Με
αφορμή τις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ
Τσαβούσογλου, ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο blog του στο Pagenews.gr,
αναφέρεται στην επεκτατική πολιτική της γειτονικής χώρας.
«Να μάθετε να μοιράζεστε». Δεν είναι προτροπή χριστιανού ιεροκήρυκα που μεταδίδει το μήνυμα της αγάπης, είναι δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου με αποδέκτες Αθήνα και Λευκωσία. Αυτό που ζητά ο Τσαβούσλογλου από την Ελλάδα και την Κύπρο
είναι να μοιραστούν με την Τουρκία τους υδρογονάνθρακες που υπάρχουν
στις ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδες των δύο χωρών. Έτσι απλά. «Να μοιραστούμε τα δικά
σας». Δεν λέει κάτι καινούργιο. Είναι απολύτως συνεπής με τη διαχρονική
πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας.
Αν είχαν χιούμορ στην ελληνική πλευρά θα του απαντούσαν «βεβαίως, είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε τα δικά σας, αν έχετε». Αυτό είναι το πρόβλημα της Τουρκίας, ότι δεν έχει. Είναι περιτριγυρισμένη από κοιτάσματα, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι δικό της. Ακόμα και στην Κύπρο κατέλαβε τη «λάθος» πλευρά του
νησιού. Τα κοιτάσματα βρίσκονται στον Νότο. Στην Αίγυπτο ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής κοίτασμα φυσικού αερίου στη Μεσόγειο, το Zohr, το οποίο είναι το 19ο μεγαλύτερο στον κόσμο. Στην Κύπρο ανακαλύπτονται κοιτάσματα φυσικού αερίου τα οποία δείχνουν ότι στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου υπάρχουν τεράστιες «αποθήκες υδρογονανθράκων, εξ ου και η παρουσία εκεί των διεθνών ενεργειακών κολοσσών.
Η αμερικανική Exxon Mobil, η γαλλική Total, η ιταλική ENI (που ανακάλυψε το Zohr στην Αίγυπτο) και όλες οι άλλες που έχουν κλείσει συμβόλαια με την κυπριακή κυβέρνηση, δεν επενδύουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε έρευνες για πλάκα, αν δεν έχουν ήδη βεβαιωθεί ότι θα κερδίσουν πολλαπλάσια. Στο Ισραήλ τα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί πήραν ήδη τον δρόμο της εμπορικής αξιοποίησης. Και έπεται συνέχεια. Στην Ελλάδα οι εκτιμήσεις για το μέγεθος των κοιτασμάτων φυσικού αερίου είναι τέτοιες που οδήγησαν ήδη τις ενεργειακές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Κύπρο να συμμετάσχουν στους διαγωνισμούς που προκήρυξε η κυβέρνηση για έρευνες και εκμετάλλευση βυθοτεμαχίων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας έχει γεωπολιτικά κίνητρα, η αρπακτική της διάθεση είναι εγγενής και θα εκδηλωνόταν – όπως εκδηλώνεται τόσες δεκαετίες – ανεξαρτήτως της ανακάλυψης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ενεργειακή διάσταση όμως λειτουργεί ενισχυτικά στην επιθετικότητα της Άγκυρας, διότι αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει να μείνει εκτός ενεργειακού νυμφώνος, ενώ οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής προχωρούν σταδιακά σε αξιοποίηση των κοιτασμάτων τους και στη σύμπηξη μεταξύ τους συνεργασιών. Όπως με τα τριμερή σχήματα συνεργασίας Ελλάδας– Κύπρου – Ισραήλ, Ελλάδας– Κύπρου – Αιγύπτου, με τις ΗΠΑ να ενθαρρύνουν τις συνεργασίες αυτές και μάλιστα να συμμετέχουν πλέον επισήμως στη πρώτη η οποία από τριμερής εξελίχθηκε σε «3+1».
Για την ακρίβεια κάνει ήδη τα πάντα και επικεντρώνει σε αυτούς που θεωρεί αδύναμους κρίκους στην υπόθεση,Ελλάδα και Κύπρο. Όταν διαπίστωσε ότι αδυνατεί να διακόψει το ενεργειακό πρόγραμμα της Κύπρου μέσω των απειλών διότι οι ενεργειακές εταιρείες και κατ’ επέκταση οι χώρες που εκπροσωπούν, και κυρίως οι ΗΠΑ και Γαλλία παρέχουν στήριξη την Κύπρο για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, οπότε οι έρευνες και οι γεωτρήσεις συνεχίστηκαν, αναζήτησε άλλο τρόπο εκβιασμού. Μόνο την ιταλική ΕΝΙ κατάφερε να εκφοβίσει, αποτρέποντας με πολεμικό πλοίο το πλωτό γεωτρύπανο της εταιρείας να προσεγγίσει στην περιοχή γεώτρησης, αλλά μέσω της σύμπραξης με την Total σε όλα τα= θαλάσσια οικόπεδα που έχει κατοχυρώσει η ΕΝΙ στην κυπριακή ΑΟΖ, έλυσε το πρόβλημά της διότι το Παρίσι έχει στείλει από νωρίς σαφή μηνύματα και… φρεγάτες.
Η Τουρκία ξεκίνησε την υλοποίηση «Plan Β» και εισέβαλε στην κυπριακή ΑΟΖ με ερευνητικά πλοία και πλωτά γεωτρύπανα τα οποία εντωμεταξύ απέκτησε, προχωρώντας σε δικές της γεωτρήσεις και δημιουργώντας τετελεσμένα, δίχως να παρενοχλήσει τις γεωτρήσεις των ξένων εταιρειών. Έτσι, δηλώνει – και είναι – παρούσα, παρανόμως όπως συνηθίζει, στην κυπριακή ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, καλλιεργεί κλίμα ανάλογης δράσης στην ελλαδική υφαλοκρηπίδα επικεντρώνοντας στην περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου. Οπότε, επειδή σε προηγούμενο άρθρο λέγαμε ότι η Τουρκία είναι μία προβλέψιμη χώρα, μπορεί κάποιος, Η Ελλάδα εν προκειμένω, να λάβει τα μέτρα του για την πιθανή περιοχή και την περίοδο ενδεχόμενης θερμής κατάστασης. Είπαμε, οι Τούρκοι είναι μαρτυριάρηδες.
Αν είχαν χιούμορ στην ελληνική πλευρά θα του απαντούσαν «βεβαίως, είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε τα δικά σας, αν έχετε». Αυτό είναι το πρόβλημα της Τουρκίας, ότι δεν έχει. Είναι περιτριγυρισμένη από κοιτάσματα, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι δικό της. Ακόμα και στην Κύπρο κατέλαβε τη «λάθος» πλευρά του
νησιού. Τα κοιτάσματα βρίσκονται στον Νότο. Στην Αίγυπτο ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής κοίτασμα φυσικού αερίου στη Μεσόγειο, το Zohr, το οποίο είναι το 19ο μεγαλύτερο στον κόσμο. Στην Κύπρο ανακαλύπτονται κοιτάσματα φυσικού αερίου τα οποία δείχνουν ότι στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου υπάρχουν τεράστιες «αποθήκες υδρογονανθράκων, εξ ου και η παρουσία εκεί των διεθνών ενεργειακών κολοσσών.
Η αμερικανική Exxon Mobil, η γαλλική Total, η ιταλική ENI (που ανακάλυψε το Zohr στην Αίγυπτο) και όλες οι άλλες που έχουν κλείσει συμβόλαια με την κυπριακή κυβέρνηση, δεν επενδύουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε έρευνες για πλάκα, αν δεν έχουν ήδη βεβαιωθεί ότι θα κερδίσουν πολλαπλάσια. Στο Ισραήλ τα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί πήραν ήδη τον δρόμο της εμπορικής αξιοποίησης. Και έπεται συνέχεια. Στην Ελλάδα οι εκτιμήσεις για το μέγεθος των κοιτασμάτων φυσικού αερίου είναι τέτοιες που οδήγησαν ήδη τις ενεργειακές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Κύπρο να συμμετάσχουν στους διαγωνισμούς που προκήρυξε η κυβέρνηση για έρευνες και εκμετάλλευση βυθοτεμαχίων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας έχει γεωπολιτικά κίνητρα, η αρπακτική της διάθεση είναι εγγενής και θα εκδηλωνόταν – όπως εκδηλώνεται τόσες δεκαετίες – ανεξαρτήτως της ανακάλυψης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ενεργειακή διάσταση όμως λειτουργεί ενισχυτικά στην επιθετικότητα της Άγκυρας, διότι αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει να μείνει εκτός ενεργειακού νυμφώνος, ενώ οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής προχωρούν σταδιακά σε αξιοποίηση των κοιτασμάτων τους και στη σύμπηξη μεταξύ τους συνεργασιών. Όπως με τα τριμερή σχήματα συνεργασίας Ελλάδας– Κύπρου – Ισραήλ, Ελλάδας– Κύπρου – Αιγύπτου, με τις ΗΠΑ να ενθαρρύνουν τις συνεργασίες αυτές και μάλιστα να συμμετέχουν πλέον επισήμως στη πρώτη η οποία από τριμερής εξελίχθηκε σε «3+1».
