Σημάδια ταραχής

Ο «εθνολαϊκισμός», ο «εχθρός λαός» και το πολιτικό σκηνικό

  του Γιώργου Παπαϊωάννου
Στο Μαξίμου, φαίνεται ότι τα μηνύματα φτάνουν από παντού. Παρά τις τουλάχιστον αστείες δηλώσεις Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη ότι δεν θέλει να κάνει εκλογές για να μπορέσει να «το ζήσει» αυτό που έρχεται… Να μην χάσει δηλαδή το υπερθέαμα της καθαρής εξόδου από τη θέση του πρωθυπουργού.
Υπάρχει μεγάλη δυσθυμία  απέναντι στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Αυτό πλέον δεν μπορεί να αποκρυφτεί. Το «μήνυμα της Μυτιλήνης», της παλλαϊκής ενωτικής αντίδρασης δηλαδή απέναντι στα συνδυαζόμενα πραγματικά
προβλήματα, είναι ακόμα φρέσκο.
Οι «θεσμοί» ανάγκασαν την κυβέρνηση να δηλώσει δημοσίως και καθαρά ότι θα μειώσει τις συντάξεις. Τώρα, ανακαλύπτεται πως η μείωση του 18% θα γίνει όχι επί της «προσωπικής διαφοράς», αλλά επί ολόκληρης της σύνταξης. Ανακαλύπτεται ακόμα, πως οι θεσμοί έχουν την ευχέρεια να ζητήσουν μείωση του αφορολόγητου μέσα στο 2019 κι όχι το 2020.

Πονοκέφαλοι και εκλογές…

Τα μηνύματα της δυσαρέσκειας φτάνουν λοιπόν, και οι εισηγήσεις για τον χρόνο των εκλογών αναθερμαίνονται. Δημοσίως βέβαια, θα επαναλαμβάνεται το γνωστό ποίημα περί εξάντλησης της τετραετίας. Ο συνδυασμός, όμως, ασφαλιστικού, προαπαιτούμενων, συμφωνίας για την ΠΓΔΜ και κινήσεων της Τουρκίας, πιέζει αφόρητα και φυσικά μπορεί να προκαλέσει φυγή προς πρόωρες εκλογές.
Σκέψεις για κάποιο δημοψηφίσματα (π.χ. για αλλαγές στο Σύνταγμα) υπήρχαν λίγο καιρό πριν, αλλά τώρα με το Μακεδονικό στο προσκήνιο είναι σαν να μιλάς για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Είπαμε, δημοκρατία, αλλά όχι και να αποφασίζει η «πλέμπα» για σοβαρά θέματα που άπτονται ακόμα και των σχέσεων της Δύσης με τη Ρωσία. Μη γίνουμε και ρεζίλι στο ΝΑΤΟ που περιμένει να τελειώνουμε με αυτό το θέμα επιτέλους…
Η αντίστροφη μέτρηση έχει λοιπόν αρχίσει και οι πιέσεις πολλαπλασιάζονται. Ο φόβος των κυβερνόντων δεν είναι μια ήττα από τον Μητσοτάκη. Εκείνο που φοβούνται είναι μήπως δεν «τσιμπήσει» ο κόσμος στον νέο διπολισμό που στήνεται. Αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο, μήπως εκφραστεί διαφορετικά, μεγαλώνοντας την αποχή. Γιατί, μπορεί για παράδειγμα να στηθούν κάλπες διαμαρτυρίας (ευρωεκλογές) ώστε να γίνουν πιο «συνετές» επιλογές στις βουλευτικές, αλλά οι περισσότεροι να προτιμήσουν να πάνε για μπάνιο…
Είναι δεδομένο ότι κόσμος θα τιμωρήσει όσους πρωταγωνιστούν στην κοροϊδία. Θα μαυρίσει απλόχερα. Γιατί λοιπόν να πάει ο Τσίπρας σε εκλογές πριν την ώρα τους; Κι όμως, έχει αρκετούς λόγους που σχετίζονται με όσα προαναφέρθηκαν. Κυρίως, βαραίνει ότι από 1/1/2019, με κομμένες πλέον συντάξεις (μεγάλο κοινωνικό ζήτημα οι συντάξεις, δεν μετριέται απλά σαν μια «δημοσιονομική περικοπή»), το σκορ αναμένεται αποκαρδιωτικό. Μέσα στο 2018, αν δεν πάνε εντελώς στραβά για εκείνους κάποια πράγματα, ελπίζουν να πετύχουν ένα ποσοστό που θα τους κρατήσει μέσα στο παιχνίδι, ως δεύτερο κόμμα. Υπάρχει όμως και ο παράγοντας «γεωπολιτικές εξελίξεις». Ο σκόπελος του Μακεδονικού δεν ξεπερνιέται εύκολα και δεν παίρνει αναβολές, πρέπει να «κλείσει» άμεσα.
Το σχέδιο «μην σκάσει η μπόμπα στα χέρια μας και καούμε εντελώς» εφαρμόζεται μέχρι τώρα, αλλά ολοένα και πιο δύσκολα. Η λογική ήταν μέχρι τώρα «τα φορτώνουμε στον επόμενο» και ο επόμενος λέει «εγώ τα βρήκα έτοιμα, δεν μπορώ παρά να τα εφαρμόσω». Το κόλπο ακούγεται ωραίο και δούλεψε, αλλά τι θα γίνει αν το καπάκι του «εθνολαϊκισμού» τιναχθεί; Αν έχουμε άλλου τύπου εξελίξεις, κυρίως σε Μακεδονικό και ελληνοτουρκικές σχέσεις; Δεν πρέπει να ξεχνάμε καθόλου ότι τα θέματα αυτά δεν διαχωρίζονται με τίποτα από το κοινωνικό ζήτημα (τον «χειρουργικό» διαχωρισμό τους, τον καταφέρνουν μόνο κάποιες αριστερές πτέρυγες).

