Φορολογική μετανάστευση ή θάνατος

Προχθές μιλούσα με γνωστό μου Κύπριο λογιστή, ο οποίος έχει γραφείο στην Κύπρο όπου αναλαμβάνει την σύσταση εταιρειών στην Μεγαλόνησο για λογαριασμό Ελλήνων επιχειρηματιών. Ξεκίνησε το γραφείο του με έναν συνέταιρο πριν μερικά χρόνια και πλέον απασχολούν 15 άτομα, νομικούς, λογιστές, φοροτεχνικούς κλπ. Οι δουλειές πάνε θαυμάσια, έχουν ήδη πάνω από 800 πελάτες από την Ελλάδα και τα νούμερα αυξάνονται με θεαματικούς ρυθμούς. Συνεργάζεται με έναν φοροτεχνικό στην Ελλάδα ο οποίος του έλεγε ότι ανάλογο είναι το ενδιαφέρον και για εταιρείες στην Βουλγαρία.

Πριν μερικές εβδομάδες ένας γνωστός μου προγραμματιστής free lancer, ανέλαβε να μου κάνει μια δουλειά που αφορούσε στην ανάπτυξη ενός εξειδικευμένου λογισμικού. Το τιμολόγιο που μου έκοψε ήταν από την εταιρεία του με έδρα την Τουρκία.

Μιλάμε για μετανάστευση, μιλάμε για brain drain, σπάνια όμως μιλάμε για το business run και την φορολογική μετανάστευση. Μπορεί κάποιος να είναι κάτοικος Ελλάδας και φορολογικός κάτοικος Κύπρου, ή Βουλγαρίας. Και είναι πολλοί όσοι καταφεύγουν σε αυτή την λύση.

Οι συχνές αλλαγές συντελεστών για τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες, οι αιφνιδιασμοί και οι αναδρομικές χρεώσεις (όπως η προκαταβολής φόρου στο 100%), αλλά και οι συχνές δυσάρεστες φορολογικές εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα το τέλος επιτηδεύματος και η εισφορά αλληλεγγύης για ήδη φορολογημένα ποσά, οδηγούν όλο και περισσότερους φορολογούμενους στην αναζήτηση νέας φορολογικής στέγης.

Σε όλα τα παραπάνω βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε και την έλλειψη ρευστότητας, τα capital controls αλλά και το υψηλό κόστος του χρήματος.

Γιατί όμως προτιμούν οι Έλληνες ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες να γίνονται φορολογικοί κάτοικοι όμορων χωρών, γιατί προτιμούν να συναλλάσσονται με ξένα επιμελητήρια, ξένες φορολογικές υπηρεσίες; H απάντηση είναι απλή. Γιατί αλλιώς δεν έχουν καμία πιθανότητα επιβίωσης.

Ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω πίνακα από την Καθημερινή και θα καταλάβετε.

 

Ο ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα θα δώσει περισσότερο από το 51% του εισοδήματος του στο κράτος. Αν συνυπολογίσουμε την προκαταβολή φόρου, τους έμμεσους φόρους, τον ΕΝΦΙΑ κλπ, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται περί φορολογικής ασφυξίας.

Στην Κύπρο δίνονται φορολογικά κίνητρα σε ελεύθερους επαγγελματίες για τα πρώτα πέντε χρόνια λειτουργίας. Συγκεκριμένα πρόκειται για επιβάρυνση στο ήμισυ της ισχύουσας φορολογικής επιβάρυνσης που έχει ένας Κύπριος επιχειρηματίας. Σήμερα το ποσοστό είναι στο 12.5% άρα με το κίνητρο αυτό που δίνει η κυπριακή κυβέρνηση ο Έλληνας που θα δημιουργήσει μια επιχείρηση εκεί τα πρώτα πέντε χρόνια θα έχει 6.5% φορολογική επιβάρυνση. Συγκρίνετε τώρα αυτά τα νούμερα με αυτά που πληρώνει ο ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα.

Ελεύθερος επαγγελματίας με έδρα την Κύπρο, ο οποίος έχει πχ κέρδη €50.000, σύμφωνα με τον Κυπριακό εταιρικό φόρο, ο φόρος πληρωτέος στη Κύπρο θα είναι €6.250 και €0 κατά τη πληρωμή μερίσματος προς το τελικό δικαιούχο. Θα έχει λοιπόν καθαρά έσοδα €43.750. Αν είχε έδρα την Ελλάδα, τα καθαρά του έσοδα θα ήταν €23.000. Αν δε μιλούσαμε για εταιρεία που θα ήθελε να διανείμει τα κέρδη στους μετόχους, θα είχε και επιπλέον φορολογία 10% στο μέρισμα (το οποίο προκύπτει από ήδη φορολογημένα έσοδα, μιλάμε για παράνοια) δηλαδή επιπλέον €2.300. Αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν χωράει καμία σύγκριση. Ο φορολογικός κάτοικος Κύπρου θα πληρώσει σε φόρους €6.250 ενώ ο φορολογικός κάτοικος Ελλάδας θα πληρώσει €29.300. Και στο παράδειγμα αυτό δεν υπολογίσαμε την μειωμένη κατά 50% φορολογία για τα 5 πρώτα χρόνια λειτουργίας της εταιρείας.

Η Κύπρος, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, ακόμα και η Αλβανία μειώνουν τους φορολογικούς τους συντελεστές και βλέπουν άμεση αύξηση των εσόδων, μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων. Βλέπουν μείωση της ανεργίας μέσω της αύξησης της απασχόλησης σε νέες αλλά και υφιστάμενες εταιρείες. Στην Ρουμανία μειώθηκε ο ΦΠΑ και αυξήθηκαν τα έσοδα, λόγω της αύξησης της κατανάλωσης.

Γιατί λοιπόν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό και δεν ακολουθούμε τα επιτυχημένα παραδείγματα των γειτόνων;

Η απάντηση είναι απλή. Στην Ελλάδα επιμένουμε να χρηματοδοτούμε έναν στρατό από πρόωρους συνταξιούχους, άγαμες θυγατέρες, επιδοτούμε τα ταμεία των ΔΕΚΟ, επιδοτούμε τους Δήμους και τις Νομαρχίες, διατηρούμε νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου με άγνωστο ή παρωχημένο αντικείμενο. Και είναι τόσο κοντόφθαλμοι οι κυβερνόντες, που δεν μπορούν να φανταστούν άλλους τρόπους χρηματοδότησης των ταμείων, παρά με την άμεση και έμμεση φορολογία.

Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση έκανε 27.800 προσλήψεις στο δημόσιο σε λιγότερο από έναν χρόνο, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό κατά €450 εκατομμύρια τον χρόνο, την ώρα που έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για το κόψιμο του ΕΚΑΣ. Όσο η εκάστοτε κυβέρνηση στηρίζει την εκλογή της αρχικά και την μακροημέρευσή της στην συνέχεια σε άμεσα ωφελημένους από τον κρατικό κορβανά, δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα.

Τελικά το ερώτημα είναι, κερδίζει κανείς από την υπερφορολόγηση;

Όχι, δεν κερδίζει κανείς απολύτως. Οι επιχειρηματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες ασφυκτιούν, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται. Παράλληλα, τα έσοδα του κράτους μειώνονται, παρά την αύξηση της φορολογίας. Η φορολογική ασφυξία έχει σαν αποτέλεσα την μείωση της κατανάλωσης, την φοροδιαφυγή, την φοροαποφυγή και βέβαια το business run και την φορολογική μετανάστευση.

Και γιατί τότε επιμένει η κυβέρνηση;

Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν ξέρει να κάνει αλλιώς. Δεν έχει πλάνο, δεν έχει σχέδιο, δεν έχει όραμα. Γιατί θεωρεί τον επιχειρηματία ταξικό εχθρό, το επιχειρηματικό κέρδος είναι ποινικοποιημένο. Γιατί υπεύθυνοι στρατηγικού σχεδιασμού είναι κάποιοι Καρανίκες, Και γιατί οι Καρανίκες θέλουν τον μισθό τους. Και χρειάζονται τους φόρους σου για να τον πληρώσουν.

Facebook: George Diakomanolis