Από την έναρξη του νέου σχολικού έτους δημιουργήθηκε ζήτημα σε ορισμένα χωριά ή δήμους του Νομού Θεσσαλονίκης αναφορικά προς την ένταξη παιδιών προσφύγων στα δημοτικά σχολεία. Ειδικότερα, οι εντονότερες αντιδράσεις συναντήθηκαν στο χωριό «Προφήτης» του δήμου Βόλβης, καθώς και στον δήμο Ωραιοκάστρου.
Στην εν λόγω κοινότητα ήταν μέχρι πριν από λίγες ημέρες που ορισμένοι γονείς και κηδεμόνες δεν επέτρεπαν στα παιδιά τους να πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο σε ώρες που δεν συγχρωτίζονταν με τα παιδιά των
προσφύγων, εφόσον αυτά φοιτούσαν τις απογευματινές ώρες.
Αυτά τα θλιβερά γεγονότα, εν όψει και του γεγονότος ότι ορισμένοι κηδεμόνες είχαν την κάκιστη ιδέα να αναρτήσουν και την ελληνική σημαία στα πλαίσια της διαμαρτυρίας τους στην εξώθυρα του σχολείου, θυμίζουν αφενός την απάντηση που έδωσε ο σκυθικής καταγωγής μεγάλος σοφός της αρχαιότητας Ανάχαρσις σε κάποιον που τον ενέπαιζε και απέρριπτε λόγω της «βαρβαρικής» και «απολίτιστης» καταγωγής του:
«Αλλ’ εμοί μεν όνειδος η πατρίς, συ δε τη πατρίδι».
Αφετέρου, μας θυμίζουν κάποια γεγονότα συγγενικά που έλαβαν χώρα στην Αλεξάνδρεια του 7ου αιώνα, όπου έζησε και έδρασε, ως φορέας της τοπικής εκκλησιαστικής αρχής μάλιστα, ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων. Ο άγ. Ιωάννης βρέθηκε στα πλαίσια της ιουδαϊκής εξέγερσης και του πολέμου που ξεκίνησε η περσική δυναστεία των Σασσανιδών(613-614 μ.Χ.) με ένα πολύ μεγάλο κύμα προσφύγων, μετά τις καταστροφές που επήλθαν στην Αντιόχεια(αρχαία πρωτεύουσα της Συρίας) και την Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τους βιογράφους του, δεν δέχτηκε τους πρόσφυγες αυτούς ως ξένους, αλλά ως αδελφούς. Ο ίδιος οργάνωσε συνεργεία υποδοχής και περισυλλογής των προσφύγων. Όσοι ήταν ασθενείς ή τραυματίες, μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία. Άλλοι μεταφέρθηκαν (όχι σε hotspots ή σε υπαίθριους καταυλισμούς, αλλά) σε ξενοδοχεία της εποχής. Χαρακτηριστικό είναι ότι καθημερινά υπήρχαν χρηματικά βοηθήματα για όλους, με διπλάσια μάλιστα αυτά προς τις γυναίκες και τα παιδιά, που αναγνωρίζονταν ως πιο ευάλωτα πρόσωπα, με αυξημένες ανάγκες. Ο μειλίχιος άγιος γινόταν πολύ αυστηρός ακριβώς όταν διάφοροι εκκλησιαστικοί «συνεργάτες» του επιθυμούσαν να εξετάζουν τις ζωές αυτών που ζητούσαν βοήθεια, θυμίζοντας την εναργή αγιογραφική εντολή: «παντί τω αιτούντι σε δίδου».
Πρέπει όμως, πέραν των παραπάνω, να εξάρουμε και την στάση ορισμένων γονέων, ειδικά αυτών του Δήμου Σταυρούπολης, που αντιστάθηκαν στον «ου κατ’ επίγνωσιν ζήλο» κάποιων διαμαρτυρομένων.
Επίσης, στα πλαίσια μιας δίκαιης θεώρησης, πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι ένα μέρος των ανωτέρω κηδεμόνων δεν πρέπει να επικριθούν ως πρόσωπα ανελέητα και άκρως αφιλόξενα, αλλά ως θύματα παραπληροφόρησης, τα οποία, εξαιτίας και αυτής, προέτασσαν το ζήτημα τυχόν ύπαρξης μολυσματικών ασθενειών ως αφορμή της απορριπτικής στάσης τους έναντι μικρών και αθώων παιδιών κυνηγημένων από το ριζοσπαστικό Ισλάμ οικογενειών.
Κατά συνέπεια, για το απαράδεκτο φαινόμενο που παρουσιάστηκε σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, γονείς των μαθητών να προσπαθούν να εμποδίσουν τα παιδιά των προσφύγων να φοιτήσουν στο σχολείο, πρέπει εν τινί μέτρω να αποδοθούν ευθύνες και στην Πολιτεία, στο βαθμό που παρέλειψε να διαβουλευθεί επαρκώς με τις τοπικές κοινωνίες και να δώσει την κατάλληλη πληροφόρηση για το ζήτημα αυτό.
Σε αντίθεση με μερίδα σημερινών Χριστιανών που εύκολα παρασύρονται από την πλάνη του εθνοφυλετισμού και της μισαλλοδοξίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έβλεπε ριζικώς διαφορετικά το ζήτημα της ύπαρξης και περίθαλψης προσφύγων: Λένε ότι αυτοί (οι πρόσφυγες) είναι φυγάδες, ξένοι και ελεεινοί. Ότι άφησαν τις πατρίδες τους για να μαζευτούν στην πόλη μας. Πες μου λοιπόν, γι’ αυτό αγανακτείς και μαδάς το στεφάνι της πόλης [δηλ. καταστρέφεις τη δόξα της], επειδή όλοι τη θεωρούν δικό τους λιμάνι και την προτιμούν από τη δική τους γη; Γι΄αυτό ακριβώς όμως, θα έπρεπε να αγάλλεσαι και να χαίρεσαι, γιατί όπως για ένα καλό προϊόν όλοι σπεύδουν να το αγοράσουν απ’ τα χέρια σας, έτσι και όλα τα έθνη βλέπουν την πόλη μας σαν δική τους μητέρα. Ας μην καταστρέφετε λοιπόν την τιμή που της κάνουν και μην πετσοκόβετε αυτόν τον έπαινο που της προσφέρουν από τα παλιά τα χρόνια. (PG 51, 269-70)
Επισημαίνομε το γεγονός ότι η συμμετοχή των παιδιών των προσφύγων στην ελληνική Παιδεία μόνον όφελος μπορεί να αποδώσει και να συμβάλει στην δημιουργική τους απασχόληση και στην εξομάλυνση των σχέσεων και της επαφής τους με την ελληνική κοινωνία, για όσο διάστημα θα χρειαστεί να παραμείνουν στην Ελλάδα.
Ας ευχηθούμε στο μέλλον η στάση μας να είναι σοφότερη, παράλληλα με την αναζήτηση εκ μέρους της Πολιτείας μιας δικαιότερης λύσης σε ό,τι αφορά την κατανομή του πλήθους των προσφύγων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή σε πραγματικά «ασφαλείς τρίτες χώρες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου