Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης είχε δώσει συνέντευξη σε ιταλική εφημερίδα;

 
Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης είχε δώσει συνέντευξη σε ιταλική εφημερίδα;

Απάντηση σε ερώτηση αναγνώστη της ιστοσελίδας μας ο οποίος κάνει μία πανεπιστημιακή διατριβή  και επιθυμεί   να μάθει αν υπάρχουν πράγματι άγνωστες αποκαλύψεις Οπλαρχηγών του ’21, αλλά και άλλων Αγωνιστών της Επαναστάσεως, όπως του Θοδωρή Κολοκοτρώνη, σε ιταλική εφημερίδα, όπου ένας Ιταλός δημοσιογράφος, ως περιηγητής, κατάφερε να πλησιάσει τους Ήρωες του ξεσηκωμού και να πάρει αποκλειστικές συνεντεύξεις!..

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Αξιότιμε κ. Σακκέτο, επειδή κάνω μια διατριβή για το Πανεπιστήμιο, με πληροφόρησαν ότι είχατε αναρτήσει στην ιστοσελίδα σας μία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο θρυλικός «Γέρος του Μοριά» σε ιταλική εφημερίδα. Αν είναι αλήθεια πώς μπορούμε να τη διαβάσουμε και -αν είναι δυνατόν- μπορείτε να την αναρτήσετε εκ νέου; Θα σας είμαι πολύ ευγνώμων.
Με τιμή: Αθανάσιος Π….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία, ότι, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν σε διάφορα βιβλία μας ή εφημερίδες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί Έλληνες, είναι αιχμαλωτισμένοι στα δεσμά της Παγκοσμιοποίησης και της λεγομένης «Ηλεκτρονικής αιχμαλωσίας». Αποτέλεσμα του γεγονότος τούτου είναι να αγνοούν παντελώς το γεγονός, ότι, διαρκούσης της Επαναστάσεως, πολλοί ήσαν εκείνοι οι ξένοι ( περιηγητές και μη) πού ήθελαν να ιδούν από κοντά τις θρυλικές φυσιογνωμίες του Αγώνος.
Ένας εξ αυτών ήτο και ο φλογερός φιλέλληνας, ο Ιταλός δημοσιογράφος ΙΩΣΗΦ ΠΕΚΚΙΟ, ο οποίος, όταν ήλθε στην επαναστατημένη Ελλάδα, το 1825, κατάφερε να πλησιάση τον στρατηγό Θοδωρή Κολοκοτρώνη και να του πάρη μία συνέντευξη (!!) την οποίαν εδημοσίευσε αργότερα στο «Λουγκάνο», όπως τουλάχιστον διαπιστώνουμε μέσα στο θρυλούμενο «Ημερολόγιον της Ελλάδος» του 1931 .
Ο Ιωσήφ Πέκκιο, όπως είπαμε, ήταν ένας Ιταλός δημοσιογράφος, ο οποίος συνωμότησε κατά των Αυστριακών και εζήτησε καταφύγιο στην Αγγλία.
΄Όταν εξερράγη η Ελληνική Επανάσταση, έγινε μέλος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, το οποίο (Κομιτάτο) έστειλε αργότερα τον Πέκκιο στην ελληνική κυβέρνηση για να της παραδώση το δεύτερο αγγλικό δάνειο των εξήκοντα χιλιάδων (60.000) λιρών.
Ο Πέκκιο παρέμεινε στην Ελλάδα από της 20ής Απριλίου μέχρι της 11ης Ιουνίου 1825 ερχόμενος εις επαφήν με τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του Αγώνος, με περιοδείες στην Πελοπόννησο, και όταν έφθασε στο Λονδίνο, κατέγραψε τις εντυπώσεις, αλλά και τις συνεντεύξεις του, πού του παρεχώρησαν οι Οπλαρχηγοί σε ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλον: « Έκθεσις των συμβάντων εν Ελλάδι κατά την άνοιξιν του 1825».

ΜΕΤΑ από ένα ταξίδι 50 ημερών, φθάνει στην (τότε) πρωτεύουσα της Ελλάδος, το Ναύπλιο, του οποίου την περιγραφή κάνει με τα πιο μελανά χρώματα:
« Δρόμοι στενοί, σπίτια καταρρέοντα, ατμοσφαίρα βαρεία και πλημμυρισμένη από βρωμεράς αναθυμιάσεις, καταθλίβουν τον ταξιδιώτην. Τα σκουπίδια είναι τόσα, ώστε θα ήτο ηράκλειον έργον η μετακίνησίς των. Αυτή είνε μία από τας αιτίας δια τας οποίας εκυριάρχησε κατά το παρελθόν έτος επιδημικός πυρετός σχεδόν θανατηφόρος…».

Όταν απεβιβάσθη, βεβαίως, είχε παύσει ο πυρετός και οι συναντήσεις, πού έκαμε με τους Έλληνες πατριώτες, ήσαν συναντήσεις προσώπων χλωμών από την εξάντληση.

« Αι διασκεδάσεις της πρωτευούσης ταύτης απoτελούντο από μερικά άκομψα καφενεία και σαραβαλιασμένα μπιλιάρδα, από ένα περίπου βραδυνόν εις μίαν μικράν πλατείαν σκιαζομένην εις το μέσον από φιλόξενον μεγαλοπρεπή πλάτανον, και από την περιέργειαν την τροφοδοτουμένην ανά πάσαν στιγμήν από ειδήσεις και ανέκδοτα. Αι γυναίκες είναι αόρατοι, διότι οι άνδρες δεν τας αφήνουν να παρουσιάζωνται…».

Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: «Πέταξα στη θάλασσα τα παράπονά μου!..»

ΜΕΤΑ από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Ιωσήφ Πέκκιο, κατάφερε να συναντήση τον θρυλικό «Γέρο του Μοριά» στην φυλακή του κι αφού προηγουμένως είχε παρακαλέσει θερμότατα τον Λάζαρο Κουντουριώτη, για να του επιτρέψη να τον επισκεφθή.
Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενον από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον Στρατηγόν βαθύτατον σεβασμόν.
Γράφει ο Πέκκιο:

« Ακτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπτον εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον».

Αμέσως ο Θ. Κολοκοτρώνης ρωτάει τον Ιωσήφ Πέκκιο τι νέα του φέρνει και ο Ιταλός δημοσιογράφος του απαντά, ότι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται να κυριεύσουν το Ναυαρίνο.
Ο «Γέρος του Μοριά» εκούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του και είπε:
-Δια να νικηθούν οι Αιγύπτιοι δεν εχρειάζοντο παρά άνδρες!..

Κάνοντας μάλιστα μία χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του βροντοφωνάζει:
- Για να βαρούν τα τουφέκια!…
Στη συνέχεια, στρεφόμενος προς τον Ιωσήφ Πέκκιο, λέει:
-Ξέρετε ποιος έδωσε τη νίκη στους Αιγύπτιους; Η ενότης της διοικήσεώς των, ενώ οι Έλληνες χάθηκαν με τη μανία που έχει ο καθένας να κουμαντάρη χωρίς να ξέρη!

ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστική η περιγραφή, πού δίνει εδώ ο Πέκκιο για τον Κολοκοτρώνη, μιας και αναφέρει, ότι ενώ εσήκωνε το χέρι του διέκρινε στον βραχίονά του μια ουλή σπαθιάς. Τον ερώτησε πού έλαβε το τιμητικό αυτό παράσημο και ο Κολοκοτρώνης του απήντησε:
- Δεν είναι το μόνο παράσημο, πού έχω στο κορμί μου…
Αμέσως μετά του δείχνει μία άλλη ουλή από πυροβολισμό, πού είχε στον άλλον βραχίονά του, την τρίτη ουλή στο δεξιό στήθος και μία τέταρτη ουλή στην πλευράν του!
Όπως μιλούσε, όμως, έπαιζε νευρικά το κομπολόϊ του, εσηκώνετο, εκάθητο και εφαίνετο ανήσυχος, ταραγμένος, σαν να εφοβείτο κάποιον εχθρό.
Λέει ο Πέκκιο:

« Ο Κολοκοτρώνης αναμφιβόλως δεν είναι κοινός άνθρωπος. Μετ’ ολίγας ημέρας απελύθη και έγινε πανηγυρικώς δεκτός εις Ναύπλιον. Κατά την στιγμήν της συμφιλιώσεώς του με την κυβέρνησιν, απήντησεν αυτοσχεδίως εις τον λόγον τον οποίον εξεφώνησε κάποιος εκ των επισήμων. Εις την άξεστον απάντησίν του είναι άξια σημειώσεως η παράγραφος εις την οποίαν είπε:
-Στο ταξίδι μου από την Ύδρα έως εδώ πέταξα στην θάλασσα τα παράπονά μου. Κάμετε το ίδιο και σείς και θάψετε μέσα σε κείνο το λάκκο τα μίση σας και τας διαφοράς. Αυτός θα είνε ο θησαυρός που θα κερδίσετε!…»
Και ο Πέκκιο καταλήγει με μία αξιοσημείωτη παρατήρηση:
«Ωμίλει την στιγμήν εκείνην εις την πλατείαν του Ναυπλίου, όπου οι κάτοικοι έσκαπτον από πολλών ημερών με την ελπίδα (συχνήν εις την Ελλάδα) ότι θα εύρισκον θησαυρόν τινα (…).
Ίσως να μη κατάλαβαν καλά τα οικουμενικά και πανανθρώπινα λόγια του «γερο-Θοδωρή»!…

ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΙ

Ο φλογερός πράγματι φιλέλληνας, Ιωσήφ Πέκκιο, όπως προαναφέραμε, συναντήθηκε και με πολλούς άλλους οπλαρχηγούς, ώστε να επιτύχη μία συνέντευξη μαζί τους.
Ένας εξ αυτών ήταν και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης τον οποίον βρήκε μαζί με πολλούς άλλους Ρουμελιώτες και Σουλιώτες:

« Ο πρώτος τον οποίον επεσκέφθην με τον στρατηγόν Ρώς ήτο ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ηπειρώτης, γεννηθείς εις την Άρταν, Κατώκει εις ταπεινοτάτην οικίαν έξω από την πύλην του Άργους. Εκάθητο επάνω εις ένα χαλί μεγαλοπρεπώς ενδεδυμένος, και με χρυσά και αργυρά κεντήματα. Σιμά του, εις τον τοίχον, ήτο κρεμασμένον το τουφέκι του, γεμάτον από αργυρά αραβουργήματα. Το δωμάτιον ήτο γεμάτον από στρατιώτας , εκ των οποίων εν απόσπασμα δεν εγκατέλειπε ποτέ τον αρχηγόν του, αλλά τον ηκολούθει παντού. Ο Καραϊσκάκης ήτο Κλέφτης το επάγγελμα προ της επαναστάσεως.
Είνε μετρίου αναστήματος, με ισχνόν πρόσωπον, με την τσακπινιάν ζωγραφισμένην εις την μορφήν του, έτοιμος εις τας απαντήσεις. Ο στρατηγός Ρως, δι’ ενός διερμηνέως, έφερε την συζήτησιν επί διαφόρων πολιτικών ζητημάτων. Εκείνος, με ειρωνικόν ύφος, εξέφευγε με πολλήν ευστροφίαν επί των λεπτοτέρων σημείων.
Ερωτηθείας από τον στρατηγόν, αν ενόμιζε χρήσιμον όπως η Εθνοσυνέλευσις του προσεχούς Οκτωβρίου επεκτείνη την διάρκειαν της κυβερνήσεως μέχρι πενταετίας αντί του ενός έτους, ο Καραϊσκάκης απήντησε ότι : «Οι στρατιώται δεν πρέπει να ασχολούνται με τέτοια ζητήματα διότι δεν έχουν άλλο καθήκον, παρά να υπακούουν».
-Επειδή είδατε, προσέθηκεν ο στρατηγός, κατά την τελευταίαν μάχην ότι η πειθαρχία η ευρωπαϊκή νικά το απλούν θάρρος, δεν είσθε και σεις της γνώμης , ότι θα ήτο χρήσιμον δια την Ελλάδα να μισθώση εν σώμα τακτικών αμερικανικών στρατευμάτων, δια να τα αντιτάξη εις τα τακτικά στρατεύματα του Ιμβραήμ πασά;
- Και εγώ πιστεύω, ότι θα ήτο ωφέλιμον, απήντησεν ο τετραπέρατος Κλέφτης, αλλά φοβούμαι ότι η Ελλάς δεν είνε εις θέσιν να τα δεχθή και να τα περιποιηθή όπως είνε συνηθισμένα εις την Ευρώπην… « (!!)

Ο τρίτος τον οποίον επεσκέφθη ο Ιωσήφ Πέκκιο, ήταν ο Κίτσος Τζαβέλλας, από το Σούλι, γιος του Φώτη Τζαβέλλα, του γενναιότερου Σουλιώτη, για τον οποίον γράφει:

« Είνε νέος 30 ετών, μετρίου αναστήματος, με μάτια ζωηρά, τολμηρά, με θάρρος ορμητικόν. Κατά την μάχην της 19ης Απριλίου ολίγον έλλειψε να γίνη κομμάτια από το εχθρικό πυροβολικόν λόγω της τόλμης του. Τα ενδύματά του και τα όπλα του απήστραπτον από χρυσάφι και ασήμι. Το πεζλί του ήτο από πράσινο βελούδο, με κόκκινο γύρω-γύρω και κεντημένο με ασήμι. Τα όπλα και η στολή ενός καπετάνιου κοστίζουν συχνά περισσότερον από δέκα χιλιάδες φράγκα. Ο στρατηγός ηρώτησε και αυτόν αν ενόμιζε αναγκαίον εν σώμα τακτικού στρατού δια την Ελλάδα. Εκείνος απήντησε ότι ήτο υπέρ ποτε πεπεισμένος, μετά την θλιβερήν πείραν της τελευταίας μάχης. Ο στρατηγός τον ειδοποίησεν, ότι είχε υποδείξει εις τον υπουργόν των στρατιωτικών να οργανώση εις την Ελλάδα σώμα εθνοφρουράς… Ο Τζαβέλλας απήντησε ότι θα εθεώρει χρήσιμον και θα το συνίστα εις τον υπουργόν».

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΕΣ!…

Με κάτι παρόμοια, πού έλεγαν ή έπρατταν οι Αγωνιστές του 1821 κατάφεραν να μπουν στο Πάνθεο των Ηρώων του Γένους μας!… Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι είχαν γίνει παγκόσμιες φυσιογνωμίες, αφού το πρόσωπόν των εκοσμείτο σε όλους σχεδόν τους χώρους του ευρωπαϊκού ή αμερικανικού γίγνεσθαι: Παιγνιόχαρτα (τράπουλες) , σερβίτσια, μανδήλια, πορσελάνες, διάφορα εργόχειρα κι ό,τι άλλο φαντασθεί ο νους του αναγνώστη, είχαν επάνω τους τις μορφές των Ηρώων του ΄21, πού είχαν επινοήσει οι φιλέλληνες Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, για να ενισχύσουν τον Αγώνα υπέρ των Ελλήνων, με πάρα πολλές εκδηλώσεις σ’ ολόκληρη την γηραιά και αμερικανική ήπειρο! Όλους εκείνους που είχαν ενστερνισθή το οικουμενικό πνεύμα των ανθρωπίνων αξιών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αφού όλοι μαζί, μ’ ένα στόμα και μια φωνή έψελναν τον «Θούριο» του Ρήγα και έκλαιγαν μαζί του:
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»!..

Βεβαίως, ο Ιωσήφ Πέκκιο, δεν σταμάτησε σ’ αυτούς τους Ήρωες, Προχώρησε και πιο πέρα.. Είχε την ευκαιρία να συνομιλήση και με άλλους οπλαρχηγούς, όπως για παράδειγμα, τον Κωνσταντίνο Μπότσαρη, πού τον παρομοίαζε με τον Αχιλλέα στην Ιλιάδα (!), έδιδε βάσιν εις την ιστορίαν των αρχαίων Ελλήνων και επισημαίνει το γεγονός ότι στην Τρίπολη υπήρχε σχολείο γραμματικής (;) εις το οποίον εδιδάσκετο η αρχαία ελληνική γλώσσα, ο Ηρόδοτος και ο Ξενοφών!… Εξεπλήσσετο με την εφημερίδα των παλλικαριών, πού δεν ήταν άλλη από την … σπάλα των αρνιών, όπου Κλέφτες και οι Αρματολοί έκαναν τις διάφορες οιωνοσκοπήσεις των (!), συναντήθηκε με τον Πρόεδρον Γεώργιον Κουντουριώτην, με την αμύθητη περιουσία, έγραψε για τον θάνατο του Σανταρόζα, τις μηχανορραφίες, τις επιθέσεις του Κωλέττη κατά του Κολοκοτρώνη, τους Σπετσιώτες πού δεν φοβόντουσαν, επεσκέφθη την Μπουμπουλίνα, πού εχαρακτήρισε «νέα Αμαζών» και τόσους άλλους!…
Πάντα ταύτα, αν ανοίξη κάποιος το «Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος» του 1931, ένα κείμενο, με όλες αυτές τις συνεντεύξεις και εντυπώσεις του Ιωσήφ Πέκκιο, πού εδημοσίευσε αργότερα στο Λουγκάνο και πού ανεκάλυψε ο Κώστας Καιροφύλας .
Αυτός, αφού μετάφρασε, το κείμενο, το μετέφερε στην συνέχεια στο «Ημερολόγιο», για ν’ αποτελή «ες αεί» κτήμα των συγχρόνων Ελλήνων και των επομένων γενεών, μιας και οι Αγωνιστές του ΄21 θα παραμένουν πάντα στις καρδιές των Ελλήνων ως πρότυπα ηρωϊσμού και αυτοθυσίας υπέρ της ελευθερίας και του δικαίου, της ανεξαρτησίας των λαών, της Πίστεως και της Πατρίδος!…

 https://www.sakketosaggelos.gr/Article/67/