χρόνια έμαθε να κάνει.
Προωθούν, όμως, με κάθε τρόπο και μέσο τις κρυπτοφασιστικές αυτές απόψεις και θέσεις στη μεταμοντέρνα τους εκδοχή, αυτή της προσχηματικής «πολυπολιτισμικότητας» και καταγγέλλουν, αντιστρέφοντας την αλήθεια, κάθε αντίθετόν τους ως λαϊκιστή, ή ακόμη και ακροδεξιό φασίστα, μοχλεύοντας ταυτόχρονα τις υπαρκτές πλην μειοψηφικές παραφυάδες του κλασσικού πούρου φασισμού, ως αναγκαίο δεκανίκι στην αέναη τους προσπάθεια να διχάσουν και δια αυτού του διχασμού να επιβληθούν, είτε με τη δεξιά, είτε με την δήθεν εκσυγχρονιστική, ή την αριστερή τους προβιά, ακόμη κι ορισμένοι με την «πατριωτική».
*Τα εντός εισαγωγικών με πλάγια γραφή από πρόσφατο άρθρο της αναρχικής συλλογικότητας «Πυργῖται»