newpost.gr
Της Αναστασίας Γαλάνη
Ενώπιον ενός αδιεξόδου και ενός σοβαρού διλήμματος βρίσκονται καθημερινά δεκάδες νέοι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα που προτιμούν να μπουν στο ταμείο ανεργίας από το να δουλεύουν, όπως λένε, υπό συνθήκες εκμετάλλευσης με μισθό ο οποίος δεν φτάνει όχι μόνο για τα απαραίτητα, αλλά ούτε για τους φόρους.
Και όλα αυτά ενώ οι άνεργοι στη χώρα μας ξεπερνούν τα 1.403.698 άτομα με οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό στα 3.334.690 άτομα, ενώ χιλιάδες βιογραφικά αποστέλλονται καθημερινά σε πιθανούς εργοδότες ακόμα και σε ειδικότητες που απαιτούν πολύ λιγότερα προσόντα από εκείνα των υποψηφίων. Και αυτή είναι η… άλλη πλευρά της ανεργίας σε μια χώρα σε κρίση. Το δίλημμα που ταλανίζει τους νέους εργαζόμενους ηλικίας μεταξύ 24 έως 30 ετών είναι αν θα παραμείνουν σε μια θέση εργασίας με 10 ώρες δουλειάς καθημερινά και με μισθό στα 500 ευρώ ή θα παραιτηθούν για να μην συμβιβαστούν. Η απόφαση συνήθως λαμβάνεται με ψυχρούς υπολογισμούς.
Από τα 500 ευρώ, τα 200 είναι πολλές φορές το κόστος της μεταφοράς από τον τόπο διαμονής έως τον τόπο εργασίας, προστίθενται τα «καθημερινά» έξοδα στην εργασία, όπως το φαγητό και ο καφές, και πιθανόν κάποιες έξτρα μετακινήσεις παράλληλα με ένα βαρύ ωράριο. Σε πολλές περιπτώσεις ο υπολογισμός οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην τσέπη μένουν τα 200 ευρώ ή ακόμα και τα 100 ευρώ, ενώ με το επίδομα ανεργίας ή την στήριξη των γονιών τους θα είχαν σίγουρα περισσότερα χρήματα πάνω τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η 27χρονη Ι.Ρ. που αποφάσισε να αφήσει τη δουλειά της παρά τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας στο χώρο που εργάζεται. Με προϋπηρεσία δύο ετών στο χώρο των πωλήσεων έπαιρνε μισθό 500 ευρώ δουλεύοντας σχεδόν 10 ώρες την ημέρα και πηγαίνοντας από τον έναν πελάτη στον άλλον με ένα απαρχαιωμένο αυτοκίνητο της εταιρείας, δίχως μπόνους.
Τα χρήματα δεν της έφταναν για τα έξοδα του σπιτιού και το ενοίκιο και έτσι ζήτησε εικονική απόλυση από την εργοδοσία για να μπει στο ταμείο ανεργίας. «Προτιμώ να ζω μέχρι να βρω κάτι άλλο με τα 360 ευρώ του ταμείου, παρά να αμείβομαι με 500 ευρώ για αμέτρητες ώρες δουλειάς και να μου μένουν στην τσέπη τα μισά. Είναι θέμα αξιοπρέπειας να αμείβεσαι για τον κόπο σου» δήλωσε στο newpost.gr.
Μισθός μόνο για... φόρους
Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις νέων που ξοδεύουν σχεδόν όλο το μισθό τους στους… φόρους. Με πτυχίο στη διαφήμιση και μεταπτυχιακό στο marketing, ο 29χρονος Χ.Σ. εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία μισθό 600 ευρώ. Στην κατοχή του όμως έχει ένα μικρό διαμέρισμα από κληρονομιά και ένα αυτοκίνητο. «Είναι αδύνατο να πληρώσω την φορολόγησή μου, το χαράτσι, τη ΔΕΗ και τα πάγια έξοδα του αυτοκινήτου με 600 ευρώ για 9 ώρες δουλειάς ακόμα και τα σαββατοκύριακα. Σκέφτομαι να παραιτηθώ επειδή δεν βγαίνω οικονομικά.
