Δεν είμαστε λαϊκιστές για να ζητούμε να πληρώνονται οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου με τον βασικό μισθό του ανειδίκευτου εργάτη όπως άκουσα προσφάτως από κάποια κομματικά χείλη. Αυτά είναι αστεία πράγματα και μακριά από εμάς τέτοιες ακραίες δήθεν «φιλολαϊκές» κορώνες.
Δεν «τσιμπάμε» επίσης με τις πομφόλυγες «βολεμένων» και καλοταϊσμένων γόνων, απογόνων και κληρονομικώ δικαιώματι και πλούτω επιγόνων, οι οποίοι αρέσκονται σε επιδεικτικές και αποσπασματικές αποποιήσεις κάποιων προνομίων και επικουρικών αμοιβών και βοηθημάτων που προβλέπονται για τους τριακοσίους εκπροσώπους του Έθνους στην Βουλή.
Αντίθετα, πιστεύουμε πως οι Βουλευτές θα πρέπει να είναι οι υψηλότερα αμειβόμενοι Έλληνες εργαζόμενοι, καθώς κατά τεκμήριο (θα έπρεπε να) αποτελούν την creme de la creme του Έθνους. Παραβλέπουμε το γεγονός πως κάποιους από τους βουλευτές δεν θα τους ανέθετε ο ιδιωτικός τομέας ούτε καθήκοντα κλητήρα, καθώς η ευθύνη ανάδειξής τους στο κοινοβούλιο, βαραίνει δυστυχώς τελικά στους ώμους ημών των πολιτών και ψηφοφόρων τους.
Αυτά όλα φυσικά, σε κανονικές και ομαλές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.
Στις συνθήκες όμως που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τέσσερα χρόνια, θα περίμενε κανείς από τους βουλευτές μας τουλάχιστον να επεδείκνυαν ένα ελάχιστο ίχνος φιλότιμου ή έστω κάποια ψήγματα πολιτικής ευθιξίας (στο χωριό μου την λένε και τσίπα).
Είναι όντως λαϊκισμός του χειρίστου είδους να ζητά κανείς οι βουλευτές να πληρώνονται λιγότερο από τους υπαλλήλους της βουλής (οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω είναι συνήθως και μέλη της οικογενείας τους, κουμπάροι ή φιλαράκια τους). Είναι όμως επίσης και γαϊδουριά όσο και κοινωνική ύβρις να αρνούνται πεισματικά και … διακομματικά οι εκπρόσωποι του καθημαγμένου λαού μας να συμμετάσχουν έστω και κατ’ ελάχιστον, έστω και συμβολικά βρε αδερφέ που λέει ο λόγος, στις περικοπές και τις δυσβάσταχτες φορολογικές επιδρομές στις οποίες υποβάλλουν εκ του ασφαλούς όλους εμάς τους απλούς πολίτες.
Και να πει κανείς πως έχουν και κανα δύσκολο έργο να επιτελέσουν οι τριακόσιοι τουλάχιστον όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, πάει στα κομμάτια. Όμως, αν κοιτάξουμε μέσα στο 2013, θα διαπιστώσουμε πως ελάχιστα κοπίασαν οι βουλευτές μας για να κερδίσουν το παντεσπάνι τους των 100.000 ευρώ ετησίως, αφορολόγητο κατά 75%. Γιατί, τι αλήθεια νομοθετήσανε εφέτος και ποιες μεγάλες συζητήσεις φέρανε εις πέρας εις τον περίλαμπρο ναό της Δημοκρατίας μας;
Αν αφήσουμε στην άκρη τους πολιτικούς ακκισμούς πριμαντόνας, τις ύβρεις, τις ειρωνείες, τις μαγκιές και τις εκατέρωθεν πολιτικές «χαριτωμενιές» μιας προδήλως χαμηλού επιπέδου επιθεώρησης, το 2013 στην βουλή μας όλο κι όλο: θα έχει παιχτεί το κωμειδύλλιο της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, το δράμα του φόρου επί της ακίνητης περιουσίας των πολιτών και η όπερα μπούφα αργότερα της ψήφισης του προϋπολογισμού του 2014. Πραγματικά, πολύ υψηλή η αντιπαροχή που καλούμαστε να πληρώσουμε τόσο σε χρήμα όσο και σε είδος, όλοι εμείς οι ρημαγμένοι από την ανέχεια πολίτες, για ένα τόσο φτωχό και θλιβερό αποτέλεσμα, ιδίως όταν λάβουμε υπόψη πως οι αποφάσεις – συζητήσεις – ψηφοφορίες αυτές των εκπροσώπων μας, στην πραγματικότητα θα στρέφονται κατά κάποιον τρόπο ενάντια στην ίδια την κοινωνία και τα γενικότερα συμφέροντα των πολιτών, τα οποία δήθεν έχουν ορκιστεί οι ίδιοι να προασπίζουν!
Οποιοσδήποτε από τους ενοίκους του μεγαλόπρεπου κτιρίου της πλατείας Συντάγματος θεωρεί πως αυτή η σχεδόν θεατρική παραγωγή νομοθετικού, ελεγκτικού και πολιτικού έργου μιας ολόκληρης χρονιάς, αξίζει πράγματι τα λεφτά που ενθυλάκωσε, παρακαλείται να πάρει το … παξιμάδι του και να πάει στην περιφέρειά του να το ισχυριστεί αυτό ενώπιος ενωπίω με τους ψηφοφόρους του.
Άλλως, ας φροντίσουν όσο είναι καιρός οι βουλευτές μας να επανακτήσουν λίγη από την χαμένη κοινωνική τους τσίπα και να προχωρήσουν σε συμβολικές έστω μειώσεις των μισθών, των αποζημιώσεων, των ατελειών και των πληρωμένων από τους πολίτες εξόδων τους. Αν όχι αυτό, τουλάχιστον ας φροντίσουν να συμμετάσχουν με ένα πιο αποδεκτό ποσοστό του συνολικού τους εισοδήματος, στην άμεση φορολογία από την οποία υποφέρουν και στενάζουν ακόμη και οι πολίτες που βρίσκονται κυριολεκτικά στα όρια της φτώχειας και της επιβίωσης ακόμη. Αν ούτε κι αυτό, τότε ας ψηφίσουν τον αυτοπεριορισμό του αριθμού τους σε 200, ώστε τουλάχιστον να μας βγαίνει κομματάκι ελαφρύτερη η μισθοδοσία τους.
Επειγόντως, προχωρήστε σε κάποιο από τα παραπάνω αγαπητοί μας εθνοπατέρες/εθνομητέρες! Ακόμη καλύτερα και στα τρία μαζί αν μπορείτε. Θα μας υποχρεώσετε …
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου