Δημοφάντης: Μια ανοιχτή επιστολή προς την κοινότητα των ομοφυλόφιλων από ένα παιδί που μεγάλωσε σε gay οικογένεια

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Μια ανοιχτή επιστολή προς την κοινότητα των ομοφυλόφιλων από ένα παιδί που μεγάλωσε σε gay οικογένεια

Επειδή η θεσμοθέτηση της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια είναι απλώς ζήτημα χρόνου, παρά τις όποιες κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις» περί του αντιθέτου αποτελώντας τον επόμενο στόχο της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ (βλ. φωτό) και, επειδή τις τελευταίες ημέρες ακούμε και διαβάζουμε «εμβριθείς» απόψεις κάθε είδους «ειδικού», εν τω μέσω ενός καταιγισμού πολιτικής ορθότητος και απηνούς δίωξης και γελοιοποίησης κάθε παραδοσιακής φωνής, αφήνουμε να μιλήσουν σχετικά με το θέμα, οι προσωπικές εμπειρίες ενός παιδιού, το οποίο μεγάλωσε σε μια οικογένεια ομοφυλόφιλων γυναικών.

Της Heather Barwick

Κοινότητα των ομοφυλόφυλων, είμαι η κόρη σας. Η μητέρα μου με μεγάλωσε με την ομόφυλη σύντροφο της, τις δεκαετίες του 80 και του 90. Η μητέρα μου με τον πατέρα μου ήταν παντρεμένοι για λίγο καιρό. Η μητέρα μου ήξερε οτι η ίδια ήταν ομοφυλόφιλη, αλλά τα πράγματα ήταν αλλιώς τότε. Και έτσι βρέθηκα εδώ. Όπως φαντάζεστε, τα πράγματα ήταν πολύπλοκα. Τον πατέρα μου τον άφησε όταν ήμουν δύο ή τριών χρονών, γιατί ήθελε την ευκαιρία να ζήσει ευτυχισμένα μέ έναν άνθρωπο που αγαπούσε πραγματικά. Αυτός ο άνθρωπος ήταν μια γυναίκα.

Ο πατέρας μου δεν ήταν σπουδαίος τύπος και αφότου η μητέρα μου τον παράτησε, δεν έκανε και πολύ συχνά τον κόπο να μας επισκέπτεται.
Αν γνωρίζετε το βιβλίο, «η Χέδερ έχει δυο μαμάδες», αυτή ήταν η ζωή μου. Η μαμά μου, η σύντροφός της και εγώ, σε ένα ζεστό σπιτάκι, σε κάποια φιλελεύθερα προάστια που χαρακτηρίζονται για τους κατοίκους τους με «ανοικτά μυαλά». Η σύντροφος της μητέρας μου, μου φερόταν σαν να ήμουν κόρη της. Μαζί με τη σύντροφο της μαμάς μου κληρονόμησα και την κλειστή γκέϋ κοινότητα της οποίας ήταν μέλος, και που αποτελούνταν από γκέϋ και λεσβίες φίλους. Ή μήπως αυτοί με κληρονόμησαν;
Όπως και να έχει, τους ομοφυλόφιλους σας θεωρώ δικούς μου ανθρώπους. Έχω μάθει τόσα πολλά από εσάς. Με μάθατε πως να είμαι γενναία, ειδικά στα δύσκολα. Με μάθατε την ενσυναίσθηση( συναισθηματική ταύτηση με ένα άλλο άτομο). Με μάθατε να ακούω. Και πως να χορεύω. Με μάθατε να μην φοβάμαι το διαφορετικό και πως να διεκδικώ για τον εαυτό μου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει οτι είμαι μόνη.

Σας γράφω γιατί «βγαίνω από την ντουλάπα» (ανακοινώνω δημόσια τη θέση μου/Κάνω το δικό μου outing):
Δεν υποστηρίζω το γάμο ομοφυλοφύλων. Αλλά όχι για τους λόγους που νομίζετε.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ
Όχι γιατί είσθε γκέϋ. Σας αγαπώ τόσο πολύ. Είναι, λόγω της ίδιας της φύσης των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.
Μεγαλώνοντας, ακόμα και μετά τα 20 μου χρόνια, υποστήριζα και υπερασπιζόμουν τον γάμο των ομοφυλόφιλων. Μόνο αφότου μεγάλωσα και αποστασιοποιήθηκα από την παιδική μου ηλικία μπόρεσα να επεξεργαστώ τις εμπειρίες μου και να αναγνωρίσω τις συνέπειες και επιδράσεις που είχε πάνω μου αυτού του τύπου η γονεϊκότητα. Και είναι μόνο τώρα, που βλέποντας καθημερινά τα παιδιά μου να αγαπιούνται και να αγαπούν τον πατέρα τους, που μπορώ να δω την ομορφιά και τη σοφία της παραδοσιακής οικογένειας και γονεϊκότητας.

Η οικογένεια και η γονεϊκότητα ομοφυλόφιλων στερεί από ένα παιδί, είτε τη μητέρα είτε τον πατέρα, με το αιτιολογικό οτι δεν πειράζει, γιατί είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά δεν είναι. Πολλοί από εμάς, πολλά από τα παιδιά σας πονάμε . Η απουσία του πατέρα μου δημιούργησε μέσα μου ένα τεράστιο κενό, κάνοντάς με κάθε μέρα να πονάω λόγω της ανάγκης για έναν πατέρα. Αγαπούσα τη σύντροφο της μητέρας μου, αλλά μια ακόμα μαμά δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να αντικαταστήσει τον πατέρα που είχα χάσει.
Μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από γυναίκες που έλεγαν οτι δε χρειάζονταν ή δεν ήθελαν άνδρα. Παρ΄όλα αυτά σαν κοριτσάκι ήθελα απεγνωσμένα έναν μπαμπάκα. Είναι περίεργο και προκαλεί συναισθήματα σύγχυσης να ζείς με μια βαθιά και ακόρεστη δίψα για έναν πατέρα, για έναν άνδρα, σε μια κοινότητα που ισχυρίζεται οτι οι άνδρες είναι περιττοί. Υπήρχαν στιγμές που ήμουν τόσο θυμωμένη με τον πατέρα μου λόγω τη απουσίας του, και άλλες στιγμές που ένοιωθα θυμωμένη με τον εαυτό μου μόνο και μόνο επειδή επιθυμούσα να έχω έναν πατέρα. Ακόμα και σήμερα, ένα κομμάτι του εαυτού μου θρηνεί την απώλεια αυτή.
Δεν εννοώ οτι δεν μπορείτε να είσθε καλοί γονείς. Μπορείτε. Είχα έναν από τους καλύτερους γονιούς. Ούτε λέω οτι αν ανατραφείς από στρέητ (ετερόφυλους) γονείς όλα θα πάνε καλά. Ξέρουμε οτι υπάρχουν πολλοί τρόποι για μια οικογένεια να διαλυθεί και να προκαλέσει πόνο στα παιδιά: διαζύγιο, εγκατάλειψη, απιστία, κακοποίηση, θάνατος κλπ. Πάραυτα και με διαφορά, το πιο πετυχημένο σχήμα οικογένειας είναι αυτό στο οποίο τα παιδιά μεγαλώνουν με τον πατέρα τους και τη μητέρα τους.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ;

Ο γάμος ομοφυλόφιλων δεν επαναπροσδιορίζει μόνο το γάμο, αλλά και την έννοια της γονεϊκότητας, Προωθεί και προβάλλει ως «νορμάλ», μια δομή που αναγκαστικά μας στερεί κάτι πολύτιμο και ακρογωνιαίο. Μας στερεί κάτι το οποίο χρειαζόμαστε και αποζητούμε, ενώ την ίδια στιγμή μας λέει οτι δεν χρειαζόμαστε αυτό που από τη φύση μας λαχταράμε. Μας λέει οτι θα είμαστε ΟΚ. Αλλά δεν είμαστε. Πονάμε.
Αν κάποιοι μπορούν να μιλήσουν για κάτι που είναι δύσκολο, αυτοί είμαστε εμείς.

Τα παιδιά διαζευγμένων γονέων επιτρέπεται να πουν «Έϊ μαμά και μπαμπά, σας αγαπώ, αλλά το διαζύγιο σας με έχει λιώσει και μου είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ. Έχω χάσει την εμπιστοστοσύνη μου και νοιώθω οτι φταίω για το διαζύγιο σας . Είναι πολύ δύσκολο να ζείς σε δύο σπίτια». Τα υιοθετημένα παιδιά μπορούν να πούν « Έϊ θετοί μου γονείς, σας αγαπώ. Αλλά αυτό είναι πολύ σκληρό για μένα. Πονάω γιατί η σχεση μου με τους φυσικούς μου γονείς διαλύθηκε. Είμαι μπερδεμένος/η και μου λείπουν παρόλο που, δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ»

Αλλά τα παιδιά των ομοφυλόφιλων γονιών δεν μπορούν να εκφέρουν παρόμοια άποψη. Δεν μιλώ για μένα μόνο. Υπάρχουν πολλοί σαν και εμάς. Πολλοί από εμάς είμαστε πολύ φοβισμένοι να εκφραστούμε και να σας πούμε για το στεναχώρια και τον πόνο μας, γιατί, για τους δικούς σας λόγους, νοιώθουμε οτι δεν ακούτε. Οτι δεν θέλετε να ακούσετε. Αν πούμε οτι πονάμε γιατί μεγαλώσαμε από ομοφυλόφιλους γονείς, είτε επιλέγετε να μας αγνοήσετε, είτε μας κολλάτε την ταμπέλα του υποκινητή μίσους (hater).

Δεν πρόκειται σε καμμιά περίπτωση για μίσος. Ξέρω οτι καταλαβαίνετε τον πόνο του να σου κολάνε μια ταμπέλα η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, απλά και μόνο για να σου κλείσουνε το στόμα. Και ξέρω οτι έχετε πραγματικά μισηθεί και πληγωθεί. Ήμουν εκεί, στις πορείες εναντίον σας οταν κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Ο Θεός μισεί τις αδερφές» και «Το AIDS θεραπεύει την ομοφυλοφιλία». Έκλαψα και έγινα θηρίο από θυμό εκεί, στο δρόμο, μαζί σας. Αλλά αυτό δεν είναι εγώ. Δεν είμαστε εμείς.
Ξέρω, είναι μια δύσκολη συζήτηση. Αλλά πρέπει να γίνει. Αν κάποιοι μπορούν να μιλήσουν για δύσκολα πράγματα, εμείς είμαστε αυτοί . Εσείς μου το μάθατε αυτό.