Πάμε για νέα χρεωκοπία;

Στο τιμόνι του ελληνικού κράτους κάθονται άνθρωποι που όχι μόνο δεν έχουν δίπλωμα, αλλά δεν ξέρουν να οδηγήσουν ούτε ποδήλατο. Η κατάρρευση των τραπεζικών μετοχών μια μέρα μετά την αναγγελία του εθνικού ταβλαδώρου ως υπεύθυνου για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δεν είναι τυχαία. Και είναι ένα μόνο δείγμα της πιθανότατης επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας. Της δεύτερης από το 2009.

Ποια είναι η εικόνα της χώρας σήμερα;α

Η μηχανή, η μεσαία τάξη, που παράγει τον όγκο του πλούτου, όχι μόνο δεν παράγει πια πλούτο, αλλά παράγει χρέη. Άλλα τρία δις προστέθηκαν τους τελευταίους μήνες στα ήδη δυσθεώρητα 103 δις, που οφείλονται στα δημόσια ταμεία. Και από τα οποία ούτε το ένα τρίτο δεν είναι εισπράξιμα.

Η μεσαία τάξη αφαιμάζεται από φόρους κάθε είδους προκειμένου η κυβέρνηση να κάνει όχι οικονομία, αλλά πολιτική. Αφαιμάζεται από τη μία πλευρά για να μαζεύει λεφτά και να παριστάνει έτσι ότι δεν έχει ανάγκη τον μηχανισμό δανεισμού της τρόικας, ώστε να πουλάει το προεκλογικό παραμύθι της εξόδου «από τα μνημόνια». Νομίζοντας, η άσχετη, ότι «το μαξιλάρι» που μαζεύει της φτάνει για να πληρώνει τις οφειλές του δημοσίου μέχρι το 2022. Λες και η οικονομία είναι ακίνητη. Λες και δεν έχει απρόοπτα, που να την αναγκάζουν να ξοδεύει, να καλύπτει κενά, να υπερασπίζεται τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι στη ρευστότητα του παγκόσμιου συστήματος. Το προχτεσινό μινι κραχ στο Χρηματιστήριο είναι ένα παράδειγμα.

Και αφαιμάζεται από την άλλη πλευρά η μεσαία τάξη από την υπερφορολόγηση, προκειμένου η κυβέρνηση να μαζεύει λεφτά για τις προεκλογικές της ρουσφετολογίες, τις οποίες προσφυώς αποκαλεί ανακατανομή πλούτου από τους ισχυρούς στους αδύνατους! Χωρίς να ξέρει η άσχετη, ότι οι αδύνατοι γίνονται ακόμα πιο αδύνατοι αν δεν υπάρχει μια μεσαία τάξη να παράγει. Διότι οι αδύνατοι, οι άνεργοι, οι υποσιτιζόμενοι δεν παράγουν πλούτο. Συμπέρασμα: Μεσαία τάξη δυναμική δεν υπάρχει.

Το δυναμό της μηχανής, οι τράπεζες, που υπάρχουν μόνο εφ όσον δανείζουν (γιατί μόνο έτσι κερδίζουν για να ζουν) δεν δανείζουν εδώ και 8 χρόνια. Πρώτον, γιατί η τάξη που δανείζεται έχει γονατίσει οικονομικά και δεν δανείζεται. Δεν έχει να αποπληρώσει.

Δεύτερον, γιατί οι ίδιες οι τράπεζες δεν έχουν τα κεφάλαια για να καλύψουν τις ανάγκες της έστω και μικρής ζήτησης σε δάνεια. Αφού έχασαν τη φτηνή γραμμή χρηματοδότησης από την ΕΚΤ βολιδοσκόπησαν τις αγορές για δανεισμό και βρέθηκαν προ επιτοκίων του 12%! Απολύτως απαγορευτικά!

Στο εσωτερικό, ο φοβικός προστατευτισμός τους και τα capital controls με τους δεκάδες όρους και απαγορεύσεις είναι φρένο για να δανειστεί κάθε επιχείρηση, που θέλει να δημιουργήσει. Τα επιτόκια δανεισμού επίσης είναι εξοντωτικά σε σχέση και με τα επιτόκια που δανείζεται ο εξωτερικός ανταγωνισμός. Συμπέρασμα: Υγιείς τράπεζες για να σύρουν την οικονομία δεν υπάρχουν.

Ο ρυθμιστής, που είναι το ελληνικό δημόσιο, και που βάζει τους κανόνες και ελέγχει το σύστημα, εξυπηρετώντας το με τις υπηρεσίες του, όχι απλώς δεν λειτουργεί υπέρ της ανάπτυξης της οικονομίας, αλλά την υπονομεύει κι όλας. Επειδή κοστίζει περισσότερο από όσο παράγει σε ποσότητα, ενώ ταυτόχρονα η ποιότητα του έργου που παράγει είναι σε συνολική εικόνα του αισχίστου είδους. Υγεία, Δικαιοσύνη, Παιδεία, Ενέργεια, Δημόσια Έργα, Συγκοινωνίες, Επικοινωνίες, Ασφάλεια, Άμυνα, Γεωργία, Πολιτισμός όχι απλώς υπολειτουργούν έως κακολειτουργούν, αλλά κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά χωρίς να παράγουν πλούτο. Χωρίς να παράγουν προστιθέμενη αξία. Είναι χρεοφόρες δραστηριότητες για το κράτος. Για τους πολίτες.

Όλες αυτές οι δραστηριότητες θα μπορούσαν να κάνουν τους Έλληνες πλούσιους εάν τις διαχειριζόταν η κυβέρνηση με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, των πολιτών συνολικά, αντί να τις χρησιμοποιεί είτε με την ασχετοσύνη που διακατέχει τους υπουργούς της, είτε με το πολιτικό πρίσμα της χρήσης τους ως εργαλεία εγκαθίδρυσης μακρόβιου καθεστώτος.

Επιπλέον, ο μπαταχτσής αυτός που λέγεται ελληνικό δημόσιο δεν πληρώνει τα χρωστούμενα στους ιδιώτες εδώ και 2 μήνες «που βγήκε από τα μνημόνια». Τα χρέη του αυτά ξεπέρασαν ήδη τα 3 δις ευρώ και αυξάνονται.

Ταυτόχρονα, η νομοθετική εξουσία, η Βουλή, αντί να ρίχνει το βάρος της στην κάλυψη των αναγκών της τεχνολογίας, της νεοφανούς επιχειρηματικότητας, της προσέλκυσης νέων ιδεών και ανθρώπων, της στήριξης των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, του ανοίγματος στην ανάπτυξη και στη διευκόλυνση επενδυτικών προγραμμάτων, ασχολείται κατά κύριο λόγο με ρουσφετολογικά νομοσχέδια στοχευμένης εξυπηρέτησης ομάδων και υποομάδων του πληθυσμού ή με φωτογραφικά νομοσχέδια εξυπηρέτησης διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Η κοινωνία των πολιτών, που είναι η αυτοδιοίκηση, αντί να παράγει πλούτο παράγει ελλείμματα, εξ αιτίας της διεφθαρμένης νοοτροπίας της στη διασπάθιση του χρήματος των πολιτών, στις υπερτιμολογήσεις έργων, στις μοιρασιές μεταξύ αρχόντων και κολλητών ιδιωτών, στη ρουσφετολογική διορισμοκρατία.

Το χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά άλλα 3 δις ευρώ φέτος έναντι του προηγούμενου χρόνου και δεν υπάρχει ορατή έξοδος προς το ξέφωτο που θα παράγει πλούτο ώστε η χώρα να μη χρειαστεί να ξαναδανειστεί από μια τρόικα. Το ελληνικό δημόσιο χρέος ανέρχεται σήμερα στα 360 δισ. ευρώ, όταν το ΑΕΠ της Ελλάδος είναι στα 180 δισ. ευρώ περίπου. Το 2010, πριν το πρώτο Μνημόνιο, ήταν στα 320 δισ. ευρώ και το ελληνικό ΑΕΠ στα 220 δισ. ευρώ. Είναι, δηλαδή, σήμερα 40 δισ. ευρώ μεγαλύτερο από ότι πριν τα Μνημόνια και το ΑΕΠ 40 δισ. ευρώ μικρότερο.

Τα ξεπούλημα των μετοχών των τραπεζών προχτές είναι μια απόδειξη του πόσο ευάλωτο είναι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και του πόσο εύκολα μπορεί να χάσει τη σημερινή κεφαλαιακή του επάρκεια. Κρέμεται κυριολεκτικά από μια τρίχα. Στη διεθνή αγορά δεν υπάρχουν κανόνες άλλοι από το κέρδος. Και οι υπερεθνικοί οργανισμοί σαν την ΕΕ, που υποτίθεται ότι έγιναν για να προστατεύουν τα μέλη τους έχουν αποδειχτεί μέρος της λογικής του κέρδους. Όπου ο αδύναμος χάνει. Η Ελλάδα είναι αδύναμος.

Σ αυτή τη συγκυρία, αυτοί που κυβερνάνε, κάνουν συμβούλια για τις τράπεζες χωρίς αυτόν που είναι αρμόδιος για τη λειτουργία τους! Δεν προσκαλούνε τον Στουρνάρα, που είναι ο μόνος αρμόδιος που γνωρίζει, και διαβουλεύονται με τον Φλαμπουράρη, που δεν ξέρει αν το παιχνίδι είναι κέντα- χρώμα ή τρία- φούλ…

Αυτοί, που έχουν αφήσει τη χώρα εκτός αγορών και δεν μπορούν να δανειστούν, ούτε και ξέρουν πότε, αν και πόσα θα χρειαστούν σε περίπτωση εκτροχιασμού για οποιαδήποτε εσωτερική και εξωτερική αιτία. Εκεί που οι αγορές θα σου ζητήσουν 7% κι άμα σ αρέσει. Αλλιώς, ξαναδανείσου με μνημόνιο.

Την ίδια ώρα, ο μεγαλύτερος δημόσιος πυλώνας, η ΔΕΗ, γκρεμίζεται οικονομικά μέσα σε ένα κουρνιαχτό σκοτεινών λειτουργιών και συμφερόντων. Η μετοχή της από 3,35 ευρώ έχει πέσει στα 1,36 ευρώ. Η αξία της έχει πέσει στο μισό, μέσα σε σκόνη φημών για ξεπούλημα όσο- όσο σε ξένους παράγοντες.

Η folie folie αποδεικνύεται μια φούσκα δισεκατομ. Που θα αφήσει πίσω της πολλές επιχειρήσεις μετέωρες.

Ο ελληνικός Ερυθρός Σταυρός βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός του Διεθνούς Οργανισμού, με κατηγορίες για κακοδιαχείριση και βαρωνείες. Το ελληνικό Τμήμα της Unicef διαλύθηκε και ξανασυστήνεται γιατί πνίγηκε μέσα σε οικονομικά σκάνδαλα.

Τα στρατόπεδα προσφύγων τείνουν να αποδειχτούν μια τεράστια φάμπρικα αδιαφανούς οικονομικής εκμετάλλευσης και από το κράτος και από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Στις οποίες το κράτος παραχώρησε δικές του αρμοδιότητες και εξουσίες χωρίς να είναι ικανό να τις ελέγξει κι όλας. Ήδη οι ευρωπαϊκές Αρχές ψάχνουν να βρουν πού διάβολο πήγαν τα 1,6 δις ευρώ της ΕΕ για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Και ψάχνουν οι ευρωπαϊκές αφού δεν ψάχνουν οι ελληνικές!

Τα αεροδρόμια βρίσκονται σε ξένα χέρια διαχείρισης γιατί το κράτος είναι ανίκανο να τα εκμεταλλευτεί. Τα λιμάνια οδεύουν προς τον ίδιο δρόμο. Ο τουρισμός, που είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας αφήνει τα δύο τρίτα από τα έσοδα εκτός Ελλάδας, στις έδρες των εταιριών που διακινούν τους τουρίστες ή σε χώρες παρένθετες όπου κατατίθενται τα έσοδα, όπως η Κύπρος.

Η χρυσοφόρος όρνιθα ο ΟΠΑΠ, με τεράστια κέρδη, πουλήθηκε για να κερδίζουν οι ξένοι μέτοχοί του, αφού το ελληνικό κράτος αποδείχτηκε ανίκανο ή αδιάφορο να κερδίζει αυτό προς όφελος των Ελλήνων φορολογούμενων. Την ίδια ώρα, αρνείται να ελέγξει τις εδώ στοιχηματικές εταιρίες, με κέρδη εκατομμυρίων, χάνοντας έτσι φόρους εκατομμυρίων, επειδή μερικές στηρίζουν φωναχτά τον ΣΥΡΙΖΑ με τα Μέσα που ελέγχουν.

Στα δημόσια έργα οι φωτογραφικές κατατμήσεις και οι αλλαξοκωλιές μεταξύ των επιχειρηματιών ξεπερνούν και τις ένδοξες ημέρες της παντοδυναμίας του εθνικού εργολάβου. Φυσικά, ένα έργο που στοιχίζει πραγματικά ένα ευρώ θα στοιχίσει στον Έλληνα πολίτη 5, από τις υπερτιμολογήσεις και τα υπόγεια ρεύματα.

Ο κατάλογος της κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης δεν έχει τέλος, όπως δεν έχει τέλος και το χρέος του ελληνικού δημοσίου προς τους δανειστές. Το οποίο διογκώνεται αντί να μειώνεται. Περιμένοντας πότε θα παραχθεί πλούτος ώστε να αρχίσει να γεμίζει και η τσέπη του Έλληνα.

Ε, δεν θα παραχθεί πλούτος. Γιατί, με όσα γίνονται, που είναι χιλιαπλάσια από όσα κατέγραψα, κανείς παράγοντας που κυβερνά δεν ξέρει και δεν έχει διάθεση να βάλει μπρός τη μηχανή. Δηλαδή τη μεσαία τάξη. Για να παράξει πλούτο. Νόμιμο και φορολογούμενο. Και η χώρα θα χρεωκοπήσει ξανά (λες και δεν είναι χρεωκοπημένη) και θα δανειστεί ξανά. Μέχρι να της φάνε και το τελευταίο μάρμαρο του Παρθενώνα, και την τελευταία ακρογιαλιά αυτοί που μπήκαν από την Κερκόπορτα. Που την άνοιξαν αυτοί που εμείς εκλεγαμε. Και που έκτοτε εκλαίγαμε.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

 www.liberal.gr