Αγαπητέ κ. Ζουράρι,
Κάποτε δηλώσατε πως όταν χάνεις νησιά τα χάνεις προσωρινά, ενώ όταν χάνεις τη γλώσσα, τη χάνεις για πάντα. Σας υποστήριξα σθεναρά
και πειστικά στον διαδικτυακό μου κύκλο. Το γνωρίζετε, διότι σας
μεταφέρθηκε από κοινό γνωστό. Δύο επιχειρήματα είχα: πρώτον, ότι το θέμα
συζήτησης ήταν η γλώσσα και όχι η εξωτερική πολιτική ή η άμυνα, και
δεύτερον ότι επρόκειτο για σύγκριση. Τέθηκε δηλαδή ζήτημα προτεραιοτήτων. Πράγματι, τα νησιά τα ξαναπαίρνεις, την γλώσσα την χάνεις για πάντα.
Βέβαια, ούτε αυτό είναι απόλυτο. Από τον
16ο στον 18ο αιώνα τα Νορβηγικά είχαν σβήσει και είχαν απορροφηθεί από
την κοινή Δανών-Νορβηγών. Αναστήθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα από τον
ποιητή Βέργκελαντ.
Επισημοποιήθηκε στις αρχές του 20ου. Να λοιπόν που
είναι δυνατόν να μην χάσεις την γλώσσα για πάντα.
Ακόμη ψηλότερα στην ιεράρχηση
προτεραιοτήτων βρίσκεται η θρησκεία. Κατά την Τουρκοκρατία ετίθετο συχνά
το τελεσίγραφο να διελέξουν οι υπόδουλοι είτε την (ελληνική) γλώσσα,
είτε την θρησκεία. Οι μετέπειτα ονομαζόμενοι «Τουρκοκρήτες», κράτησαν τη
γλώσσα, αλλά τελικά μετατράπηκαν σε Τούρκους.
Άλλοι, όπως οι πρόγονοί μου, κράτησαν την θρησκεία.
Ο προπάππος μου πήρε γυναίκα και 4 κόρες (μία εξ αυτών η γιαγιά μου)
και χωρίς να είναι υποχρεωμένοι από την ανταλλαγή του 1922, ήρθαν στην
Ελλάδα χωρίς να γνωρίζουν ελληνικά. Η θρησκεία συντηρεί τη συλλογική
συνείδηση ισχυρότερα κι από τη γλώσσα.
Τι είναι όμως αυτή η συνείδηση της
κοινότητας των Ελλήνων. Με κάποιες λέξεις περιγράφεται. Μία από αυτές,
αναπόσπαστο τμήμα της, είναι το όνομα «Μακεδονία». Το έχετε εκφράσει
υπέροχα: «όταν παραδίδεις όνομα, παραδίδεις έδαφος».
Μάλλον παραδίδεις πολύ περισσότερα: κομμάτι της συλλογικής
ιδιοπροσωπείας, της ταυτότητάς σου. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχετε
ομολογήσει μία «σαρκική σχέση με την Μακεδονία», διότι σας «προκαλεί αναγούλα το άκουσμα της λέξης με διαφορετικό νόημα». Αναφέρετε το 18Α του Οργάνου του Αριστοτέλη περί του λευκού χρώματος. Αναφέρετε τον Καμύ και την «συνεισφορά στη δυστυχία του κόσμου» από την κακή ονοματοδοσία των πραγμάτων. Ορθότατα όλα.
Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να πείσω ούτε
έναν ότι η πολιτική σας στάση συμπορεύεται μ’ αυτά. Το 98% των
εκατοντάδων μηνυμάτων που έλαβα για το πρόσωπό σας ήταν ότι «δεν αξίζει
τον κόπο», ότι «η εξουσία είναι γλυκιά», ότι «δυστυχώς καταλήξαμε να
εξαρτάται η Μακεδονία από τον Ζουράρι». Άκου «Δυστυχώς»! Πώς έγινε αυτό;
Πότε; Μόνο το 2% που ελπίζει ακόμα σε σας, θα σας θύμιζε τις απόψεις σας.
Διαβάζω δημόσιες εξηγήσεις
σας να μην υπερψηφίσετε την πρόταση δυσπιστίας πριν τις Πρέσπες, και να
μην αποσύρετε την εμπιστοσύνη σας στην κυβέρνηση. Λέτε πρώτον «θα
βρεθούν άλλοι να στηρίξουν» και δεύτερον «υπάρχει χρόνος μέχρι να έρθει
στη Βουλή». Το πρώτο είναι άκρως αντι-Ζουράρειο, επιτρέψτε μου. Η λογική
έπεται. Ο τρελός – ού γνωστικός – Κολοκοτρώνης, δεν σκέφθηκε ότι θα
έρθουν Μνημόνια μετά από 200 χρόνια, για να καθίσει στ’ αυγά του.
Επαναστάτησε. Οι πράξεις μας, το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, του Ποιητή,
με ένα μόνο πράγμα πρέπει να συμπορεύονται: την συνείδηση. Αυτή ηγείται. Η δική μας. Όχι άλλων ως φθηνές δικαιολογίες. Ο καθείς με τη συνείδησή του.
Όσο για το δεύτερο, πλανάσθε οικτρά.
Συγγνώμη. Προσέξτε: στις 11 Ιουλίου θα λάβει πρόσκληση ένταξης στο ΝΑΤΟ
μία χώρα με όνομα «Βόρεια Μακεδονία», με προϋποθέσεις που θα τηρηθούν εύκολα μόνο από εκείνους. Όχι από εμάς. Θα πρόκειται για ανεπιστρεπτί ένταξη και de facto διεθνή αναγνώριση του όρου. Το ΝΑΤΟ θα είναι ο πρώτος διεθνής οργανισμός στην Ιστορία που θα αναγνωρίζει πολιτική οντότητα όχι με «πρώην» ή «προσωρινό» όνομα, αλλά με μόνιμο, νόμιμο και εγκεκριμένο από την Ελλάδα.
Το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» δεν θα
εννοεί ένα αυτόνομο Κιλκίς με τους 8800 νεκρούς στις 21.6.1913
(προορισμός της τουρκόφωνης, Χριστιανής Ορθόδοξης, Ελληνίδας στην εθνική
συνείδηση γιαγιάς μου, και γενέτειρα των γονέων μου). Θα εννοεί κάτι
άλλο.
Η πένα και το μελάνι της υπογραφής αυτής θα είναι παραδεδομένα από εσάς προσωπικά.
Μία εβδομάδα διορίας απομένει, προκειμένου να αποτραπεί: να απωλέσει η
κυβέρνηση την δεδηλωμένη για αυτόν τον λόγο· ώστε η επόμενη, είτε
προκύψει από νέα εντολή του ΠτΔ, είτε μέσω εκλογών, να υποχρεωθεί να μην ακολουθήσει. Ειδάλλως, στις 11 Ιουλίου δημιουργούνται αμετάκλητα νομικά τετελεσμένα για την Ελλάδα.
Ηρωικές τιμές περιμένουν την υστεροφημία
του Κρητομακεδόνα Κώστα Ζουράρι, δασκάλου των Θουκιδίδειων αρχών
πολιτικής εάν το αποτρέψει. Όπως το 2007 με το βιβλίο Ιστορίας
από την εφημερίδα «Μακεδονία». Μετά τις Πρέσπες, τέτοιο όνομα
εφημερίδας θα πρέπει να εγκριθεί από κοινή επιτροπή «Ελλήνων και
Μακεδόνων»! Θα το αφήσετε έτσι;
Με τιμή,
Ανδρέας Σταλίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου