Ήμουν πολύ μικρός. Όλη μέρα γύριζα στους
δρόμους. Έπαιζα, έτρεχα, φίλευα, μάλωνα, χτυπούσα και γιατρευόμουν, μέρα
και νύχτα, θάλασσες και βροχές, χειμώνες και καλοκαίρια, ζωή δίχως
βερεσέδια. Γεμάτη η μνήμη, σε πληρότητα η καρδιά. Ένα απόγευμα, κάπου
έπεσα και χτύπησα. Γύρισα σπίτι μες τα αίματα. Πλύθηκα και ξάπλωσα στο
σαλόνι. Κουρασμένος και λαβωμένος, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν
μετα από ώρα άνοιξα τα μάτια μου, είχε σκοτεινιάσει. Αυτή η θλίψη του
δειλινού, ακόμη με
λαβώνει. Τότε ακούω την Μάνα, να μιλάει στα αδέλφια μου, «κάνετε
ησυχία, ο μικρός δεν είναι καλά, κοιμάται…», σε λίγο ένα χέρι χάιδεψε το
μέτωπο μου, και έσυρε μια ζεστή κουβέρτα στο κορμί μου. Έκανα ότι δεν
κατάλαβα τίποτα.
Όταν μιλάει η αγάπη, ποτέ δεν την διακόπτουμε. Είναι ιεροσυλία. Έκλεισα
τα μάτια και ξύπνησα το πρωί θεραπευμένος. Αυτός είναι ο ορισμός της
Μάνας. Μια εμπειρία τρυφερότητας. Μια σχέση απόλυτης αποδοχής. Ένα χάδι
σε πληγωμένο κορμί, μια ζεστή κουβέρτα μες στο χειμώνα της ζωής όταν
σπαρταράς για αγάπη. Και η αλήθεια είναι ότι από μικρός είχα την κακή
συνήθεια να ξεσκεπάζομαι τα βράδια….και κάνει τόσο κρύο.
ΠΗΓΗ: https://plibyos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου