Δημοφάντης: Οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να διδαχθούν πως δεν πρέπει να πιστεύουν στα ΜΜΕ...

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να διδαχθούν πως δεν πρέπει να πιστεύουν στα ΜΜΕ...

ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ - Ο πρόλογος του Fernando Rossi στο βιβλίο του Νίκου Κλειτσίκα «Ο Θεός να σε προστατεύει… Ω Συρία»

Αυτό που συνέβη στη Συρία από το 2010 μέχρι σήμερα είναι πλέον ξεκάθαρο και τεκμηριωμένο, αλλά είναι γνωστό ότι εάν ένας δημοσιογράφος ή ένας πολιτικός έλαβαν την εντολή να προσποιούνται πως κοιμούνται, καμία κραυγή δεν θα μπορέσει να... τους ξυπνήσει.

Μόνον μία ακλόνητη πίστη στην δυνατότητα συγχώρεσης του ανθρώπινου είδους μπορεί να δικαιολογήσει τις προσπάθειες όσων αναζητούν την αλήθεια πηγαίνοντας, όπως οι σολομοί, ενάντια στο μεγάλο ρεύμα της κοινής γνώμης το οποίο οικοδομούν τα ΜΜΕ και τα πολιτικά κόμματα των λόμπι της παγκοσμιοποίησης του μεγάλου χρηματοπιστωτικού συστήματος και να την διαδώσουν στους πολίτες που μέχρι τώρα την αγνοούν.

Πρώτα απ' όλα πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι επιθέσεις στην κυβέρνηση Άσαντ άρχισαν πολύ πριν τη λεγόμενη “αραβική άνοιξη”, που οργανώθηκε το 2011 στις περιοχές πλησίον του Ισραήλ, της Τουρκίας και της Ιορδανίας, με τις γνωστές μεθόδους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για τις οποίες μίλησε, στο βιβλίο του, και ο Jesse Ventura, πρώην κυβερνήτης της Μινεσότα:

«Οι τρόποι αυτοί συνίστανται στην διείσδυση σε πολιτικών ομάδων αντιπολίτευσης των κυβερνήσεων που σκοπεύουν να ανατρέψουν, χρηματοδοτώντας και καθοδηγώντας την ανάπτυξή τους, για να προετοιμάσουν το κλίμα στα ΜΜΕ με τη διάδοση ψευδών ειδήσεων και, φθάνοντας στο σωστό επίπεδο κοινωνικοπολιτικής αναταραχής οργανώνουν μεγάλη και δαπανηρή διαδήλωση, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δικοί τους μυστικοί στρατιωτικοί ή οι άνδρες των τοπικών μυστικών υπηρεσιών που έχουν ήδη εξαγοραστεί, θα έχουν το καθήκον να ανοίγουν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Για ότι συμβεί θα κατηγορηθεί για το “καθεστώς” ή ο Πρόεδρος που πρέπει να ανατραπεί και κατά τη διάρκεια της επόμενης διαδήλωσης θα αρκεί να πυροβοληθούν διαδηλωτές και αστυνομικοί ώστε να προκαλέσουν την κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση, στην οποία αναγκάζονται να προσχωρήσουν και τα πιο μετριοπαθή στοιχεία της αντιπολίτευσης 'ώστε να υποχρεωθούν να ταχθούν με τους εξεγερμένους που καθοδηγούν οι μυστικές υπηρεσίες. Η παγκόσμια καμπάνια των ΜΜΕ πυροδοτεί και τον εμφύλιο πόλεμο που μπορεί να αρχίσει. Έτσι έγινε στην Τσετσενία, στα Βαλκάνια, στη Λιβύη, στη Συρία και πιο πρόσφατα στη Βενεζουέλα».¹

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα στοιχεία, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και γεωπολιτικά που αποτέλεσαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τα ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Κατάρ αποφάσισαν να ανατρέψουν τον Άσαντ, μπορεί να κατανοηθεί η τρέχουσα διαπιστώνοντας πως όχι μόνον αντιστέκεται αλλά και να κερδίζει σε πολιτικούς και στρατιωτικούς τομείς μετά από τόσα χρόνια αχαλίνωτης διαφθοράς, τρομοκρατικών επιθέσεων, σαμποτάζ και οικονομικού αποκλεισμού.

Η πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη της Ρωσίας, που έχει στη διάθεσή της τη στρατιωτική βάση στην Ταρτούς, καθώς κι εκείνη της Λιβανικής Χεζμπολάχ, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο, αλλά δεν θα αρκούσαν να σώσουν τη Συρία και τον Μπασάρ Αλ Άσαντ εάν οι αναλύσεις κι οι προβλέψεις των εισβολέων κι επιτιθέμενων ήταν σωστές όσον αφορά την επισφάλεια κι ευθραυστότητα της προεδρίας του και βασικά της κοινωνικής και θρησκευτικής ενότητας του Συριακού Έθνους.

Ο Μπασάρ Αλ Άσαντ έγινε Πρόεδρος χωρίς να το θέλει, διακόπτοντας σπουδές και ιατρική σταδιοδρομία στην Ευρώπη, λόγω του θανάτου του αδελφού του Μπασέλ, τον οποίο ο πατέρας του είχε επιλέξει ως διάδοχό του. Πολύ σύντομα ήρθε σε προστριβές και συγκρούσεις με τα μέλη της συντηρητικής, δεξιάς πτέρυγα του κόμματος Μπάαθ -ένα από τα συνθήματα τους ήταν: “Ο Μπασάρ έχει στην κλινική του, ο Μάχερ Αλ Άσαντ (νεκρός αδελφός του) την εξουσία¨- κι ήταν σουνιτικές επιρροές της Σαουδικής Αραβίας.

Ο πρώην αντιπρόεδρος Abdel Halim Khaddam, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να μειώσει την επιρροή του Άσαντ στο συνέδριο του Μπάαθ, το 2005 αυτοεξορίζεται στη Γαλλία, δεν κρύβει τη συμπάθεια και σχέση με τη βασιλική οικογένεια Σαούδ και κατηγορεί τον Άσαντ για τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Rafic Hariri, κάτι που πάντα απορρίφθηκε από τον Assad, παρόλο που πολλές φωνές εκείνης της εποχής έδειχναν ως εκτελεστές στοιχεία της συριακής ασφάλειας, Αλαουίτες που διαφωνούσαν με τις πολιτικοοικονομικές αλλαγές του Άσαντ και της συζύγου του Άσμα (Asmāʾ Akhras, σουνίτισσα αγγλίδα υπήκοος), που θεωρούσαν ως υπερβολικές.

Όμως, ο Άσαντ ήξερε πώς να κερδίσει συναίνεση και ταυτόχρονα να μεταρρυθμίσει το κόμμα του και την κυβέρνηση. Τον Ιούνη του 2014, παρά την τρομοκρατία, τον οικονομικό αποκλεισμό και τα δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για να δωροδοκηθούν στρατιωτικοί, πολιτικοί και ανώτεροι αξιωματούχοι, οι οποίοι θα έπρεπε να τον ανατρέψουν, επανεκλέχθηκε με 88,7% των ψήφων στις πρώτες πολυκομματικές εκλογές στη Συρία, ενώ μόνο 5 οι στρατηγοί από τους 1.200 λιποτάκτησαν με τους “εξεγερμένους”.

Για να ξεπεραστεί η λαϊκή αντίσταση και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα της Συρίας δαπανήθηκαν αστρονομικά ποσά για τη χρηματοδότηση τρομοκρατικών οργανώσεων που υποστηρίζονται από τη Σαουδική Αραβία, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις χώρες του ΝΑΤΟ. Εκπαίδευσαν και εξόπλισαν έναν απατηλό δήθεν “Ελεύθερο Συριακό Στρατό”, που σχηματίστηκε από μερικές χιλιάδες απελπισμένους, χιλιάδες αλλοδαπούς μισθοφόρους και δεκάδες “εκπαιδευτές” των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Μετά τον πρώτο χρόνο αυτός ο στρατός ήταν εντελώς άχρηστος και τα περισσότερα από τα όπλα του (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ) μεταβιβάστηκαν στην ISIS (ισλαμικό κράτος), την Αλ Κάιντα, την Αλ Νούσρα κι άλλες άτακτες ομάδες σαλαφιτών και ορισμένες φορές με αδελφοκτόνες συγκρούσεις για όπλα και λάφυρα (πλιάτσικο) πολέμου.

Η σημαντικότερη επιχείρηση των ΜΜΕ για τη δημιουργία μιας αξιόπιστης αντιπολίτευσης, όχι στα χέρια Σαουδάραβων και μουσουλμάνων αδελφών, ήταν η διάσκεψη της Αττάλειας, την οποία προωθούσε ο Usáma al-Munağğid, εξόριστος Σύρος στο Λονδίνο, μέλος του Κινήματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ακτιβιστής της αντιπολίτευσης στο καθεστώς. Πρόκειται για τον άνθρωπο που στα επίσημα αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα που κοινοποίησαν τα Wikileaks πιστοποιείται η χρηματοδότησή του από τις ΗΠΑ μεταξύ 2006 και 2009. Αυτά τα κεφάλαια έπρεπε να υποστηρίξουν μία αντιπολίτευση αντί-Άσαντ και τη δημιουργία του τηλεοπτικού σταθμού Barada TV, που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2009 και συνδέεται στενά με το κίνημα του al-Munağğid.

Η επικοινωνιακή κάλυψη από τα ΜΜΕ και τα παγκόσμια μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εξασφαλιστεί από το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, με έδρα Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό το παράξενο “Παρατηρητήριο” αποτελείται από ένα και μοναδικό άτομο, τον Rami Abdulrahman, που ζει στο Κόβεντρι, χρηματοδοτούμενο και διαχειριζόμενο από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, και τα πέπλα του αποτελούν πλέον τις μοναδικές πηγές ενημέρωσης για τη Συρία από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ανήκουν στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αυτή η συντονισμένη επίθεση των ΗΠΑ, των μοναρχικών καθεστώτων του Περσικού Κόλπου, του Ισραήλ και των χωρών του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπου σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους και τα προγράμματά τους η υποδούλωση της Συρίας θα ήταν περίπατος όπως συνέβη στη Λιβύη, απέτυχε αλλά κόστισε στη Συρία εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους κι εκατομμύρια μεταναστών. Το τελευταίο ξέσπασμα της οργής και της ανικανότητας, ο επιθανάτιος ρόγχος των εισβολέων, ήταν η εφεύρεση της δήθεν χρήσης τοξικών αερίων από τον Συριακό Στρατό, που οργάνωσε η μή κυβερνητική οργάνωση “Λευκά Κράνη”, μια οργάνωση υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, που δημιουργήθηκε για να στηρίξει τις δραστηριότητες των τρομοκρατών.

Η Συρία νίκησε και κατατρόπωσε τους τρομοκράτες, ακόμη κι εκείνους που είχαν χαρακτηριστεί ως “καλοί” (μετριοπαθείς) που ήταν διαχειρίσιμοι και διοικούμενοι από τους “εκπαιδευτές” των ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία. Η Συρία απελευθέρωσε το μεγαλύτερο τμήμα της επικράτειας, αλλά δεν έχουν τελειώσει οι πολιτικοί και γεωπολιτικοί ελιγμοί εναντίον της Συρίας και του Προέδρου της.

Το Ισραήλ εξακολουθεί να διαπράττει βομβιστικές επιθέσεις στο έδαφος της Συρίας για να επιτύχει μια αντίδραση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναγκάσει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του στον Κόλπο να ξεκινήσουν έναν ανοιχτό πόλεμο εναντίον της Συρίας, αλλά το έχει πράξει για σχεδόν 10 χρόνια χωρίς επιτυχία και είναι προβλέψιμο ότι η Συρία και η Ρωσία δεν θα πέσουν στην παγίδα, ενώ οι δυτικές κυβερνήσεις και τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης σιωπούν σε αυτές τις τρελές και εγκληματικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου (προσπαθήστε να φανταστείτε τι θα έκαναν και θα έλεγαν εάν η Ρωσία βομβάρδισε κάποια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ σε μια χώρα της ΕΕ).

Οι ΗΠΑ έχουν υποσχεθεί μια μικρή, λίγο Συρία στους ηγέτες των Κούρδων, τους οποίους λατρεύουν, τους εξοπλίζουν και “συμβουλεύονται” όταν πολεμούν την κυβέρνηση Άσαντ, αλλά αυτό υπονόμευσε τις σχέσεις τους με τον Ερντογάν, μέχρι την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, της οποίας οι πολιτικές στρατηγικές αντιδράσεις και συνέπειες θα έχουν διαδραματίσουν ρόλο σ' αυτή την περιοχή.