Αυτό ακούγεται αντιφατικό, αλλά η φορολογία στην χώρα μας μόνο παράδοξες καταστάσεις δημιουργεί. Είτε με το επίδομα ανεργίας, είτε χωρίς αυτό, τουλάχιστον θα απαλλαχτώ από τους δυσβάσταχτους φόρους ως εργαζόμενος. Είναι ανεπίτρεπτο να εργάζομαι τόσες ώρες καθημερινά και στην τσέπη το κράτος να μου αφήνει τα 100 ευρώ» υποστήριξε στο newpost.gr.
Η 24χρονη Γ.Τ., νηπιαγωγός έφυγε επειδή με ένα μισθό εργαζόταν σε… δύο θέσεις. «Πρόσφατα έφυγα από την δουλειά μου επειδή δεν με συνέφερε πια να δουλεύω για 500 ευρώ. Η δουλειά μου βρισκόταν στα βόρεια προάστια, ενώ εγώ μένω στα δυτικά διανύοντας 50 χιλιόμετρα την ημέρα και ξοδεύοντας το ½ του μισθού μου στη βενζίνη. Εργαζόμουν εννέα με δέκα ώρες την ημέρα αντί για οκτώ και με έβαζαν ακόμα και να καθαρίζω, καθώς η εργοδοσία δεν ήθελε να προσλάβει προσωπικό καθαρισμού. Προτίμησα να μείνω άνεργη».
Από την άλλη η 23χρονη Φ.Α. απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ που βρήκε δουλειά σε εταιρεία marketing πριν τρεις μήνες, παραιτήθηκε πριν λίγες μέρες παρά τις προοπτικές που της υποσχέθηκε η εταιρεία.
Όπως εξηγεί στο newpost.gr, «Έμεινα για τρεις μήνες στο πλαίσιο μαθητείας χωρίς να με πληρώνουν και όταν ήρθε η ώρα να υπογράψω σύμβαση εργασίας μου πρότειναν 300 ευρώ μισθό, όταν τα έξοδα μετακίνησης είναι 100 ευρώ και οι ώρες δουλειάς ξεπερνούσαν τις εννέα καθημερινά. Αποφάσισα να παραιτηθώ έχοντας μια υποτυπώδη οικονομική στήριξη από τους γονείς μου για κάποιο διάστημα και ελπίζοντας ότι θα βρω κάτι καλύτερο».
Της Αναστασίας Γαλάνη
Ενώπιον ενός αδιεξόδου και ενός σοβαρού διλήμματος βρίσκονται καθημερινά δεκάδες νέοι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα που προτιμούν να μπουν στο ταμείο ανεργίας από το να δουλεύουν, όπως λένε, υπό συνθήκες εκμετάλλευσης με μισθό ο οποίος δεν φτάνει όχι μόνο για τα απαραίτητα, αλλά ούτε για τους φόρους.
Και όλα αυτά ενώ οι άνεργοι στη χώρα μας ξεπερνούν τα 1.403.698 άτομα με οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό στα 3.334.690 άτομα, ενώ χιλιάδες βιογραφικά αποστέλλονται καθημερινά σε πιθανούς εργοδότες ακόμα και σε ειδικότητες που απαιτούν πολύ λιγότερα προσόντα από εκείνα των υποψηφίων. Και αυτή είναι η… άλλη πλευρά της ανεργίας σε μια χώρα σε κρίση. Το δίλημμα που ταλανίζει τους νέους εργαζόμενους ηλικίας μεταξύ 24 έως 30 ετών είναι αν θα παραμείνουν σε μια θέση εργασίας με 10 ώρες δουλειάς καθημερινά και με μισθό στα 500 ευρώ ή θα παραιτηθούν για να μην συμβιβαστούν. Η απόφαση συνήθως λαμβάνεται με ψυχρούς υπολογισμούς.
Από τα 500 ευρώ, τα 200 είναι πολλές φορές το κόστος της μεταφοράς από τον τόπο διαμονής έως τον τόπο εργασίας, προστίθενται τα «καθημερινά» έξοδα στην εργασία, όπως το φαγητό και ο καφές, και πιθανόν κάποιες έξτρα μετακινήσεις παράλληλα με ένα βαρύ ωράριο. Σε πολλές περιπτώσεις ο υπολογισμός οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στην τσέπη μένουν τα 200 ευρώ ή ακόμα και τα 100 ευρώ, ενώ με το επίδομα ανεργίας ή την στήριξη των γονιών τους θα είχαν σίγουρα περισσότερα χρήματα πάνω τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η 27χρονη Ι.Ρ. που αποφάσισε να αφήσει τη δουλειά της παρά τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας στο χώρο που εργάζεται. Με προϋπηρεσία δύο ετών στο χώρο των πωλήσεων έπαιρνε μισθό 500 ευρώ δουλεύοντας σχεδόν 10 ώρες την ημέρα και πηγαίνοντας από τον έναν πελάτη στον άλλον με ένα απαρχαιωμένο αυτοκίνητο της εταιρείας, δίχως μπόνους.
Τα χρήματα δεν της έφταναν για τα έξοδα του σπιτιού και το ενοίκιο και έτσι ζήτησε εικονική απόλυση από την εργοδοσία για να μπει στο ταμείο ανεργίας. «Προτιμώ να ζω μέχρι να βρω κάτι άλλο με τα 360 ευρώ του ταμείου, παρά να αμείβομαι με 500 ευρώ για αμέτρητες ώρες δουλειάς και να μου μένουν στην τσέπη τα μισά. Είναι θέμα αξιοπρέπειας να αμείβεσαι για τον κόπο σου» δήλωσε στο newpost.gr.
Μισθός μόνο για... φόρους
Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις νέων που ξοδεύουν σχεδόν όλο το μισθό τους στους… φόρους. Με πτυχίο στη διαφήμιση και μεταπτυχιακό στο marketing, ο 29χρονος Χ.Σ. εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία μισθό 600 ευρώ. Στην κατοχή του όμως έχει ένα μικρό διαμέρισμα από κληρονομιά και ένα αυτοκίνητο. «Είναι αδύνατο να πληρώσω την φορολόγησή μου, το χαράτσι, τη ΔΕΗ και τα πάγια έξοδα του αυτοκινήτου με 600 ευρώ για 9 ώρες δουλειάς ακόμα και τα σαββατοκύριακα. Σκέφτομαι να παραιτηθώ επειδή δεν βγαίνω οικονομικά.
Αυτό ακούγεται αντιφατικό, αλλά η φορολογία στην χώρα μας μόνο παράδοξες καταστάσεις δημιουργεί. Είτε με το επίδομα ανεργίας, είτε χωρίς αυτό, τουλάχιστον θα απαλλαχτώ από τους δυσβάσταχτους φόρους ως εργαζόμενος. Είναι ανεπίτρεπτο να εργάζομαι τόσες ώρες καθημερινά και στην τσέπη το κράτος να μου αφήνει τα 100 ευρώ» υποστήριξε στο newpost.gr.
Η 24χρονη Γ.Τ., νηπιαγωγός έφυγε επειδή με ένα μισθό εργαζόταν σε… δύο θέσεις. «Πρόσφατα έφυγα από την δουλειά μου επειδή δεν με συνέφερε πια να δουλεύω για 500 ευρώ. Η δουλειά μου βρισκόταν στα βόρεια προάστια, ενώ εγώ μένω στα δυτικά διανύοντας 50 χιλιόμετρα την ημέρα και ξοδεύοντας το ½ του μισθού μου στη βενζίνη. Εργαζόμουν εννέα με δέκα ώρες την ημέρα αντί για οκτώ και με έβαζαν ακόμα και να καθαρίζω, καθώς η εργοδοσία δεν ήθελε να προσλάβει προσωπικό καθαρισμού. Προτίμησα να μείνω άνεργη».
Από την άλλη η 23χρονη Φ.Α. απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ που βρήκε δουλειά σε εταιρεία marketing πριν τρεις μήνες, παραιτήθηκε πριν λίγες μέρες παρά τις προοπτικές που της υποσχέθηκε η εταιρεία.
Όπως εξηγεί στο newpost.gr, «Έμεινα για τρεις μήνες στο πλαίσιο μαθητείας χωρίς να με πληρώνουν και όταν ήρθε η ώρα να υπογράψω σύμβαση εργασίας μου πρότειναν 300 ευρώ μισθό, όταν τα έξοδα μετακίνησης είναι 100 ευρώ και οι ώρες δουλειάς ξεπερνούσαν τις εννέα καθημερινά. Αποφάσισα να παραιτηθώ έχοντας μια υποτυπώδη οικονομική στήριξη από τους γονείς μου για κάποιο διάστημα και ελπίζοντας ότι θα βρω κάτι καλύτερο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου