«ΕΣΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ»

του Νίκου Σταθόπουλου
«Έσο υπερήφανος» που είσαι ομοφυλόφιλος, αλλά «έσο ταπεινωμένος» που είσαι Έλληνας (…ή Γάλλος, ή Σενεγαλέζος ή… ή…)!
…Αλλοκοτιές των μοντέρνων ιδεών!
…Καλά να μη ντρέπεσαι και να μην κρύβεσαι και να μη μιζεριάζεις στην ενοχή… αλλά «υπερηφάνεια» γιατί;
…Είναι κάτι ηρωικό ή ευεργετικό της ανθρωπότητος ή πρωτοποριακό;… Η διάθεση των γεννητικών σου οργάνων, είναι κάτι το μεγαλειώδες;
…Αυτή η παρελαύνουσα «gay pride» δεν εμπεριέχει μια ελιτίστικη αλαζονεία, έναν ρατσισμό; Δεν υποκρύπτει μια πολιτισμική επεκτατικότητα; Δεν υποβάλλει μια «ανώτερη ηθική και βιοθεωρία»; Δεν είναι μια αντεστραμμένη λογική «καθαρής γνησιότητας» με όλα τα ναζιστικά που περικλείνει αυτό;…

…Και η συνείδηση ελληνικότητας ως πηγή υπερηφάνειας, γιατί τάχα πρέπει να εμφυτεύει αισθήματα ντροπής;
…Ο πολιτισμός του Περικλή και του Αριστοτέλη, του Ρωμανού του Μελωδού, του Δημοτικού Τραγουδιού, του Θεόφιλου και του Ελύτη, είναι, λοιπόν, «στίγμα» και «κατάντια» και «κατάρα»;
…Είναι ατιμωτικός σε σχέση με την ομοφυλοφιλία που διατρανώνεται ως σχεδόν «ιερή κατάκτηση» της ανθρωπότητας;
…Ένα ασύγκριτο πολιτισμικό μεγαλείο και μια απλή λιμπιντική κατεύθυνση μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά «τιμής» και απαξιώνεται το πρώτο;
…Αν αυτό δεν είναι μέγιστη διαστροφή, τι είναι; Μια διαστροφή που υποκαθιστά τους ριζικούς πολιτισμικούς προσδιορισμούς από την εγωιστική παραφροσύνη τού «η ιστορία καθορίζεται από το πώς πηδιέμαι»…
…Αν αυτό δεν είναι αρρωστημένος «αντιεθνικισμός» που παραποιεί θεμελιώδεις σημασίες της ζωής, τι είναι;… Πόση μηδενιστική νοσηρότητα κρύβεται στο «το πεπρωμένο μου το ορίζει καθολικά η σεξουαλική μου προτίμηση ως αποκλίνουσα»; Διότι το «pride» εννοείται αποκλειστικά σε συνάρτηση με την ομοφυλοφιλία…
…Όχι, δεν είναι απλά ένα «καπρίτσιο» της αγοραίας μετανεωτερικότητας… Είναι μια βαθιά «μεταρρύθμιση» στις δομές της ανθρώπινης κατάστασης; Ο άνθρωπος, πλέον, προσδιορίζεται στο πεδίο της πιο άμεσα χοϊκής ατομικότητας, και έτσι αποσυνδέεται από την πολιτισμική συλλογικότητα.
…Είναι το αλαλάζον μεταζώο, που νιώθει ότι υπάρχει μόνο όταν ψηλαφεί το σώμα του, και αυτό ακριβώς το σώμα θεοποιεί,
…και αυτή η θεοποίηση δε μπορεί παρά να βιώνεται ως το «απόλυτο δικαίωμα»,
…και αυτό το «απόλυτο δικαίωμα», στη σωματική του πραγμάτωση, δε μπορεί παρά να είναι «ακραίο», θεαματικό, κραυγαλέο, γελοίο, ασυνάρτητο, αλλιώς είναι απλά μια θεμιτή και εύλογη πτυχή της ανθρώπινης κατάστασης (οπότε, καταρρέει η σαπουνόφουσκα του «δικαιωματισμού» και της «διαφορετικότητας»…).
…Καταλάβατε; Πρόκειται για μια ιδεολογική στρατηγική, χωρίς καμιά σχέση με τη «φύση» και τη «δικαιοσύνη»….

 http://www.hereticalideas.gr/2018/06/eso-yperifanos.html