Ζητούνται Κεντροαριστεροί σε τιμή ευκαιρίας

του Γιάννη Σιδέρη
Πενία ποσοστών διεύρυνση απεργάζεται.
Οι πρόσφατες υπουργοποιήσεις των ως προσφάτως υβριστών του ΣΥΡΙΖΑ, Μωραΐτη και Τόλκα, ανέδειξαν ανάγλυφα τα προβλήματα που εγκυμονούν στην κυβερνητική παράταξη.
Εν αρχή ην το ήθος της «διεύρυνσης». Αναδεικνύεται προβληματικό και για τα δύο μέρη. Δεν είναι νοητό να κατακεραυνώνεις έναν πολιτικό χώρο καταλογίζοντάς του τα μύρια όσα, και εν μια νυκτί να βρεθείς υπουργός του. Αφετέρου δεν είναι κατανοητό ο καταγγελλόμενος χώρος να αδιαφορεί για τις καταγγελίες και να ενσωματώνει τους καταγγέλλοντες πριν αυτοί δείξουν μια – κάποια μεταμέλεια, για το θεαθήναι έστω. Και όλα αυτά επί ανταλλάγματι θώκου εξουσίας.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ σηκώθηκε μουρμούρα εκ μέρους των «53», αλλά αυτά είναι εσωτερικά τους θέματα και ήσσονος σημασίας, καθώς δεν πρόκειται να δημιουργήσουν προβλήματα στο δημόσιο προφίλ της κυβέρνησης. Στην Αριστερά (ακόμη και στην ψευδεπίγραφη του ΣΥΡΙΖΑ) λειτουργεί ως οργανωτικό πρότυπο ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Κοντολογίς, αντιδρούμε στο εσωτερικό του κόμματος αλλά «προς τα έξω» παρουσιάζουμε ενιαία γραμμή, έστω κι αν δεν την πιστεύουμε, για να μη δώσουμε όπλα στον πολιτικό (ταξικό) εχθρό! Ούτως ή άλλως όμως είναι πρόωρη η ενασχόληση με το εσωτερικό τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ.
Το βασικό πρόβλημα που αναδεικνύει η μεταγραφή είναι η έλλειψη περαιτέρω ελκυστικότητας στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η συσπείρωση της Κεντροαριστεράς περί τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ρηχού βάθους. Ονόματα όπως των Δανέλλη, Ραγκούση, Μπίστη , Σ. Βαλντέν, Κ. Παπαϊωάννου, κλπ, ή των δύο προσφάτως υπουργοποιηθέντων, έχουν μικρή συμβολική σημασία και αντίστοιχη μικρή εκλογική ακτινοβολία.
Με τέτοια ονόματα (στην εκλογική τους βαρύτητα και μόνο, αναφερόμαστε εδώ) δεν εκπέμπεις εικόνα συσπείρωσης της Κεντροαριστεράς περί τον άξονά σου. Όχι τουλάχιστον πριν προσελκύσεις κάποιο μεγάλο όνομα που θα κάνει την ποιοτική διαφορά. Ελπίζουν βέβαια σε ένα τέτοιο. Όχι να μεταπηδήσει στον χώρο τους, αλλά να εκπέμψει μηνύματα «όμορων χώρων» και «προοδευτικών δυνάμεων» (παρεμπιπτόντως ο γνωστός Γιάννης Ματζουράνης φέρεται να δήλωσε ότι σημαντικό στέλεχος του ΚΙΝΑΛ θα παραβρεθεί σε εκδήλωση της Λούκας Κατσέλη. Αν επαληθευθεί… ας πρόσεχαν κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ όταν έκαναν το προσκλητήριο…).
Η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΙΝΑΛ δείχνει να είναι επιθετική. Προσπαθεί να του αποσπάσει τόσο μεσαία κεντρικά στελέχη, όσο και περιφερειακά σε επίπεδο δήμων, νομαρχιών και περιφερειών ( τα αποτελέσματα ως τώρα πενιχρότατα, ως φαίνεται και από τις υποψηφιότητες). Παράλληλα έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει και κείμενο με υπογραφές «προσωπικοτήτων» για τη συγκρότηση του «προοδευτικού μετώπου» ( αρκεί να μην είναι όπως το τελευταίο των… πνευματικών προσωπικοτήτων, δηλαδή υφισταμένων και συγγενών, που θα μπορούσε να περιγραφεί με τη φράση … «όλοι δικοί μας είμαστε»). Παράλληλα ο Αλέξης Τσίπρας θα ρίξει το βάρος του αξιώματός του τόσο με δημόσια δήλωση, όσο και με προσωπική «απεύθυνση» σε προσωπικότητες της κεντροαριστεράς, καλώντας τους για συμπόρευση.
Είπαμε ότι αυτή η συμπεριφορά προς το ΚΙΝΑΛ δείχνει να είναι επιθετική. Έτσι προσώρας την εκλαμβάνει η κοινή γνώμη και πολλά ΜΜΕ. Ως προσπάθεια του «εύρωστου» ΣΥΡΙΖΑ να ηγεμονεύσει στην Κεντροαριστερά. Στην πραγματικότητα είναι άκρως αμυντική. Προσπαθεί να φέρει κόσμο του ΚΙΝΑΛ κοντά του, για να μην καταρρεύσει στις εκλογές.
Σε αυτό αποσκοπεί και η κραυγαλέα αντιδεξιά του στάση, η καταγγελία κατά Μητσοτάκη για ακροδεξιά στροφή, και κατά Γεννηματά για συνεργασία με τη Δεξιά.
Το αντιδεξιό σύνδρομο (σύμφωνα με ποιοτικές έρευνες κοινής γνώμης) δεν εντοπίζεται στις νεότερες ηλικίες. Και δεν θα μπορούσε άλλωστε. Η κυβέρνηση του «σεμνά και ταπεινά» Κώστα Καραμανλή για άλλα ευθύνεται. Σαφώς όμως δεν ανταποκρίθηκε στην εικόνα που υπάρχει στην κοινή γνώμη για τη «Δεξιά». Η κυβέρνηση του εμβληματικότερου δεξιού, Σαμαρά, αναλώθηκε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της μνημονιακής Οικονομίας, και δεν έδωσε έντονο δεξιό στίγμα. Συγκυβερνούσε άλλωστε με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αρχικά, οπότε δεν ήταν προτεραιότητα το πολιτικό προφίλ.
Τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών που έχει διενεργήσει το Μαξίμου, έχουν δείξει ότι υπάρχει ένα μικρό μεν αλλά ευδιάκριτο κοινωνικό τμήμα που διακατέχεται από έντονο αντιδεξιό σύνδρομο. Αυτό εντοπίζεται σε μεγάλες ηλικίες, και πολιτικά στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Το τμήμα αυτό αποτελεί το κρίσιμο μέγεθος για να αναπληρώσει η κυβέρνηση τα νεανικότερα δυναμικά κοινά, όπως και τμήμα του αριστερού χώρου, που της έχουν κουνήσει μαντήλι. Εξ αυτού και η όλη αντιδεξιά φασαρία.
Ο κ. Τσίπρας έχει συμβιβαστεί με την αποδρομή, αλλά αγωνιά για ενδεχόμενη καθίζηση. Και όσο αγωνιά τόσο θα αγοράζει στελέχη από το ΠΑΣΟΚ – όσα είναι πρόθυμα να εκχωρήσουν εαυτόν σε τιμή ευκαιρίας.
από το «https://www.liberal.gr/»