Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί αν υποτεθεί ότι πρέπει να υποχωρεί η Δημοκρατία (λαϊκή θέληση), τότε αυτό σημαίνει ότι η λαϊκή θέληση είναι μια πολυτέλεια η οποία μπορεί να υπάρχει μόνο όταν οι οικονομικές συνθήκες και τα οικονομικά συμφέροντα το επιτρέπουν. Διαφορετικά θα πρέπει, είτε να αυτοπεριορίζεται είτε να περιορίζεται δια της βίας.
Εκεί που όλοι θεωρούσαμε ότι έχουμε ένα Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται....ότι ήταν το απαραβίαστο κεντρικό κείμενο της δημοκρατίας μας, ξαφνικά βλέπουμε αυτό να υποχωρεί και να παραβιάζεται μπροστά στην ανάγκη λήψης οικονομικών μέτρων αντίθετα προς τη θέληση του λαού, τα οποία μέτρα μάλιστα σκοπεύουν μόνο προς εξασφάλιση των χρημάτων των ντόπιων και διεθνών τοκογλύφων.
Ποιος λοιπόν στην πραγματικότητα κυβερνά; Ο λαός ή τα οικονομικά συμφέροντα;
Πολλοί λένε πως μπορεί η Δημοκρατία να εφευρέθηκε στην αρχαία Αθήνα, αλλά αυτό έγινε γιατί είχαν την ευκαιρία μερικές χιλιάδες Αθηναίων να διαλογίζονται και να διαβουλεύονται στην Πνύκα, αφού για τα προς το ζειν φρόντιζαν ένα εκατομμύριο δούλοι. Όταν όμως έσφιξαν τα πράγματα, η Αθηναϊκή Δημοκρατία καταλύθηκε και δεν τους έσωσε ο διάλογος και η συναπόφαση.
Η θέση αυτή δεν απαντά γιατί η δημοκρατία σώζεται μέχρι τις μέρες μας και δεν ήταν ένα παροδικό φαινόμενο. Όμως οι επικριτές απαντούν ότι η δημοκρατία σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη την Άμεση Δημοκρατία. Η Δημοκρατία σήμερα διατηρείται μόνο με την αντιπροσωπευτική ολιγαρχική της μορφή, στην οποία κουμάντο κάνουν οι μειοψηφίες και όχι με την μορφή της γνήσιας Άμεσης Δημοκρατίας και αυτό μόνο επειδή το θέλουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα για να την πασάρουν ως ετικέτα, ως περιτύλιγμα και ως όπιο και εξαπάτηση των λαών προκειμένου, να προβαίνουν ήσυχα στην οικονομική τους εκμετάλλευση.
Το δικό μας πολιτικό σύστημα γνωρίζει πολύ καλά τι αξία έχει η σημερινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία (δηλαδή μόνο ως περιτύλιγμα και εξαπάτηση), γι’ αυτό και είναι συσπειρωμένο και απόλυτα συναινετικό προς τα μέσα, ενώ αντίθετα παρουσιάζεται διαφωνών και αντιδικών προς τα έξω, προς το λαό.
Με αυτή τη λογική, "πολύ καλά κάνουν" οι επαγγελματίες πολιτικοί μας και πολύ καλά το δουλεύουν το μαγαζί τους. Δεν φοβούνται καθόλου, ούτε ανησυχούν από το φαινόμενο της πλατείας και κυρίως από το αίτημα περί Άμεσης Δημοκρατίας, κάτι που ουδέποτε εφαρμόστηκε, πλην της αρχαίας Αθήνας και ούτε μπορεί να εφαρμοστεί.
Εκείνο που φοβάται η επαγγελματική πολιτική ελίτ και προσπαθεί να το τσακίσει εν τη γενέσει του με τα ΜΑΤ κ.λ.π. είναι ότι η οικονομική κατάσταση και η αγανάκτηση του λαού μπορεί να επιφέρει αλλαγή στην πολιτική ελίτ της χώρας, μέσα από θεσμικές αλλαγές. Δηλαδή φοβάται ότι μια λαϊκή εξέγερση μπορεί να απομακρύνει τα υπάρχοντα πολιτικά πρόσωπα και κυρίως συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα από την εξουσία και να τα αντικαταστήσει με άλλα. Αυτό δηλαδή που είναι και η αιτία όλων των εμφυλίων συγκρούσεων.
Η δική μας κατεστημένη κληρονομική πολιτικοοικονομική ελίτ, όπως και κάθε βολεμένη ελίτ, δεν μπορεί να το διανοηθεί αυτό και θα πολεμήσει μέχρι τέλους, προκειμένου να αποφύγει την κατάρρευσή της και την απομάκρυνση των πολιτικών οικογενειών από την εξουσία και τα δημόσια ταμεία.
Επομένως στην επικείμενη σύγκρουση, που δεν θα αργήσει, το λαϊκό αίτημα θα πρέπει να είναι ορισμένο. Θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι θεσμικές αλλαγές που θα σπάνε τους περιορισμούς μιας κλειστής ελίτ, ώστε να μπορούν νέες λαϊκές δυνάμεις να ανέρχονται στην εξουσία, μέσα από τη γνήσια λαϊκή βούληση και στήριξη και ταυτόχρονα να είναι συνεχής ο πλήρης λαϊκός έλεγχος των οργάνων της εξουσίας.
Aπό το http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/07/blog-post_7060.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου