Αιφνίδια Κατάρρευση

του Σπύρου Στάλια*
Ποια ήταν η πεμπτουσία των μνημονίων και η οποία πρέπει να υλοποιείται και στη μετά μνημονιακή εποχή στην όποια ήδη έχουμε εισέλθει.
Εφ’ όσον η χώρα βρέθηκε με εξαιρετικά υψηλά ελλείμματα, θα πρέπει να εκτελεί ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το όποιο, ο Δημόσιος Τομέας θα πρέπει να παράγει περισσεύματα. Μόνο έτσι θα μπορεί η χώρα να αποπληρώνει τα τοκοχρεολύσια της.
Αλλά τα περισσεύματα δημιουργούνται μέσω της υψηλής φορολογίας, της μείωσης των κρατικών δαπανών και είναι απαραίτητη και η ανάπτυξη.
Πράγματι με την καταγεγραμμένη λογική της ευρωζώνης στην Συνθήκη του Μάαστριχτ και στις μεταγενέστερες Συνθήκες για τους Νεοφιλελεύθερους άλλη οδός δεν υπάρχει.
Από τα παραπάνω είναι πρόδηλο ότι η ζήτηση ως εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση αποκλείεται εξ ορισμού και εκ κατασκευής.

Κατά συνέπεια απομένει ο ιδιωτικός τομέας και οι εξαγωγές, με την έννοια ο ιδιωτικός τομέας να αυξήσει την κατανάλωση και τις επενδύσεις και ταυτόχρονα να αυξηθούν και οι εξαγωγές.
Με άλλα λόγια αν οι ξένοι αυξήσουν τις αγορές τους από την Ελλάδα και ο ιδιωτικός τομέας αυξήσει τις δαπάνες του, κάλλιστα ο δημόσιος τομέας θα μπορεί να αντλεί τους φόρους για να αποπληρώνει τα τοκοχρεολύσια, δηλαδή να έχει περίσσευμα, να μειώνει τις κρατικές δαπάνες και να έχουμε και ανάπτυξη.
Για να αυξηθούν οι εξαγωγές οίκοθεν νοείται ότι η χώρα δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της, αφού το ευρώ ελεύθερα διακυμαίνεται στις αγορές, το ίδιο για όλες τις χώρες της ευρωζώνης (η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που έχει καταγραφεί στην οικονομική ιστορία!).
Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα παράγει ελάχιστα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, και αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι τα προϊόντα που παράγει δεν είναι διαφορετικά από αυτά των χωρών της ευρωζώνης, και αν παραβλέψουμε τα υψηλά επιτόκια χρηματοδότησης, τότε η μόνη οδός που απομένει για την επιτυχία του εγχειρήματος αύξησης των εξαγωγών, είναι η δραματική μείωση των μισθών.
Αν υποθέσουμε ότι το ευρώ ανατιμάται στις αγορές τότε ακόμα πιο πολύ θα πρέπει να μειώνονται τα μεροκάματα. Αν υποθέσουμε δε ότι και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης προσπαθούν να γίνουν ανταγωνιστικές, δηλαδή μειώνουν τα μεροκάματα τους, τότε εμείς θα πρέπει να τα μειώνουμε ακόμα πιο πολύ.
Ας υποθέσουμε όμως ότι αυτά δεν γίνονται.
Παρ ολ’ αυτά η εσωτερική ζήτηση μειώνεται δραματικά με αποτέλεσμα να έχουμε μείωση της παραγωγής, αύξηση της ανεργίας και μείωση του ΑΕΠ.
Με άλλα λόγια είναι αδύνατον ο ιδιωτικός τομέας να είναι φορέας της ανάπτυξης, αύξηση κατανάλωσης και αύξηση επενδύσεων, γιατί εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αποταμιεύει για να ανταποκριθεί στους φόρους και στα δάνεια που έχει συνάψει.
Αν η Κυβέρνηση επιμείνει στην πολιτική των Μνημονίων, υψηλή φορολογία και μείωση κρατικών δαπανών, που είναι μειωμένα έσοδα του ιδιωτικού τομέα, η ύφεση θα βαθύνει.
Η αύξηση των εξαγωγών είναι μύθος και αν γίνει πραγματικότητα θα είναι πάλι μύθος.
Οδηγούμεθα δυστυχώς σε αιφνίδια κατάρρευση.
Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα είμαστε ακριβώς προ του χείλους του γκρεμού.
Πιο απλά δεν γίνεται.
*Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D –spyridonstalias@hotmail.com