Στον ακραίο νεοφιλελεύθερο χώρο
, όπου κυριαρχούν τα στερεότυπα(κακό κράτος, κακοί δημόσιοι υπάλληλοι,
ιδιωτικοποιήσεις, ελαχιστοποίηση κοινωνικών μεταβιβάσεων, λιτότητα,
οικονομικός δαρβινισμός κλπ), με την ασφυκτική ιδεολογική πανοπλία
τους(όλοι οι άλλοι είναι σοσιαλιστές και κομμουνιστές), αυτά είναι
δύσκολο να εγκαταλειφθούν αφού αφορούν την ίδια την ύπαρξη του πιστού. Ο
περιορισμός της οπτικής, μόνο, σ’ αυτά που ενισχύουν την ιδεολογική
πίστη και η εγκατάλειψη της συνολικής εικόνας, δηλαδή η κατάργηση κάθε
διαλόγου και η ενίσχυση του φανατισμού, μέσω και της εξουσίας, συνόδευε
πάντα, σ’ όλη την ιστορική διαδρομή, τη χειραγώγηση των κυρίαρχων ομάδων
με την υποταγή των υπηκόων τους. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτές οι απόψεις υιοθετήθηκαν πλήρως από….
αυταρχικά καθεστώτα όπως ο Πινοσέτ, ή εφαρμόζονται σταδιακά από ζόμπι πολιτικούς όπως είναι οι κυβερνήσεις της Νότιας ΕΕ. Ο πραγματικός φιλελεύθερος και συντηρητικός, πάνω απ’ όλα είναι υπέρ της διατήρησης της κυριαρχίας, είτε αυτή είναι ατομική, κοινωνική και εθνική. Ο νεοφιλελεύθερος, τα δίνει όλα υπέρ των αγορών και των πολυεθνικών.
Από την άλλη, η νεοαριστερά που αγκάλιασε
προσφάτως την σοσιαλδημοκρατία(την παλιά και όχι αυτή των
δημαρο-νεοπασόκων ) και τον νεοκευνσιανισμό; Η ιστορία της
νεοαριστεράς, είναι μία ιστορία της αριστεράς, που επαναλαμβάνεται,
χωρίς να διδάσκει, σε πλήρη σύγχυση, που είναι ευτυχισμένη γιατί απλώς
υπάρχει και κυκλοφορεί στα ΜΜΕ και στα πολιτικά φόρα, με κραυγές και
συνθήματα για επιβεβαίωση του εαυτού της. Μια αριστερά χωρίς μνήμη, που
δεν μπορεί να έχει ούτε φαντασία, ούτε ορθολογισμό, ούτε προοπτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου