Εκατό μέτρα ελευθερίας

Του Alberto Caprotti – 13 Αυγούστου 2016 

Μετάφραση: Κυριλλίδου Βαρβάρα 

Η Kariman στέκεται εκεί, στους βατήρες εκκίνησης των εκατό μέτρων, κάπως αβέβαιη. Οι άλλες επιδεικνύουν το λαμπερό δέρμα των μπράτσων τους, επιθετικά βλέμματα,  φανταχτερά αθλητικά κορμάκια. Αντίθετα εκείνη μοιάζει με άγαρμπη χελώνα που δεν ξέρει που να βάλει τα πόδια και τα χέρια της. Από την κορφή ως τα νύχια στα μαύρα, χωρίς σπόνσορα ή επιπλέον διακριτικά. Η μοναδική που καλύπτεται ολόκληρη, που  δεν φαίνονται οι γάμπες της, που χαμηλώνει το βλέμμα. Την λένε Kariman Abuljadayel και διαγωνίζεται με τα χρώματα της Σαουδικής Αραβίας. 

Κοιτώντας την αναλογίζεται κανείς, είτε αυτό αρέσει είτε όχι, πως εκείνη είναι το σύμβολο του μέλλοντος, της μουσουλμάνας γυναίκας που ετοιμάζεται να τρέξει. Αλλά και του παρελθόντος, που σου επιτρέπει να φτάσεις ως τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά σου απαγορεύει να ντυθείς όπως οι υπόλοιπες, σου στερεί την κουλτούρα και την πληροφόρηση. Δεν ήταν ιδιαίτερης σημασίας ο αγώνας που συμμετείχε, η τρίτη προκριματική φάση στα 100 μέτρα γυναικών. Για να το πούμε αλλιώς, δεν ήταν αγώνας ανάμεσα σε φαβορί. 

Η Kariman κάνει αργή εκκίνηση, το πάτημά της βαρύ, μοιάζει με μαύρο μπογαλάκι που έμεινε πίσω. Στα μισά της διαδρομής βρίσκεται τελευταία, μετά ανακάμπτει, εκτός του τηλεοπτικού κάδρου. Χρειάζεται να σηκώσεις τα μάτια από την οθόνη για να την εντοπίσεις. Όταν η Wingfield από τη Μάλτα – και αυτή στον «τρίτο κόσμο» της ταχύτητας – κόβει πρώτη το νήμα του τερματισμού, η Kariman βρίσκεται σχεδόν 5 δευτερόλεπτα πίσω της. Μια αιωνιότητα δηλαδή για τα μέτρα αυτής της απόστασης. Δεν τερματίζει όμως τελευταία. Επιταχύνει και αφήνει λίγο πίσω της την Tewaaki, την αθλήτρια του μικρού κράτους του Κιριμπάτι. 

Μακρινές γεωγραφίες, γυναίκες ενός άλλου κόσμου. Η Kariman και άλλες τρεις αθλήτριες από την Σαουδική Αραβία έφτασαν στο Ρίο μόνο κατόπιν μιας ειδικής πρόσκλησης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Οι θρησκευτικοί κανόνες στην Σαουδική Αραβία δεν επιτρέπουν στις γυναίκες να αθλούνται, κι επομένως να συμμετέχουν σε προκριματικούς. 

Ο μοναδικός τρόπος να διαγωνιστεί κάποια στους Ολυμπιακούς είναι μέσω κλήτευσης της Ολυμπιακής Επιτροπής, σύμφωνα με την οποία, εδώ και μερικά χρόνια, κάθε αποστολή οφείλει να έχει τουλάχιστον μία γυναίκα. Οι Σαουδάραβες το δέχτηκαν ενάντια στην θέλησή τους, φροντίζοντας πως σε καμία περίπτωση δεν θα παραβιάζονταν οι θρησκευτικοί νόμοι: «Θα συνεχίσουμε να ενεργούμε σύμφωνα με τα κρατικά και θρησκευτικά μας πρότυπα. Και το ίδιο θα κάνουν και οι αθλήτριές μας» δήλωσαν την παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Ορίζοντας όμως τρεις προϋποθέσεις: να φορούν ενδυμασία που θεωρείται κατάλληλη από την θρησκεία τους,  να έχουν την συγκατάθεση του συζύγου τους για την εκεί παρουσία τους και να μην έρθουν σε επαφή με άνδρες. Αυτά συνέβησαν στο παρασκήνιο αυτής της άγαρμπης και συνάμα εξαιρετικής κούρσας. Κι ακριβώς για αυτό ήταν σπουδαίας σημασίας. Μονάχα κρίμα που όσες διαγωνίζονταν μαζί της δεν το αντιλήφθηκαν. Με το κόψιμο του νήματος, καμία δεν στάθηκε να αγκαλιάσει την Kariman. Θα ήταν υπέροχο αν και εκείνες αφιέρωναν λίγα δευτερόλεπτα στο «μπογαλάκι που δεν θα τρέξει ποτέ γρήγορα» και που αναγκάστηκε από μια κυβέρνηση που απαρτίζεται αποκλειστικά από άνδρες να μην μπορεί να συμμετέχει στην ζωή με ανεξαρτησία.

 Που θα σήμαινε πως ακόμη και οι αγώνες στίβου είναι σε θέση να θυμίζουν τα τραύματα, τις δυσκολίες και την οπισθοδρομικότητα στον κόσμο. Και πως αναλαμβάνουν το φορτίο αυτό της ευθύνης, τουλάχιστον για εκατό μέτρα δρόμου.

 Πηγή: http://www.avvenire.it/Sport/Pagine/A-Rio-cento-metri-di-libert-La-saudita-Kariman-ha-gi-vinto-.aspx 

 https://www.kar.org.gr