Η “παιδεία” των Εξαρχείων στην έρευνα και στην παραγωγή…

Το 2020 κλείνουμε 40 χρόνια που “συνδέουμε” παιδεία και έρευνα με την παραγωγή. Το σκεφθήκαμε το 1982. Το εξαγγείλαμε 12 φορές. Πότε θα γίνει…

Ποτέ, κατά τη γνώμη μας. Γιατί όμως το επαναλαμβάνουμε σε όλα τα συνέδρια και τις συζητήσεις “προβληματισμού” μεταξύ των παραγωγικών τάξεων και της εκάστοτε κυβέρνησης;  Γιατί έτσι ακούμε πως συμβαίνει στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και αλλού. Βεβαίως όχι μόνο το 2019, αλλά από κάποτε… Στην κεντρική Ευρώπη από την 3η βιομηχανική επανάσταση,  που βοήθησε και την Ελλάδα με την απορρόφηση ικανών Ελλήνων επιστημόνων μετά το 1980. Ακολούθως και το 2009 όπου η φυγή από την Ελλάδα έφθασε τους 10-15.000 τον χρόνο. Στη νότια Ευρώπη και ειδικά στην Ισπανία και την Πορτογαλία η ίδια σύνδεση στήριξε  σε μεγάλο ποσοστό τόσο τη συγκράτηση επενδύσεων όσο και την εισροή κεφαλαίων για επενδύσεις (35% της ευρωπαϊκής επενδυτικής πίτας του Νότου). 

Στη Βόρεια και Σκανδιναβική Ευρώπη, από το ξεκίνημα της παραγωγής. Σήμερα δε, με εντελώς αυτοματοποιημένο τρόπο. Να μην αναφέρουμε και συγκριτικά νούμερα, γιατί θα ντρεπόμαστε για το χάλι μας. Στο αριστερό Ελλαδιστάν οι πρώτες “σοσιαλιστικές” γέφυρες της έρευνας και της παιδείας με την παραγωγή εξαγγέλθηκαν το 1982. Και τι δεν έγινε από τότε. Χάλασε ο κόσμος… Μόνο από τύχη ή και από ανικανότητα των “κλαδικών” γλίτωσαν,  ό,τι βρήκαν να λειτουργεί στον τομέα της έρευνας. Το κράτος-θηρίο δεν χάνει την ευκαιρία. Αρχίζει να χτίζει καινούργιες γέφυρες…  Γραμματείες, Οργανισμούς, Κέντρα,  Ιδρύματα και υπηρεσίες. Σκοπός, ο γνωστός μας… Χιλιάδες διορισμοί στο δήθεν οικοδόμημα από το οποίο θα περνούσαν τα μεγαλεία της σύνδεσης της παιδείας και έρευνας με την παραγωγή.   
Αυτά για δύο μόνο χρόνια. Το 1984 διαπιστώθηκε πως δεν έχουμε παραγωγή της προκοπής. Άρα πως θα κάναμε τη σύνδεση με την παιδεία… 
Έπρεπε να περιμένουμε να αντικατασταθεί η ιδιωτική παραγωγή από την κρατική, που από το 1983 πέρασε σε στάδιο εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης… Τέτοια μεγαλεία και εδώ…
Μέχρι να επιστρέψει η παραγωγή…, το “γεφύρι” με τις Γραμματείες,  τους Οργανισμούς, τα Κέντρα και τις υπηρεσίες (με τις χιλιάδες των φρεσκοδιορισμένων, από τα “στρατεύματα” του στρατού κατοχής στο κράτος) έμεινε ολόρθο και σε αναμονή να δέσουμε παραγωγή με παιδεία και έρευνα, όταν βεβαίως μπορέσουμε…
Το 1993-1995 διαπιστώνουμε πως την πατήσαμε με την κρατική παραγωγή όχι μόνο σε ό,τι λεγόταν βιομηχανία ή και αγροτική παραγωγή (από κρατικές αγροτοβιομηχανίες της τότε ΑΤΕ),  αλλά και με τα κρατικά μονοπώλια όπως η ΔΕΗ, τα κρατικά πετρέλαια και τα φυσικά αέρια.  Το 2000 ξεκινάει μια πρόσκαιρη περιπέτεια που εξελίσσεται σε σήριαλ και καταλήγει σε σαπουνόπερα. Μόνιμο σενάριο, το πού ανήκουν και πού πρέπει να ανήκουν τα κρατικά “οικοδομήματα” στήριξης της σύνδεσης παιδείας και έρευνας με την παραγωγή…
Ορισμένοι “εγκέφαλοι” έβρισκαν ότι όλα αυτά πρέπει να είναι αποκλειστικά στον χώρο της παιδείας. Να κατευθύνονται από την παιδεία. Και (πάνω απ’ όλα) να μην λειτουργούν αυτόνομα χωρίς αριστερή κομματική επίβλεψη,  για να μην πέσει η παιδεία στα χέρια της συντήρησης… Κόντρα στους “εγκεφάλους”, εντός και εκτός Ελλάδας, (μετά από 20 χρόνια) το ζήτημα της “σύνδεσης” περνάει για τα καλά στο στόμα των Οργανώσεων των παραγωγικών τάξεων που θεωρούσαν και θεωρούν ότι πρόβλημά μας είναι η γνωστή  κωλυσιεργία και μόνο αυτό…  Κουβέντα για τις πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες που έκαναν “γαϊτανάκι” τις Γραμματείες,  τα Κέντρα και τους Οργανισμούς, στις “γειτονιές” της παιδείας και των υπουργείων της ή της παραγωγής και των δικών της υπουργείων…
Για τη συνέχεια Capital