Δημοφάντης: Ανταπόκριση από το τμήμα προπαγάνδας του ΣΚΑΕΙ

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Ανταπόκριση από το τμήμα προπαγάνδας του ΣΚΑΕΙ

Απαντήσεις σε πονηρές ερωτήσεις ‘δημοσιογράφων‘ της gay προπαγάνδας…

Μαρία Αναστασοπούλου: … Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα να διαλέξει το φύλο του προκειμένου να μην είναι κοινωνικά περιθωριοποιημένος;

Απάντηση: Νομικά καλυμμένος δεν σημαίνει και κοινωνικά αποδεκτός. Ο νόμος ο οποίος παραβαίνει την λογική, τη φύση, την επιστήμη, τις κοινές αξίες που διέπουν μία κοινωνία δεν στοχεύει βέβαια σε καμμία κοινωνική ενσωμάτωση του περιθωριοποιημένου, αλλά στην περιθωριοποίηση αυτής της ίδιας της λογικής, της φύσης, της επιστήμης, των κοινών αξιών της κοινωνίας. Αυτό άλλωστε γίνεται σαφές και από την ίδια την ‘κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ… κτλ’ κάθε χρόνο στα gay pride και όπου αλλού.

Όχι μόνο δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν στην κοινωνία, όχι μόνο είναι εχθρικοί και προκλητικοί απέναντι στην κοινωνία, αλλά έχουν και την αξίωση να ενσωματώσουν την κοινωνία στον δικό τους σκοτεινό κόσμο. Και το πρώτο σοβαρό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση έγινε με τον νόμο που ψεύδισε την ‘ζυγαριά’ της κοινωνίας, μαζί βέβαια με την ‘Θεματική Εβδομάδα’ που εισήγαγαν ‘κατ’ επειγόντως’ και φασιστικά στα σχολεία, η οποία θα μυεί τα αθώα παιδιά από νωρίς-νωρίς στην ανωμαλία. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για αποφυγή της ‘κοινωνικής περιθωριοποίησης’ από την στιγμή που η κοινωνία, ως ο υποτιθέμενος επιθυμητός χώρος ενσωμάτωσης αυτών των ανθρώπων, δεν αναγνωρίζεται πουθενά και δεν υπάρχει πουθενά σε αυτήν την εξίσωση.

Η συνθηματολογία και συναισθηματολογία της gay προπαγάνδας που χρησιμοποιεί η Αναστασοπούλου ‘πατάει’ πάνω σε διογκωμένες, συρρικνωμένες, παραμορφωμένες ακόμη και ανύπαρκτες έννοιες, αποπροσανατολίζοντας το κοινό από την ορθή αξιολόγηση του ζητήματος.

Δημήτρης Οικονόμου: Η νομιμότητα προστατεύει δεν οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις. Εδώ υπάρχει ένα δεδομένο, έχουμε ένα δεδομένο. Για παράδειγμα, ένα παιδί, ένας άνθρωπος, ένας οποιοσδήποτε, θέλει να προσδιοριστεί ως αυτό που αισθάνεται, έτσι, το ψυχολογικό που λέμε φύλο, αυτό(ν) δεν τον εμποδίζει η νομιμότητα, η νομιμότητα τον προστατεύει. Θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Αν αισθάνεται ο άλλος άντρας ή γυναίκα, αντίθετα από το βιολογικό του φύλο, αυτό θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Η Πολιτεία δεν πρέπει να έρθει λοιπόν να αγκαλιάσει αυτές τις ομάδες των ανθρώπων; Έστω και ένας και δύο και πέντε και δέκα να είναι;

Απάντηση: Η «νομιμότητα» δεν δύναται να μεταμορφώσει το αφύσικο σε φυσιολογικό, ούτε το παράλογο σε λογικό, ούτε το λάθος σε σωστό. Αυτή η «νομιμότητα», που λειτουργεί ως θύλακας προστασίας του παραλόγου και του αφύσικου μέσα σε μία κοινωνία, ΕΙΝΑΙ ο ορισμός της ακρότητας, εφαλτήριο των ολοκληρωτικών καθεστώτων και εργαλείο κοινωνικής διάσπασης και χειραγώγησης. Παράδειγμα ΕΔΩ όπου ο αριστερός χώρος επικαλείται τώρα το άρθρο 1 του νόμου 927/1979 για τις αντιδράσεις ορισμένων εφημερίδων στην ψήφιση του νόμου αλλαγής φύλου. Όταν βέβαια η αριστερά έπινε νερό στο ‘ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ’ τότε ο νόμος αυτός δεν ίσχυε!! Αυτό συμβαίνει όταν το σκεπτικό πίσω από τους νόμους δεν είναι κτήμα της κοινωνίας και δεν υπάρχει αυτή η βάση, η κοινή λογική ας το πούμε, από την οποία η κοινωνία μπορεί να ελέγξει τον νομοθέτη όταν βλέπει ότι οι νόμοι δεν γίνονται προς όφελός της και δεν την εκπροσωπούν. Όταν έχει κοπεί αυτός ο ‘ομφάλιος λώρος’ μεταξύ της κοινωνίας και του νομοθέτη, ο κάθε παλαβός, ιδεοληπτικός, εξουσιομανής και εγκάθετος -σήμερα αριστερός, αύριο δεξιός, μεθαύριο κάποιος άλλος- μπορεί να διαλέγει ό,τι τον συμφέρει από την νομοθεσία, να κάνει ό,τι γουστάρει, όπως και όποτε το γουστάρει, χωρίς να έχει την υποχρέωση να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Μια πραγματική ζούγκλα δηλαδή.

Ο Οικονόμου της gay προπαγάνδας των «δεδομένων» .. feelings, λέει στην ουσία το ίδιο πράγμα: να τον αγκαλιάσουμε γιατί «θα το κάνει έτσι κι αλλιώς».

Παρατηρήστε εδώ πως το υποκειμενικό συναίσθημα αναβαθμίζεται σε «δεδομένο», το οποίο μάλιστα χρήζει και νομοθετικής κάλυψης με την αιτιολόγηση ότι «θα το κάνει έτσι κι αλλιώς»!!, την ώρα που ενταφιάζονται τα πραγματικά δεδομένα. Αλλοίμονο όμως εάν αυτά αποτελούσαν τις προϋποθέσεις για την προστασία οποιουδήποτε ανθρώπου, να τον ενθαρρύναμε στο πρόβλημά του. Όχι μόνο δεν προστατεύεται έτσι αυτός ο άνθρωπος αλλά υπονομεύεται και η ίδια η κοινωνία.