"Ὁ Γιάννης δὲν ἦταν ἐπώνυμος ἀλλὰ ἔδωσε μὲ τὴ στάση του κόλαφο σὲ ὅσους ἔσπευσαν νὰ μιλήσουν γιὰ "δικαίωμα" στὸ θάνατο"

Τῆς κ. Ρόης Δ. Παντελίδου, καθηγήτριας τοῦ Ἀστικοῦ Δικαίου στὴ Νομικὴ Σχολὴ ΔΠΘ
Στὴ μνήμη τοῦ Γιάννη Χ.
Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ἀποχαιρετίσαμε τὸ Γιάννη. Εἴκοσι δύο χρονῶν,
φοιτητὴς τοῦ Πολυτεχνείου, ψηλὸς λεβέντης, διαγνώσθηκε πρὶν ἀπὸ
δυόμιση περίπου χρόνια μὲ ἐπιθετικὴ λευχαιμία. Ἄρχισε ἀμέσως θεραπεία
καὶ ὑποβλήθηκε σὲ μεταμόσχευση μυελοῦ τῶν ὀστῶν ἀπὸ τὸν ἀδελφό του.
Ἐνῶ ὅλα ἔδειχναν νὰ εἶναι καλύτερα, ἀπὸ τὸ Πάσχα, ὑποτροπὴ τῆς
λευχαιμίας. Πάλι νοσηλεία, μόνον χημειοθεραπεία αὐτὴ τὴ φορά.
Ἀγωνίσθηκε σιωπηλά, συχνὰ μὲ δυνατοὺς πόνους, μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ
ἀδέλφια τοῦ πλάι του. Ἀπὸ κοντὰ οἱ συμφοιτητές του καὶ μὲ ὅλες του τὶς
δυνάμεις τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ στὸ Νοσοκομεῖο "Παπανικολάου" στὴ

Θεσσαλονίκη καὶ στὸ Πανεπιστημιακό της Ἀλεξανδρούπολης. Δὲν
διαμαρτυρήθηκε, δὲν παραιτήθηκε, δὲν εἶπε "γιατί σὲ μένα", δὲν
κατέθεσε τὰ ὅπλα. Πάντοτε μὲ ἐλπίδα. Ἔφυγε τὴν ἡμέρα τοῦ Σταυροῦ. Τὸν
ἀποχαιρετίσαμε τὴν ἄλλη μέρα. Παντοῦ λουλούδια, κρίνα καὶ τριαντάφυλλα
καὶ χρυσάνθεμα. Ὅλα λευκά. Τὴν ἐλπίδα τὴν κρατήσαμε, γιατί αὐτὴ δὲν
πεθαίνει.
Πρόσφατα ἦλθε πάλι στὴν ἐπικαιρότητα ἡ συζήτηση γιὰ τὴν εὐθανασία. Ἅς
μου ἐπιτραποῦν λίγες ἁπλὲς σκέψεις, μὲ....
ὅλο το σεβασμὸ στὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὑποφέρουν.
Ὁ ὅρος εὐθανασία δὲν κυριολεκτεῖ. Ἔχει ὅμως ἐπικρατήσει νὰ σημαίνει
σήμερα τὴν μὲ τὴ βοήθεια τρίτου (ἐνεργητικὴ ἢ παθητικὴ) ἐπίσπευση τοῦ
θανάτου ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ὑποφέρει ἀπὸ ἀνίατη καὶ ἐπώδυνη ἀσθένεια καὶ
ἔχει ἐκφράσει ὁ ἴδιος τὴν ἐπιθυμία του νὰ διακοπεῖ ἡ ζωή του.
Ὅσοι ἐκφράζουν δημόσια τὴν ἐπιθυμία αὐτὴ καὶ ὅσοι σπεύδουν νὰ τὴν
ἐπικροτήσουν, λησμονοῦν τὸν καθημερινὸ ἀγώνα τόσων ἀνθρώπων ποὺ
ὑποφέρουν, γιὰ νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή. Ἀντὶ νὰ τοὺς δώσουν κουράγιο,
θεωροῦν τὸν ἀγώνα τοὺς μάταιο καὶ ἀκουσίως ἢ ἑκουσίως, τοὺς
προσβάλλουν. Ἀνάμεσά τους εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἐθεωροῦντο "ξεγραμμένοι"
καὶ ὅμως ζοῦν καὶ δημιουργοῦν.
Ὅσοι σχετικοποιοῦν τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ζωῆς, ὑποβαθμίζουν τὴν
προσφορὰ καὶ τὴν ἀποστολὴ τῶν ἰατρῶν καὶ νοσηλευτῶν, ἀποστολὴ ποὺ
εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴ θεραπεία καὶ τὴν καταπράυνση τοῦ πόνου καὶ
ἀσύμβατη μὲ τὴ συνδρομὴ στὸ θάνατο. Πολὺ λιτὰ καὶ εὔστοχα, τὸ ἔθεσε σὲ
πρόσφατη συνέντευξη, ἡ κ. Γιαννάκου: Δὲν εἶμαι μὲ τὴν εὐθανασία,
ἐπειδὴ εἶμαι γιατρός. Ἐφόσον εἶναι γιατρός, πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι μὲ τὸ
θάνατο, ἀφοῦ ὑπηρετεῖ τὴ ζωή;
Ὅσοι θέλουν νὰ "δραπετεύσουν", λησμονοῦν ὅλους τους ἄλλους, δικοὺς καὶ
διπλανοὺς καὶ ξένους. «Δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ πᾶς μόνος σου στὸ
θάνατο!…Αὐτὸς ὁ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἐσὺ μπορεῖς νὰ τὸν κάνεις λιγότερο
δυστυχῆ, λιγότερο μόνο… αὐτὸς ὁ ἕνας ἄνθρωπος σὲ δένει μὲ τὴ ζωὴ … μὲ
τὴ ζωὴ καὶ μὲ τοὺς ἄλλους» ἐπαναλαμβάνει τὰ λόγια τοῦ σωτήρα του ὁ
ἥρωας τοῦ Σαμαράκη, γιὰ νὰ καταλήξει νὰ φωνάξει «ἀρνοῦμαι» στὸ θάνατο,
«ἀρνοῦμαι» στὴν ἄρνηση τῆς ζωῆς, ὅσο ὑπάρχουν δύο ἄνθρωποι. Πόσο
σεβόμαστε αὐτὰ τὰ δικαιώματα τῶν διπλανῶν μας, ὅταν ἐπιζητοῦμε τὴ
βοήθειά τους στὴν ἀφαίρεση τῆς ζωῆς καὶ ὅταν τοὺς στεροῦμε ἀπὸ τὸν
ἑαυτό μας, εἴτε ὡς παρουσία εἴτε ὡς συμπαράσταση, στὸ ὄνομα ἑνὸς
ἀξιοπρεποῦς καὶ ἀνώδυνου θανάτου;
Μήπως, ἀντιστρόφως, ὅσοι εἶναι ὑπὲρ τῆς εὐθανασίας, λησμονοῦν τὸν ἴδιο
τὸν πάσχοντα, πόσο μᾶς χρειάζεται στὴ μοναξιὰ καὶ στὸν πόνο του καὶ
στὸ φόβο του ὅτι ἀποτελεῖ βάρος γιὰ τοὺς ἄλλους; Μήπως μᾶς ἔχει
καταλάβει μιὰ ἐφήμερη καὶ ὑλιστικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴ ζωή, ὥστε νὰ τὴ
θεωροῦμε ἄξια μόνον ὅταν συμβάλλει μόνον στὴν παραγωγὴ καὶ τηην
κατανάλωση; Μήπως τὸ λεγόμενο "δικαίωμα" στὸ θάνατο, κινδυνεύει νὰ
μετατραπεῖ σὲ ἀπειλῆ τῆς ζωῆς ὅσων ἀσθενῶν δὲν μποροῦν νὰ
ἀνταποκριθοῦν οἰκονομικὰ στὶς ἀπαιτήσεις τῆς νοσηλείας τους;
Ἐπιστρέφω στὴν ἀρχή. Ὁ Γιάννης δὲν ἦταν ἐπώνυμος, δὲν τὸ ἐπεδίωξε,
ἀλλὰ ἔδωσε μὲ τὴ στάση του κόλαφο σὲ ὅσους ἔσπευσαν νὰ μιλήσουν γιὰ
"ἀξιοπρεπῆ" θάνατο καὶ γιὰ "δικαίωμα" στὸ θάνατο. Γιάννη μου,
σ'εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸ χαστούκι. Εἶναι μάθημα ζωῆς καὶ αἰωνιότητας.
tovima


                          Γιά την αντιγραφή Κωνσταντίνος  Ελάχιστος