Κάλπικος διπολισμός

Το ψέμα και η κοροϊδία, μάλλον φτάνουν στα όριά τους. Το γνωρίζουν και οι ψευδόμενοι, τους το μηνύουν κι οι παρατρεχάμενοι. Πώς να πείσεις ότι η «καθαρή έξοδος», το υπερθέαμα που θέλει οπωσδήποτε να ζήσει ο πρωθυπουργός, θα έχει μειωμένες συντάξεις, αυξημένο ΕΝΦΙΑ και ενισχυμένη επιτροπεία μέχρι το 2050 και βλέπουμε; Και την ίδια στιγμή, να υποχωρείς αποδεχόμενος τα «εθνικά μνημόνια» που φέρνουν για υπογραφή τόσο η Δύση όσο και η Τουρκία; Ποιον μπορεί να πείσει, τι ρεύμα μπορεί να δημιουργήσει αυτή η πολιτική;
Ποιο χαρτί μένει λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει; Από ό,τι φαίνεται, ένα και μοναδικό. Να γυρίσει την πολιτική ατζέντα σε ένα ψευδεπίγραφο πεδίο, μακριά, όσο μακριά γίνεται, από την πραγματικότητα. Να φιλοτεχνηθεί δηλαδή ένας κάλπικος διπολισμός. Στον έναν πόλο, οι δημοκρατικές δυνάμεις, οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων, η Κεντροαριστερά. Στον άλλο πόλο, οι δυνάμεις του σκότους, οι λαϊκιστές και εθνολαϊκιστές, η Δεξιά και Ακροδεξιά. Η Ν.Δ. πρέπει να κατηγορηθεί πάσει θυσία ότι συμπλέει με τις δεύτερες και να αποτραπεί κάθε άνοιγμά της στο Κέντρο. Γεννηματά, Θεοδωράκης και ό,τι άλλο προκύψει πρέπει να προσεγγιστούν, αφού και η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ που είχε ξεμείνει από το «αντιμνημονιακή» περίοδο, τελειώνει.
Έτσι, ο Τσίπρας έκανε λόγο στη Θεσσαλονίκη για «μαύρο μέτωπο» που πρέπει να το απομονώσουν οι δημοκρατικές δυνάμεις, και έχρισε τον Γ. Μπουτάρη επικεφαλής του πανδημοκρατικού μετώπου στην πόλη. Βέβαια, ο δήμαρχος στην ίδια συνέντευξη που βάφτισαν «fake news» για τη γνωστή ρήση περί Κεμάλ, είπε και δυο φορές ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία και κοινωνία και ότι μόνο η επιχειρηματικότητα και η «αγορά» θα μας σώσουν από όλα τα δεινά. Ψιλά γράμματα…
Η κατευθυνόμενη επιχείρηση διόγκωσης του φασιστικού κινδύνου, η σκοπιμότητα να βλέπει κανείς παντού φασίστες σαν τον νούμερο ένα παράγοντα που επηρεάζει και παρασύρει τον λαό, διαφημίζει και ενδυναμώνει τις ακροδεξιές δυνάμεις. Τις ενθαρρύνει και μάλιστα με τρόπο κυνικό. Το ξέρουν και μετράνε ψήφους που μπορούν, ακόμα κι έτσι, να κοπούν από την Ν.Δ. Κι άλλα ψιλά γράμματα…
Ο μεγάλος πραγματικός εχθρός για το πολιτικό σύστημα, είναι ο κινητοποιημένος λαός. Όχι «κινητοποιημένος» με τον τακτοποιημένο τρόπο που μπορεί κάποιοι να φαντάζονται. Ο λαός που πραγματικά ξεσηκώνεται, εκδηλώνει την οργή του, ακυρώνει σχεδιασμούς. Αυτός δεν έχει βγει από τη μέση, όσα κι αν μεσολάβησαν. Αυτόν έχουν στο μυαλό τους όσοι κραυγάζουν κατά του «ετερόκλητου όχλου» και του «εθνολαϊκισμού». Γι αυτό, βαφτίζουν «τοξική» κάθε οποιαδήποτε αντίδραση ή έκφρασή του, πέρα από την εκλογική που προσφέρεται απλόχερα το επόμενο διάστημα.

από το «https://www.e-dromos.gr/»