του Γιώργου Παπασίμου
Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για την επίλυση της εμφύλιας κρίσης στη Λιβύη από Μέρκελ και Πούτιν, κατόπιν αιτήματος του Ερντογάν για μία ακόμα φορά, κατέδειξε την οδυνηρή πραγματικότητα για τη χώρα μας, στη σημερινή παγκόσμια γεωπολιτική ρευστότητα. Παρά τις ρητορείες και τα φληναφήματα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, πρωτίστως για εσωτερική κατανάλωση, τίποτα δεν μπορεί να κρύψει τις αλήθειες, με τις οποίες οφείλουμε, ως έθνος, να πορευθούμε και να αναδιοργανωθούμε, πριν επέλθουν εθνικοί «ακρωτηριασμοί».
Πρώτον, δεν μπορούν, πλέον, ούτε ως ψευδαισθήσεις να σταθούν τα, μέχρι τώρα, αφηγήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, περί υπάρξεως «ομπρέλας προστασίας» λόγω της ένταξης της χώρας στην EΕ, στο ΝΑΤΟ κ.λπ. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη Γερμανία, η οποία, για μια ακόμα φορά, ως παραδοσιακή πιστή σύμμαχος της Τουρκίας, φέρεται δολίως απέναντι στην Ελλάδα. Την απέκλεισε από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, ενεργώντας ως προστάτης των τουρκικών συμφερόντων απέναντι σε μία χώρα, που είναι μέλος της ΕΕ, αλλά αφορά και τους υπόλοιπους ισχυρούς παράγοντες και «αρμούς» της Δύσης στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική περίοδο.
Το ΝΑΤΟ τηρεί στάση επιτήδειας ουδετερότητας, η οποία, όμως, μετατρέπεται σε φιλοτουρκική στάση, αφού η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο, λόγω του αναθεωρητικού επιθετικού οίστρου της. Την ίδια στάση ουδετερότητας τηρούν και οι ΗΠΑ, όπως φάνηκε εμφατικά και στο τελευταίο ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον και αυτό, παρά τα «χαστούκια» του Ερντογάν προς αυτές (αγορά των S-400 από τη Ρωσία και επιθετική φρασεολογία εναντίον τους).
Αποδεικνύεται, αντικειμενικά, ότι η φερόμενη ως εθνική στρατηγική της Ελλάδας («ανήκομεν εις την Δύσιν») με την έννοια του δεδομένου «κράτους-πελάτη», όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον ομπρέλα προστασίας για τα εθνικά μας θέματα, αλλά, πιθανότατα, μπορεί να μετατραπεί και σε θηλιά στον λαιμό της, λόγω της προσφοράς αυτής ως «θύματος» κατά την επίλυση των πολύπλοκων αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων στην περιοχή.
Ειδικότερα, για τον δόλιο ρόλο της Γερμανίας, στα εθνικά μας θέματα, είχε αναφερθεί προφητικά ο Παναγιώτης Κονδύλης, το 1993, στο επίμετρο του βιβλίου του Θεωρία του Πολέμου. Εκεί τόνιζε ότι όταν η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αναζητήσει οικονομική προστασία, λόγω της προβλεπόμενης από αυτόν χρεωκοπίας, από την Ευρώπη (εννοώντας την Γερμανία κατά κύριο λόγο), τότε θα τεθούν σε μεγάλο κίνδυνο τα εθνικά μας θέματα, λόγω και της παραδοσιακής φιλοτουρκικής πολιτικής από την Γερμανία.
Υποταγμένη πλην προβλέψιμη Ελλάδα
Δεύτερον, η, μέχρι τώρα, ακολουθούμενη πολιτική της Ελλάδας ως πιστής και προβλέψιμης συμμάχου των ΗΠΑ και μέλους του ΝΑΤΟ και η πλήρης υποταγή της στα ξένα δυτικά κέντρα (πρωτίστως στης Γερμανίας, λόγω της οικονομικής μας χρεωκοπίας), έχει αρνητικότατες συνέπειες για τα εθνικά θέματα. Και αυτό, γιατί οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, έχοντας δηλώσει την πλήρη υποταγή τους στις ΗΠΑ, μετέτρεψαν τη χώρα σε εκτελεστικό όργανο των ξένων συμφερόντων.Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία υπαγόρευσαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία, με την οποία αφενός θίχτηκαν σοβαρά εθνικά συμφέροντα (αναγνωρίσαμε στο γειτονικό κράτος μακεδονική εθνότητα και γλώσσα), αφετέρου υπήρξε το πλαίσιο διάρρηξης των σχέσεων μας με την Ρωσία, της οποίας απελάσαμε απροειδοποίητα δύο διπλωμάτες, που, υποτίθεται, κινούνταν εναντίον της συμφωνίας!
Αυτό, σε συνδυασμό με την εσπευσμένη και υπαγορευμένη αναγνώριση του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας από την Εκκλησία της Ελλάδος, έχουν δημιουργήσει συνθήκες «πάγου» με τη Ρωσία. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τα ελληνικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή. Παρατηρούμε, χωρίς καμία αντίδραση, τον Πούτιν να έχει μετατραπεί σε μεγάλο προστάτη των τουρκικών συμφερόντων τόσο στη Συρία, όσο και στη Λιβύη.
Στη μεν Συρία αυτό έγινε μετά το ξεπούλημα των Κούρδων από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, εγκαθιστώντας έτσι τον Ερντογάν εντός του συριακού εδάφους. Στη δε Λιβύη, από ταραξίας του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας περί μη αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων, μετατρέπεται (ελέω Πούτιν και Μέρκελ) σε εγγυητή της επιδιωκόμενης κατάπαυσης του πυρός στον λιβυκό εμφύλιο πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου