Άθενς Ζόμπι Γουόκ

Από το ελληνικό ζόμπι γουόκ

«Ποτέ δεν υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο δύσθυμοι και μελαγχολικοί. Άλλωστε, αυτό εξηγεί από μία άποψη την τρομερή και μέχρις αηδίας οργάνωση της ευθυμίας. Καμιά εποχή δεν είχε οργανώσει τόσο πολύ την ευθυμία όσο η δική μας. Σε καμιά εποχή δεν έπαιζε πρωί πρωί στα σπίτια το ραδιόφωνο εύθυμες μουσικές, για να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μελαγχολικοί και σχεδόν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν.»
Γιάννης Τσαρούχης, Μάτην ωνείδισαν την ψυχήν μου

Του Νικόλα Δημητριάδη από την Ρήξη φ. 131 που είχε αφιέρωμα η τέχνη την εποχή της παρακμής
Η παγκοσμιοποιημένη νεολαία του Βάις και της Άθενς Βόις μοιάζει όλο και περισσότερο με κάποιες παλιές ταινίες που περιγράφουν τις κραιπάλες και τα όργια των πλουσίων, την περίοδο της παρακμής και διάλυσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ή με ταινίες σαν το «Μεγάλο φαγοπότι» και την «Κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας».
Όσο βαθαίνει η κρίση και η παρακμή, τόσο πιο αφόρητη γίνεται η μελαγχολία και η βαρεμάρα των νέων αυτών. Όσοι δεν έχουν εγκαταλείψει τη χώρα (δεν είναι και πολλοί), πρέπει να καταναλώνουν διαρκώς νέες συγκινήσεις, νέα «βιώματα», νέα «ιβέντς» και «χάπενινγκ».
Ένα τέτοιο χάπενινγκ είναι και το «Άθενς Ζόμπι Γουόκ», που μπήκε αισίως
στον τρίτο χρόνο του. Τι είναι αυτό; Μια οργανωμένη παρέλαση μασκαράδων, ντυμένων «ζόμπι» (νεκροζώντανων), που περιφέρουν τη βαρεμάρα τους στους δρόμους του κέντρου της πόλης. Όπως δήλωσαν οι διοργανωτές του: «Μας αρέσει η περίοδος της αποκριάς, του γλεντιού και των μεταμφιέσεων, αλλά είχαμε βαρεθεί εδώ και τόσα χρόνια τα ίδια τραγούδια, τα ίδια πάρτι, οι ίδιες στολές. Θέλαμε να διασκεδάσουμε με κάτι διαφορετικό». Το αμερικάνικο αυτό έθιμο έχει κατακτήσει τον κόσμο, καθώς διοργανώνεται σε όλο και περισσότερες πόλεις. Τα παιδιά του Βάις και της Άθενς Βόις βρίσκονται παντού, σε όλο τον κόσμο, όπου θριαμβεύει ο αμερικανικός τηλεοπτικός πολιτισμός. Και βαριούνται εξίσου.
Και όσοι αναρωτιούνται γιατί, πέραν των ζόμπι του Φεβρουαρίου, κυκλοφορούν νεκροζώντανοι και το φθινόπωρο, θα πρέπει να ενημερωθούν ότι από καιρό έχει εισαχθεί στα καθ’ ημάς και η γιορτή του Χαλοουίν η οποία (όπως άλλωστε και στις ΗΠΑ, τώρα πια) δεν έχει απολύτως κανένα νόημα και προορίζεται αποκλειστικά για την τόνωση της κατανάλωσης. Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη, που η μοναδική συνεισφορά του Χαλοουίν στην εγχώρια «κουλτούρα» είναι η καταναλωτική (και, παρεμπιπτόντως, εργοδοτική) χυδαιότητα του «Μπλακ Φράιντεϊ»… Μέχρι στιγμής, το Άθενς ζόμπι γουόκ δεν φαίνεται να έχει ανάλογη δημοφιλία, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμη για να δούμε τις ευεργετικές προεκτάσεις του. Μια ιδέα για τους διοργανωτές του ιβέντ, για να προσελκύσουν τους απρόθυμους ντόπιους στην παρέλασή τους, θα ήταν να καλέσουν του χρόνου και τον κ. Ράμφο, να δώσει μια σχετική διάλεξη για την καθυστέρηση του ρωμέικου να εκσυγχρονιστεί…
Σε άλλες ειδήσεις, και ενώ ο τελικός της Γιουροβίζιον πλησιάζει, οι Ευρωπαίοι κοινωνιολόγοι εκφράζουν την έκπληξή τους για τη διογκούμενη απροθυμία των καθυστερημένων λαών της υφηλίου να ενστερνιστούν τα πολιτιστικά αγαθά της προοδευμένης Δύσης…

Υ.Γ.: Στις φωτογραφίες βλέπουμε μασκαράδες από Ζόμπι Γουόκ του εξωτερικού. Το μακιγιάζ των Ελλήνων ζόμπι είναι πιο μπας κλας (όπως συμβαίνει πάντα με τα επαρχιώτικα αντίγραφα).