Η θανάσιμη μοναξιά της ΔΗΜΑΡ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Η αδυναμία της ΔΗΜΑΡ να αντιληφθεί ότι η εύνοια της τύχης δεν μπορεί να είναι αιώνια παγιδεύει το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς σε μια πορεία που δείχνει αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ότι μένοντας αναποφάσιστος στον καταπέλτη ενός πλοίου, ταλαντευόμενος στο μπαίνω – βγαίνω, τελικά δεν μπορεί παρά να έχει μια κατάληξη: να βρεθεί στο νερό.

Ο χώρος αυτός που αποσπάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, με γνώμονα τη διεκδίκηση αυτού που λέμε «κυβερνώσα Αριστερά», επιβίωσε εκλογικά καθώς κάλυπτε ένα κενό που όλο και διευρυνόταν μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών.

Η ΔΗΜΑΡ έκανε μια σοβαρή στρατηγική επιλογή πέρυσι, μπαίνοντας στην κυβέρνηση με το κόμμα της Δεξιάς και το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας που βυθιζόταν από την ανυποληψία του, διεκδικώντας έτσι εμπράκτως τον ρόλο της κυβερνώσας Αριστεράς.

Εναν χρόνο μετά η ΔΗΜΑΡ, διαπιστώνοντας ότι διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι μόνο συμμετοχή στη νομή θέσεων στην κρατική μηχανή (κατά τις παλιές συνήθειες του ’89), μετάνιωσε. Ετσι, αναζητώντας το άλλοθι εξόδου, το βρήκε στην ΕΡΤ. Τώρα, πέντε μήνες μετά, υπό την πίεση των δημοσκοπήσεων, αναζητείται άλλοθι επιστροφής. Αυτό θα ήταν απλώς ένα ακόμη πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ.

Δυστυχώς, η κοινοβουλευτική αριθμητική δεν αφήνει πολλά περιθώρια και έτσι το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας τείνει να αντικατασταθεί από το πολιτικο-υπαρξιακό πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ. Εάν η ΔΗΜΑΡ επιθυμεί να επιστρέψει στην κυβέρνηση, δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι άλλοι να δεχτούν τους όρους με τους οποίους πιστεύουν στην Αγ. Κωνσταντίνου ότι θα λύσουν τα δικά τους προβλήματα, υπαρξιακά και μη.

Ας μην ξεχνούν όμως ότι με το πολύ πέρα – δώθε δεν ζαλίζονται μόνο οι βουλευτές, που μισοί γέρνουν προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά, άλλοι κοιτούν τα υπουργεία και τα αξιώματα να περνούν και άλλοι νοσταλγούν την ησυχία της ανανεωτικής Αριστεράς του 2%. Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Γιατί εκτός από τους βουλευτές υπάρχουν και οι κοινοί θνητοί, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ. Που ούτε υπουργείο περιμένουν να πάρουν ούτε φιλοδοξούν να στρατευτούν πίσω από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή τον Κουρουπλή για να ανακαταλάβουν με «ψυχή βαθιά» το ραδιομέγαρο. Αν δεν το αντιληφθούν εγκαίρως στην Αγ. Κωνσταντίνου, τότε θα δουν ότι η ανεμελιά της πολιτικής μοναξιάς την εποχή του 2% δεν έχει σχέση με τη σημερινή θανάσιμη μοναξιά στην οποία οδηγούνται…

Και δεν θα τους φταίει κανείς…

ΠΗΓΗ: WWW.ETHNOS.GR

Read more: http://mignatiou.com/?p=16247#ixzz2l1OZAf4E