Η σειρά της Βενεζουέλας;

του Πέτρου Αργυρίου

Παρά τις όποιες αρχικές μου προσδοκίες, εδώ και πολύ καιρό δεν τρέφω καμία εκτίμηση για τον Μαδούρο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την προπαγάνδα την όποία ούτως ή άλλως πολεμώ από όπου κι αν προέρχεται.

Ο Μαδούρο δεν είναι ο συνεχιστής αλλά ο καταστροφέας του οράματος και διακυβέρνησης Τσάβες, ο σφετεριστής:

Η κάθετη πτώση της τιμής του πετρελαίου τα τελευταία χρόνια δεν αρκεί από μόνη της να ερμηνεύσει την τραγική  κατάσταση για τον μέσο κάτοικο της Βενεζουέλας. Ούτε καν ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της αρκεί. Παρόμοιες συνθήκες γνώρισε ταυτοχρόνως και η Ρωσία αλλά η οικονομική της κάμψη ήταν μικρή.

Φαίνεται πως ο Μαδούρο έχει στήσει ένα σπάταλο κομματικό μηχανισμό.

Είναι πολλοί όμως αυτοί εντός της Βενεζουέλας που βλέπουν στον Μαδούρο τον συνεχιστή της κληρονομιάς Τσάβες και φοβούνται πως με την απομάκρυνση του θα πέσουν ξανά στα αδίστακτα χέρια αμερικανοκίνητων ολιγαρχών.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή το δεύτερο ισχύει απόλυτα.

Ο αυτοανακηρυγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας Γκουαϊδό είναι ένας αχυράνθρωπος των Αμερικανών που βλέπουν στον Μαδούρο έναν συνεχιστή του αντιιμπεριαλισμού του Ούγκο Τσάβες. Και σε αυτό έχουν δίκιο.

Το τελευταίο διάστημα ο Μαδούρο άρχισε να γίνεται ακόμη πιο ενοχλητικός με τη δημιουργία του Petro και τη σταδιακή εγκατάλειψη του δολαρίου στις συναλλαγές της χώρας του.

Αυτό είναι ένα πολύ κακό παράδειγμα που αν ακολουθηθεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από μεγαλύτερες χώρες θα οδηγήσει στην κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας και φυσικά και αυτοκρατορίας η οποία ούτως ή άλλως τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε φθίνουσα κατάσταση.

Έχουμε λοιπόν και σε αυτήν την περίπτωση δύο από τους βασικούς λόγους της καταστροφής της Λιβύης: Πετρέλαια και απόπειρα ανεξαρτητοποίησης από τον κανόνα του δολαρίου.

Κι όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, έχουμε τις ισχυρές χώρες της Δύσης να αναγνωρίζουν ως νόμιμο πρόεδρο έναν πραξικοπηματία –είπατε τίποτε για δημοκρατία κύριοι του ακραίου κέντρου;- έναν τύπο που έχει αυτοανακυρηχθεί πρόεδρος. Θα τα βλέπει αυτά ο Σόρρας και θα τραβάει τα μαλλιά του. Πως δεν σκέφτηκα να ξεκινήσω καριέρα τρισεκατομμυριούχου στην Βενεζουάλα;

Δύο εξαιρέσεις στην αναγνώριση είναι το κακό πλέον κορίτσι της ΕΕ, η Ιταλία και η κουτοπόνηρη παλλακίδα της, η Ελλάδα.

Τι στήριξη όμως μπορεί να παρέχει στον Μαδούρο μια κυβέρνηση που έχει ξεπουλήσει τα πάντα στους εχθρούς του, αυτό είναι «ένα ρητορικό ερώτημα που απαιτεί απάντηση» όπως θα λεγε κι ο Πρωθυπουργός των Νεοελλήνων και πάσης της «Νότιας Μακεδονίας», ο πρωθυπουργός των σκεπτόμενων ανθρώπων κι ορκισμένος εχθρός της «φασιστικής πλειοψηφίας» ο οποίος σήμερα θα συνεχίσει τον διαμελισμό του ελληνισμού με επίδοξο αγοραστή αυτή τη φορά τον Ερντογάν.

Ο λαός της Βενεζουέλας ανέτρεψε τους πραξικοπηματίες του 2001. Για να δούμε τι τύχη θα έχει ο Γκουαϊδό. Και τι τύχη θα έχουν όλοι αυτοί που τον στηρίζουν.

Ακόμη κι ο Ολάντ γελάει μέσα από τον πολιτικό του τάφο όταν ο Μακρόν αναφέρεται στην λαϊκή αποδοχή που έχει ο Μαδούρο.

Ποιος; Ο Μακρόν που οι περισσότεροι Γάλλοι ρίχνουν κατάρες κι αναθέματα στο άκουσμα του ονόματος του και που μετράει ήδη 10 νεκρούς Γάλλους.

Από πότε υπάρχει δημοκρατία των ολίγων και με τις δύο έννοιες του δεύτερου όρου θα μας το εξηγήσει κάποιος πεφωτισμένος του ακραίου κέντρου;

από το «https://agriazwa.blogspot.com/»