Τι πίστευε ο Νίκος Ζαχαριάδης για τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας;
«Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν ότι ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας πάλευαν και με το ντουφέκι στο χέρι στο πλευρό του λαού και ότι και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταπαθήκες και λαϊκά φρούρια»!..
ΟΠΟΙΟΣ διαβάσει την εφημερίδα «Χριστιανική» της Πέμπτης 12 Ιανουαρίου 2006, όπου υπάρχει μία μακροσκελής Ανοικτή Επιστολή του ως Καθηγητού Σ. Π. Ζερβού προς τον τότε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γεώργιο Παπανδρέου, για το θέμα Κράτους-Εκκλησίας, μεταξύ άλλων θα διαβάσουμε και τα εξής εκπληκτικά: «Ας δούμε, τώρα, πώς αντιμετώπιζε την Ορθοδοξία, το 1945, ο τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Αυτός, που από νεαρός, πίστεψε στον Μαρξισμό-Λενινισμό, άφησε την οικογενειακή του οικονομική άνεση, έγινε εκούσια εργάτης, αγωνίστηκε ισόβια και ανυποχώρητα για τις πεποιθήσεις του, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του (26 χρόνια) στις φυλακές (5 χρόνια στην τεταρτοαυγουστιανή Ελλάδα), τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως (4 χρόνια) και εξόριστος (17 χρόνια, από την μετασταλινική σοβιετική ηγεσία) στη Σιβηρία και, τελικά, δολοφονήθηκε, με εντολή της σοβιετικής ηγεσίας, την 1-8-1973.
Το 1991, ο γιος του και η κόρη του θα μπορέσουν να μεταφέρουν τον νεκρό του (που είχε μείνει αδιάλυτος) στην Ελλάδα. Θα θαφτεί στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Στον τάφο του, σύντροφοι του και στην σιβηριανή εξορία, θα μιλήσουν με παλλόμενη συγκίνηση, θαυμασμό και πνοή. Θα θυμήσουν ότι έλεγε: «Δεν μπορεί κάποιος να είναι καλός κομμουνιστής αν δεν είναι πρώτα καλός πατριώτης». Προσθέτω: Η πεποίθηση του αυτή εξηγεί το πώς τόλμησε, το πρωτοφανές για ηγέτη Κ. Κ. μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο και πριν απ' την ναζιστική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση, να στείλει την παλλόμενη πατριωτική επιστολή του της 31-10-1940 στον Λαό μας ». Στην συνέχεια ο Καθηγητής κ Ζερβός μας θυμίζει ένα κύριο άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη υπό τον τίτλο:
«Ορθοδοξία», που εγράφη στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της 9ης Σεπτεμβρίου 1945 και το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε μεταξύ άλλων ότι: «Το ξάπλωμα και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και στην Μικρασία και Μέση Ανατολή, ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του δυτικού ρωμαϊκού κράτους και του καθολικισμού-παπισμού. Mα η επικράτηση αυτή δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια.
Έχει και θετικά βάθρα, γιατί χωρίς να παραγνωρίζουμε τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία ιδεολογικά-πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ έναν ιδεολογικό ψυχικό δεσμό, που ο Ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει «ανατολικό πνεύμα» και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα της μεσαιωνικής κατάστασης και του ασιατικού δεσποτισμού του Βυζαντίου κάνουν την εμφάνιση τους με μορφή θρησκευτικο-εκκλησιαστική.
Εδώ θα πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η Χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, παίξαν όχι μόνο στη Ρωσία μα και στα Βαλκάνια έναν προοδευτικό ρόλο τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντας της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο και σαν στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς κάτω από την οθωμανική τυραννία, συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα παρά την αντίδραση και προδοσία που έκαναν σημαντικοί και σημαίνοντες παράγοντες και κορυφές της Ορθοδοξίας ιδιαίτερα στο Φανάρι.
Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν ότι ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας πάλευαν και με το ντουφέκι στο χέρι στο πλευρό του λαού και ότι και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταπαθήκες και λαϊκά φρούρια».
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
ΟΠΟΙΟΣ διαβάσει την εφημερίδα «Χριστιανική» της Πέμπτης 12 Ιανουαρίου 2006, όπου υπάρχει μία μακροσκελής Ανοικτή Επιστολή του ως Καθηγητού Σ. Π. Ζερβού προς τον τότε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γεώργιο Παπανδρέου, για το θέμα Κράτους-Εκκλησίας, μεταξύ άλλων θα διαβάσουμε και τα εξής εκπληκτικά: «Ας δούμε, τώρα, πώς αντιμετώπιζε την Ορθοδοξία, το 1945, ο τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Αυτός, που από νεαρός, πίστεψε στον Μαρξισμό-Λενινισμό, άφησε την οικογενειακή του οικονομική άνεση, έγινε εκούσια εργάτης, αγωνίστηκε ισόβια και ανυποχώρητα για τις πεποιθήσεις του, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του (26 χρόνια) στις φυλακές (5 χρόνια στην τεταρτοαυγουστιανή Ελλάδα), τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως (4 χρόνια) και εξόριστος (17 χρόνια, από την μετασταλινική σοβιετική ηγεσία) στη Σιβηρία και, τελικά, δολοφονήθηκε, με εντολή της σοβιετικής ηγεσίας, την 1-8-1973.
Το 1991, ο γιος του και η κόρη του θα μπορέσουν να μεταφέρουν τον νεκρό του (που είχε μείνει αδιάλυτος) στην Ελλάδα. Θα θαφτεί στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Στον τάφο του, σύντροφοι του και στην σιβηριανή εξορία, θα μιλήσουν με παλλόμενη συγκίνηση, θαυμασμό και πνοή. Θα θυμήσουν ότι έλεγε: «Δεν μπορεί κάποιος να είναι καλός κομμουνιστής αν δεν είναι πρώτα καλός πατριώτης». Προσθέτω: Η πεποίθηση του αυτή εξηγεί το πώς τόλμησε, το πρωτοφανές για ηγέτη Κ. Κ. μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο και πριν απ' την ναζιστική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση, να στείλει την παλλόμενη πατριωτική επιστολή του της 31-10-1940 στον Λαό μας ». Στην συνέχεια ο Καθηγητής κ Ζερβός μας θυμίζει ένα κύριο άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη υπό τον τίτλο:
«Ορθοδοξία», που εγράφη στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της 9ης Σεπτεμβρίου 1945 και το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε μεταξύ άλλων ότι: «Το ξάπλωμα και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και στην Μικρασία και Μέση Ανατολή, ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του δυτικού ρωμαϊκού κράτους και του καθολικισμού-παπισμού. Mα η επικράτηση αυτή δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια.
Έχει και θετικά βάθρα, γιατί χωρίς να παραγνωρίζουμε τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία ιδεολογικά-πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ έναν ιδεολογικό ψυχικό δεσμό, που ο Ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει «ανατολικό πνεύμα» και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα της μεσαιωνικής κατάστασης και του ασιατικού δεσποτισμού του Βυζαντίου κάνουν την εμφάνιση τους με μορφή θρησκευτικο-εκκλησιαστική.
Εδώ θα πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η Χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, παίξαν όχι μόνο στη Ρωσία μα και στα Βαλκάνια έναν προοδευτικό ρόλο τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντας της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο και σαν στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς κάτω από την οθωμανική τυραννία, συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα παρά την αντίδραση και προδοσία που έκαναν σημαντικοί και σημαίνοντες παράγοντες και κορυφές της Ορθοδοξίας ιδιαίτερα στο Φανάρι.
Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν ότι ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας πάλευαν και με το ντουφέκι στο χέρι στο πλευρό του λαού και ότι και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταπαθήκες και λαϊκά φρούρια».
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου