Γ. Καραμπελιάς: «Ταξικά πρόστιμα» ή η πάλη των τάξεων αλά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr

Το εφεύρημα του υφυπουργού Μαυραγάνη, προερχόμενου από τους ΑΝΕΛ, για την πληρωμή των προστίμων της τροχαίας με ποσά που θα παραλλάσσουν ανάλογα με την εισοδηματική δυνατότητα του παραβάτη (!), φάνηκε σε πολλούς σαν μια ακόμα από τις γνωστές μπαρούφες των κυβερνητικών αξιωματούχων. Στην πραγματικότητα, όμως, εκφράζει μια βαθύτερη λογική της πολιτικής της κυβέρνησης.
Αν μελετήσει κανείς την περίοδο των εμφυλίων πολέμων στην αρχαία Ρώμη, θα διαπιστώσει πως το «δημοκρατικό κόμμα», στο οποίο ανήκε ο Ιούλιος Καίσαρ, συγκέντρωνε κατά προτεραιότητα δύο κοινωνικές κατηγορίες: την πλουτοκρατία της Ρώμης, στην οποία ανήκε και ο Καίσαρας, και την πλέμπα των προλεταρίων, οι οποίοι ζούσαν από το δημόσιο ταμείο. Έτσι, οι ολιγάρχες του δημοκρατικού
κόμματος εξασφάλιζαν την πλειοψηφία με τη γνωστή συνταγή «Άρτον και Θεάματα». Ανάλογη είναι η πολιτική την οποία εφαρμόζουν έκτοτε όλες οι «φιλολαϊκές» ολιγαρχίες. Χρησιμοποιούν τους φτωχούς για να διαιωνίζουν την κυριαρχία της κάστας τους. Και εάν δεν έχουμε φτωχούς στον απαραίτητο αριθμό, πρέπει να τους εφεύρουμε.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, –στην οποία προσχώρησαν, παραδόξως από πρώτη άποψη, αλλά καθόλου τυχαία, και οι ΑΝΕΛ, ως η ορατή όψη της συνεργαζόμενης με τον ΣΥΡΙΖΑ κεντροδεξιάς–, συνίσταται ακριβώς σε αυτή τη στρατηγική: Να δημιουργήσουμε ακόμα περισσότερους φτωχούς, –γενικότερα εξαρτημένους από τον δημόσιο κορβανά– τους οποίους θα συντηρούμε μέσα από κοινωνικά επιδόματα και «προνομιακή» μεταχείριση έναντι των «πλουσίων». Και «πλούσιοι» νοούνται όσοι διατηρούν ακόμα μια αμειβόμενη απασχόληση εκτός δημοσίου, ή μια μικρή ή μεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα
Αυτή είναι η κυρίαρχη στρατηγική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να διατηρηθούν στην εξουσία. Από τη μία πλευρά, την πλευρά των «πατρικίων», η διαμόρφωση μιας κάστας κρατικοδίαιτων συμβούλων, τρωκτικών των ΜΜΕ και επιχειρηματιών τύπου Καλογρίτσα, που αποτελεί συνολικά το «καθεστώς». Εδώ, δεν ενοχλεί καθόλου η στήριξη του Βαρδινογιάννη, της Αγγελοπούλου, κ.ά. εκπροσώπων της «Λούμπεν Μεγαλοαστικής Τάξης», ή των ξένων δανειστών, ούτε το γεγονός ότι ο Σταθάκης, ο Τσακαλώτος ή η Φωτίου έχουν εκατομμύρια σε καταθέσεις και ιδιοκτησίες στο εξωτερικό, διότι η ηγεσία πρέπει να αμείβεται! Εξάλλου, διαθέτει και τα κρατικά αεροπλάνα για τα ταξιδάκια της.
Όμως, μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, έστω και τοποθετημένοι σε νευραλγικά σημεία, δεν θα αρκούσαν για να τους διατηρήσουν στην εξουσία. Χρειάζονται και το «πόπολο». Θα πρέπει επομένως να μεταβάλουν ένα σημαντικό τμήμα του λαού σε ανθρώπους που απλώς επιβιώνουν μέσα από τη στήριξη του κράτους, της Εκκλησίας και οργανισμών αλληλεγγύης, καθηλώνοντάς τους σε ένα καθεστώς αιώνια επιδοτούμενων και όχι ωθώντας προς μία κατεύθυνση παραγωγικής ανασυγκρότησής τους, ατομικά και συλλογικά.
Έτσι, δεν προτάσσουν την ενίσχυση της δημιουργίας νέων απασχολήσεων και νέων επιχειρήσεων, αλλά την επιβίωση στα όρια της εξαθλίωσης, ούτως ώστε να παραμένουν εξαρτημένοι από το κράτος και τις πολιτικές του. Επειδή, όμως, για να γίνει κάτι τέτοιο, και μάλιστα μέσα στα πλαίσια του στραγγαλισμού που επιβάλλουν οι δανειστές, θα πρέπει να αφαιρέσουν πόρους από κάποιους άλλους, αυτό το κάνουν φορολογώντας, σε βαθμό εξόντωσης, όσους παράγουν.
Δημιουργούν μάλιστα μια ιδιότυπη «ταξική σύγκρουση», όπου το ζητούμενο για τους πιο φτωχούς δεν θα είναι πλέον η έξοδος από την εκπτώχευση, μέσω της παραγωγικής αναβάθμισης της χώρας, αλλά η «εκδίκηση» απέναντι στους υπολοίπους. Γι’ αυτό, επί παραδείγματι, το πλεόνασμα, το δημιουργημένο από την υπερφορολόγηση και τη μη καταβολή των χρεών του κράτους προς τους πολίτες, το 2016, δεν θα κατευθυνθεί προνομιακά σε νέους, προκειμένου να αρχίσουν κάποια δραστηριότητα, ή σε νεαρά ζευγάρια για την ενίσχυση των γεννήσεων, αλλά αποκλειστικά στους συνταξιούχους, ώστε απλώς να συντηρηθεί μια κάποια ζήτηση και ένα εισόδημα.
Έτσι, για να διαιρέσουν το λαϊκό σώμα, εφαρμόζουν μία πολιτική που στρέφει τους μεν εναντίον των άλλων. Χαρακτηριστική είναι η στρατηγική που ακολουθείται ως προς τις ασφαλιστικές εισφορές. Κατασκευάστηκε ένα τερατώδες σύστημα, όπου όσοι μικρομεσαίοι έχουν ήδη καταστραφεί, να καταβάλλουν όντως λιγότερες εισφορές από ό,τι στο παρελθόν, ενώ, αντίστροφα, όσοι κατορθώνουν να διατηρούν ακόμα μια κάποια επιχειρηματική δραστηριότητα και ένα εισόδημα, τσεκουρώνονται στο δεκαπλάσιο ή το εικοσαπλάσιο, σε βαθμό κακουργήματος. Και προφανώς δεν πρόκειται να εισπράξουν δεκαπλάσια σύνταξη, ούτε θα έχουν δεκαπλάσιες απολαβές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Αυτό αποκαλείται «εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος». Και είναι προφανές τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος. Η κατάρρευση της οικονομικής δραστηριότητας όσων εξακολουθούν να την ασκούν θα συμπαρασύρει αναπόφευκτα και τους υπόλοιπους, το νέο ασφαλιστικό σύστημα θα φαλιρίσει και η χώρα θα βουλιάξει αύτανδρη, για να παραδοθεί στα χέρια της Lidl και της Deutsche Bank. Αλλά, μέχρι τότε, όπως λέει και ο Ζουράρις, δηλαδή σε ένα δύο χρόνια, «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει». Ο Τσίπρας και η παρέα του, τα τρωκτικά του κράτους και των ΜΜΕ, θα έχουν διατηρήσει την εξουσία για λίγο ακόμα καιρό, εφαρμόζοντας αυτή την ιδιότυπη «ταξική» πολιτική.
Η ίδια η ψευδοκεϋνσιανή αντίληψη, στην οποία αναφέρονται διαρκώς, αποτελεί έκφανση της ίδιας πολιτικής. Λένε, επί παραδείγματι: «Η οικονομία θα ανακάμψει μόνο αν ενισχύσουμε τη ζήτηση». Επειδή όμως οι ίδιοι μάς έχουν οδηγήσει στο χειρότερο μνημόνιο και σε μια ακραία λιτότητα, θα πρέπει αναπόφευκτα να αφαιρέσουν πόρους από την οικονομία για να τους διοχετεύσουν στη δημοσιονομική προσαρμογή και την αποπληρωμή των δανείων. Έτσι όμως πλήττουν κατεξοχήν την προσφορά προϊόντων, δηλαδή την ελληνική παραγωγή, και η όποια ζήτηση κατευθύνεται περισσότερο στις εισαγωγές παρά στην αύξηση της εγχώριας παραγωγής. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, πρόκειται για την ίδια παρασιτική λογική που, με δήθεν φιλολαϊκά επιχειρήματα, οδήγησε στο παρελθόν στη διόγκωση των ελλειμμάτων και σήμερα οδηγεί στην καταστροφή όσων παραγωγικών δραστηριοτήτων εξακολουθούν να επιβιώνουν.
Αυτή η ψευδοταξική πολιτική, που χρειάζεται εξαθλιωμένους πολίτες για να συντηρεί την εξουσία μιας κάστας, καθόλου τυχαία, γίνεται αποδεκτή χωρίς καμία αμφισβήτηση, από την τρόικα, τον κ. Σόιμπλε αλλά και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και όμως, αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ανάλογη φορολογική πολιτική εξοντώνει τα παραγωγικά στρώματα της χώρας. Και ενώ ο κ. Σόιμπλε παραμένει κατεξοχήν οπαδός της πολιτικής της «προσφοράς», σε βαθμό κακουργηματικής λιτότητας, σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, και ενώ ελέγχουν ασφυκτικά οποιεσδήποτε άλλες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης, αφήνουν ανενόχλητους τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να εξοντώνουν τα παραγωγικά μικρομεσαία στρώματα.
Και είναι προφανές το γιατί: Διότι οι «θεσμοί» δεν ενδιαφέρονται για αυθεντική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά επιθυμούν απλώς και μόνον να τη μεταβάλουν σε μια οικονομική αποικία τους, όπου οι δικές τους τράπεζες, επιχειρήσεις και εμπορικές αλυσίδες, θα έχουν κυριαρχήσει στην ελληνική οικονομία, θα έχουν αγοράσει τη ΔΕΗ, όπως έκαναν με τα αεροδρόμια, και θα έχουν εξοντώσει τον «αθέμιτο» ανταγωνισμό των μικρομεσαίων Ελλήνων.
Έτσι λοιπόν, ολοκληρώνεται η «ταξική πολιτική» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Συµµαχία με τους ξένους, όπως το έκαναν ήδη για να ανέβουν και να διατηρηθούν στην εξουσία: Παραχωρώντας τους, με το αζημίωτο, το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και προωθώντας την από κοινού εξόντωση της παραγωγικής Ελλάδας, μεταβάλλοντας ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού σε μόνιμους επιδοτούμενους.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνον ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξαναβύθισαν την Ελλάδα στα μνημόνια, κατέστρεψαν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και το… αγωνιστικό ήθος των Ελλήνων, αλλά και το ότι, για να διατηρηθούν στην εξουσία, είναι διατεθειμένοι να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει από τη δημιουργικότητά μας: Διώχνουν έξω από τη χώρα το ζωντανότερο κομμάτι της, μετατρέπουν την ελληνική κοινωνία σε μια κοινωνία ολιγαρχών, αυξημένης εγκληματικότητας, πολιτιστικής παρακμής και μειωμένων προσδοκιών.
Γι’ αυτό, και όσο ταχύτερα ξεκουμπιστούν, τόσο καλύτερα: «Ceterum censeo», ΣΥΡΙΖΑ «delenda est».