Ασυμφωνία ηγεσίας – λαού

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Ανάμεσα στα πολυπληθή ρεύματα του στενού και ευρέος ΠΑΣΟΚ κατά τις εκλογές για την ηγεσία του υπό διαμόρφωση κόμματος της κεντροαριστεράς, υπήρξαν και δύο υποψήφιοι που υποστηρίχθηκαν επιπλέον από άλλους χώρους: οι κύριοι Καμίνης και Θεοδωράκης. Εκτός του ΚΙΔΗΣΟ και της ΔΗΜΑΡ που στήριξαν τον πρώτο και του Ποταμιού, που στήριξε φυσιολογικότατα τον δεύτερο, η απήχηση που είχαν οι δύο υποψήφιοι σε ευάριθμες πολιτικές προσωπικότητες και αναλυτές των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, δηλαδή ανθρώπους ειλικρινά αδέσμευτους και δραστήριους πολιτικά στον χώρο του «μεταρρυθμιστικού κέντρου» ή των «προοδευτικών πολιτών», ήταν εντυπωσιακή. Διάβαζε κανείς δημόσια προφίλ με χιλιάδες φίλους και ακολούθους και ανέμενε

μάχη κορυφής μεταξύ τους. Το πραγματικό μερίδιο επιρροής αυτού που εθεωρείτο περίπου ως μονδρόδρομος λογικής για την κεντροαριστερή πτέρυγα της ελληνικής διανόησης, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπέστατο.

Για να ανιχνευθεί ένα πολιτικό μήνυμα από τη συντριβή αυτήν, θα πρέπει να εξετασθούν όχι τα κοινά, αλλά οι διαφορές των δύο από τους υπόλοιπους επτά. Ούτε θέματα οικονομικής διαχείρισης, ούτε οι μεταρρυθμίσεις, ούτε το βάδισμα με το Μνημόνιο, ούτε η ένταξη στην ευρωζώνη συνιστούν διαφορές. Οι δύο βασικές διαφορές είναι: πρώτον η έμφαση υπέρ των δανειστών, δηλαδή ότι θα έπρεπε να τους είχαμε εφεύρουμε, ώστε να μπει τάξη στη χώρα’ τους έχουμε ανάγκη λόγω δικής μας ανικανότητας. Δεύτερον, η βροντοφωνία τους σε υπερθετικό βαθμό στα θέματα διαχωρισμού Εκκλησίας – κράτους με κάθε αφορμή, σχετική ή άσχετη. Το πρώτο πολιτικό μάθημα είναι να μην γινόμαστε Μερκελότεροι της Μέρκελ ή Σοϊμπλότεροι του Σόϊμπλε. Μέχρι και ο Ντάϊσελμπλουμ δήλωσε τις προάλλες ότι χρήματα φορολογουμένων κατευθύνθηκαν ουσιαστικά στο να σωθούν ορισμένες τράπεζες. Το δεύτερο ότι ο λαός κλείνει απερίφραστα μάτια και αυτιά σε αντικληρικαλιστικές κορώνες και εμμονές.

Από τις ίδιες δύο αδυναμίες ακριβώς πάσχουν και οι απέναντι: οι υποτιθέμενοι φιλελεύθεροι και η μικρή ή μεγάλη κατεστημένη κεντροδεξιά διανόηση. Αρχισυντάκτης νεότευκτης εφημερίδας που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα και φιλοδοξεί να εκφράσει αυτόν τον χώρο, έγραψε ευθαρσώς στο διαδίκτυο προ μηνός, την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, ότι «βρίσκει φασιστικό κάθε θρησκευτικό σύμβολο, οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο»! Του συνιστώ να αποφεύγει την παρακολούθηση της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, διότι οι περισσότερες σημαίες κρατών έχουν με τη μία ή την άλλη μορφή παραπομπή σε θρησκευτικά σύμβολα.

Αντί δικών μου λόγων, συνεχίζω με λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, από συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθερία (15.6.1958):

«Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του! Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του.»

 http://www.antibaro.gr/article/17885