Η Μογκέρινι, Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ύπατος Εκπρόσωπος της Ε.Ε. για την Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας, που πάντα μιλάει για λογαριασμό των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, δήλωσε ότι ο Άσαντ δεν πρέπει να έχει την ψευδαίσθηση πως η νίκη του θα σημάνει την εγκατάλειψη από μέρους της Ευρώπης των ηττημένων αντιπάλων του.

Θα πρέπει να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε, να επαγρυπνούμε, να ελέγχουμε τη συμπεριφορά των κυβερνήσεών μας και να ενημερώσουμε τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτών, αλλά η νίκη του Άσαντ κι εκείνων που τον υποστήριζαν σταθερά εναντίον των επιτιθεμένων εισβολέων μας επιτρέπει να κάνουμε κάποιες σκέψεις.

Ευτυχώς, εξαλείφθηκαν χιλιάδες τρομοκράτες μισθοφόροι και σαλαφίτες που πήγαν να πολεμήσουν εναντίον της συριακής κυβέρνησης, με προσηλυτισμούς από τους ιμάμηδες που προσλήφθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τον Σαούδ σ' ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς οι επιζώντες που διέφυγαν επιστρέφουν στα κράτη στα οποία κατοικούσαν ή τους επιτρέπεται να εισέλθουν στην Ευρώπη ως λαθρομετανάστες, έχουν εκπαιδευτεί στρατιωτικά και θα παραμείνουν συνδεδεμένοι με τους ηγέτες τους τζιχαντιστές, θέτοντας σε σοβαρό κίνδυνο τους λαούς μας.
Δύναμη του Άσαντ και της κυβέρνησής του είναι αναμφισβήτητα η κοινωνική και εθνική συνοχή του λαού του και ο ηρωισμός των μαχητών του, αλλά και η διπλωματική ικανότητα που κληρονόμησε από τον πατέρα του κι έτσι είναι σε θέση να εγγυηθεί τη διπλωματική υποστήριξη της Κίνας και της Ρωσίας στον ΟΗΕ και στον στρατιωτικό τομέα την υποστήριξη και συνεργασία με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Λιβανέζικη Χεζμπολάχ.
Παρά τις τιμητικές διακρίσεις και απεριόριστες θετικές πολιτικές εκτιμήσεις στο πρόσωπο του Άσαντ (συμπεριλαμβανομένου και του Ιταλού προέδρου Ναπολιτάνο το 2010) που καταβλήθηκαν από διάφορες χώρες των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, σε αντίθεση με τη Λιβύη, το πολιτιστικό επίπεδο της συριακής ηγεσίας μας έδωσε τη δυνατότητα να διαβάσουμε τη βαθιά φύση του οικονομικού καπιταλισμού που δεν μπορεί να μην προσπαθήσει να καταπνίξει την εθνική κυριαρχία των λαών για να επεκτείνει την παγκόσμια εξουσία του. Είναι αυτή η διαύγεια ανάλυσης που οδήγησε την ηγεσία της Συρίας στην προετοιμασία τους, καταφέρνοντας να διαβλέπουν τη σκηνοθεσία της δύσης που βρισκόταν πίσω από τις ταραχές που ξέσπασαν ταυτόχρονα στις παραμεθόριες περιοχές με το Ισραήλ, τον Λίβανο, την Τουρκία και την Ιορδανία.
Από τη Συριακή υπόθεση οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να διδαχθούν πως δεν πρέπει να πιστεύουν στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και σ' εκείνα τα πολιτικά κόμματα κι ιδιοκτήτες ΜΜΕ που όλα αυτά τα χρόνια μας έχουν πει ψέματα, εκτελώντας εντολές χρηματοδοτών τους ή δανειστών τους κάλυψαν την εγκληματική υποστήριξη της τρομοκρατίας, προετοίμασαν την κοινή γνώμη για τον αθέμιτο κι εγκληματικό οικονομικό αποκλεισμό (εμπάργκο), προκειμένου να αποδυναμώσουν την αντίσταση του λαού της Συρίας. Αυτό το δίδαγμα αποτελεί μια συλλογική κληρονομιά των λαών μας για ν' αποφύγουμε να μας θέσουν μπροστά σε νέους πολέμους και νέα εγκλήματα της παγκοσμιοποίησης του μεγάλου υπερεθνικού κεφαλαίου, που τα ΜΜΕ τους και τα πολιτικά τους κόμματα είναι ήδη έτοιμα να μεταμφιεστούν σε “υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.