Ο φόβος της Τουρκίας και η προβλέψιμη κίνηση
Αν η αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου προχωρήσει ερήμην της Τουρκίας, η οποία με την πολιτική της αυτοαποαμονώθηκε έχοντας διολισθήσει σε εχθρικές σχέσεις με όλα τα εμπλεκόμενα κράτη –Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο- , η γείτων κινδυνεύει να υποστεί στρατηγική υποβάθμιση και περιθωριοποίηση, με βαριές γεωπολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις και να βρεθεί αντιμέτωπη με ζητήματα που θα άπτονται σε βάθος χρόνου ακόμα και της εδαφικής της ακεραιότητας. Θα κάνει λοιπόν τα πάντα για να πάρει μερίδιο από αυτά που δεν την ανήκουν και να συμμετάσχει στην αξιοποίηση των ξένων πόρων.Για την ακρίβεια κάνει ήδη τα πάντα και επικεντρώνει σε αυτούς που θεωρεί αδύναμους κρίκους στην υπόθεση,Ελλάδα και Κύπρο. Όταν διαπίστωσε ότι αδυνατεί να διακόψει το ενεργειακό πρόγραμμα της Κύπρου μέσω των απειλών διότι οι ενεργειακές εταιρείες και κατ’ επέκταση οι χώρες που εκπροσωπούν, και κυρίως οι ΗΠΑ και Γαλλία παρέχουν στήριξη την Κύπρο για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, οπότε οι έρευνες και οι γεωτρήσεις συνεχίστηκαν, αναζήτησε άλλο τρόπο εκβιασμού. Μόνο την ιταλική ΕΝΙ κατάφερε να εκφοβίσει, αποτρέποντας με πολεμικό πλοίο το πλωτό γεωτρύπανο της εταιρείας να προσεγγίσει στην περιοχή γεώτρησης, αλλά μέσω της σύμπραξης με την Total σε όλα τα= θαλάσσια οικόπεδα που έχει κατοχυρώσει η ΕΝΙ στην κυπριακή ΑΟΖ, έλυσε το πρόβλημά της διότι το Παρίσι έχει στείλει από νωρίς σαφή μηνύματα και… φρεγάτες.
Η Τουρκία ξεκίνησε την υλοποίηση «Plan Β» και εισέβαλε στην κυπριακή ΑΟΖ με ερευνητικά πλοία και πλωτά γεωτρύπανα τα οποία εντωμεταξύ απέκτησε, προχωρώντας σε δικές της γεωτρήσεις και δημιουργώντας τετελεσμένα, δίχως να παρενοχλήσει τις γεωτρήσεις των ξένων εταιρειών. Έτσι, δηλώνει – και είναι – παρούσα, παρανόμως όπως συνηθίζει, στην κυπριακή ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, καλλιεργεί κλίμα ανάλογης δράσης στην ελλαδική υφαλοκρηπίδα επικεντρώνοντας στην περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου. Οπότε, επειδή σε προηγούμενο άρθρο λέγαμε ότι η Τουρκία είναι μία προβλέψιμη χώρα, μπορεί κάποιος, Η Ελλάδα εν προκειμένω, να λάβει τα μέτρα του για την πιθανή περιοχή και την περίοδο ενδεχόμενης θερμής κατάστασης. Είπαμε, οι Τούρκοι είναι μαρτυριάρηδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου